dinsdag 25 maart 2014

MMM's

Deze blog heeft bepaalde wederkerende onderwerpen.
Zo ver was u al mee, neem ik aan.
Dat komt omdat ik graag recycleer, letterlijk en figuurlijk.
En ook omdat ik totaal geen spannend leven heb.
Ge moet een kat een kat noemen, hé.
Vandaar dat u bepaalde items tot treurens toe zal blijven ingelepeld krijgen.
Ik maak mezelf gewoon niet interessanter dan ik ben. 

Vooraleer u denkt dat ik weer met 'dierenleed' rond uw oren ga kloppen: adem rustig uit.
Het zal niet voor vandaag zijn.
Deze keer ga ik het nog eens over MMM's hebben: Mijn Magic Mensen.
Samen met El Familia en Lily, vullen deze individuen de Caroline-trein.
Nu, zoals ik al een paar keer schreef, ben ik niet meer dezelfde als 10 jaar geleden.
Makkelijkheidshalve spreek ik over pré- en after-Compostella.
Sindsdien is er de versie 2.0, new & improved zoals ze zeggen.
Ik noem het eerder 'minder chagrijn, meer zonneschijn'.
Maar vooraleer jullie mij van slapheid verdenken: ik heb nog voldoende venijn laten zitten.
Voor zij die dat wel eens willen uittesten, 1 antwoord: bezint eer ge begint.

In ieder geval, sinds de mutatie, zijn er vele nieuwe MMM's opgestapt.
Sommigen verdwenen dan weer.
Anderen wisselden van wagon.
En een paar zitten er al heel lang op. Toch wel. 
Ze overleefden al mijn bruuske bewegingen en veranderingen.
Ik noem ze mijn Oudste en Trouwste Vrienden.
Daarom niet in leeftijd oud, maar wel in aanwezigheid.
Allemaal mannen.
Allemaal topkerels.

Dit weekend zag ik een paar van hen terug.
En tussen hen, zat de AllerOudste, die ik heb.
Samen gaan wij al eeuwen mee.
Jaren geleden was hij een verlengde van mij en omgekeerd.
Zag je mij, dan zag je hem.
Uren, dagen, weken hebben wij samen doorgebracht.
Aan een yambak.
In een café.
Op de drempel achter zijn keukendeur.
Ik aan het stuur, hij daarnaast. Altijd. Always.
Al mopperend.
Al lachend.
Al bekvechtend.
Al ruzie makend.
'Een kijvend, getrouwd koppel', noemden ze ons.
Terwijl er van amoureuze liefde nooit sprake is geweest.
Van een perfecte match des te meer.
Wij dobberden samen op onze zee.

Zowel over mij als over hem werd er lacherig gedaan, bij momenten.
Bepaalde figuren vonden ons individueel een 'practical joke'.
Hij kwam meermaals op voor mij.
Ik zorgde op mijn beurt veelvuldig voor hem.
Dat maakte ons 'inseperable'. 
En zoals steeds, is de laatste die lacht, de beste die lacht. 
Want sindsdien verbaasde hij vriend en vijand door professioneel bergen te verzetten.
En op persoonlijk vlak een mooi gezin te creëren, samen met Zijn Eega.

Hij en ik navigeerden weliswaar geen rechte koers.
Onze waterplas kende grote golven en woelige stromingen.
Op een dag zelfs kwam er een felle wind en voer ik weg van hem.
Maar het tij keert altijd. Zo zit de natuur in elkaar. 
En gelukkig verzoop geen van ons beiden, ondertussen.
Ik leerde een kompas lezen en zeilde terug naar mijn roots.
De storm ging liggen en het water werd weer helder tussen ons.

Zijn wij daarom nog steeds zo frequent bij elkaar, als toen? Neen.
Dat hoeft ook niet.
Want kwaliteit gaat boven kwantiteit.
Zoals ik zag, dit weekend.
Ontvangen met open armen, werd ik. 
Glazen vol bubbels kreeg ik aangereikt.
Gekende bovenlijven werden geknuffeld.
Zijn Eega kookte, speciaal voor mij, vegetarisch.
En ik lachte  mij een breuk.
Zemozeker: mijn klein hart zwol op bij zoveel vriendschap. 

En daarom kan ik zeggen:
Echte, Oude liefde roest niet.
In welke fase je ook zit.
Ik veranderde, hij eveneens.
Maar soms kom je gewoon iemand tegen, die nooit je trein zal verlaten.
Chagrijn of zonneschijn.


Cheers,
C.

PS: om jullie niet helemaal teleur te stellen -> ik zal er zijn, samen met Lily. U toch ook?

woensdag 19 maart 2014

Dolor

Zo, dat is weer lang geleden!
Wetende dat jullie mij vreselijk hebben gemist, kom ik dat hartzeer verzachten.
Jammer genoeg, telt dit niet voor mezelf, want 'pijn', is nu al een week de rode draad doorheen mijn bestaan.
En dat irriteert mij mateloos.
Eerlijk, ik vind dat 'pijn' over het algemeen zwaar overschat word.
Zelf heb ik ook nooit last van iets, geen klachten, geen miserie, geen 'zwakke gezondheid'.
Moest u mij de vraag 'oewist' stellen, komt er geen klaagmuur zo groot als Jeruzalem itself uit.
De wereld is daarmee al genoeg bezaaid.
Mekkeraars allerhande, vind je overal.
Gejammer over het weer, de Marokanen, de belastingen, de bomen, hun gestel, het doet er niet toe.
Zagen zullen ze.
Not me.
Dat neemt niet weg, dat ik voldoende andere slechte eigenschappen heb.
(Ja, ik ben u voor)

Als ik dan al eens uitzonderlijk een mankement heb, negeer ik dat gewoon.
Ooit, belandde ik met mijn volledige arm, in een 'bain-marie potteke', tijdens een middagservice.
Daarin worden sauzen en soepen op temperatuur gehouden, in een restaurant-keuken.
In mijn goede, oude, horeca-jaren dus. Those were the days.
In zo'n pot vallen, voelt allesbehalve aangenaam aan. Dat verzeker ik u.
Maar ik draaide er een windeltje rond, en werkte de volle 10u verder.
Na afloop bleken dat 3e graads brandwonden te zijn.
'Heeft dat niet kweenihoeveel zeer gedaan', vroeg de volledig spoedafdeling mij nadien.
'Bwa, dat viel eigenlijk nogal mee', was mijn stoer antwoord.
Ik wil maar zeggen, echt normaal ben ik niet.
(Ja, ik ben u voor)

Wat ik wel altijd doe bij een fysieke hapering is mijn 'beruchte' homeopathische druppels nemen.
Het feit dat ik zo gezond ben en blijf, is een teken dat die 'kwakzalverij' meer dan marcheert.
Moest u ziek vallen in mijn casa, gaat u het daarmee moeten doen. U bent gewaarschuwd.
Bij mij vindt u namelijk geen pillen, zalfkes, puffers, poederkes of eender welke medicatie.
Uitgezonderd een doos Dafalgan, die al een jaar over datum is.
De ziekenkas ziet mij dan ook zeer graag, onze Sociale Zekerheid idem.
Ik breng voor hen alleen maar op, en vraag niets terug.
Tussen haakjes daarom: 'Eat that shit, mijn beste salonsocialisten.'

Dit gezegd zijnde: den body is sinds een week aan het tegenpruttelen.
Gezeten in een dokterskabinet, hoorde ik eergisteren de volgende woorden:
'U gaat een tijdje moeten rusten, of u kan stoppen met lopen. Voorgoed.'
Terwijl de man in kwestie dit meldde, sperde ik mijn ogen zo ver open, dat hij bijna van zijn stoel viel.
God straft namelijk altijd onmiddellijk.
Flashback naar mei 2010: een gehucht ergens in het noorden van Spanje.
Alwaar ik hetzelfde moest aanhoren, alleen in een andere taal, waar ik niks van begreep:
'Dos, tres dias reposar, no: para'.
En met die gevleugelde woorden werd mijn Compostella-avontuur gefnuikt.
Reposar wilt namelijk 'rusten' zeggen.
Laat dat nu niet in mijn woordenboek staan, niet in de Nederlandse versie, noch de Spaanse.
Ergo: na een week van mijn verloochen-tactiek kon ik niet meer stappen tout-court.
Dit was het gevolg



Bent u nog mee?
Ik zal anders gewoon bij het begin, beginnen.
Met als titel: 'Hoogmoed komt voor de val'
Met als ondertitel: 'The story of my life'
Met als sub-ondertitel: ('Ja, ik ben u voor')
OK.
U herinnert zich mijn geblaas over de 'watjes' van de Start to Run nog wel, I assume.
Wel, vorige week, liep ik gelijk 'een echte', vlot 24 (VIERENTWINTIG) minuten aan 1 (EEN) stuk.
De pijn, die ik in mijn enkel hierbij voelde, liet ik links liggen. Natuurlijk.
'Dit gaat wel over', dacht ik nog flink.
Tot ik de volgende dag uit mijn bed sprong en direct weer omhoog het plafond raakte, van de zeer.
Tot ik de trap moest afhinkelen.
Tot ik niet meer in mijn stiletto geraakte.
Tot ik de mooie zwelling zag.

Vandaar dat ik dus maandag in een ziekenhuis ben beland.
En een man mij, in mijn moedertaal deze keer, de déjà-vu van mijn leven bezorgde.
Ik pruttelde nog tegen met:
'Ja maar alé, heeft u geen windelke dat ik er rond kan doen?'.
Maar er was geen ontkomen aan:
'14 dagen rust. 14 dagen geen hakken. 14 dagen stil zitten.'
De Terminator-blik die hij van mij hierna kreeg, zal hij nooit vergeten, that's for sure.

Natürlich, ben ik al snode plannen aan het smeden.
Ik ga een spuit met homeopatische druppels in de zwelling laten injecteren.
Het moet namelijk vooruit gaan.
Waar ik anders liever lui dan moe ben, zal het deze keer geen waar zijn.
Want, die 10 Miles gaan ze voor mij echt niet willen verzetten.
Jammer genoeg.

En hier zit ik dan 'stil' achter mijn computer, met mijn sneakers aan, in rusthouding.
Te vloeken bij elke 'runner' die passeert.
Maar mijn wraak zal zoet zijn.
De prijzen worden nu eenmaal pas aan de meet uitgereikt.
(Ja, ik zal u dus letterlijk ook voor zijn).

Cheers,
C.

vrijdag 7 maart 2014

40 dagen

Bonjour, bonjour, here we are again.
Nog steeds in de vertraag-modus, maar dat kan de pret, voor mij toch, niet bederven.
Nu, ik verschijn weer tot jullie, want, het is sinds woensdag weer zover:
https://www.facebook.com/dagenzondervlees
Watenkte, gaan we een 'efforeke' doen?
Neen?
Ik zal anders eens een getal of 2 laten vallen, misschien helpt dat wel.

Getal 1:
Voor de productie van 1 kilo rundsvlees wordt er 15000 liter zoet water gebruikt.
Dat is DUIZEND tegenover KILO.
Maar iedereen haalt wel de zakdoek boven als de kindjes in Afrika een dag moeten stappen om een emmer drinkwater te bemachtigen.
Uw steakse laten zou al helpen, me dunkt.

Getal 2:
Jaarlijks worden er 150 000 000 000 dieren wereldwijd geslacht in de vleesindustrie.
Kunt u de 0-en tellen? Ik zal efkes helpen, dat is dus 150 BILJOEN.
Als dàt cijfer uw maag niet doet keren, hebben wij mekaar niets meer te zeggen.
En voor één keer ben ik er niet mee aan het lachen.
Nogmaals, moest u dàt de normaalste zaak van de wereld vinden: go and never, ever, come back.
U hebt hier dan namelijk niets te zoeken.
Soit, ik weet dat ik op uw zenuwen werk met mijn 'dierengeweten', maar, ik doe dat met reden:
'If you're not pissing someone off, you probably aren't doing anything important.'
Vanaf nu is dat mijn nieuwe mantra. Ha.

Trouwens, het feit dat het nu al 14 graden buiten is, zou toch een belletje moeten laten rinkelen.
Iets met 'opwarming' en 'aarde', alé, ik zeg maar iets, hé.
Maar om niet helemaal de pessimist uit te hangen, begroet zelfs ik deze temperaturen met open armen.
Als je 3 x per dag met een hond gaat wandelen, is dat natuurlijk leuker zonder paraplu dan mét.
Bij deze dus: Hello Sunshine.
Letterlijk, maar ook figuurlijk, want maart bracht mij al een paar flinke zonnestralen:

- de God en ik hadden quality time, afgelopen zondag. Mijn status van BAF (Best Aunt Forever) is weeral bevestigd.
- ik kreeg deze dag, de allermooiste complimenten, met op numero uno die van mijn BFF:


- ik zette een punt achter iets dat mij al even irriteerde.
- ik had een blij weerzien met een fantastische manicure als resultaat.
- ik kwam, zag, en kocht online.
- ik gaapte naar alle outfits van de Oscars, en koos uiteindelijk deze topper:


(En ja, Veerle Baetens sloeg de bal compleet mis.)

Maart heeft trouwens nog meer sterrenstof in petto:

- etentjes bij vrienden staan gepland.
- de casa bereidt zich voor op de God en de Godin, dit weekend.
- een kappersvisite, want de 'de Aldi-status' is ondertussen geëvolueerd naar 'van de Lidl'.
- een bezoekje aan mijn favo kleding-winkel voor de 'niefzoemerkollekse'
- een cinemake of 2
- Queen B met Queen Bunny 
- het moment dat zij en ik gaan kunnen zeggen: 'Nog maar 100 keer slapen en we zijn in New York!!'

En dat is nog maar de start. Echt wel.
U begint niet te dartelen van mijn enthousiasme?
Wel, begin anders met die '40 dagen zonder vlees'.
Vegetariërs zijn nu eenmaal energieker, en leven langer. Niet door mij uitgevonden, hé.
Dan zal ik eens overwegen om '40 dagen zonder te zagen' aan te vangen.
Of, liever, '40 dagen zonder chips'?
Of, beter, '40 dagen zonder blog'?
Of, toch maar, '40 dagen zonder geclaxoneer'?
Of, misschien '40 dagen zonder losers'?

Alhoewel, ik kies '40 dagen zonder zorgen'. Een makkie, zoals het ernaar uitziet.

Cheers,
C.