maandag 30 december 2013

Introspectie

Nog een kleine 36u en we mogen weer met z'n allen uit ons dak gaan.
Lekker spontaan om 0:00 kussen rondstrooien, happy faces, en wensen die we een halve dag later al vergeten zijn.
Ik blijf het zeggen, Oudjaar is een verplicht nummer voor mij.
Het jaar dat ik kan thuis blijven met een geldig excuus, zal ik het ook doen.
Nu, deze keer gaan de Prins, de Pussy, de Prinses en ikzelf nog eens 'ons best' doen.
We zijn hier ingeschreven.
Mijn vegi-menu is geregeld.
De pamper-sessies om mij onweerstaanbaar te maken evenzo.
The outfit will be smashing. Natuurlijk.
Ik verwacht dan ook dat ik op z'n minst op 2 Stromae nummers, de betere dance moves mag vertonen.
Waarschijnlijk ben ik tegen 2:00 al kapot, wegens te hoge hakken en te weinig uithoudingsvermogen.
U mag mij hiervoor gerust een 'dikke seut' vinden.
Vergeet echter niet dat ik in mijn 10-jarig horeca-bestaan waarschijnlijk meer het varken heb uitgehangen, dan jullie allemaal tesamen.
Met plezier neem ik de titel van 'duts' dan ook in ontvangst.
I had my share of the cake. Big time.

Et voila, het is tijd om eens achterom te kijken.
Iets wat ik met het ouder worden, weliswaar minder en minder doe.
Everything happens for a reason en gedane zaken nemen geen keer.
Spijt hebben en terugblikken, heeft volgens mij niet veel zin.
Maar bij de start van een kakelfris jaar, is een beetje introspectie niet ongepast.
Here we go.
Iedereen rondom mij bleef gezond en wel. Daarom alleen al is het een fantastisch jaar geweest.
Mijn trein boemelde gestaag verder, soms sloom, dan weer op z'n TGV's.
Er stapten mensen van mijn trein, vrijwillig, om hun reis elders verder te zetten, zonder mij.
Anderen gooide ik er zelf af, omdat ze mijn voertuig niet met respect behandelden.
Nieuwe individuen stapten op, en ik ontving ze met open armen.
Velen bleven zitten, waarvan sommigen al heel lang met mij reizen.
Ons abonnement werd vernieuwd, again.
2013 stond in het teken van de casa.
Veranderingen. Aanvaarden. Vernieuwing.
Ik overwon velen, en lachte in mijn vuistje.
Werd mijn eigen BFF en vond meer en meer rust.
Had lachbuien vol decibels, en ik geneerde er mij niet (meer) voor.
Ik inspireerde de ene, en irriteerde de andere.
Stond steviger in mijn schoenen dan ooit tevoren.
Er waren strontdagen en zonnedagen.
Ontgoochelingen waren er ook, jammer genoeg, toch: what doesn't kill you, makes you stronger.
Ik schold de halve wereld uit in mijn auto en stak lustig langs rechts voorbij.
Had geweldige gesprekken en ontmoette boeiende figuren.
Huilde bij gruwelijke beelden.
Leefde nog gezonder, en bewuster. (De triljard zakken chips buiten beschouwing gelaten.)
Las topboeken, zag steengoede series, ging naar legendarische films.
Mijn pen bleef scherp, mijn woorden waren soms hard, maar mijn hart werd groter.
Bottom line: it was a good year.

2014 zal het jaar van Lily worden.
En Jack.
Mijn meest intense focus zal naar hen gaan.
Hierdoor krijgt het mamaatje meer ademruimte. En dat verdient ze, meer dan wie ook.
Want, El Familia staat eenzaam en alleen op nummer 1. Tegen een bloedband kan niets op.
De komende 12 maanden zal er nog meer geijverd worden voor de dieren en hun habitat.
Hou u al maar vast.
New York wordt ook een belangrijke. Dat voel ik gewoon.
En ik ben blij dat zij mij hiervoor de kans geeft.
Concerten om duimen en vingers af te likken staan klaar: The King & The Queen.
En laten we vooral dit niet vergeten.
Sport ga ik deze keer eens inlassen, zodat ik eindelijk hier bij zal zijn.
En van die triljard zakken chips, zullen we er een miljard maken.
De glimlachen gaan we verdubbelen.
Maar bovenal, zal het nieuwe jaar een kersvers professioneel verhaal brengen.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat het anders kan, en beter.
Noem mij een idealist, een dromer.
Perfect mogelijk, maar ik geef de volgende quote als antwoord daarop (en ik ga ze in het VET zetten):

If you are not trying to make a difference, then what are you doing, really?

Happy 2014!

Cheers,
C.

woensdag 18 december 2013

schuld en boete

In mijn jonge jaren ging El Familia Rome braaf 's zondags naar de kerk.
Dat feestje is al lang afgeschaft, maar toen was dat de normaalste zaak van de wereld.
Als klein meisje heb ik dan ook uren versleten in de mis, hoofd naar beneden, lezend in mijn kinderbijbel.
Gelukkig maar, God de Vader had eens recht in mijn ogen moeten kijken.
Hij had mij asap uit zijn Huis gegooid. Het kattenkwaad droop namelijk van mijn gezicht.
Door dat gelees zijn de verhalen van het oude en het nieuwe testament mij allesbehalve onbekend.
Ken ik de hoofdpersonages, en zij die maar een bijrol mochten spelen.
Weet ik de slechteriken bij naam: Kaïn, Aaron, Judas, you motterfokkers.
En, ben ik zo geïndoctrineerd, dat bij een zeer sporadisch bezoek van een misviering dezer dagen, ik nog steeds heel 'den hannekesnest' aframmel van voor naar achter en weer terug.

Ik ben tegenwoordig niet meer zo'n fan van de katholieke kerk.
Van geen enkel godsdienst waar sprake is van zondaars, boete, schuld en andere deprimerende woorden.
Vele religies houden hun leden klein, dom en zielig en dat past niet bij mij.
Met z'n allen: 'Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld' kwelen, daarbij in schone synchrone choreo het hoofd naar beneden buigen en het vingertje tegen de borst tikken.
Not my cup of tea.

De Caroline 2.0 heeft dan ook de woorden 'schuld' en 'boete' geschrapt uit haar woordenboek.
Deze versie trouwens, the new and improved Caroline, is ontstaan na Compostella.
Me dunkt dat die uitstap wel voldoende in de sfeer 'ontbering' lag, en dan zwijg ik nog over 'afstraffing'.
Een vrijstelling voor de rest van mijn leven dus.
Grapjeeeeuh.
Sindsdien ben ik gewoon veranderd, noem het geëvolueerd.
De editie 0.0 en 1.0 van mezelf waren ook goed, daar niet van, alleen besefte ik dat toen nog niet.
Waardoor ik heb gevochten en gelogen en mezelf verloochend en tegen schenen heb gestampt.
Mijn PR in die dagen was onbestaand.
Ook, heb ik mij degoutant veel schuldig gevoeld.
Want, dat is het gevolg van lessen vol zondaars, schuld en boete.
Ons wordt al heel jong geleerd, dat ie-de-reen verantwoordelijk is voor het geluk van ie-de-reen:
Jij moet lief zijn tegen mij, zodat ik gelukkig kan zijn.
Jij mag niet 'lelijke koe' zeggen, want dan wordt zij verdrietig.
Jij moet mij bloemen kopen, zodat ik mij 'geliefd' kan voelen.
Jij moet tegen mij zeggen hoe mooi ik wel niet ben, want anders weet ik dat zelf niet.

Hallooooooo!! Wake up call, bitte please, als het efkes kan.
Ik ben dus allesbehalve verantwoordelijk voor uw 'goed gevoel'.
Ik ben verantwoordelijk voor mijneigen goed gevoel en dat is al moeilijk genoeg.
Ik ben verantwoordelijk voor de 'weerlozen' rondom mij, niet voor elke, andere, volwassen mens.
Dus, als jij 'foorwijf' tegen mij zegt, raakt dat mijn koude kleren niet.
Omdat ik sinds de 2.0 wel een ruggengraat heb, en in de spiegel kan kijken en kan aanvaarden wie ik ben.
Ik weet namelijk dat ik geen foorwijf ben.
Althans, toch niet altijd.
Ik hoef mij niet meer te draaien en te keren om iemand anders te zijn.
Take it or leave it.

Het kwam dan ook als een behoorlijke 'shocker' aan, toen 'Guilt' vorige week plots weer aan de deur stond.
Want hoe hard ik hier ook heb liggen roepen over 11/12/13 en de Hoogdag. Het is geen waar geweest.
Magisch, dat wel, maar dan eerder in de hekserij-zin.
Die dag is er namelijk veel fout gelopen. Veel te veel.
Het heeft geen zin om alles op te noemen.
De 'son of a bitch day' was gewoon een etmaal te vroeg.
Waardoor ik na 14u terug de casa binnen kwam en mij een uitgewrongen vod voelde.
Fysiek en mentaal.
En zo het trouwfeest van mijn vriendin miste.
Ik was op dat moment, de slechtste match voor haar Mooiste Dag.

Is dat een ramp?
Neen.
Zag zij er daarom minder goed uit?
Zeker niet.
Was haar feestje hierdoor om zeep?
Allesbehalve.
Heb ik haar ontgoocheld?
Waarschijnlijk wel.

En ik weet zeer goed hoe teleurstelling proeft.
Velen hebben mijn maaltijden hiermee bestrooid, vroeger, in de 0.0 en 1.0 uitvoeringen.
Zelfs nu, krijg ik ook nog af en toe een koude douche.
Omdat iemand mijn luide stem en scherpe tong niet aanvaardt.
Omdat sommigen mijn dierenliefde belachelijk en dom noemen.
Maar zoals ik al schreef, lig ik daar niet wakker van.

Weliswaar heb ik wakker gelegen van mijn afwezigheid.
Van het schuldgevoel.
En niet omdat ik terug in mijn oude gewoonten ben gevallen.
Neen, uit respect en vriendschap en liefde.
Voor Haar en niet omdat Hij mij dat oplegt.
Niet te verwarren met verantwoordelijkheid.

Fluo was het dus nog wel, alleen met een pak minder glans.

Cheers,
C.

dinsdag 10 december 2013

Fluo

Als ik dagen fluo-gewijs zou kunnen markeren, als waren het papieren, ik zou nogal mijn gang gaan.
Met uitroeptekens en cirkels en alle kleuren van de regenboog en vooral veel hartjes.
Jawel, lieber menschen, de Hoogdagen zijn gearriveerd sinds december zich kwam aanbieden.
Om u te bewijzen, dat ik dus ook iets anders kan dan commentaar geven op Jan en Alleman, een overzicht:

- Vrienden bezochten mij en de casa, en lieten daarbij stofdeeltjes vol vreugde achter.
- 1/12: de Godin werd gevierd voor een noemenswaardige verjaardag. Ze wordt zo snel groot.
- 2/12: ik pakte mijn valies voor het Londen-jubileum met het mamaatje.
- 3/12 tem 7/12: Topdagen in Londen, uitgebreid verslag volgt later.
Tijdens deze periode zorgde DC met Den Debiel als assistent voor de schelmenhond Lily. En hij slaagde cum laude, weeral.
- 8/12: ik wentelde mij een hele dag in de casa en ik kan zeggen dat we stilletjesaan naar elkaar toe groeien. Ik praatte die dag enkel in mezelf, met mezelf, en ik vond dat ge-wel-dig.
- 9/12: ik kocht een nieuwe garagepoort. Tegenwoordig ben ik trots op zulke dingen. My God.
- 10/12: straks is het pampertijd. Figuurlijk jaaa. Sinds ik in september mijn gelnagels liet verwijderen, wegens financieel andere prioriteiten, zien mijn handen eruit alsof ik elke dag iemand op zijn bakkes sla. Moest dat nu nog waar zijn, in de zin van 'kinderverkrachters, vuile broodfokkers, dierenmishandelaars en nog van dat grut', zou ik daar geen probleem mee hebben. Jammer genoeg, ben ik niet zo stoer, en loop ik met onverzorgde tengels rond, zonder geldig reden. Nu eindelijk, na 3 maanden, mijn nagel terug sterk is, ga ik nog eens voor een manicure. En ne pedicure, kwestie van ineens zot te doen. Het allerliefst zette ik er terug een gelnagel op, al was het maar voor haar: geweldig werk, topgriet.
Maar dat zal toch nog even moeten wachten, gezien mijn supersonische garagepoort to be.
Dus zij, trouwens ook een topgriet, zal mijn binnen een paar uur in de watten liggen.
Zo zal ik morgen op mijn best zijn.
Want.
Morgen.
11/12/13.
Is. Het. Uberhoogdag.
Hoger bestaat niet.
In de fluo-zin is het morgen: kleurboek.
Ik ben zo excited, dat ik er al 2 dagen niet van slaap. En dat wil al iets zeggen.
Spijtig genoeg kan ik er verder niets over vertellen.
Want het is geheim, als in CIA en FBI tesamen. Nu gij.
En ja, een blog, dat is natuurlijk het tegenovergestelde van topsecret.

Maar kom, niet getreurd, de datum alleen al, zal ook bij jullie voor vele magische momenten zorgen.
Op de koop toe, heb ik morgenavond een trouwfeest van een vriendin.
Wij samen dateren van in mijn garçon-jaren.
En laat ik nu uit ondervinding weten, dat als 'horeca homo sapiens' een feestje geven, het dak eraf gaat.
Ik zal dus mijn 'alleen voor de echte, goede klanten is het nu al solden'-vers van de pers-topkleedje aantrekken.
Les nouvelles stilettos ombinden.
Mijn haren laten brushen, o jawel.
Et alors, on danse.
Zodat:
- 12/12: son of a bitch day wordt. Maaaarrrr ook hier licht in de duisternis, want ik krijg een volwassen logeergast, als in den Bunny. Tjakaa.
Verder:
- 13/12: ga ik met de 3 P's (Pussy, Prinses, Prins) naar Els de Schepper in het Sportpaleis. FEEST.
- 14/12: de God komt logeren. Hij + ik + quality time= fluo + glitters
- 15/12: God en ik gaan samen op stap, alwaar ik weer veel 'tante-punten' zal scoren. Zemozekerst.

En dan is het nog maar half december.
Lege fluostiften, for sure.

Cheers,
C.

donderdag 28 november 2013

De Blazende Ik-ker.

Een paar weken geleden heb ik jullie geïntroduceerd in mijn jargon.
Ook wel mijn wereldvisie, waar rassen niet gebaseerd worden op kleur, maar op niveau van irritatie.
Qua hoogste schavotje, geef ik er u vandaag 2 nieuwe mee, die wel kunnen tellen.
Te beginnen met de 'Ik-kers'.
Ni mee?
Tes nogtans vree hemakkelik.
Deze groep overconsumeert namelijk het woordje 'ik'.
Altijd. Overal. Ikikikikikikikikikikikikik.
'Ik vind het zus.'
'Ik vind het zo'
'Ja, maar, ik, blablablabla'.
Als je dat type een simpele vraag stelt, als daar is: 'En, oeist?'
Krijg je een monoloog overspoeld met 'ik-ken', waar je na 2 minuten strontmottig van wordt.
Heel af en toe, vragen zij, na hun litanie, ook wel eens: 'En, oeistmedu?'.
Jouw antwoord luidt dan: 'Ja, met mij çava eigenlijk.'
Bam. Voor hen hét teken, om 'oepternief' met 'ik' hier en 'ik' daar rond je oren te kletsen.
'Ewel, datoedegijtogook.' hoor ik u al denken.
Fout.
Het is niet omdat ik een blog schrijf over mijn hersenspinsels, dat ik ganser dagen loop te 'ik-ken'.
Meer zelfs. Ik praat absoluut niet graag over mezelf.
Ten eerste, luisteren is mijn hobby.
Ten tweede, vind ik mijn persoonlijke verhalen nogal saai.
Ten derde, I don't take myself too serious.
Ten vierde, andermans belevenissen zijn vele interessanter.
Ten vijfde, word ik mijn stem nogal snel beu.
Mijn geliefde sport is dan ook, om in conversaties, de bal asap naar het andere kamp terug te sjotten.
Wat bij de meeste mensen in dank wordt aangenomen, want de 'Ik-kers' overbevolken deze planeet.
Mijn échte vrienden kennen mij al.
De Prinses is daar zelfs een krak in.
Als ik na 2 minuten zeg: 'Seg, maar oestmedu?'.
Repliceert zij: 'Oh, maar schatteke, ge zijt er nog lang niet vanaf hoor, gij hebt nog veel te vertellen'.
*Damn, wat ga ik haar missen. Binnekort is het Canada, for good.*
Weinigen echter, hebben mij door, en tateren maar verder over zichzelf, alsof ze 'God's gift itself' zijn.

Numero 2, van meest irritante soorten, komt vaak voor in combinatie met de Ikkers: de Blazers.
Als ik een 8ste hoofdzonde mocht kiezen, pronto aan de top van de lijst: affirmeren.
Ook beter gekend als u belangrijker, rijker, interessanter, slimmer, beroemder, ... voordoen als een ander.
Zij vullen hun zinnen met termen als 'high end', 'exclusive', 'loaded', 'priviliged', 'limited'.
Juist ja, gewoon 'Vloms' zit er dan niet meer in.
Dat heb je natuurlijk met VIP's. Tja.
Mea culpa, verlies ik mij blog-gewijs ook wel eens in Engelse termen, maar als ik 'klap', is het:
'Die mens zwemt in het geld' en niet 'Die mens is loa-ded' (ja, in 2 stukken zeggen, very hip)
Zij gooien ook met cijfers allerhande.
'Dat heeft zoveel gekost'.
'Zoveel waard'
'Dikke bak van zoveel euro'.
Saaaaaaaai. (boring)
Niemand in mijn leven wordt 'opgewaardeerd' (upgrade) op basis van zulke frullen.
Waar jij woont: laat me onverschillig.
Hoeveel jij verdient: Boeit me niet.
De titel op je 'business card': Totaal geen interesse in.
Auto waar je mee rijdt: Ik vind de mijne d'office (for sure) schoner.
Materie in bezit: maakt mij echt geen flap uit. Trouwens, qua schoenen: ik versla u toch.

Nu, die Blazers vergeten een paar essentiële dingen:
Primo: zij, die echt vermogend zijn, pochen daar niet mee. Ah, neen, voor hen is zo'n vorstelijk leven, de normaalste zaak van de wereld, 'common' om het met uw jargon te zeggen.
Zij hoeven dan ook niet op te scheppen.
Laat staan, koketteren met 'hebbedingen'.
Iedereen rond hen, heeft namelijk dezelfde 'train de vie' ('train of life', ter vertaling voor u, Blazer).
Secundo: uw bezit, werk of diploma, maakt uw 'interessantheid' niet.
Oprecht hoop ik dat iedereen rondom mij het goed heeft, geweldig woont en zorgeloos kan leven.
Want, hoe minder sores, hoe meer plaats er wordt vrijgemaakt, om 'terug te geven'.
Bij mij geldt namelijk:
Wat is jouw visie? Wat maakt jou tot wie je bent? Wat kom jij hier brengen? Hoe leef jij? Wat zijn jouw waarden en normen? Hoe kijk jij tegen de dingen aan? Kan jij mij iets leren?
En bovenal:
Hoe grappig ben jij? Hoeveel lachrimpels krijg ik van jou? en Hoe hard kan jij jezelf relativeren?

Stop dan ook, beste Blazers, om zo te staan snoeven tegen mij.
Je zakt alleen maar in mijn achting.
Want ja, jammer, genoeg, trek ik door mijn aura 'luxepoep' zulke schepsels constant aan.
Vroeger, toen ik nog meer 'ice' dan 'queen' was, ging ik ten aanval, op zulke momenten.
Veel munitie had ik meestal niet nodig, want Blazers haal je onderuit met 1 welgemikte opmerking.
Waarom? Omdat die zo nep (fake) zijn als de pest.
Geen ruggengraat, geen zelfvertrouwen.
Anders hoef je niet zo dik te doen.
Wat in je hart, actie en overtuiging zit, dàt maakt jou als mens.
De rest is zever in pakskes (spittle in packages).

Dada (Cheers),
C.

PS: Om u efkes helemaal omver te Blazen: ik vier volgende week met het mamaatje ons 10jarig jubileum 'Christmas Shopping in London'.
Hoor ik u nu nog toeteren?

maandag 18 november 2013

It's up to you..

Onder het motto 'beter te vroeg dan te laat', ben ik mijn vakantie voor Juli 2014 aan het plannen.
Natuurlijk druist dat regelrecht in tegen alle 'we leven wel in het nu'-mensen.
Zij die 24/7 rondkwaken, wierrookstokje in de hand:


Amai Caroline, zonen diepgang op maandag, ooooh.
Geeuw.
Tenzij deze leuze wordt gevolgd door de aftermovie van Tomorrowland, boeit het mij geen flap.
Niemand leeft alleen in het NU, tenzij haar naam Lily is.
Ik dus ook niet.
Zeker niet als het over een verlofke gaat dat zich zou afspelen over de Grote Plas. Nu gij.
Zij plantte, ongewild, de idee in mijn kleine brein.
En sindsdien ben ik een beetje hyper.
Iets dat onverwachts uit de lucht komt vallen, zorgt ervoor dat ik een opgewonden, klein kind word.
Alles moet nog besproken worden en bekeken, eigenlijk mag ik dus nog niet juichen.
Maar voor mijn geest is alles al in kannen en in kruiken:
I'm going to New York!!!!
***
(u mag nu gewoon mee beginnen gillen met mij)
****
Jajaja. Het wordt tijd dat ik mijn effectieve roots nog eens ga opzoeken.
It's been too long.

Nu, ik moet toegeven, ik ben ondertussen 2 x in de Big Apple geweest, en dat was geen topsucces.
De eerste keer was met El Familia, en toen was ik te jong om het allemaal goed te beseffen.
De tweede keer was 5 jaar geleden, en ook daar geen triomfgevoel.
Maar, ik zal u zeggen: ik weiger dit te aanvaarden.
Ik, die zo hou van mondiaal, van wereldsteden en van breeddenkend.
Ik, die gek word van onze Vlaamsche navelstaarderij, rolluikjes dicht, Mercedes op slot.
Ik, die nu al sta te trappelen van ongeduld om binnen 15 dagen weer naar Londen te vertrekken.
Ik, die de dorpsmentaliteit verafschuw, kleppen op, conform de norm.
Ik, dus, zou 'the City that never sleeps' maar niks vinden?
On-mo-ge-lijk.

En plus, kan ik zowat elke aflevering van SATC nadubben.
Heb ik bijna gehuild toen XOXO, GOSSIP GIRL stopte.
Ben ik verslaafd aan REVENGE.
Zag ik DAMAGES in sneltempo.
Dan zwijg ik nog over alle films, die ik vanbuiten ken.
All above: The City inclusief.

Vandaar gaan we voor 'derde keer, goede keer'.
Met de volgende 'check's':
good friend
putteke zomer
appartement
positive vibes
een dollarkoers om duimen en vingers af te likken

Visioenen vol hippe bars, Wall Street kerels, zonnebrillen, en sletsen overspoelen mijn brein.
Het wordt hoog tijd om dat 'strak body-plan' vanonder het stof te halen.
Dus, als alles volgens schema verloopt, is het binnen 8 maanden: Vegetarisch Walhalla du monde.
Want laat dàt nu nog eens een bonuspuntje van jewelste zijn.
Die Americanos staan een triljard jaar verder in de verschillende eet-mogelijkheden.
Daar kijkt niemand op als je 'soy milk' zegt in de koffiebar.
Geen kat die je aanstaart als je 'vegetarian' verkondigt.
Geen ziel die er mee inzit als je 'vegan' vraagt.
Ik weet niet hoor, maar het is echt wel uitgesloten, dat ik het daar maar niks vind. 

Tot het zover is, en alles ook effectief geregeld, mogen jullie met volle borst meezingen:


Cheers,
C.

PS: Ik geef nu al mee -> elke vierkante centimeter bagage zal naar goede Vlaamse gewoonte, aan mezelf besteed worden. Er wordt dus niets, als in nada, meegesleept voor een ander.

zondag 10 november 2013

Wandel de babbel

Liefste lezers, bedankt voor de steunbetuigingen.
Mijn vorige blog heeft de gemoederen duidelijk beroerd.
Maar, het wordt tijd, dat jullie mij een beetje beter leren kennen.
Al die lieve woorden waren too much credit.
Namelijk, als ik zelf contstant lig te toeteren: 'don't take yourself too serious'.
Dan geldt die leuze ook voor mij.
Nog meer dan voor anderen zelfs.
Walk the talk, noem ik dat.
Dus, neen, ik sta nog niet op een brug, klaar om te springen.
Ik hang ook nog niet aan een baxter Xanax.
Er staat geen opname gepland in de psychiatrie.
En mijn geest is niet verdoofd met allerhande verslavende middelen.
Met andere woorden: I'm doing just fine.
Als ik een blog schrijf, waar ik wat in rondvloek, is dat écht niet het einde van de wereld.
Gewoon laten passeren, of eens goed mee lachen, zoals de Chica deed.
De meridiaan loopt nog steeds niet door mijn, weliswaar precious, ass.

U moet namelijk weten, liefste lezer, ik hou niet van 'preach but don't act'.
Ik sta niet op barricades te oreren, om zelf het tegenovergestelde te doen.
Hier liggen afgeven op al die vleesboefers, en thuis stiekem aan de préparé zitten.
Ik dacht het niet.
Of zoals een tafelgenote onlangs verkondigde:
'Ik, ik eet ook bijna geen vlees meer, heel af en toe een beetje kip.'
Om vlak daarna:
'Voor mij een steakske, aub, en die mag à point gebakken zijn.'
I. Kid. You. Not.
Over mij. Aan tafel. In een brasserie. Maar vooral: over mij.
Congruentie, m'n gat ja.

Trouwens, als bewust wezen, weet ik dat 'gezeik', nog meer van dat aantrekt.
Ik zal zelfs nog een stapje verder gaan, het is lang weekend voor iets:
Als bewust wezen, ben ik ervan overtuigd dat ik mijn leven zelf creëer.
Dus al die sh*t, is mijn eigen dikke schuld.
Al die Tegenwerkers heb ik eigenhandig uitgenodigd.
Om na een paar dagen van fokkers, weer te beseffen:
De medaille heeft altijd 2 kanten.

Met andere woorden, ondanks al de 'godverdommes', gebeurde ook:

- de meubelwinkel was misschien gesloten op 1/11, maaar de schoenenwinkel, die ik passeerde niet. Hierdoor kon ik topbotten op de kop tikken, aan een soldenprijs. Moest u twijfelen: neen, ik heb nog steeds niet genoeg schoenen.
- de back-up in de cloud werd stopgezet. Ik manifesteer nu eenmaal geen crashende harde schijven. Zo simpel kan het leven zijn.
- de boekhouder heb ik buiten gegooid. Aan zulke dingen maak ik geen woorden meer vuil.
- ik hoorde den Debiel met de God op speaker. Meer moet dat niet zijn.
- de rest van de rinkelende gsm, werd gescreend.
- de detox werd gewoon heropgestart
- de baas was content met mijn 'resto-performance'.
- de andere baas zei: 'Your age? I think 28, 29, something like that?'. Ik heb die mens niet tegengesproken. (Ja, ik spreek Engels op het werk. Ben ik nu Belangrijk, zoals al die andere Businesswezens met lunches, en meetings, en netwerkevents en andere blasé?)
- mijn 1e gemiste avondles, bleek achteraf geannuleerd, omdat heel Antwerpen stil stond, in een file.
- de tickets voor, nu al hét concert van 2014, Mister Justin-habahaba-Timberlake arriveeerden.
- de m'as-tu vu's reed ik van de baan. Je moet niet snel zijn, maar slim op onze wegen.
- ik hoorde op de juiste momenten, de juiste muziek.
- het mamaatje en ik taterden erop los.
- de aftelling naar het jaarlijkse hoogtepunt kon beginnen.
- ik hoorde een paar van mijn 'nieuwe vriendinnen'. Brad new, maar nu al memorabel.
- de 30 minuten, die ik voor tv zat, zag ik 'Safety First'. Kapot gelachen.
- de uitnodiging voor een tophuwelijk met een topfeestje kwam binnen.
- de aft verdween vanzelf. Zo gaat dat met den body.
- de gemiste slaap werd dubbel en dik ingehaald.
- ik ontdekte bloglovin'. Geweldig!
- de boekhouding werd bekeken, en ik was trots op mezelf: ik blijf sparen en mijn goede doelen sponseren, ondanks de lening, hoera.
- de casa kreeg gordijnen, nog meer hoera.
- de gesneden groenten werden alsnog opgegeten en gesmaakt.
- de nieuwe nationale sporten werden door mij persoonlijk geschrapt bij het BOIC.
- de pollekes kuste ik: wanneer ik zin heb, kan ik naar zee rijden, om mij hier dagen te verstoppen.
- de zee verwelkomde mij op vrijdag met een glimlach en een zon.
- het strand deed hetzelfde door exclusief te zijn.
- rust daalde over mij heen, bij elke wandeling.

But most of all:

- Lovely Lily, die nu naast mij ligt te snurken.



Want, zoals de hondenfee het onlangs zei: 'The best things in life.... aren't things'.

Vergeet dus nooit meer:
Don't take yourself too serious!
(Tenzij het over kinderen of dieren gaat.)

En als het effe kan: wandel de babbel :-)

Cheers,
C.

woensdag 6 november 2013

k*t /k*k / f*ck /sh*t

Juist, zo'n blog gaat het worden, dus pick your choice.

'Woroem, Caroline, iseriet, ofwa?'
'Ja, erisiet: Tegenwerkers, tegenwerkers, tegenwerkers, overal, wherever you see.'
'Wadisda?'
Awel.
'Nen tegenwerker is een object of een persoon of een situatie, dat uw (mijn dus) leven bemoeilijkt, in superlatieve zin.'
Snappiewappie? Neen?
Ik zal u met plezier overstelpen met voorbeelden der Tegenwerkers.
Zet u efkes neer, pakt u ne koffie, want ge gaat het mogen horen.

De aanval van de Tegenwerkers begon het afgelopen, lange, weekend. Heel geniepig en stil.
Tot uiteindelijk, 6 dagen na datum, vandaag dus, te escaleren tot  'a pain in my precious ass'.
Waardoor ik daarnet mijn klavier bekans tegen de grond heb gegooid.
Iedereen die mij hier aanspreekt, neersabel met een blik 'Cruella de Vil'-waardig.
De Chica daarjuist naar mijn Tegenwerk-geraas-monoloog heeft mogen luisteren. With a smile.
Telefoons nog harder worden dichtgegooid dan anders.
Mijn stiletto-drilpas nu van nog verder al te horen is.
Gezeik van een ander helemaal niet meer wordt aanvaard.
Babbels over koetjes en kalfjes worden afgeketst. Big time.

De Tegenwerkers, tot hiertoe (want ik maak mij geen illusies, it ain't over yet) waren:

- De nieuwe nationale sport: rij met je auto alsof het een fiets is. *koop dan een fiets, fokkers.*
- De meubelwinkel die online pretendeerde: 'wij zijn ook geopend op feestdagen, kom gerust een kijkje nemen' en 01/11 dicht bleek te zijn. *sinds wanneer is 1/11 geen feestdag meer, en waarom hebben we eigenlijk ne fokking site, als hij toch niet up to date is?*
- Het systeem dat mijn harde schijf 'in de cloud' zou back-uppen, zodat ik nooitoftenimmer iets zou kwijt geraken. Na 8u back-up, zat hij aan 9%. *Ik stap sneller naar Compostella, dan dat heel de bazaar in de fokking 'wolk' staat'.*
- De nieuwe nationale sport: ik gebruik geen richtingaanwijzers meer. *want paranormaal zijn we tegenwoordig allemaal*
- De last minute afzegging van een zesmanschap-bijeenkomst. *ditchen is not cool. NOT.*
- Dan maar bij de Prinses gaan hangen, om daar na 2u met een koppijn van jewelste door te gaan. *schoon momentje om Tegen Te Werken, body*
- Een verkoop factuur, die al anderhalve maand over tijd is qua betaling. *ja, het geld groeit bij mij aan de bomen, kom maar eens kijken in de casa*
- Mijn gsm, die ineens elke seconde rinkelt. *ik heb geen tijd om te bellen, lees mijn blogs*
- Op zondag naar de Boomsesteenweg rijden, want: wij zijn 24/7 open. *03/11 hoor niet bij 24/7*
- De nieuwe nationale sport: als het regent rijden we nog maar 20 p/u. *die 5 andere vitessen staan er voor de show, natuurlijk*
- Een mail naar uw boekhouder sturen, een week geleden, en het antwoord laat nog steeds op zich wachten. *oh, oh, oh, oh, wat zijn we toch allemaal druk en belangrijk*
- Een mail naar een assistent sturen om iets te verkrijgen, en ook hier laat het antwoord nog steeds op zich wachten. *oh, oh, oh, oh, maar als er moet betaald worden, kunnen we wel snel zijn hoor.*
- Een mail sturen naar een klant, en ook hier blijft het antwoord uit. *maar als er iets moet gedaan worden, kennen ze 'asap' plots wel.*
- Op maandag beginnen detoxen, met de intentie om door te gaan voor de volgende 28 dagen. *die  sugar-kick doorsta je niet voor niets*
- Op maandagavond in een afkick van jewelste, gelijk een halve zottin groenten staan snijden en quinoa staan koken voor gans de week. *planning is everything beebie*
- Op dinsdag te horen krijgen dat het geapprecieerd zou worden dat je mee gaat dineren 's avonds, met je baas. *Niks voor mij. Ik doe niet mee aan 'belangrijk zijn, en dineren, en meetings, en lunchbesprekingen en conference calls, en deals, en recepties en netwerken. NIET.*
- Hierdoor moest ik mijn les met de hondentovenares missen. *Ja, ik ben liever met mijn hond bezig, dan dat ik zit te 'smoochen' en 'billeke reus' te doen in een antwerps restaurant*
- Hierdoor moest ik mijn detox annuleren. *1.5 dag aan koppijn en chagrijn voor niks*
- Hierdoor bevond ik mij in één van de betere etablissementen vol getestosteroneerde wezens, gisterenavond. *working my ass off*
- Hierdoor moet ik de les bij de hondenfee vanavond inhalen, waardoor ik mijn 1e les avondschool mis. *alles voor de hond*
- Hierdoor ben ik vandaag hondsmoe. *ah, ja, ik was om 23u nog altijd aan het entertainen. Long after my normal working hours*
- En die gesneden groenten, zijn er aan voor de moeite. *mijn planning is dus down the drain.*
- De nieuwe nationale sport: een bocht met de auto nemen, doen we stapvoets. *ga dan te voet, hé*
- U voor 5 minuten parkeren en een boete krijgen. *echt, mannen, het regent.... Geen pv'kes te typen ofwa?'*
- Een aft in mijn mond, die niet weggaat. *wadadenagedagt*
- Een belastingbrief krijgen voor uw vennootschap. *modderfokkers van kaviaarsossen, waarom werkt een mens eigenlijk nog?*
- De nieuwe nationale sport: als u een oude auto hebt, met een oude nummerplaat en u bent een oude mens, rij dan liefst zoveel mogelijk voor een zilvergrijze, kleine bolide. *ik dus*
- Dit lezen. Japland: go fok yourself. *Sea Sheperd kan mijn maandelijks donatie goed gebruiken*
- De nieuwe nationale sport: plak altijd in het gat van een zilvergrijze Mini met een blondine van den Aldi achter het stuur, als u een 'm'as-tu vu' auto hebt. *ik rij zo traag, omdat de Tegenwerker voor mij zo traag rijdt, gezien de andere nieuwe nationale sporten, zedemee?. En als ge ni mee zijt, zal ik eens op mijn rem gaan staan, zodat ge wel mee zijt EN mij nen nieuwe bumper kunt kopen. CAPICE???*

Volgens mij heb ik klaar en duidelijk uitgelegd wat een Tegenwerker is.
Moest u mij, al briesend, ergens kruisen: gewoon negeren. Of luisteren. Zoals de Chica. With a smile.

Ik trek dus dit weekend naar de zee met 1 van de weinige niet-Tegenwerkers in mijn leven: Darling Lily.
In de hoop dat tegen dat ik terug het binnenland inrijd, het Universum een ander aan het ambeteren is.

Cheers,
C.

dinsdag 29 oktober 2013

Waarom?

'Waarom heb jij zelf geen kindjes, tante Caroline?'
Deze zin kwam onverwachts, out of the blue, zoals dat gaat bij koters.
Ze leven nog willekeurig en zonder gêne.
Ze informeren zonder te wikken en te wegen.
Het woord 'taboe' is nog ongekend.
I love it.
Zo stel ikzelf namelijk ook vragen.
Zonder te willen kwetsen, hoor.
Trouwens, iedereen heeft het volste recht om niet te responderen.
Maar ik hou mij niet bezig, niet meer toch, of iets al dan niet 'onaanraakbaar' is.
I'm a grown up woman: zeg mij gewoon als iets 'off-limits is'.
Zulke vragen affronteren mij dan ook niet.
Net zoals de 348 andere 'Waarom' stellingen die ik voorgeschoteld kreeg het afgelopen weekend.
Wel probeer ik om zo eerlijk en zo correct mogelijk te antwoorden.
Het is niet omdat ze jong zijn, dat ze 'oprecht' nog niet kennen.
Natuurlijk verander ik woorden en vertaal ik alles naar hun jargon.
Hun onschuld is voor mij hoog goed, en dat ga ik niet besmeuren.
Want het zijn kinderen.

De Godenkinderen logeerden in de casa. Voor de eerste keer.
Wat helemaal geweldig is verlopen.
Want: kids >3j + ik: very good combi.
Vanaf dat het 'weerloze' eraf is, word ik de BFF van alle kinderen.
Waarschijnlijk omdat ik het zelf nog KEIhard kan uithangen en met plezier over de vloer sluip.
Mezelf belachelijk maken, doe ik ook zonder enig probleem, en qua onnozeliteiten, span ik de kroon.
Ik dans op K3, en zing mee met Stromae.
Ik kruip mee in hun kinderwereld.
Ik roep niet tegen hen, nooit, jamais, never.
Ik heb geduld en luister. Ook al zeggen ze iets voor de 36ste keer.
Ik ben niet 'meer' als hen.
Heb geen 'macht'.
Ik maak belachelijke grapjes en speel spelletjes.
Vertel verhalen over mijn stommiteiten.
Ik maak me niet mooier, niet voornamer.
Ik praat met hen op een normale manier, zonder mijn stem 5 octaven te verhogen.
Bij mij is het: Loop maar, en zing maar, en spring maar, en doe maar, ja, ook in de supermarkt.
Want het zijn kinderen.
Ze moeten al zoveel zwijgen, en stil zitten, en zich gedragen en braaf zijn.

Qua opvoedkundige waarde zal ik dus geen hoge punten scoren bij 'Kind & Gezin'.
Maar dat is mijn taak ook niet.
Ik moet goed voor ze zorgen, en zien dat ze content zijn, en plezier maken en lachen.
Ze moeten zich geborgen voelen bij mij, en gehoord en belangrijk.
Niet enkel omdat hun rapport geweldig was.
Of omdat ze zo flink zijn.
Of omdat ze hun bord hebben leeg gegeten.
Maar omdat het hun basisrecht is.
En omdat ik wil dat ze gelukkig zijn.
Ben ik daarom onverantwoordelijk?
Neen, er zijn natuurlijk kleine regels, maar daarbuiten, mag het dak eraf.
Want het zijn kinderen.

Wat ik wel doe is 'tante-sterrenstof' over ze gooien.
Zonder mezelf te verloochenen.
Dus ik ga met hen naar McDonalds, maar ze eten daar geen hamburger.
Ik wandel met hen langs Brabo en expliceer waar 'Antwerpen' vandaan komt.
Er wordt geen Bumba-worst geserveerd in de casa.
Ik geef nog altijd centjes aan de bedelaar met hond in de metro.
En zeg ook waarom sommige dingen anders zijn bij mij.
Want 'anders' is daarom niet slecht.
Dat wil ik hen leren.
Ik vertel over de dieren en de natuur.
Over wat ik volgend jaar wil gaan doen en waarom.
En ik luister naar hun 'besognes'.
I take them damn serious.
Want het zijn kinderen.

Dus toen de vraag hierboven viel, zei ik daarop:
'Got, popje, soms brengt het leven je de dingen anders, dan je had gedacht.
En jullie zijn een heel klein beetje mijn kindjes, hé.
Lily is er ook nog natuurlijk en ik denk zelfs, dat ik volgend jaar nog een hondje ga adopteren.'
'Jeeeeuuuujjjj, maar dat is dan wel een puppy, hé, tante Caroline'.
'Wel, schat, dan ga ik er ééntje uit het asiel halen. Dus waarschijnlijk gaat dat geen pup meer zijn.'
'Waarom, tante Caroline?' (natuurlijk)
'Omdat er heel veel hondjes geen goede en warme thuis hebben.'
(stilte)
'Dan gaat dat hondje wel heel blij zijn, hé tante Caroline en wij ook hoor.'
Daarom zijn die 2 Godenkinderen.
I rest my case.

Cheers,
C.

woensdag 23 oktober 2013

Opzij, opzij, opzij.

Ik noem mezelf een tikkeltje neurotisch met een vleugje dwangmatigheid erdoor.
Regelmaat en orde zijn mijn grote liefdes.

Dit houdt in:
ik kom nooit te laat
ik vergeet niets
ik verlies niets
ik ben hyper-georganiseerd
het moet vooruitgaan

Dit houdt ook in:
verbouwen staat niet in mijn *hartje*woordenboek
mensen die niet meegaan in mijn structuur, vinden mij angstaanjagend
ik roep heel veel, vooral in mijn auto
ik gooi veel met de telefoonhoorn, vooral als er weer een amateur mij te woord heeft gestaan
iedereen die voor mijn voeten loopt, rijdt, of staat, moet opzij gaan. Wat niet gebeurt.

Daarom ben ik ook behoorlijk pissig, omdat ik vorige week geen tijd heb gehad om te bloggen.
Er wordt namelijk elke week geblogd.
Structuur staat nu éénmaal wel in mijn *hartje*woordenboek.
Nu heb ik een bloedhekel aan iedereen, die zich zo degoutant belangrijk vindt en hele dagen roept:
'druk, druk, druuuuuuuk, amai, superdruuuuuuk, dat ik het heb'
Belachelijk gewoon.
Niemand heeft het zoooo druk.
Tenzij je Barack Obama bent.
Die màg dat nu eens zeggen, se.

Waarom dan toch vorige week een blog gescipt?
Wel, ik geef u een random, onordelijk als het ware, overzicht van de afgelopen 14 dagen:
  • ik lag voor mijn tv en zag Stromae optreden in SYTYCD. Beter kan het gewoon niet.
  • ik hoorde op StuBru dat Ruben Block de 'gouden schaar' kreeg. De hype rond die man heb ik nooit begrepen. Best dressed heeft bij mij een totaal andere betekenis.
  • de mamaatje en ik gingen op zetelzoektocht en ontdekten de nieuwe Clouseau. *hartje*
  • ik las een voorpublicatie uit 'Ik ben Malala'. Het beste recept tegen dogmatisch denken.
  • ik haalde mijn alter ego, la Cinderella, terug uit de kast.
  • ik ontluchtte mijn chauffages moi-même en was apentrots op mezelf.
  • Lily bezocht haar nieuwe huisje en voelde zich niet direct thuis. Mijn *hartje* brak een beetje.
  • het mamaatje en ik gingen op vrijdag naar Ikea. Ik ben nog steeds in shock. 5 € voor mosselen + frieten, geen commentaar. Dat is hetzelfde als een nieuwe auto kopen voor 500 €. Crap dus.
  • ik ging naar Brantano en kocht regenlaarzen met de bon van Jani voor minder dan 20 €. Ook hier crap dus.
  • ik ontdekte top-crimi: Broadchurch - The Killing - Breaking Bad. *hartje* *hartje* *hartje*
  • de Bunny kreeg te horen dat ze geselecteerd is voor de Voice.
  • ik juigde hier KEIhard voor
  • ik speelde the second best show ever met mijn alter ego.
  • ik deed 2.5 jobs tegelijkertijd. Heel lastig voor iemand die liever lui dan moe is.
  • ik ging flink naar de hondenles bij haar. She rocks.
  • ik botste tegen elke deur en muur in de casa. Mijn lichaam en het huis: nog niet *hartje*.
  • ik nam ieniemienie stapjes samen met haar, richting The Bigger Picture.
  • ik ging naar de Queens of Comedy kijken. Zeker lachrimpels bijgekregen.
  • ik zag mijn favoriete gezin: Debiel en co.
  • ik at genoeg chips om een aandeel van Lay's te krijgen.
  • ik vermagerde ondanks dat. Yes, you may hate me.
  • ik gaapte als een nozem naar mijn nieuwe zender, E!, full of Kardashian gezwets. I *hartje* it.
  • ik reed van hot naar her, stond stil in files en jaagde mij op in too much bad drivers.
  • ik schreef 1000 blogs in mijn hoofd.
  • mijn laptop crashte.
  • ik knuffelde mijn *hartje*dief: Lily, the precious dog.
  • ik bekeek de statistieken, en jawel, jullie, my fab readers, blijven groeien.
  • ik luisterde naar Stromae, en dacht: tu es formidable.
  • ik sliep als een roos, as always.
  • ik las een geweldig boek, het zoveelste in rij.
  • ik babbelde met de Chica over 'karakter, discipline, respect en zoveel meer'. I *hartje* her.
Blog geschreven, kan ik nu dus van mijn to do lijst schrappen.
Gelukkig, want de casa en ik bereiden zich voor op hoogstaande gasten.
De God en Godin komen logeren dit weekend.
Mijn *hartje* maakt een vreugdensprong.

Ondertussen doen we het nog even op z'n Van Veens.



Cheers,
C.

donderdag 10 oktober 2013

Kreeftskeering

Mijn sterrenbeeld is Kreeft.
Nu vind ik die algemene eigenschappen per gesternte nogal dikke zever.
Toch, kan ik niet rond bepaalde kenmerken heen.
Zoals daar is: 'kan het verleden moeilijk loslaten' en 'verzamelt graag'.
Check en check.

Vroeger ging dat eerste nog gepaard met veel getormenteerde blikken, drama en kwelling.
Daar zijn we gelukkig al lang niet meer.
Maar als bakvis, jaren geleden, toen de dieren nog spraken, kon ik er wel wat van.
Wat heb ik het mezelf toch moeilijk gemaakt.
Geen eigen stijl, geen eigen visie, wat meeheulend met de rest.
Ik gun u met plezier, een lachmomentje.

















Eigenlijk fan zijn van Clouseau, maar dat niet willen toegeven.
Dus dan maar luisteren naar Rage against the Machine, wan dàt was wel 'graaf'.
Naar VTM kijken, maar mondje toe.
En zo kan ik ettelijke voorbeelden geven.
Toen ik begin dit jaar mijn 'jeugdkamer' moest gaan uitmesten, kwam er weer veel naar boven.
Door the Big Move van DC en de mamaatje werden den Debiel en ik gevraagd om te 'liquideren'.
A word I do not know.
Weggooien: ik kan het heel moeilijk.
Volgens de orde van 'bewuste wezens' waar ik mezelf bijreken, is 'niet weggooien' a bad thing.
Dat gaat in tegen 1 van de universele wetten, iets met 'toelaten' enzo..
Als je geen 'plaats maakt', kan er ook niet 'nieuws' in.
Met andere woorden:
HET IS UW EIGEN DIKKE SCHULD DAT GE NOG STEEDS ALLEEN EET.
Ik moet maar wat plaats maken in mijn kleerkast! Jaaaaa.
Zucht. Ik dacht het niet.
Gelukkig dat ik 'attitude' tegenwoordig wél bezit.

Soit, mijn Kreeft-zijn dus, met alle bewijzen 'out in the open' in mijn ouderlijk huis.
Mensen, wat ik allemaal heb opgesnord tijdens mijn opruim-opdracht, je gelooft het niet.
Kinder prullaria, als daar zijn 'panini-stickers', gummetjes, boekjes, briefpapier, Troetelbeertjes, tekeningen, bergen foto's, slijpers, frullerijen allerhande, en kaften vol knipsels.
Want, als echte bakvis, dweepte ik met alles, maar dan ook alles waar de Joepie over schreef.
Zodus werd ik terug gecatapulteerd naar de jaren 90.
Met Beverly Hills 90210.
Dat is dus Beverly Hills naainootoewonooo en niet negennultweeeennul.



Vorige week was het 23 jaar geleden dat de 1e aflevering werd uitgezonden.
Met Brandon, Jason (toen AMAGAAAT) Priestley als Brandon, de perfecte schoonzoon.
Altijd bezig het 'goede' te doen, 'let's talk about it', zijn haar gaaf geföhnd, t-shirt mouwtjes opgerold.
En Brenda, zijn tweelingszus. Highschool sweetheart met Dylan, Luke (toen AMAGAAT) Perry.
Hij was de 'geheimzinnige surfman'. Katzwijm elke keer zijn voorhoofd verfroemelde.


Een serie vol clichés.
Traag beeld, lange conversaties, minutenlange shots van een motorrit, en elke aflevering eindigt happy. Nu zou het antiek zijn.
Maar toen was het dé tv-hit du jour.
Nu zou ik instant strontmottig worden van zoveel klefheid.
Toen, wilde ik hen zijn.
Wel, ik keerde, met mijn knipselskaften met plezier terug naar die bende, een paar maanden geleden.
En hoe blij ik ook ben, dat die lastige melkmuil-jaren achter mij liggen, het allemaal in vuilzakken steken, gebeurde niet met de glimlach.
Elke schildertekening, elk rapport, elke brief, elke foto, elk idool is voor mij melancholie.
Als Kreeft vertoef ik gewoon graag in Memory Lane.

Daarom dat naar de casa mee verhuisden:
Mijn eerste balschoenen.
Mijn zwarte botjes waarmee ik de laatste horeca-job fakte.
De handtas van mijn oma zaliger.
Een elpee met verhalen, waar ik als kind naar luisterde.
De schoenen van op den Debiel zijn trouw.
Al lang niet meer gelovig, maar de kinderbijbel houd ik bij.
Mijn leren broek met hoge taille, van toen ik nog buikloos was en 49 kilo woog.
Mijn jeansrok met glitters, waarin Den Bunny en ik, alle clubs in Vlaanderen mee platfeestten.
Mijn goude pailletten top, die toonde dat ik buikloos was.
En ik kan nog wel even doorgaan.
Als de mamaatje dat allemaal ziet en zegt: 'Zusje, gooi dat toch eens weg.'
Antwoord ik: 'melancholie, moederke, melancholie.'

Ah ja, en de dag dat in niet meer alleen eet in mijn casa, is de dag dat ik de man uit dit lied tegenkom.
Je mag namelijk niet vergeten: ik heb nu ook een zolder en die is leeg.
Plaats zat dus.

Cheers,
C.

woensdag 2 oktober 2013

Oep a bakkes

Oh, oh, oh, oh.
Ik heb het gewoon laten passeren.
Meer zelfs: ik WIST het niet, begot.
Voor iemand, die 8 uur per dag toegang heeft tot het wereld, wijde, web, is dat niet goed.
Voor iemand die 24/7 met een showgsm en een 'aaipat' rondloopt, is het geen voorbeeld.
Voor iemand, die meer en meer overtuigd geraakt van haar gelijk, is het een schande.
In ieder geval, gisteren was het gewoon world vegetarian day!
Moest ik haar blog zonet niet gelezen hebben, was het gewoon gepasseerd, without knowing.
'Amai, dat zou erg geweest zijn, hé Blondie. Met uw gezever over de dieren altijd.'
Ik hoor het sommigen al denken.
Wel, speciaal voor jullie, ga ik er nog eens lekker tegenaan gaan.
Een geweten schoppen, is namelijk mijn favoriete hobby!
Ten eerste (weeral met dank aan haar):

 
Denk daar maar eens goed over na.
Als het allemaal afgesloten en in het donker moet gebeuren, wat heb je dan allemaal niet te verbergen?

Ten tweede (3 keer is trakteren):
Ik kon het zelf niet beter geschreven hebben.

En ten derde, oh, oh, oh, oh, en dit vind ik altijd het leukste:
ik mag nog eens met mijn fancy pump op een gele, afgeblakerde, linkse teen trappen.
Zij, 'de bakfietsrijders, zelfgerolde sigaret in de hand, die Nooit Een Vlieg Kwaad Doen en alle illegalen bij hun thuis te slapen zouden willen leggen.'
vs
Ik, 'de rechtse luxepop, vol decibels, streken, cold as ice en scherpe tong.'
Kwestie van alle clichés en vooroordelen te benutten, hé.

Anyway, blijkbaar heeft 'De Morgen' tegen mijn idool haar kar gereden.
Het roodgekleurde blad vond het nodig wat leugens rond te spuien over haar 'Pin up Pup' verhaal.
Een actie waar zij al meer dan 50 asielhonden op een paar maanden tijd aan een nieuwe thuis hielp.
Nu weten we allemaal dat deze hoog intellectuele gazet, gekend staat om zijn  anti-discriminatie, zijn ongezien normbesef, zijn sociale blik en rechtvaardig pen.
Miss Lemmens, you have to love her, reageerde met een welgemikte, en ik citeer:

Fuck you, De Morgen!
Eens uit je luie zetel komen en zélfs iets bijdragen tot een betere wereld is waarschijnlijk nog nooit in de schrijver z'n hoofd opgekomen.

(de rest lees je hier)

Oh, oh, oh, oh, recht in de roos.
De kaviaarsocialist krijgt een 'toek oep z'n bakkes'.
Het werd tijd.
Met dat gemelk altijd.
Als Tom Lanoye zijn neus snuit, schrijven ze er 2 bladzijden over.
Maar iemand, die, op eigen initiatief, wat glitterstof over deze aardbol strooit: oh no.
Geef iedereen ervan langs, van mij part, maar blijf met je fikken van zij, die oprecht, goed doen.

Mevrouw Lemmens, is een grote madam.
Iemand, die haar BV-schap op een solide manier gebruikt.
Ze bijt van zich af, toont ballen, laat zich niet afschrikken en heeft een degoutant groot hart.
Neem misschien eens een voorbeeld aan haar. Watenkte?
Bovendien presenteert ze het beste programma on screen op dit moment:
So You Think You Can Dance.

Mensen, die hun lichaam bewegen, op een manier, waar je alleen je hoed voor kan afdoen.
Training, discipline, passie en karakter.
Bakken talent.
Volharding.
Ik smul er elke zondagavond van.
En plus: het is een eerlijke show.
Welke huidskleur je ook hebt.
Welk geloof je ook praktiseert.
Hoe laag je IQ ook is.
Doet er allemaal niet toe.
Je moet 'bad ass' goed kunnen dansen, de rest is bijzaak.

SYTYCD doet waarschijnlijk meer voor de algemene moraal, dan heel de oplage van de Morgen samen.

Cheers,
C.

PS: wees blij dat ik het over de dieren en An Lemmens heb gehad en niet over de G.R.U.W.E.L.I.J.K.E. styling van de derderangs BV's op de Nacht van Exclusief.
Het thema was ook daar 'toek oep a bakkes'.
De doorsnee carnavalswinkel doet zelfs beter.
De Fashion Police heeft dan ook haar werk gehad, afgelopen zaterdagavond.
Amai.

maandag 30 september 2013

One


Toch wel!
Al 1 jaar val ik jullie lastig met mijn hersenspinsels.
Als een echte zou ik nu met cijfers moeten gooien, over hoeveel 'views' en 'clicks' en andere bazaar.
We're not doing that.
Ik ben meer dan content met mijn lezers, laten we daarop houden.
En ik beloof: jullie krijgen meer van mijn gezever, ik vind het namelijk KEIleuk zo 'bloggen'.
Met nog steeds als hoofdmotto:
Don't take yourself too serious!*

Cheers,
C.

(*tenzij het over dieren en kinderen gaat: dan kunt ge niet serious genoeg zijn!)

woensdag 25 september 2013

'Nee oh nee, blauwe nacré'

Ha, jullie dachten: yes, we zijn ervan af.
Fooled you.
Vorige week heb ik het gewoon te druk gehad:
De top 2000 van Joe FM
1e schooldag van Lily
Niks doen
Werkgedoe
Ah, ja, en verhuizen, dat heeft ook een beetje van mijn tijd in beslag genomen.
Negeerbaar eigenlijk.
Daar gaan we het vandaag dan ook niet over hebben.

Voor de verandering, schrijf ik nog eens over Faux Fashion Facts.
Te beginnen met de doorn in mijn oog, tegenwoordig: blauwe nacré.
Nacré tout court eigenlijk.
Ben ik u kwijt?
U weet niet wat blauwe nacré is?
Kijk even naar de gemiddelde Dallas-foto, focus op de oogleden en u weet waar ik het over heb.
Deze foto komt uit een catalogus van de jaren 70, for crying out loud!




Welke mens is beginnen rondbazuinen, dat oogschaduw tot aan uw haarlijn, anno 2013 KEIhip is?
Blauwe oogschaduw an sich is al moeilijk.
Laat staan als je er nog eens een 'parelmoeren' fondke overgooit.
Het moet wel ergens hebben gestaan, ik gok de Flair, die lopen namelijk altijd achter de feiten aan.
Ik word er alleszinds veel te veel naar mijn goesting mee geconfronteerd.
Onlangs zag ik iemand:
Blauwe nacré op de ogen, roze nacré op de wangen, oranje nacré op de nagels, en nacré op de lippen.
Als er niet Alessandra Ambrosio op uw paspoort staat, geraak je er niet mee weg.
Ik herhaal: niet.
Ik herhaal: nooit.
Nu hebben jullie natuurlijk het recht om te zeggen: 'Sinds wanneer wetegijetbeterdandefleir?'
Euhm, effe kijken, naar de class ladies du jour, als daar zijn:
Jen, Vic, Miranda, Olivia, Emma: geen nacré, nul part.
Dit weekend, op de Emmy's: geen parelmoer te bespeuren.
Fashionweek New York een paar weken geleden: nergens een glitterke gezien, zenne.
Just to say.

Ben ik daarom altijd het toppunt van stijl?
Niejeniejenieje.
Dit weekend zag u mij in hoodie, met klak, en vuile broek, ongeschminkt, en op sletsen.
Ik vertoonde mij zo in fastfoodrestaurants, voor vegi eten.
Mijn haar ziet er niet uit tegenwoordig en mijn gelnagels zijn er af.
Gruwelijk.
Maaaarrrrrrr, toch nog liever dat, dan al die spuuglelijke handen, die ik tegenwoordig zie.
Want, for the record, enkel Adèle geraakt weg met een nagel die én puntig, én lang én gekleurd is.
Soit, om maar te zeggen: ik kan er behoorlijk marginaal bijlopen.

Maar geef mij een 'gelegenheid', en ik ben best dressed.
Niet omdat ik zo geboren ben.
Neen, ik ken mijn tekortkomingen.
Ik weet dat maat 36, benen van 2 meter en een platte buik, niet tot mijn persona behoren.
Stijlgevoel heb ik ook niet in mijn genen ingebakken zitten.
Vandaar dat ik mij omring met mensen, die er wel verstand van hebben.
'Vulgair' en 'ik' zullen dus nooit in dezelfde zin gebruikt worden.
Misschien een ideeke om in de Flair te gooien.

'Ja, maar, gij loopt toch ook altijd vol glitters, Miss Wijsneus?'
Wel, 'altijd' is er vlotjes over.
En 'vol' al helemaal.
Maar als ik ze draag is het 'in evenwicht'.
U begrijpt mij niet?
Ik zal mijn 'BFF to be' even citeren:
'Meer, meer, meer, meer, en meer en voor ge het weet ziet ge er uit als een travestiet.'
Ik vertaal:
'En décolleté, en nepjuwelen, en fuschia, en lange french manicure , en korte rok en glitters en blauwe nacré-oogschaduw is te veel, en voor ge het weet ziet ge er uit als een goedkope dragqueen.'
Zij we mee?

Vanaf nu roepen we met z'n allen: 'nee, nee, aan blauwe nacré doen wij niet mee!'
En als heel uw make-up terug in orde is, gaan we naar de lessen voor gevorderden:
Ton sur ton: STOP DAARMEE.
Sjakossen afstemmen op schoenen: STOP DAARMEE.
Kim Kardashian als voorbeeld: STOP DAARMEE.
Schoenen in lakleer met houten hak: STOP DAARMEE.
Nepjuwelen: STOP DAARMEE.
Fake vanalles: STOP DAARMEE.
Stiletto platform shoes: STOP DAARMEE.
En om in herhaling te vallen:
Blauwe nacré: STOP DAARMEE.

Cheers,
C.

woensdag 11 september 2013

Paris, je t'aime.

Ik ging dit weekend naar Parijs.
Op visite.
Naar R en S.
Het allerallerallerallerallerleukste homo-koppel dat ik ken.
Met R heb ik nog gestudeerd, alé ja, of dat nu echt onder die noemer viel, laat ik in het midden.
Weliswaar een paar geweldige vriendschappen aan over gehouden.

R volgde zijn 'amour' S, 7 jaar geleden naar de stad van de liefde.
En ik volg, 1 keer per jaar ongeveer, hen naar daar.
Omdat het daar zo leuk is.
Omdat ze zo vreselijk gastvrij zijn.
Omdat ik daar helemaal mezelf mag en kan zijn.
Omdat 'le beau temps' door hen is uitgevonden.
Geen stress, geen gedoe, geen gemekker.
Als God in Frankrijk, naturellement.

Wat we niet deden:
- 3 uur aanschuiven om de Eiffeltoren te bezoeken
- de trappen naar de Sacre-Coeur opklimmen, samen met 50 000 anderen
- 1 uur aanschuiven om Notre Dame te bezoeken
- omringd door 1500 toeristen naar de Mona Lisa staan staren
- geperst tussen 5000 mensen over de Champs-Elysées wandelen
- op een boot met 300 vakantiegangers de Seine afvaren
- 2 uur aanschuiven om Centre Pompidou te bezichtigen

Wat we wel deden:
- uitslapen, zo goed. Mon Dieu!
- lekker eten
- terrasjes
- slenteren door de Marais
- wandelen, door een prachtig park
- wandelen, langs de nieuwe Seine: wat een geweldig initatief
- Metro rijden
- Starbucks drinken, quand-même
- Cabaret zien: fantastic!
- poging ondernemen om mijn been tot tegen mijn oor te krijgen, zoals die danseressen.
- concluderen dat dit een onmogelijke onderneming is
- fietsen door heel de stad, comme un vrai
- babbelen, veel babbelen
- genieten, veel genieten
- lachen, heel veel lachen

Wat ik ook nog deed:
- aan een ge-wel-dig boek beginnen, en het uitlezen, in sneltempo.
- mijn hoofd leegmaken
- blij zijn met al de bio en vegi-initiatieven, die ik zag. Too be continued.
- ongegeneerd naar mijn Ipod luisteren, want ik had de tijd
- babbelen met een wildvreeemde op de Thalys
- Parler français comme une vache espagnole.
- dankbaar zijn, oprecht dankbaar zijn voor zulke topvrienden
- al mijn muntgeld geven aan een bedelaar met een hond. En mijn hart brak, weeral. Et alors?

Wat ik weer besefte:
- je bent een dikke, dikke, dikke gelukzak, Caroline

En nu in rechte lijn naar 'the big move'...

Cheers,
C.

dinsdag 3 september 2013

Van 'echt' naar 'den Aldi'.

'Het is gebeurd', zou Erik Van Looy zeggen.
La casa es mia.
Alé, de bank heeft ook nog ietske in de pap te brokken natuurlijk.
Als ik mijn schulden niet tijdig afbetaal is het 'casa finito' en verkopen ze de boel vanonder mijn gat.
Maar bon, tot nader orde ben ik de eigenares van een écht huis.
Dit heeft gevolgen, 'wahaddenagedagt'.
Ten eerste, u ziet mij dezer dagen niet zonder mijn blauwe kaft en oranje schriftje rondlopen.
Gevuld met excells, berekeningen, offertes, facturen, documenten, bewijzen en andere bazaar.
Allemaal over, van en met betrekking tot het huis.
Door deze accessoires waan ik mij voorzitter van de raad van bestuur van de Coca Cola.
Zeer belangrijk dus.
Hyper-georganiseerd noemen ze dat.
U mag gerust neurotisch zeggen.
De Bob de Bouwers, die mijn huis opfraaien, zullen dat volmondig beamen.

Ten tweede, is deze aankoop, gedeeltelijk toch, de oorzaak van mijn huidige 'foute Marina-look'.
Het geld is op, op, alles is op!
Gelukkig beperkt de presentie zich enkel tot mijn kapsel, en (nog) niet mijn kledij.
Wat natuurlijk nog altijd kan komen, gezien de 'schulden bij de bank' situatie.
'Van Gucci naar Pimpkie', het zal ne schone blog worden.

Maar alé, de haartooi dus.
Nu, u moet weten, ik ben nooit echt ruimschoots bedeeld geweest op 'haar-niveau'.
God heeft gedacht: 'Ik maak van dat kind iets, maar niet alles'.
Zoals in Blake Lively alles, hé. Niet dus.
Die lag duidelijk in een serieus hogere, goddelijke schuif, maar kom.
Een 'jeugdig gezicht' kreeg ik wel van hem.
Onlangs schatte iemand mij 7 jaar jonger dan ik in feite ben.
En neen, die iemand moest niets krijgen van mij.
Had ook een normaal IQ en wou mij niet binnen doen.
Botox heb ik de komende jaren dus nog niet nodig.
Een hairextensionneke, daarentegen. Don't get me started on it.
Want qua hoeveelheid 'dos' heeft God toch efkes de ceintuur dicht getrokken.

Weliswaar kreeg ik van hem een prachtig blonde, echte, natuurlijke haarkleur.
Menig jaloerse blikken en complimenten mocht ik in mijn leven hierover al ontvangen.
Blondes do have more fun, enzo, you know the drill.
Tot daar bepaalde leeftijden werden bereikt.
En ik de natuur een handje moest helpen om mijn 'fungehalte' te behouden.
En ik plotsklaps besefte dat de natuur op pré-pensioen was.
Ons Vicky had haar handen vol met mij.
Balayagen gelijk zot, deed ze.
Met een prachtig resultaat als gevolg.
Voor 2 weken weliswaar, en dan telkens: een vieze, vuile Marina-uitgroei.
Want 'stoppen met groeien' is een brug te ver voor de natuur 'op rust'.
Mensen geloofden mijn 'natuurlijke kleur' niet meer.
En ik werd gedegradeerd tot nep-blond, tot 'fake'.
My. Worst. Nightmare.

Dus ik zei 3 maanden geleden tegen Vicky, KEIstoer:
'Weetewa, ik ga alles laten uitgroeien en dan zal ik wel zien wat we ermee doen.'
Fout. Fout. Fout.
Had ik maar geweten, welke gruwelijke gevolgen aan deze beslissing zouden vasthangen.
Moest u mij dezer dagen tegen het lijf botsen, probeer u dan wat in te houden, bitte schön.
Waar ik vroeger hoogblond door het leven huppelde ben ik nu veranderd in iets ja, sorry, flets.
Mijn kapsel is kleurloos, volumeloos, coupeloos, hiploos.
Horror.

God had er plezier in, en dacht daarbij: 'Ik laat het kind heel goed, maar heel woelig slapen.'
Als ik 's morgens dan ook opsta, staat, het weinige haar dat ik bezit, naar alle kanten.
Geef mij de avond daarvoor een brushing van 3u: een normale nachtrust chez moi, wist alle bewijzen.
Knip mij een 'frou', wat ik al 7 keer heb geprobeerd, next day: Marina-kuif gone bad.
Leg er een krulleke in, na 2u: uitgezakte permanent.

En plus, dacht God ook: 'We geven het kind geen, maar dan ook geen skills mee om de haarmiserie, door middel van hulp-devices op te lossen.'
Haardroger, krultang, gels, serums, Babyliss, lak, noem al op: u vindt ze allemaal bij mij.
Ik zou zo mijn eigen Client kunnen beginnen.
En daar stopt het dan ook ineens.
Wat ik ook doe, het tegenovergestelde effect wordt bereikt.

Kwestie van de kapsel-afdeling ten volle te benutte, dacht God ten slotte:
'Ik geef het kind heel veel vriendinnen met weelderige bossen haar.'
Bruin, koper, natuurlijke krullen, volume: my girlfriends have it all.
Ik word omringd met vrouwen, die haarstructuren hebben, waar ik een moord voor zou doen.
Dit laatste is jammer genoeg geen optie meer. Moest u nog niet mee zijn:
gevangenis, schulden, bank, verkoop, Pimpkie.

Tegenwoordig ben ik dus een Marina.
Een Marina van den Aldi dan nog wel, want ik heb geen Buffalo's.
Bij de 'Johny-gang' kan ik dus ook niet terecht.
Gelukkig heb ik een huis.
Om mij en mijn kapsel in te verschuilen.

Cheers,
C.

maandag 26 augustus 2013

Hero. Deel 4.


Last, but not least in deze heldenmaand: DC.
Als ik het over helden heb, kan hij onmogelijk ontbreken.
Hij viert morgen namelijk een speciale verjaardag.

Over deze man kan ik boeken schrijven.
Maar dat zal hij zelf misschien ooit wel doen.
Hij en ik is iets speciaals.
De ene dag: water en vuur.
De andere: identiek.
Toch steeds: like father, like daughter.
Ik ken hem door en door.


Waarschijnlijk heb ik hem al behoorlijk teleurgesteld, door de keuzes des levens, die ik maakte.
Toch weet ik dat hij fier is.
Op mijn tegendraadsheid.
Op mijn pittig karakter.
Op mijn scherpe blik.
Op mijn unieke persoonlijkheid.
Op mijn solide houding.
Omdat het allemaal signaturen zijn, die hij herkent, als hij in de spiegel kijkt.


De trotsheid is wederzijds.
DC is namelijk een selfmade man.
Alles wat hij heeft bewerkstelligd, deed hij in zijn uppie.
Geen hulp. Van niemand.
Het kan dus ook, zonder al de sociale pamperpolitiek van tegenwoordig.
Mijn vader is daar namelijk het allergrootste voorbeeld van.
 

Flink gestudeerd, dat heeft hij wel gedaan.
Ook KEIhard gewerkt.
Dat werken doet hij trouwens nog steeds.
Omdat hij zo ineen zit.
Waar anderen al lang op hun lauweren rusten.
En hun dagen vullen met mierenpiepen.
En de gazon afrijden.
En zagen tegen Jan & Alleman.
Blijft hij 'in business'.


Doch, als geen ander, weet hij ook wat 'pleasure' is.
Hij is charmant, begeesterend en innemend.
Menig vrouwenvolk durft nog steeds naar hem te lonken.
Volgens hem, kan hij George Clooney wel aan.
He's the man of the world.
Oordeelt u zelf maar.


Maar bovenal is hij mijn papa en die van den Debiel.
En heeft hij ons alle kansen gegeven, die hij nooit heeft gekregen.
He turned the tide.
Dat maakt van hem de CEO van de BVBA 'all dads in the world'.
Ik weet dat dàt hem heel gelukkig zal maken.

Bij deze sluit ik de thema-maand af.
Tel hier nu nog de God en de Godin bij en u weet hoeveel helden mijn wereld kent.
Meer moet dat, voor mij, niet zijn.

Cheers,
C.

zondag 18 augustus 2013

Hero. Deel 3.

Den Debiel is jarig vandaag.
En omdat ik er nog maar 27 ben geworden, geldt voor hem 31.
4 jaar verschil in leeftijd.
Dag en nacht in karakter.


Hij, goedlachs.
Ik, contemplerend.
Hij, van goud.
Ik, van controverse.
Hij, vriend van alleman.
Ik, schenenschopper.
Hij, content en tevreden.
Ik, zoekend en gravend.
Hij, gaat dit al 'too much' vinden.
Ik, kan het niet laten.
Hij, pretentieloos.
Ik, aanmatigend.
Hij, diplomatisch.
Ik, vrank.
Hij, een goede huisvader.
Ik, one big spending machine.
Hij, zonnekind.
Ik, drama-queen.


But don't be fooled.
Hij en ik zijn veel meer dan andere karakters.
Wij zijn uniek.
Zonder klef gedoe, kaartjes, gejengel, 'I love you's' en geknuffel.
Wij spreken gewoon dezelfde taal. Zo simpel is het.
Wij verstaan mekaar.
Wat hij ook zegt, ik volg hem blindelings.
Welke wenkbrauw-fronsende actie ik ook onderneem, hij veroordeelt mij nooit.
En ik hoor aan zijn stem wat ik moet weten.
Ik mag zijn wie ik ben, met al mijn blutsen en builen.
Hij heeft een patent op mijn luisterend oor.


Ik gun hem alles.
En hij mij.
Onbegrijpelijk dat andere families elkaar de ogen uitkrabben.
Waar iedereen op een bepaald moment, een klets van mij kan verwachten.
Is hij de uitzondering op de regel.
Wij zijn zoals een broer en zus horen te zijn.
Inseparable.


Voor hem ga ik door een vuur.
Figuurlijk.
Maar ook letterlijk.
Zo gaat dat nu eenmaal bij helden.

Cheers,
C.

donderdag 15 augustus 2013

Hero. Deel 2.

 
Het Mamaatje.
De allerallerallerallerbeste.
Want vandaag is het Moederkesdag, en de rest is parking.

 





Soms zeggen beelden gewoon meer dan woorden.

Cheers,
C.

maandag 12 augustus 2013

Growing Pains.

Onlangs lag ik op mijn terras wat te soezen.
Eeuwen geleden dat ik daar nog had gelegen, schande, want het is daar goed.
Zeer goed.
Ik zal het daar dan ook missen.
Nu de verhuis naderbij komt, begint mijn 'blijf toch onder de kerktoren'-hart te krimpen.
Veranderen is geen favo woord van Blondie.
Ook al ga ik naar een huis,
met een tuintje,
en een échte logeerkamer,
en plaats om al mijn materialistische spullen te leggen, steken, hangen,
en een trap,
en een terras,
en een zolder,
en een thuis voor Lily,
en voor Jack
en voor mijn loved-ones
en niet voor de rest van de wereld.
Mi casa no es su casa.
Kwestie van in het begin duidelijk te zijn.
Plopsaland blijft nog steeds in Adinkerke liggen.

Ik laat mijn oude crib met andere woorden, niet graag achter.
In het begin kreeg ik er zelfs tranen van in mijn ogen.
Ja, het is erg gesteld met mij, je sais.
Het was voor mij dan ook heel belangrijk, dat er goede, nieuwe bewoners inkwamen.
En dat is gelukt. Ik hoop dat ze er heel gelukkig gaan worden.
Want ik ben heel gelukkig geweest in mijn 'hol' zoals ik het graag noem.
Ook heel verdrietig, but that's life.
Desalnietemin was ik daar 'thuis'. Content.
Dat huis hoefde voor mij daarom niet zo persé.
Ondertussen heb ik mij er al meer dan mee verzoend.
En kijk ik er naar uit. Toch wel.
Alleen jammer van al dat paperassen-gezeik dat er aan te pas komt.
Daarvoor geldt: lotetmor.

Een huis kopen is namelijk: verplicht toetreden tot de Wereld van de Grote Mensen.
Volwassenen.
The Grown Ups.
Bah.
En daarbij horen ook, gratis en voor niks, de 'Vooroorlogse Termen':
'verlijden van een akte'
'kadastraal inkomen'
'schuldsaldo'
'hypotecaire lening'
'onroerende voorheffing'
'notariskosten'
Bah. Again.

En heel die santeboetiek, lieve mensen, is allesbehalve gratis en voor niks.
Er kan geen antieke uitspraak vallen of je krijgt er een overschrijving bij.
Hoe andere mensen dat allemaal bolwerken.
I. Do. Not. Get. It.
Ik, als controlefreak word daar dan ook knetterdeknettergek van.
Geconfronteerd met onze bureaucratie waar voor alles 85 papiertjes, en dubbel zoveel telefoons nodig zijn.
I. Realy. Hate. It.

But the worst thing of all is:
mijn shopbudget ga ik serieus moeten laten inkrimpen.
Want, Grote Mensen, gooien het geld niet meer langs ramen en deuren buiten.
Neen, Grote Mensen, kopen ramen en deuren.
Dus, als u mij deze winter in eeen 'démodé' stuk, anno 2012 ziet rondlopen: have mercy.
De nieuwe collectie wordt hier dan ook angstvallig vermeden.
Samen met het betreden van winkels, waar deze verkocht wordt.

Op verzoek van velen, een tipje van de sluier.
Van crib naar casa.
En als ge hier dan toch zijt, kunt ge mij ineens efkes helpen.
Wàt moet ik in godsnaam in dat tuinhuis gaan steken?




Ah, ja, en antwoorden als 'uweigen' zullen niet geapprecieerd worden.

Cheers,
C.

dinsdag 6 augustus 2013

Hero. Deel 1.

Er was eens een schelmenhond.
Bruin. Labrador. Very feminin.
Een te korte staart. In de massa opgaan, zint haar namelijk niet.
Diva-streken in viervoeterformaat.
Hartensteler in het kwadraat.
In huis, het liefste schepsel, ooit gezien.
Uit huis, een straathond eerste klasse. De gemiddelde hooligan kan nog van haar bijleren.
Ik noem het 'enthousiast'.
Kwaadaardig is ze allesbehalve.
Een Grote Leermeester.
Altijd levend in het hier en nu.
Nooit klagen.
Immer content.
Steeds blij als ze je ziet.
Alle clichés bij elkaar, vermenigvuldigd maal 1000.

Binnen een paar maanden zal haar natte neus voor altijd bij mij zijn.
En ik wens haar nog een eeuwigheid te mogen kennen.
Onvervangbaar.
Onvoorwaardelijk.
Lily, de hondenprinses.

Mensen die het niet hebben met dieren, zinnen mij niet.
Mensen, die wel dieren hebben, maar ze vreselijk behandelen, zinnen mij nog minder.
Mijn verstand is te klein om begrip te hebben voor dierenleed.
Mijn woede des te groter.
Een blijk van hersenloosheid, zijn zij, die roepen: de mens is bovengeschikt aan de rest.
Zij zijn: a whole lot of nothing.

Daarom ben ik blij als er zulke berichten verschijnen.
En ben ik overgelukkig met mensen zoals zij.
They make this world a better place.
En nu ik hier toch ben, het is weeral lang geleden dat ik jullie nog eens een geweten heb geschopt:



En na het slaan het zalven:


She can swim, how cool is that!

Verder geen grote woorden, ik heb in juli nogal veel noten op mijn zang gehad.
Ne mens moet weten wanneer hij zijn bek dient te houden.
Bovendien ben ik sinds gisteren terug aan het detoxen.
Ik kan u verzekeren, wees blij dat ik vrijwillig zwijg.
Met de sugar kick die ik heb, is mijn humeur tot diep in de gangen van de hel gedaald.
Hoofdpijn.
Doodmoe.
Chagrijnig.

Ja, dàt doen suikers en gluten met je lijf.
Maarrrrrr vanaf morgen ben ik weer 1 energiebom.
A la bonheur, zou ik zo zeggen.

Cheers,
C.

maandag 29 juli 2013

TML

Dit weekend heb ik tussen 2 festivals geperst gezeten.
Als inwoner van Edegem had ik achter mijn ene hoek 'Sfinx mixed'.
En achter mijn andere hoek 'Tomorrowland'.
Rararara, waar mijn hart, lijf en leden aanwezig had willen zijn.
Wat zeg ik? Had 'moeten' zijn.
Ik, die mij nog steeds op mijn gezegende leeftijd in het nachleven durf te storten, als een 18jarige.
Een smet op mijn blazoen is het, ja, dat ik de afgelopen 72 uur niet in Boom ronhuppelde.

Want, het is dus niet omdat ik een GFT-tonnetje heb, fanatiek sorteer en geen beesten eet, dat ik mij ook gedraag als de eerste de beste Wouter van Besien-fan.
Trouwens, vrijwillig werkt mijn kleerkast aan zulke bijeenkomsten niet mee.
Daar kent u mij nu al wel goed genoeg voor, me dunkt.
Alsook is mijn volksdanskunde niet naar behoren.
Een joint vind ik totaal niet interessant, maar echt hé, het vernoemen onwaardig.
Daarbij, again, de velcro-sandaal, dat zouden ze moeten verbieden.
Bij wet hé. Zoals door het rood rijden.
Bovendien, aan een gratis festival doe ik niet mee.
Conclusie: ik heb daar dan ook niks, maar dan ook helemaal niks te zoeken in Boechout.

Waarom WAS ik dan toch niet aanwezig aan de andere kant?
Ja, eigen schuld, dikke bult, hé.
Geen goesting om gelijk een onnozelaar 2 uur voor mijn pc te zitten, toen de verkoop van start ging.
Shame, shame, shame.
Terwijl ik al 9 jaar luidkeels roep: 'Volgend jaar ga ik naar Tomorrowland. Maar echt, hé.'
Tegen iedereen die het horen wil.
Dat groot bakkes verdien ik absoluut niet, u mag dat zeggen, effenaf.
En plus heb ik dus ook geen invloedrijke vrienden, die 2 dagen op voorhand bellen en zeggen: 'Hey, Blondie, wij hebben hier nog een ticketje over. Wattenkte?'
Triestig is het. Ik heb van 'do re miserie' bijna een Xanaxke gepakt.
Ik had het niet in huis, iel spijtig.
Zucht, het leven kan toch oneerlijk zijn.

Ter compensatie heb ik de innerlijke marina in mij dan maar naar boven laten komen.
Een heel weekend lang.
Men heeft mij zien rondcruisen, Studio Brussel, uitzonderlijk, door de boxen.
Decibels niveau 'Schauvliege krijgt een attack'.
Grootse zonnebril die ik kon vinden, op.
Hoofdje in het juiste ritme.
De mensen waren onder de indruk, zenne.
Zeker toen ik de parking van Meubelen Verberckmoes opreed.
Amai.
Spijtig dat mijn auto zo geen écht Johnycar is.
Geen Seat.
Geen VW Polo.
Niks uitgebouwd.
Noch rood, noch wit van kleur.
Verwarring alom.
Nog meer consternatie toen ik mij een beetje later, onbewust, op grondgebied Sfinx bevond.
De alomvertegenwoordigde 'leggings-met-bloemenkleedjes-over' ("want dat is toch KEIschoon in combinatie met mijn afgetrapte leren bottekes"), wisten niet wat ze zagen.
Laat staan hoorden.
Mijn bolide heeft nog nooit zo snel 'ne U-turn' gemaakt.
Jani Kazaltzis was ter plekke neergegaan bij zoveel lelijks.
In een coma.
For real.

Ben het aan het uithangen, hé (knipoog).
U mag mij gerust pedant noemen. No offence taken.

Maarrrrrrr, binnen 365 dagen zal ik er zijn.
En het voordeel dat ik dat nu al weet is, dat ik een iel jaar heb, om mij voor te bereiden.
Daarmee wil ik zeggen: den body 'hotpants'-waardig maken.
Ik ga daar niet in een jeans rondlopen, hé. Dagani.
Trouwens, als ik wat kilo's kwijt ben, kan ik terug voor de Halle Berry coup gaan.
Een kapsel dat mij eigenlijk goed afgaat, maar daarvoor moet die dubbele kin weg.
Eerlijk is eerlijk.
Et voila, de planning is strak en zeer realistisch.
Vanaf volgende week begin ik terug te detoxen én te lopen.
Zo kan ik rond Nieuwjaar evalueren.
En indien nodig, Dhr. Colpaert nog inschakelen voor een lipoke en een tummy tuck.
Ik zie het helemaal zitten.
Volgend jaar sta ik dus naast deze dame op de foto.
Lichaamsgewijs, zal er tussen ons dan ook geen verschil meer zijn.
Nu gij.

Ik ga volgend jaar naar Tomorrowland! Maar echt hé!

Cheers,
C.