50 tinten paars

Ik hoor het mij nog zeggen:
'Schatteke, gij moogt ook iets kiezen, waar ge met mij naartoe wilt gaan. Maakt mij niet uit, het is uwe kerstcadeau'.

Zijn zus en ik gaan in juni naar de nieuwe K3 show kijken.
Wat mij natuurlijk heel goed uitkomt, want ik ben waarschijnlijk een even grote fan, als de Godin herself.
Een blog alleen over hun, komt nog. Don't you worry.
Natuurlijk vindt de God die grieten totaal niet interessant.
Daarom kreeg hij bovenstaande vraag voorgeschoteld.
Zijn antwoord was, zonder verpinken:
'Dan wil ik met u naar Anderlecht gaan kijken, tante Caroline'

En dan sta je daar.
Zucht.
Voetbal. Anderlecht.Voet-bal.
Zucht.

Maar ja, hij mocht kiezen. En ik ga een manneke van 7 jaar geen trauma's bezorgen, over volwassenen, die hun beloftes niet nakomen.
Trouwens, ne mens moet iets overhebben om het statuut 'supertante' te krijgen.
Neem het van mij aan: bij deze heb genoeg punten gescoord, om het ganse volgende jaar in zijn bovenste schuif te liggen.

Soit, eergisteren was het dus zover: Anderlecht - Lierse.

Mijn eerste voetbalwedstrijd, ever.
Zijn hoogdag.
Ook de dag, dat ze het hierboven wel een strak plan vonden, om het te laten plensregenen, ne godganse avond.
En als er nu 2 dingen zijn, die ik niet graag in 1 zin gebruik is het: Ring Brussel + regen.
Pure zelfmoord.
De mens die onze asfalt heeft uitgevonden: C4, pronto.
Iedereen vindt het blijkbaar normaal, dat bij de minste bui onze snelwegen erbij liggen, als de Wezenberg in Berchem.
Ik zen ni mee.

Laat dit de enigste ergernis in het verhaal zijn geweest.

Want voor de rest, hoor je mij vanaf nu alleen nog maar roepen: voetbal is een feest!
Dolle pret was het.
Alleen de God zijn enthousiasme zien, made my 2013 (en dat is zelfs nog niet begonnen).
Voor de gelegenheid zag hij er zo uit:

En te weten, dat hij eigenlijk geen fan van foto's nemen is.
Met die outfit: no prob.

Nvdr: de sjaal had hij net van mij gekregen.
*glunder*
Gekocht ter plaatse.
In de fanshop van RSCA.
Waar iedereen goedkeurend naar mijn petekind keek.
*glunder*

Een foto van mij ga ik jullie besparen, ik was namelijk 'voorbereid'.
In mijn wereld wilt dat zeggen:

kaptrui-fleece-sneakers-handschoenen-muts-sjaal-jeans

Als ik mij bekleed met die dingen, is er maar 1 woord dat de algemene sfeer omschrijft:
Saai of onaantrekkelijk of fashion-police-pakt-u-onmiddellijk-op.
Kijk, eerlijk is eerlijk.
Ik dacht namelijk niet dat het nodig was om mijn beste voguebeentje daar voor te zetten.
Wegens geen potentieel mannenvolk om het op uit te testen.
Omdat ik heel mijn leven bestookt ben met clichés als: bierbuiken, oud, verrimpeld, hooligan, vuil, blablabla.
Wat. Een. Gortige. Leugens. Allemaal.
Een complot om ons, dames, daar weg te houden, ja.

Het loopt daar namelijk vol getestosteroneerde (als dit woord niet bestaat, heb ik het nu uitgevonden), schone, propere mannen.
Een voetbalstadion boemvol.
Voor ieder wat wils.
Maar écht, ladies, erover gewoon!
Stop met uw heil te zoeken op plaatsen waar ze niet zitten.
Stop met datingsites, cafés afschuimen, singlefeestjes, after work drinks en relatiebureaus.
Ga allemaal naar de voetbal, en dan liefst Anderlecht me dunkt.

Ik ga terug, zemozekerst.
De God is mijn excuus.
En dan zal het zijn op hakken, gecoiffeerd, gelakt, gewaxt, en strak in het pak.
Gelukkig hangt mijn kast vol met tinten paars.

Voila se, ter voorbereiding, begin ik hun clublied al te oefenen.
Kwestie van die goedkeurende blikken, de volgende keer, zelf te krijgen.

Cheers,
C.

'Laat de hemel maar vallen'

Aiaiaiaia, ik ben slechte punten aan het scoren, hé.
Zo lang niets van mij laten horen, zonder teken van leven: foei.
Maar, ik heb een goed excuus, hoor.
Yes, peoples, ik heb namelijk een kleine week in Londen gezeten.
Gevolg: de Heidi Klum in mij, heeft zich nog harder verstopt (too much sweets) en de Imelda Marcos in mij, heeft zich nog beter ontplooid (geen uitleg nodig, me dunkt).
Ne mens wordt voor minder schizofreen.

Anyway, elk jaar doe ik dit met mamaatje.
Nu al 9 keer. In 2013 zullen we onze 'jubilee' vieren.
Als de Maya's er naast geslagen hebben, natuurlijk.
Anders, ja, dan ga ik met heel veel schoenen ten onder.

Wat heb ik mijn hart weer kunnen opladen in deze 'top notch city'.
De schoonste stad van de wereld. (Precies alsof ik zo'n wereldreizigster ben, maar alé, dat zijn details)
En nu gaan alle globetrotters al op hun achterste poten staan en beginnen roepen over allerlei exotische dorpen, waar ik nog nooit geweest ben en vanzeleven ook nooit zal komen.
Dus ik nuanceer: voor mij, de schoonste stad van de wereld.

Why?
Ewel, Londen is ge-wel-dig omdat:

- elk zichzelf respecterend warenhuis een afdeling 'Marc Jacobs' heeft. (en dat zijn er veel)
- een cappucino gemaakt wordt met 'echte' opgestoomde melk, en niet met een druk op de knop.
- de mannen in pak, manchetten dragen. Niets. Is. Stijlvoller. Dan. Een. Pak. Met. Manchetten.
- Victoria Beckham en haar geweldige merk er wonen.
- 'a chocolat chip cookie', echt 'ne grote koek' is 'waar effectief, stukken chocolade inzitten'.
- iedereen op de roltrap rechts staat, zodat anderen u kunnen voorbij steken, zonder geduw.
- Selfridges een schoenenVERDIEP heeft. Juist, verdiep, als in 'een hele etage'.
- hun metro-systeem is efficiënt, snel en poepsimpel.
- Harrods. No comment.
- vrouwelijke comediens écht grappig zijn, zonder 'kak' in elke zin te zeggen: Miranda Hart: you rule.
- het accent: to die for.
- een vegetariër de normaalste zaak van de wereld is.
- Apéro: vrijdagavond, 17u, ALLE cafés, schoon volk.
- Victoria Beckham en haar gezin er terug gaan wonen.
- Oude en nieuwe gebouwen in harmonie met elkaar de skyline vullen.
- vuilnis 's nachts wordt opgehaald. En niet tijdens de ochtendspits.
- een boekenwinkel nog een gezellige winkel met boeken is. Geen Standaard Boekhandel.
- hun musea.
- de vibe.
- hun humor: verfijnd, pittig, scherp en snedig.
- Marcs & Spencer.
- vriendelijke mensen: altijd, overal.
- The Duchess of Cambridge, lovely Kate
- wegenwerken op zondag gewoon doorgaan.
- Notting Hill. Julia Roberts. Hugh Grant. Vanzelfsprekend.
- Hyde Park.
- Uitgaan is daar nog: optutten met bustierkleedjes, pumps & TIARA'S.
- Afternoon Tea, het perfecte excuus om u om 16 u vol te steken met cupcakes. Sans gêne.
- Sales, sales, sales. Het hele jaar door.

Bovendien:
- mijn toekomstige man woont daar.

Ha, nu vallen jullie van jullie stoel, hé.
Efkes bommeke gooien.
Jaja. Het is officieel. Ik ben verliefd.
Zijn naam: James Bond.
Zijn uiterlijk: Daniel Craig.
De. Perfecte. Man.

* 5 minuten katzwijm *

Gisteren naar Skyfall gaan kijken, met mijn dierbare vriend: De Prins.
Hij zou 'mijn' Prins kunnen zijn, door verschillende factoren is dat niet het geval.
Dit terzijde. Topavond gehad.
Twee uur en half alles wat een vrouwenhart nodig heeft, althans het mijne toch:
die kaaklijn, die ogen, die kaaklijn, die blik, die KAAKlijn.
Dolverliefd.

Daarom verzoek ik jullie allemaal het volgende, op mijn blote knieën:

Laat deze blog aan zoveel mogelijk mensen lezen.
Zodat, mijn lezersaantal vertienduizendvoudigd, zodat ik kan stoppen met werken, zodat ik kan leven van deze blog, zodat ik bekend word, zodat ze mij vragen een boek te schrijven, zodat ze die willen vertalen in het Engels, zodat ze mij smeken om in Londen over dit boek te komen vertellen, zodat Victoria Beckham mij wilt kleden (want daartegen is de Heidi Klum in mij weer helemaal paraat), zodat zij mijn nieuwe BFF wordt, zodat wij samen op de lappen gaan in een KEIhippe club, zodat ik daar Daniel Craig tegen het strakke lijf loop, zodat hij mij ziet, kaboem, love at first sight, zodat hij zijn Rachel asap buiten gooit, zodat wij kunnen samenwonen in een landhuis met veel grond, zodat ik alle sukkeldiertjes daar een huisje kan geven, zodat hij op zijn knie gaat met een ring van Tiffany's of Van Cleef & Arpels of uit de sjiekenbak, zodat ik 'I do' kan zeggen, zodat ik Lily kan overbrengen met de Eurostar in een coupé alleen voor haar, zodat 'ze leefden nog lang en gelukkig'.
Aaaaaaah.

Ik zal jullie hiervoor eeuwig dankbaar zijn. En eeuwig, is lang zenne, KEIlang.
En het spreekt voor zich, eens geïnstalleerd geef ik een topfeestje op ons landgoed mèt Ginger Harry als VIP-guest. Waar jullie allemaal op uitgenodigd worden. Win-win, niet?

Natuurlijk heb ik met mijn blonde brein niet begrepen waar die 'Skyfall' voor staat.
Waarschijnlijk omdat 'de hemel op u mag vallen', als James Bond in uw ogen heeft gegeken.
Dolverliefd.

Cheers,
C.

Vervanging voor JR?

Want ik heb natuurlijk nog nooit verteld, waarom mijn blog 'alle wegen leiden naar Rome' als naam heeft gekregen. Mes excuses.

Maar ja, voor mij is dat KEIlogisch, want mijn achternaam is al heel mijn leven 'zoals de stad', gelijk ons mama het altijd zo schoon zegt.

 

En omdat we elkaar nu al even kennen, wordt het misschien wel eens tijd om heel de clan voor te stellen. Groot is die niet, dus lang gaat dat niet duren.

Alles begint bij mijn ouders: mamaatje en DC.

Ja, mama en papa, was te saai voor ons gezin. Kwestie van altijd op te vallen.

Bon, mamaatje, is redelijk duidelijk, hé. De mutti of moederke.

Martha Stewart verbleekt bij haar. Om maar te zeggen.

 

En DC, de papa, staat voor Daddie Cool. Deze titel heeft hij zichzelf gegeven.

Because he's worth it. (U mag hier gerust de nodige George Clooney-allures bij fantaseren.)

Soms, zeg ik 'vaderke' tegen hem, als ik iets gedaan wil krijgen. Zelf heeft hij dat alleen nog niet door. Bij deze kan ik die truc, vanaf nu, in mijn, spreekwoordelijke, 'piep' steken.

 

Dan komt daar 'den Debiel', oftwel mijn broer.

Vier jaar ouder dan mezelf, maar zoals hij het zelf zegt: nog steeds begeerd door menig vrouwen.

Door hem nu uit de anonimiteit te halen, riskeer ik mijn leven, weliswaar.

Hij noemt mij liefkozend 'überdebiel', kwestie van mij telkens weer te overtreffen.

En zijn vrienden kennen mij als 'de klein'.

Precies alsof dat zo is. 1 meter 68 is wel ni klein zenne.

Tjiezes.

Laat u niet misleiden: hij en ik dat is as strong as beton.

Ook al staat hij bekend om de uitspraken: 'Wat een gat, ik wou ni dak het had'.

En dat tijdens mijn puberjaren.

U begint al begrip te krijgen, voor al die jaren therapie, niet?

 

Den Debiel is al efkes getrouwd, met Het Schoonzusje.

Hoe ze dat al zo lang volhoudt, is een raadsel, maar alé.

Waarschijnlijk door de 2 prachtige kinderen, die er ondertussen zijn bijgekomen:

God en Godin, dus. Duidelijker kan ik niet zijn.

 

Om het plaatje compleet te hebben, voegt u de bruine Labrador-schelmin er nog aan toe: Lily.

God en Godin durven wel eens twijfelen aan haar 'hondsheid', en zeggen ook wel: de eekhoorn. Vreemden zullen eerder gaan voor 'ADHD-wezen'.

Shame. On. Them.

 

Voila, dat zijn mijn 'bloedbanden'.

 

Maar natuurlijk zijn er nog heel veel 'liefdesbanden', die eigenlijk ook familie zijn, in mijn Peperkoekenhartje, toch.

The Best Friends Ever.

Ooooooooh, KEIlief van mij, hé. 

Hen allemaal opnoemen, is overbodig, they know.

En jullie leren ze nog wel kennen, zemozekerst.

 

Voila, zo hebben jullie een idee van mijn kleine leefwereld.

Juist, saai, boooooooring.

Niks nieuw samengestelde gezinnen, niks stiefzusjes (toch voor zover ik weet niet), niks ambrassen, niks ontervingen (weeral, toch voor zover ik weet niet), niks Dallas.

Tot mijn grote spijt.

Want nu JR niet meer is, zou DC niet misstaan, toch?

 

Cheers,

C.

Ode aan A.

En nu denken jullie allemaal dat ik, als nummer 785230 in de rij, mijn visie ga geven over BDW, aka de nieuwe burgemeester van Antwerpen.
Ewel, neen, dus.
Volgens mij zijn er al genoeg woorden verspild aan de verkiezingen, en zeker aan het 'verkleuteren' van alle mensen, die op die man hebben durven stemmen.
Moesten jullie mij van enig favoritisme verdenken: ik woon in Edegem, en heb niets in de Antwerpse pap te brokken gehad.
Daarbij, ik sta niet gekend om mijn Grote Mening. Ik laat dat aan andere mierenpiepers over.

Waar staat de eerste letter van ons alfabet dan wel voor?
Ik zal een beetje helpen met ne foto.

Komt deze dame u bekend voor? Ik dacht het al wel.

Ik ben fan, ik geef het toe, zonder enige schroom, zonder rode kaken.
Blijkbaar mag dat niet, volgens de Hoge Raad van het Culturele Goed, want Astrid Bryan, valt volgens hen, aka dezelfde mierenpiepers als hierboven, onder de noemer 'Brood voor het Plebs'. Minderwaardig. Commercieel. Ordinair. Inferieur. Slecht.

En als er belerende vingers worden boven gehaald, komt mijn haar op alle plaatsen omhoog. (En dat is geen schoon zicht, u mag dat van mij gewoon aannemen.)
Zeker als ik in de Morgen lees hoe, Marc Didden, aka onbekende filmregisseur met obesitas, deze vrouw met de grond gelijk maakt. For. No. Reason.
Grappig toch, dat juist die gazet, het woord 'allochtoon' een tijdje geleden uit zijn woordenboek schrapte, wegens niet verdraagzaam genoeg, en nog veel andere woorden, zoals stigmatiserend, die ik als Plebs natuurlijk niet begrijp.
En niet alleen hij gaat er met de botte bijl tegenaan, op alle internetfora zijn er genoeg aanhangers van het 'anti-Astrid'-regime. Die, zonder de dame in kwestie te kennen, haar veroordelen tot de coulissen van een beschutte werkplaats.
Gelukkig zijn al deze Nobelwinnaars van de literatuur, zich er niet van bewust dat gal spuwen mèt schrijffouten not done is.
Onlangs keek ik naar de Kruitfabriek, waar zowel Sofie Lemaire, aka de nimf met lsd-ogen van Woestijnvis, als Stef Wijnants, aka sportjournalistje van de VRT, het wel nodig vonden, om Mss. Bryan, daar aanwezig, denigrerend en arrogant toe te spreken.
Ze waren waarschijnlijk even vergeten, dat Astridje, op haar eentje, meer kijkcijfers haalt, op Vijf, dan S en S met hun beide programma's samen.

Trouwens, wat is het probleem eigenlijk? Waarom zoveel gekwek? Omdat ze bloedmooi is? Omdat ze te grappig is? Omdat ze gelukkig getrouwd is? Omdat ze geldzorgenvrij is? Omdat ze zich amuseert? Omdat ze geen Grote Mening verkondigt ? Omdat ze elke dag met haar gat in de zon kan liggen? Omdat ze eet, zonder putten te kweken en grammen aan te komen? Omdat hare vent, haar overduidelijk graag ziet en omgekeerd? Omdat ze haar succes omzet buiten het scherm? Omdat WAT eigenlijk?
Waarschijnlijk steekt haar 'all in-pakket', al die haatdragers de ogen uit en moeten zij het thuis stellen met een overjarige papzak, die 's avonds naast hun eigen uitgelebberde lijf met de zak chips, in de zetel ploft.
Lichtjaren verwijderd van het Pimp Out Levendje van Astrid Bryan.

Maar, jiha, jiha, ho!
De 'fanclub' telt meer leden, damn sure.
Waaronder ik mezelf dus zeker reken. Niet dat ik haar boek heb gekocht, laat staan 2u heb aangeschoven op de boekenbeurs. Noch haar schoenen, nagellak en kledij zijn in mijn bezit. Ook haar Fabolous Verjaardagsfeestje ga ik laten passeren. Zo'n fan ben ik niet, no offense.

Ik ben de fan, die op vrijdagavond voor het scherm zit, en plezier heeft met haar fratsen.
Ik ben de fan, die zich een ongeluk lacht met haar uitspraken.
Ik ben de fan, die danig onder de indruk is, van haar uithoudingsvermogen rond te wandelen op Louboutins.
Ik ben de fan, die haar eigenlijk heel graag eens op café zou willen tegen komen.
Ik ben de fan, die kwijlt bij het zien van haar dressing.
Ik ben de fan, die wou dat ze ongeneerd evenveel calorieën als zij kon binnenspelen. Zonder extra buikrol te kweken, weliswaar.
Ik ben de fan, die hoopt ooit ne vent te vinden, die op dezelfde manier naar mij  kijkt, als den John naar Astrid.
Ik ben de fan, die haar gaat missen, de komende vrijdagen.

Behoor ik daarom tot het Plebs?
So be it.
De Hoge Raad van het Culturele Goed zal mij vegi-worst, wezen.
Dat ons Astridje maar snel terug komt.

Ah ja, ik ben dus terug van Bali, moesten jullie het nog niet doorhebben.
En moest u er nog aan twijfelen: it was AMAZING!

Cheers,
C.

Voor efkes, leiden alle wegen naar Bali.

De intenties waren goed hoor, lieve mensen.
Ik ging nog KEIveel vertellen in mijn blog, vandaag. Voor ik helemaal alleen op de trein spring, om dan helemaal alleen in het 'oh zo grote Schiphol' aan te komen, om dan helemaal alleen op het vliegtuig te gaan zitten, om dan helemaal alleen aan te komen in Denpasar, een triljard kilometer van Edegem vandaan...

Juist, ja, het is 'Remi alleen op de wereld' vandaag, bij deze ga ik 'hush baby' doen en mijn mondje houden.

Geen paniek, dat is eigen aan mij: groot bakkes, maar klein hartje.
Binnen 24u ben ik dat alweer vergeten.

Dus geen schrijfsels meer voor de komende 10 dagen, tenzij ik zo in Form ben daar, dat ik u overstelp met de ene goede story na de andere.
Ik heb er nog een paar in mijn mouw zitten over kappers, kilo's en K3. Maar dat zal dus voor een andere keer zijn.


Ondertussen, leiden alle wegen naar Bali. Alé, Rome in Bali.

Cheers,
C.

Mail aan Jan Fabre

Jan, 

Meestal ben ik niet zo onbeleefd om mensen die mij onbekend zijn, zonder beleefdheidsvorm aan te spreken. 
Laat staan te 'tutoyeren'. 
In dit geval maak ik een uitzondering. U bent het namelijk niet waard om met de nodige egards behandeld te worden. 

Waarschijnlijk weet u al, waarom ik op deze arrogante toon begin. 
Ik zal namelijk niet de eerste zijn, die u contacteert vandaag. 
Dat krijg je namelijk met die vreselijke media, niets gebeurt nog 'in het geniep', niets verdwijnt nog onder de mat. 
En dat zal u wel geweldig vinden. 
Zo'n heisa, in alle kranten, op alle internetfora, straks in alle journaals: Jan Fabre, de dierenb eul. 
Gratis reclame, gratis publiciteit, mmm, smullen geblazen, zal u denken. 
Want mensen, zoals u, Jan, die in naam van de 'Hogere Kunsten' zich alles permiteren, hebben een groot ego. 
Elke streling hiervan, geeft uw kleine geslachtsorgaan, een opkikker. 

Het zou me zelfs niet verbazen, als uw doorrookt gezicht, met de nodige verontwaardiging op mijn scherm zal verschijnen, straks. 
Zodat de Grote Artistieke Man kan reageren op de heisa. 
De mug, die een olifant werd. 
De katten, die vogels werden. 
Niet, Jan? 

Van mij en al die andere mensen, die geschokt zijn door deze daad, zal u het uwe denken. 
En ons omschrijven als hysterische, engdenkende, ongeschoolde en lompe boeren. Deel van het plebs. 
U doet maar. 
Ik weet wel beter, en al die anderen met mij ook. 

Door het exploiteren en misbruiken van levende wezens, hebt u bewezen dat u geen waarden en normen kent. 
Dat u de naam 'kunstenaar' niet waardig bent. 
Een kakkerlak in het dierenrijk. Lees Wikipedia er maar op na wat zijn taak juist is. 

Een triestig persoon, bent u, a sad, old man. 
Met weliswaar een heel groot ego, maar heel kleine kloten. 

Ik wens u veel slapeloze nachten en gebroken harten toe. 
U verdient namelijk niet beter. 

Met vriendelijke groeten, 
Caroline Rome 


Ik kon het niet laten, lieve mensen.
Soms word ik heel boos.
En wat blijkt: vanavond zit hij in Ter Zake. Geil van al deze aandacht. 
Ik zal naar Astrid in Wonderland kijken.
Zoals Jan Fabre van mensen zoals ik verwacht.

Have a happy weekend!

Cheers,
C.

Tie-gie-aai-ef

Et voila, we hebben het overleefd.
'Watanwel?', denken jullie misschien.
De werkweek, lieve mensen. I survived the workweek (kwestie van mijn meertaligheid even te etaleren).
Elke avond stond volgeboekt in mijn agenda, mijn god!
Da is toch normaal, niet?
Neen dus.

Bummer, hé.
Jullie dachten waarschijnlijk, dat ik zo'n Carrie-'SATC'-wine-dine-brunch-hip-happening-grietje ben, didn't you?
Ik denk dat ook, altijd, tot de realiteit mij inhaalt en:

- de wekker elke k*tmorgen om 7u afgaat
- Louboutins van 10 cm echt niet gemaakt zijn om meer dan 3 stappen te doen
- de jogging een pak comfortabeler zit
- het ontharen van allerlei zones er soms ECHT te veel aan is
- de bankrekening geen fles cava meer kan permiteren
- McDreamy enkel op mijn tv-scherm bestaat en niet in Antwerpen en omstreken
- het 4 op de 7 dagen een 'bad hairday' is
- een pukkelaanval nog steeds een optie blijkt te zijn, zelfs op mijn leeftijd
- het al heel snel donker is tegenwoordig
- een kast vol kleren en toch niets om aan te doen
- die kilo extra op de weegschaal echt wel door iedereen gaat gezien worden
- een zak chips leegschrokken in 5 minuten beter smaakt, alleen
- 0.5 promille ervoor zorgt, dat een 1/4 glas wijn de limiet is
- Ipad en Tv kijken een top-combi is
- ik niets te vertellen heb

Bottom line: ik ben allesbehalve Carrie 'single, jong, wild, avontuur, 24/7'.
Deze week dus wel, en amai, ze hebben mij zien ronddartelen door het Vlaamsche land.
Lekker sociaal, lekker fancy, lekker tout court (knipoog).

En praise the Lord, want, vanavond, binnen welgeteld 109 minuten, rij ik naar huis. Om daar binnen de kortste keren uitgestrekt in mijn verwaarloosde zetel te liggen en dat voor de volgende 4 uur.
Telefoon wordt gescreend en enkel opgenomen, als er gewonden vallen.

Een welgemeende TGIF (uitroepteken, uitroepteken)
En neen, bovenstaande spreken we niet uit als: tgif, maar als tie-gie-aai-ef.
Thank God It's Friday.
Zij die dat niet kennen, zijn nog minder hip dan ik.
Nà.
Nu gij.

Cheers,
C.

Revalideren aan 't zeetje

It's not a joke.

Natuurlijk serieus aangedikt, maar toch, mijn activiteit het afgelopen weekend, valt toch onder de 'revalideren' noemer.

'Waaroooooooom', roepen jullie nu allemaal in koor.

Ewel.
Vorige vrijdag zat ik al om 8 u 's morgens (midden in de nacht dus eigenlijk), gewassen (relatief) en gestreken (het is omdat de uitspraak zo is, maar eigenlijk heb ik zelfs geen strijkplank, laat staan een strijkmachine), in een wachtkamer van het St Jozef ziekenhuis te Mortsel, naar een muur te staren. Gehuld in mijn knalrode, pimped out, Addidas jogging aka meest gedragen vrijetijdsoutfit van ondertekende. Het was een schoon zicht. Al zeg ik het zelf.

Ik was daar terecht gekomen, op afspraak, om iets te laten weghalen door Meneer Doktoor uit mijn been. Niets spectaculairs, niets spannends, niets ernstig. Daar krijgt ne mens dus geen aandacht voor. Vandaar dat ik iedereen heb verteld, dat de 'lipo' goed is gelukt, maar de 'D-cup' niet zo.

Hahaha, wat ben ik toch grappig hé...

 

Soit, omdat ik van Meneer Doktoor heel de dag mocht brossen van het werk, zat ik al om 11u met Lily, de kapoenenhond, in mijn assertieve wagen, richting 't zeetje.

Jill, Frank, en Sabine hadden een prachtig nazomer weekend voorspeld, dus de vooruitzichten waren top.
 

Vooraleer ik verder ga, met mijn verslag, een paar sfeerbeelden.
 

Zo gedraagt het beest zich dus, als er zand en zee aan te pas komt.

Alhoewel, zo gedraagt ze zich most of the time... Tja.

 

 

 

Moest u bij het zien van deze foto's twijfelen: neen, ik mishandel haar niet. Dit doet ze vrijwillig.

 

 

En dat rood ding, is superhip, u zal nog wel zien. Trouwens KEI-assorti met mijn jogging.

 

 

Het verschil tussen duinen en een konijnenhol kent ze nog niet. Daarom dus.

 

Zo zagen onze dagen ter plaatse er dus uit, en we hebben er beiden met volle teugen van genoten.

En if somebody asks: zware revalidatie gehad, heel zware...

 

Cheers,

C.

Geen woord over de verkiezingen.

Want dat hebben we ondertussen wel gehad, hé mensen.
Het kwam, en komt nog steeds, mijn oren uit.
En voor zij die er niet over kunnen ophouden: dit is democratie. You win some, you lose some.

Soit, zoals jullie hebben kunnen opmerken: ik heb het hier laten hangen, hé.                    
Ik ga mijn leven (proberen te) beteren, echtigentechtig.
Maar ik heb niet stil gezeten hoor. Zoals beloofd, heb ik een reisje geboekt.
Gezien het Maya-fenomeen, hé.
Jaaaa, les excuses sont faites pour s'en servir.

Dus binnen welgeteld 16 dagen, stap ik op een vliegtuig, sluit voor 17 uur mijn ogen en word terug wakker aan de andere kant van de wereld: Bali.
En voor zij, die mij nu al met vieze blikken en priemende vingers, willen aanvallen: het is NIET om op mijn lui gat op een wit strand met cocktail en butler te gaan relaxen.
Niejeniejenieje.
Ik ga daar naartoe om de totale 'healing-rebirth-zuivering-meditatie'-ervaring te beleven.

... (jullie krijgen nu de tijd om 5 minuten in een deuk te liggen of  braakneigingen te onderdrukken)

Zijn we er weer?
OK.
Weer een 'eat, pray, love' groupie, denken jullie, zeker?
Bwa, zo erg is het nu ook weer niet.
Alhoewel, 3 jaar geleden heb ik weliswaar serieus met het ashram-idee geflirt. Toch maar niet gedaan. En richting Compostela gewandeld.

... (5 minuten, idem als hierboven)

Ja, seg, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Heel schizofreen, heel dubbel.
Dus ik ga naar Bali, helemaal alleen, wat ik absoluut niet leuk vind. Maar ik moet zo van die dingen doen, of ik blijf heel mijn leven ter plaatse trappelen.
Voor de rest ga ik hier niet verder over uitweiden.
Het moet hier gezellig blijven, ten eerste en secundo, zo goed kennen we elkaar nu ook weer niet, hé, om mijn zielenroezen al op het net te smijten.

Ik kijk er alleszins naar uit.

Moesten er ondertussen nog lezers dubbel liggen van het lachen: 3 weken na mijn terugkomst uit het chakra-paradijs, vertrek ik naar jaarlijkse gewoonte voor 5 dagen naar Londen, om te shoppen. Eat. This.

Hoor ik nog iemand?
Ok, I rest my case.

Cheers,
C.

Overal beestjes.

Sneller dan verwacht, ben ik hier weer. En daar heb ik een zeer goede reden voor, kijkt u zelf even mee:

Jaaa, roep maar met z'n allen in koor: oooooh, oeschattigisdawelni! En neen, het gaat hier niet over de vrouw op de foto. Het woord 'schattig' wordt heel zelden tot nooit aan mijn persoon gekoppeld. Zelfs als kind kreeg ik met moeite die titel. Jaren therapie, u begrijpt mij wel.

Soit, maar daar gaat het vandaag helemaal niet over.

Vandaag gaat het enkel en alleen over de beestjes, want het is WERELDDIERENDAG! Olé!

En wat doen we dan? We zetten alle diertjes, groot en klein even op een 'piëdestalleke' EN eten geen vlees of vis vandaag. Deal?

Daar gaat niemand van dood gaan, en al zeker al die sukkelaars niet, die overal ter wereld worden gefokt, alsof het geen levende wezens waren.

No panic, ik ga hier geen betoog afsteken over de miljoenen (!!) dieren die elke dag sterven in slachthuizen. Ik ga ook niet vertellen hoe ongezond het eten van vlees wel niet is. Ik ga ook zwijgen over onze oceanen, die leeg worden gevist. En mijn mond blijft dicht over de, nog steeds, wereldwijde exploitatie van dieren om ons, lieve mensen, te entertainen.

Ik ga wèl iets zeggen over de Labrador hierboven. Ondertussen is ze al lang niet meer zo klein, maar die blik vol deugenieterij is ze niet kwijt geraakt.

Ze luistert, soms als ze zin heeft, naar de naam Lily. Samen met mijn oudertjes heb ik haar in co-ouderschap. Dit houdt in dat zij het merendeel van haar tijd spendeert in een groot huis, met veel groen rondom, waar zij naar hartelust tapijten kapot bijt, gaten graaft in bloemenperken, en harten breekt.

De overige tijd gaan zij en ik naar zee, waar zij Bohlt-gewijs de duinen onderzoekt, de katten van de buren aanspreekt en het zoute water proeft.

Vandaag is zij 1 jaar, 3 maanden en 11 dagen. En ik droom van de dag dat wij samenwonen. Want natuurlijk is zij als diva, niet echt gelukkig in mijn appartement. Te klein, te saai. Ik begrijp haar wel.

Haar chocolade-kleur, maakt menig soortgenoten jaloers, net als haar glanzende vacht. Daardoor heeft ze de nodig streken aangekweekt. You know the story: appel, ver vallen, niet, boom.

Omdat zij zeker en vast een hoofdrol gaat spelen, in veel van mijn schrijfsels, leert u ze nog wel beter kennen. Allures erop en eraan.

Wat ik ook nog wilde zeggen, moest het niet duidelijk genoeg zijn: ik heb een enorm groot dierenhart. Op verschillende manieren probeer ik hen te helpen, uit liefde, uit mededogen en uit overtuiging. Ik eet ze niet, pijnig ze niet, misbruik ze niet.

Dit wilt niet zeggen dat mensenleed mij koud laat. Let's be clear on that. Voor nu is dat genoeg uitleg.

De rest leest u nog wel.

Happy Animalsday!

See you later, alligator ;-)

Echt hip is da wel ni hé.

Ja, hier zit ik dan. Met mijn blog. Brandnew. Splinternieuw. Geen flap te vertellen. Houston, we have a problem.

Maar nu ik hier toch ben, kan ik mijn geestesspinsels misschien eens neertypen, wie weet komen de antwoorden dan wel uit de lucht gevallen.

Geef nu toe, anno 2012 een blog beginnen, echt hip is da ni hé. Komaan, heel de wereld is 'aan den blog'. Vijgen na Pasen, zeggen ze dan. Een beetje hetzelfde als nu met een bakfiets rondkarren, dat is ook al lang passé.

Toch, zit ik hier, en moet er wel iets gebeuren. Erger dan een onhippe blog, is namelijk een lege blog. Ik krijg er een beetje stress van. Zeker omdat je niet mag vergeten, dat er al KEIveel toffe, pittige, grappige en fleurige grieten aan 'den blog' zijn. Ik kan het weten, want ik volg ze zelf tot over de plas begot, de US of A, nu gij.

En daar sta ik dan, met de kwekstemmen in mijn hoofd, die tateren en tateren en tateren en ...

'Wa gade gij daar tussen staan doen, Blondie?' 'Komaaaaaan, seg, get a life' 'Ge zou u beter ne vent zoeken, in plaats van rimpels te kweken voor een computerscherm. En ge hebt er al zoveel.' Kwaak, kwaak, ne godgansendag.

Zouden ze gelijk hebben? Het is wel waar, natuurlijk, dat dit 5 jaar geleden wel opzienbarender nieuws was geweest. Maar nu. Lady Gaga is ook niet meer wat ze 2 jaar geleden was, me dunkt.

Misschien moet ik mij maar bezig houden met iets anders. Trouwens, de wereld gaat toch vergaan, binnen 2 maanden. Waarom nog moeite doen? Ik zou beter een reis boeken, voor 21/12/12 en stillekesaan op zoek gaan naar een schuilkelder/atoombom-bunker. Qu'est-ce que tu penses? Op Immoweb zal ik wel iets kunnen vinden, niet?

Cheers,
C.

Hoeveel blogs kan een mens hebben?

Dit is erover. Vlotjes. Er-echt waar-over. Een woord dat veel gebruikt wordt door mijzelf, daar gaan jullie nog wel achter komen. Althans, als het mij lukt om deze blog voldoende aandacht te geven. Ik zit namelijk aan nummer 3, die we beginnen. Nummer 3. I kid you not. Een record volgens mij, want de gemiddelde mens heeft geen blog, en de overigen hebben er 1. Geen un, dos, TRES.

Deze hoogte heb ik niet bereikt door mezelf hyperinteressant te vinden. Nog minder omdat ik zoveel spannende dingen beleef. Nope, people, de simpele reden is: het lukte mij niet.

Pure. Onkunde. Juist ja.

Waar iedereen dus roept dat een blog beginnen 'KEIsimpel' is, 'KINDERspel', een stukske van een cake (a piece of cake), heb ik mijn ogen kapot gestaard, een muispolsblessure opgelopen, en iel veul rimpels bijgekweekt op mijn gezicht.

Nu, ik ga eerlijk zijn met jullie, het had zeker gekund dat ik DRIE blogs expres had gemaakt. Overdrijven is namelijk ook een veel gebruikt woord in Blondie-land (ik refereer graag naar mezelf met die term). Jullie mogen na het lezen van dit verhaal, zelf kiezen of het hierbij over mijn verstand of over mijn haarkleur gaat.

Ik heb altijd het laatste gedacht, zekerstweten.

Maar misschien moet ik die mening even herevalueren.

Daarom stop ik nu al met typen, ook al staan er belachelijk weinig zinnen hierboven. Toch, wees mild, lieve mensen, voor mij voelt het aan alsof ik al 5u aan het bloggen ben.

Cheers,
C.