donderdag 26 juni 2014

Gesjareld.

Ik zou het vandaag kunnen hebben over:

Snip snip. Alwaar ik naartoe ging voor 'el hair make-over total'. For the first time. Wat op zich al pijnlijk is, want je bedriegt sowieso je oude kapper. Auw.
En plus, wordt bij deze  meestal het woord 'hipster' aangeplakt. Ai. Daar moet je voor oppassen, want voor je het weet ga je de 'hype' Client-gewijs voorbij, door een 'OD' aan BV's en verandert je etiket in 'arrogant'. Maar bon.
Ik kwam binnen, en had mijn best gedaan om er zo casual mogelijk uit te zien, inclusief ongeschminkt. Ja, ik durf dat. En ja, ik kan dat aan.
Trouwens, hipsters schminken zich niet en dragen een boyfriend met Stan Smiths.
Toevallig heet die look 'Caroline'. Ge zijt nen hipster of ge zijt het niet, hé.
Soit, mijn entree zorgde voor geen rare blikken, I like en de Ipod speelde dit, I like even more.
Ik kreeg koffie met chokotoffs. Mijn lokken kregen deze producten waar hartjes op staan rond een konijntje: cruelty free. Ja, dan heb je mij al in uw zak zitten.
Long story short: de vakvrouwen wisten wat te doen met mijn 'doffe kleur' en sindsdien ga ik nog 'hipsterst' door het leven.
Maar alé, daar ga ik het zeker niet over hebben.

De 'non van CDH'. Waarom kraait er nu geen enkele haan? Vlaams of Waals? Vlak na de verkiezingen werd elke NVA-kiezer uitgescholden voor fascist, racist, asociale egoïst, domme randdebiel en ander fraais door heel de linkerzijde. Et maitenant? Stilte overal.
Ook al houdt deze negatie in dat we vertrokken zijn voor een nieuw record, waar 2010 een lachertje zal bij blijken te zijn. Maar oh neen, dàt is niet erg hoor.
Wat natuurlijk ook kan is dat Open Vld, voor de triljardste keer zijne kak gaat intrekken.
Maar, alé, daar ga ik het dus niet over hebben.

De Killing. Wat al efkes stond te verstoffen op mijn digibox, heb ik dan toch uiteindelijk bekeken. En amai, top 3 pronto. Breaking Bad, daar kan niemand aan tippen en de weergaloze Glenn Close in Damages blijft numero 2, maar Sarah Linden mag zeker op nummer 3 komen staan.
De subtiele pedante blik in die vrouw haar ogen is mijn nieuwe 'skill to manage'.
Maar alé, daar ga ik het echt niet over hebben.

Een mailtje dat ik kreeg. Waar ik enkel de volgende gedachte bij had: 'Whatever'.
De spirituele medemens en ik gebruiken blijkbaar andere woordenboeken.
Maar alé, het is zelfs niet de moeite om het daar over te hebben.
 
Essence, oftewel de raw & vegan hemel. Waar ik samen met den Bunny en Mon Mari, mijn gat heb neergevlijd zondagavond. Julie Van den Kerckhove heeft ons daar verwend met een 6gangen menu waar zij binnen de korste keren een ster voor gaat binnen halen.
Nu, ik weet dat zoiets niet objectief en geloofwaardig klinkt uit de mond van een dierenactivist als mezelf. Maar mijn BFF's waren ook totaal KO geslagen. En heel de pers heeft er ondertussen alle lovende woorden voor gebruikt die in onze taal te vinden zijn.
Vegan is onze toekomst. Ge zult mij binnen 10 jaar wel gelijk geven.
Jullie zijn weliswaar gesjareld, want het gaat hier over een pop-up, die zondag zijn laatste shift zal draaien. Dik gesjareld dus.
Maar, alé, daar ga ik het ook niet over hebben.

Antwerpen. Oftewel het Stad en niet de Parking. Mon Mari en ik wandelden van aan Park Spoor Noord, naar het Mas, door naar de Kathedraal, via de Groenplaats langs het Conscienceplein, door de studentenbuurt en de Paardenmarkt, weer naar het beginpunt. Jaren was het geleden dat ik het oude, historische stuk nog eens had gezien, en ik was onder de indruk van haar evolutie.
We ontbeten hier, en ik ben nog steeds aan het nagenieten van deze topdag.
Maar alé, daar ga ik het alvast niet over hebben.

Mijn 2ehands grasmachine. Die ik kocht op Kapaza, voor mijn tuin, die een scheet groot is.
In de Kempen ging ik het halen, best buy. Die mannen daar zetten u niet in 't zak.
Het Mamaatje is van ginder, dus ik ging effe terug naar mijn roots.
Waar ge 'hennig' en 'jom' in elke zin moogt gebruiken.
Daar alleen al voor zou ne mens verhuizen. Maar kom.
Zo'n machine dient om te gebruiken, en vermits het gebrek aan mannelijke invulling in de casa, deed ik het zelf. Met Lily als mijn toeschouwster op het terras.
A piece of cake, zeg ik u. Op 20 minuten was de zaak geklonken.
Van trotsheid stond ik te springen.
Lily keek mij hierbij aan alsof ik veranderd was in een koebeest.
Maar alé, daar ga ik het dus niet over hebben.

De voetbal. Want, ja, mensen, als ge heel mottig wordt van een bal: gesjareld hé.
Dik gesjareld. Nu, heel dat WK-gedoe, het maakt me warm noch koud.
Ieder zijn plezier, zeg ik altijd, zolang ik er geen last van heb.
Tot zover, geen probleem.
Alleen, mag ik efkes: moet die driekleur echt o-ve-ral hangen?
Er is geen lelijkere kleurencombinatie in fashionland.
Ik wil maar zeggen, het flatteert niet. Nooit. Jamais. Neva.
En dan, die affreuze, mottige spiegelbeschermers: erover.
Daarbovenop, het toevoegen van vlaggetjes, formaat Kabouter Plop: er dubbel over.
Van ver al zie je de 'underpimpte' auto's komen aanrijden.
Eerst krijg je oog kramp door die 'spiegelpampers', want ja, echt meer dan dat is het niet hoor.
Dan hoor je het geflapper van al de andere accessoires.
Als was het Jimmy B's gepersonaliseerde vehikel.
Om dat ding dan voorbij te zien rijden, met de eerste de beste übermacho aan het stuur.
Hangend naar links, hoofd wat schuin en arm gebogen uit het raam.
In mijn tijd noemden ze dat 'nen Johny'. Ik geef het efkes mee.
Lily en ik lachen ons tegenwoordig een ongeluk op straat.
Maar alé, u weet het al: niet. over. hebben.

Waar dan wel over?
New York, hé. Moest u het gemist hebben: nog maar 5 nachtjes slapen.
En ik ga kort zijn.
Vanaf volgende week dinsdag, eet ik mijn heatlhy breakfast hier:



 Lunch ik met smoothies allerhande hier:


En slurp ik van ne cocktail hier:


En dat 10 dagen aan een stuk met haar aan mijn zijde.
Als in 'zonder u'.
U bent bij deze gesjareld.
Dik gesjareld.

Cheers,
C.

woensdag 18 juni 2014

Bonjour Tristesse?

Wat zegt u? 18 juni al?
Mijn god, time flies when you're having fun, hé!
Want ja, liebsten menschen, alles is hier ok hoor.
Het nummer van de zelfmoordlijn moet niet stiekem gepost worden.
De casa staat nog steeds niet onder hoogspanning.
Het lachen is mij absoluut daarenboven niet vergaan.
En die Xanax mogen jullie gewoon zelf bijhouden, als dat geen goed nieuws is.
Toch bedankt om zo massaal over mijn getormenteerdheid te lezen.
De vorige blog heeft namelijk een record aantal bezoekers gelokt.
Misschien moet ik mezelf toch eens gaan verdiepen in het tragi-schrijven.
Tristesse verkoopt goed, blijkbaar.

Maar het zal niet voor vandaag zijn.
Ten eerste: New York is just around the corner, als in 13, DERTIEN jawel, dagen.
Ten tweede: mijn glas is terug halfvol. Ook al vinden anderen van niet.
Ten derde: staan er nu toch nog effe leuke eventjes op de planning.
Ten vierde: ik kan eindelijk terug beginnen lopen.
U leest het goed, ik ben blij dat ik terug mag sporten.
Ik val hier zelf bijna van mijn stoel bij deze uitspraak.
Amai, als dat maar goed komt.

U herinnert zich mijn grote bek toch nog?
'Da hedegaj togaltaj, jom?'
Da is just, en geef maar toe: you love it, onvoorwaardelijk.
Oh, neen, sorry, dat 'zonder voorwaarden' geldt niet voor ieder van jullie.




Wie het schoentje past, trekke het aan, zou ik zo zeggen.
Dit geheel terzijde, natuurlijk.
Soit, dat schoentje ging ik ook aantrekken, hé voor de Ten Miles, remember?
Al mijn snode plannen ten spijt: het mocht niet zijn.
Nu, niet getreurd, dat loopfestijn is zo'n massa geworden, dat ik er nog niet meer wil aan meeedoen.
Ik ga nu ineens voor Londen.
U had toch niet gedacht dat mijn bek gekrompen zou zijn?
Et voila, sinds vorige week, ben ik dan ook de trotse bezitster van steunzolen.
Die had ik nodig om mijn totaal foute loopdraf recht te zetten.
Mijn lichaam staat scheef, althans mijn heupen, en die hightech-zolen gaan dat counteren.
Weliswaar enkel en alleen voor in mijn loopschoenen.
Die dingen zijn zo afzichtelijk en onpraktisch, dat Manolo dat niet heeft voorzien in zijn modellekes.
Maar de podoloog van het UZA heeft mij gegarandeerd dat ik hiermee iedereen van de baan spurt.
Vanaf nu ben ik dus ook te voet, een gevaar in het verkeer.
Het Fort van Edegem is bij deze gewaarschuwd.
Zo, met zulke dingen hou ik mij dezer dagen bezig.

Dàt en met het uitbroeden van mijn ei.
Neen mannekes, babies staan verre van op de planning. Mijn ei is professioneel, als in 'job'.
Ik kom daar nog wel eens op terug.
Ah, en in de categorie 'bezigheidstherapie', speel ik ook:
'Overleven door zo weinig mogelijk uit te geven.'
Mijn ego vindt het alvast  'the party of the year'.
Zeker omdat ik de afgelopen 20 jaar niets anders heb gedaan dan geld laten rollen.
De economische crisis heb ik, op mijn eentje, proberen recht te trekken. Ik zeg het maar.
Zonder mij, lag dit land op z'n gat. Catastrophe totale.
Mijn overvolle kasten zijn daar het bewijs van.
En, ik zou, moest ik willen, om de 2 dagen een ander paar schoenen kunnen aandoen.
Een jaar lang. Dat is dus 365 gedeeld door 2.
Het is gepermiteerd om u zich hierom te generen in mijn plaats.
Daar ga ik mij nu niet mee bezig houden.
Wat houdt het spelletje in?
Gaan eten is geschrapt, gaan koffie drinken is ingevoerd.
Dat is trouwens leuker voor ons Lily, die gaat dan gewoon mee.
Korte afstanden doe ik met de fiets en de tram is aan een opmars bezig.
Trouwens, duurzaamheid is het nieuwe 'hip', u gaat mij nog gelijk geven.

Naar de kappper ben ik trouwens ook geweest, mijn kapsel was de schaamte echt voorbij.
Tegen betaling, natuurlijk, er zijn grenzen aan het 'overleven' hé.
Daar krijgt u een andere keer wel een verslag over.
Nu moet ik gaan lopen, namelijk, en een boek lezen, en wat op mijn terras zitten.

Trouwens, deze zaterdag graag alle kaarsen aan en de positieve antennes naar Luxemburg gericht.
Den Debiel, opperheld der universum, gaat zijn halve thriatlon dan lopen.
Hij gaat de boel daar figuurlijk afbreken. My rocking hero.
Ik barst nu al bijna uit elkaar van trotsheid.
Daarbovenop komt Mon Mari dit weekend logeren.
En viert the love of my life haar verjaardag: Lily mag 3 kaarsjes uitblazen!
Zodus, nogmaals, I'm doing fine.
Sagan had beter 'Au revoir tristesse' geschreven.




Cheers,
C.

donderdag 12 juni 2014

We zijn gesloten.

Meningen verschillen, dat is al eeuwen zo.
Zodus worden ook mijn schrijfselwerkjes hier, anders gequoteerd.
De 'ontslag-blog' van vorige week kreeg dan ook uiteenlopende meningen.
Gaande van 'chapeau' tot 'lafaard'.
*stilte*
'Euhm, what did you say?'
'Lafaard?'
Ik dacht het niet.
Er zijn veel termen die overeen komen met mijn persoon, maar lafbek hoort daar niet bij.
Foorwijf daarentegen krijgt een 9 op 10.
Of showtrut, ook goed voor een 8 op 10.
Bi-a-tch,10 op 10, oh jawel.
En zo kan ik er nog wel een paar verzinnen, die top 5-gewijs goed scoren.
Maar 'coward' is a no-go.
Ik ben straight forward, in het oog van de storm sta ik meestal recht, en liefst op de eerste rij.
Messen in de rug steken, zit niet in mij.
Ik zal het wel gewoon in uw gezicht zeggen.
Waarom dan toch zulke beledigingen aan mijn adres?
Blijkbaar vonden sommigen dat de Kolenboer zich niet kon verdedigen tegen mijn beschuldigingen.
Had hij nood aan een 'recht op antwoord'.

Wel, voor zij die het daar mee eens zijn: onder deze blog kan u schrijven wat u wil.
Laat u maar eens goed gaan, zou ik zo zeggen.
Typ uzelf een ongeluk, en scheldt mij uit voor de 'schijtluis' waar u mij van verdenkt.
Ik zal uw commentaar niet verwijderen.
'Doediszot'.
Of, wat u ook kan doen, is zelf een blog beginnen. Niemand houdt u tegen.
Daarin kan u dan roepen wat een onuitstaanbaar wicht ik wel niet ben.
En waar ik het lef vandaan haal om zulke onwaarheden te publiceren.
Alhoewel, als lafaard kan je geen lef hebben, zeker?
Soit, spill it all out.
Deze week ben ik zo chagrijnig, dat wat extra shit er wel bij kan.

Toch, vooraleer u uw wapenarsenaal boven haalt, en u parkeert voor mijn deur, nog even dit:
Het verhaal dat ik geschreven heb, is nog maar het puntje van de ijsberg.
Ik ga zijn proces niet maken, daarom ben ik niet verder gegaan dan dat 'topje'.
Maar mensen zoals zij krijgen in de vakpers meestal de term 'crimineel' mee.
Kom achteraf niet janken dat ik u niet gewaarschuwd heb. 
Dus: heb vooral heel veel compassie met Junior en de Kolenboer.
Ze zullen in hun vuistje lachen, om jullie 'meelij'.
En ondertussen nog een fleske Cristal bestellen.
In de golfclub, waar Junior zich weekelijks interessant maakt.
Daar zal zeker verkondigd worden wat een debiel wijf ik wel niet ben.
Achter mijn rug.
Vergis u alleen niet, de dag dat ze mij oog in oog met hem zetten, zal hij onder de grond willen kruipen van schaamte.
Niet ik.
En zoals steeds zal ik het u met de glimlach komen vertellen. Dat is beloofd.

Ben ik daarom de Heilige Maagd Maria?
Oh, neen.
Wees maar zeker dat God de vader een sluitingsdag invoert, de moment dat ik aan zijn poort sta.
Als ik hierboven aankom, krijg ik een ticketje enkele reis richting inferno.
Maar het zal dan alleszins niet als lafaard zijn.

En wat nu?
Ja, ik ben thuis, hé.
Voor de eerste keer in mijn leven, moet ik niets.
Alleen voor Lily zorgen.
De ene dag gaat mij dat al beter af dan de andere, dat geef ik toe.
Natuurlijk heb ik al veel vrienden gezien, en een beetje op mijn lui gat gezeten.
Natuurlijk geniet ik van mijn 'vrijheid'.
Natuurlijk ben ik hier helemaal ok mee.
Anderzijds heb ik ook af en toe schrik over wat komen zal.
En eveneens dat moet gezegd kunnen worden.
Maar blijkbaar ben ik alleen 'de Caroline die valt, en binnen de minuut weer opstaat'.
De 'sterke vrouw die overal wel weer door geraakt'.
En laat dàt nu echt de uitspraak zijn, die ik deze week niet wil horen.
Anderen worden gepamperd als ze zonder werk vallen.
Alle zakdoeken worden boven gehaald, en de snot mag stromen.
Komkommer en kwel van 's morgens tot 's avonds.
En, 'ogotogeirogarme'.

Zo ver moet het hier niet komen, god no.
Maar een klein beetje, 'Amai, dat is echt wel dikke kut, hé pop', zou niets te veel zijn.
Of gewoon naast mij zitten en 'çava meid?' zeggen.
En efkes, heel efkes allemaal zwijgen over 'uw eigen besognes'.
Dàt zou heel tof zijn.
Bij deze is de praktijk van psychotherapeut Rome dan ook voor onbepaalde tijd gesloten.
Betaal er u zelf ene, of begin een blog.
Ik heb zelf genoeg aan mijn hoofd.
Dàt, samen met aftellen.






Cheers,
C.

maandag 2 juni 2014

De 7 hoofdzonden

Dit weekend las ik dit.
Waar ik het volledig mee eens ben.
Daarom wordt het tijd dat ik ook het volgende verhaal vertel.
Maar vooraleer ik begin: dit alles heeft mij geen enkele, blijvende fronsrimpel geschonken.
Waar anderen zich al lang een klantenkaart botox hadden aangeschaft.
Ik wéét namelijk dat dit, zoals ik een maand geleden vertelde, perfecte timing is.
Dit gezegd zijnde, the story of today.

* Rewind juni 2010 *

Er was eens een Kolenboer.
Hij verkocht geen rode of witte kolen. De kolen die hij verhandelde waren niet eetbaar.
De kolenboer deed in steenkool. Het zwarte goud.
Grote schepen vol kwamen van overal ter wereld aan in Gent om van daaruit te bewerken.
En de Kolenboer deed goede zaken, ook al waren we al eventjes in de 21ste eeuw.
Steenkool wordt namelijk nog (te) veel gebruikt, laat jullie niets wijs maken.
Samen met 1 van zijn zonen, Junior, en een andere man , D, hield hij kantoor in Deurne.
Nu, Junior, beste mensen, is het prototype van een 'fils à papa'.
Alles gekregen, niets gepresteerd.
Hetgeen waar ze mij ook al eens van durven betichten.
Alleen heb ik weliswaar veel gekregen, maar ondertussen al behoorlijk alleen gerooid.
Junior evenwel heeft een gouden pamper aan en is niet van plan om solo op het potje te gaan.
De Kolenboer maalt daar niet om.
Uiterlijke schijn is toch het hoogste goed, niet?
Dus Junior krijgt een hele dure auto, een paar schone kostuums en een job in de Steenkoolboerderij.
Bij dit alles wordt een verhaal verzonnen waarin Junior een Master in de Chemie heeft gehaald.
Werkelijk heeft Junior nog minder CV dan de gemiddelde kleuter.
Maar ach, wie zal de Kolenboer tegenspreken?
En zo geschiede.
Op een mooie dag willen ze hun kantoor uitbereiden met een Management Assistant.
Een secretaresse noemen ze dat in de volksmond.
Een Persoonlijke Pameraarster zou achteraf blijken.
Intro: mezelf.
Na Compostella en de blessure was het tijd voor iets anders.
En het universum bracht mij via een interim-weg bij de Steenkoolboerderij.
Ik paste perfect in hun profiel, en binnen de korste keer was ik een deel van het team.
Drie mannen en een vrouw.
Met mijn gat in de boter gevallen dacht ik.
Heel het land was zogezegd in crisis, maar dat gold niet voor ons.
Money was not an inssue at the Coalfarm.
Tripjes naar de Ritz, Chanel-shopping, buitenverblijfje ginds, juwelen van Tiffany's, een Escortedame from time to time.
Onkuisheid was their middlename, samen met Hebzucht.
Not my problem, dus ik onderhandelde een mooi loon.
Voor een Pamperaarster had ik niet slecht geboerd.

Mijn taak was: zorg dat de Kolenboer het goed heeft.
Zorg dat Junior zijn ego gestreeld wordt.
En zorg dat D genoeg sigaretten heeft om de dag door te komen.
Daarnaast deed ik ook de administratie. Als die er al was.
Ik karde rond voor eten, sigaretten, boodschappen, frullen, whatever.
Ooit sprong ik 's morgens op de Thalys om de 'verloren Blackberry' terug te gaan halen.
Dit alles deed ik met de glimlach front office.
Back office rolde ik met mijn ogen bij het zien van zoveel Gulzigheid.
Velen in mijn plaats zouden hier weliswaar genoegen mee nemen. Velen waren Jaloers.
Maar ik vond het daar natuurlijk maar niets.
Weinig te doen, veel oppervlakkigheid, nul respect. Daar ben ik niet voor geboren.
Dus ik begon 'on the side' mijn tijd nuttig te besteden.
Administratie freelance voor een Personal Coach, en zo onstond een zelfstandige zaak.
De maanden gingen voorbij.
En zoals te voorspellen was: de Olifant (ik) begon te dansen in de porseleinenkast (de Boerderij).
De ego's begonnen mij tegen te steken.
Het gepamper begon mijn strot uit te komen.
Junior's hoogheidswaanzin maakte mij misselijk.
The shallowness made me sick.

* 2012 *

Hoogmoed komt voor de val, zo gaat het altijd.
We verhuizen met de Boerderij naar Berchem.
Intro: 500 m2 aan kantoorruimte en 4 nieuwe Farm-animals:
De Loser, de Loserechtgenote, de Snul, en de Collega.
Snode plannen worden gesmeed door Junior om mij buiten te krijgen.
Mijn rollende ogen waren namelijk al lang 'front office' verschenen.
Wat meestal niet gesmaakt wordt door 'big ego's and small dicks'.
Maar het universum is mij goed gezind. Altijd.
En Gemakzucht heeft geen mooi gezicht.
Het einde van het jaar wordt namelijk niet gehaald door Junior en de Kolenboer.
De Grote Kolenbaas in UK ontdekt dat het duo heeft gefraudeerd.
Vader en zoon hebben met hun vingertjes in de Gouden Pot gezeten.
En niet voor een paar 100 of 1000 of 10.000 of 100.000 Euro.
Zet er nog maar een 0 achter.
En nog één, oh jawel.
Exit: Kolenboer en Junior.
Binnen het jaar exit: Loser, Loserechtgenote, Snul, en D.
Zoveel geld verliezen, trekt nu eenmaal geen enkele firma.

En toen waren ze op de Boerderij, midden 2013, nog met 2: de Collega en mezelf.
Dan weet je dat de kans behoorlijk reëel is dat de volgende kop de jouwe is.
En zoals steeds ziet het universum mij graag. Altijd.
Want naast helpen, kicks it in the ass.
Dat is nu gebeurd, zonder enige Toorn.
It's not all gold that glitters.
Even if it's black gold. Laat dat duidelijk zijn.
Alle formaliteiten zijn mooi en proper afgehandeld, ondertussen.
Ik ben ontslagen, en ik heb er nog geen traan om gelaten.
Want ik ben al lang bezig met The Bigger Picture.
Dàt waar ik wel mijn hart, mijn ziel, mijn passie en mijn energie in kan steken.
Zoals ik eind 2013 al schreef:
If you are not trying to make a difference, then what are you doing, really?

En Junior, die zal voor de rest van zijn leven afhankelijk zijn van papa Kolenboer.
Vorig week reed hij achter mij op de autostrade.
Nog steeds even arrogant.
Nog steeds in zijn dure auto.
Nog steeds met zijn op maat gemaakt pak aan.
Ik liet hem passeren met de glimlach.
Want, als je na al die jaren nog niet zelfstandig op het potje kan, dan ben je een klein, zielig ventje.
He knows, that I know.
En zo krijgt dit verhaal een mooi einde.

Cheers,
C.

ps: Toch nog even voor alle Juniors en Losers op deze wereld (ik kan het niet laten, sorry :-))