zondag 22 februari 2015

Barbiehuis

Ik word van veel dingen blij, maar complimenten over mijn blog krijgen een puntje extra 'blijheid'.
Omdat dit echt van mij is, andermans vingers hebben hier 0,0 in de pap te brokken.
Schrijven waar en waarover ik goesting heb, zonder dat ik mij moet inhouden.
Geen censuur, voor mij toch niet.
Onlangs zei de Bunny: 'Seg, die blog toen, denk je niet dat 'hupperdepup' in het gat gebeten zal zijn?'
Mijn antwoord was: 'Als ik met ieders gevoelige tenen moet rekening houden, stop ik er wel mee.'
Hier staat mijn mening, mijn visie, ik ben Barack Obama niet, hé.
Laat het voor wat het is, zou ik zo zeggen, aan de sensibele teentjes.
Natuurlijk hoop ik mensen af en toe te inspireren, en ze eens te laten nadenken over bepaalde dingen.
Maar over het algemeen wens ik wat ontspanning en amusement te brengen.
Ik typ neer waar ik het eens over wil hebben, en de ene keer lukt me dat beter dan de andere.
Dit is mijn manier van ventileren, van overschouwen, van kijken naar wat er op mijn bord ligt.
Het is niet de bedoeling om dit 'uit te bouwen', lees 'commercieel' te maken.
Anderen worden al geil van zo'n woord, maar dat boeit me niet.
Terwijl er best wel mogelijkheden zijn om dit professioneler te maken. I. Don't. Care.
De behoefte aan zoveel unieke hits per maand is er niet.
Dit is mijn speelhoek, en eindelijk heb ik mijn eigen Barbiehuis.
(Iets dat ik als kind niet heb gekregen, hé Mamaatje).
Dus nu komt niemand aan mijn poppen.
Qua teleurstellend en onambitieus Masterplan kan dat wel tellen, me dunkt.

Waar ik nog 'meer dan een extra puntje' blij van wordt, is als mensen hier 'stiekem' langskomen.
Als in 'Caroline, ik vind u zo een foorwijf, maar achter uw rug kom ik toch uw blog lezen'.
Deze 'fans' maken mijn dag helemaal goed.
Zeker als ze hun woede over mijn 'domme praatjes' spuien op sociale media allerhande.
Oh, dan ben ik in mijn nopjes. Ze noemen dat 'een slecht karakter' hebben.
'Karma is a bitch', naar het schijnt, dat zal ik dan nog moeten ondervinden.
Zodus, afgelopen zondag, na mijn uitingen over de hoogstaande, literaire, nobelprijs-waardige trilogie 'Fifty shades of (kak)Grey', bleek dat iemand hierover zeer misnoegd was.
De dag daarvoor had Ann Nelissen in 'de Frut' (Gazet van Antwerpen in de volksmonds) ook laten blijken dat ze niet snapte wat vrouwen zo geweldig vinden aan boeken over ' een lul met veel geld en zijn altijd onderdanige minares'. Over een mooie oneliner gesproken.
Twee 'aanvallen' op 1 weekend, was blijkbaar 'too hot too handle' voor sommige 'Fitylovers'.
Ik las een Fakebookstatus vol uitroeptekens en verontwaardiging.
Met daarin (ik citeer): 'ik heb wel een universitair diploma, en ik lees ook wel Herman Koch en ik verdien elke maand goed mijn eigen geld en ik ben geen zielige huisvrouw en ik ben enorm zelfstandig en ik ben een fiere mama.'
Bovendien waren 'Ann en commentaarmensen (mezelf) zelf verklaarde feministen die 'godverdomme' niet moesten denken dat zij en alle andere FiftyFans 'ootmoedige kwezels' waren'.
FYI: I laughed my ass off, toen ik dit las.
Meer terugkoppeling ga ik niet geven.
Enkel: als je zo briesend jezelf moet verdedigen, check dan toch eens even wat echt is.
Ik heb het al meerdere keren gezegd: iedereen mag mij een 'dom wicht' noemen.
Het zal mijn koude kleren niet raken, laat staan dat ik er een tirade om zal beginnen.
Integendeel, I will laugh my ass off, 'oepternief'.
Want, ik wéét dat ik geen dom wicht ben.
En ik kom er voor uit dat ik, met veel plezier, naar brainkilling programma's kan kijken.
(Wanneer komt er nog eens een 'Temptation Island' eigenlijk.)
Ik lees elke dag de Daily Mail showbiss sectie, ik wil maar zeggen.
Maar, ik leef ook volgens mijn eigen Commandments, weet u wel :
Don't take yourself too serious (behalve als het over kinderen en dieren gaat).
Trouwens, een verdediging in termen van 'hebben', is altijd fout, zo fout. Foei, foei, foei.
Desalnietemin: proficiat met je universitair diploma, it suits you.
Ah ja, en Herman Koch, kom, kom, doe nu niet alsof dat hetzelfde is als de Ulysses.

Natuurlijk kreeg het bericht onmiddellijk vele 'duimpjes omhoog' (vind ik leuks ) van evenveel toeterende dames en reacties als 'you go girl' en 'groot gelijk' en 'zeg het ze maar eens goed'.
Ach ja, schattig toch, niet?
Mijn zondag sloot hiermee in schooheid af. Met dan ook nog eens een nieuw seizoen SYTYCD.
Dat noem ik nog eens een topdag.
Als laatste, toch nog een klein aandachtspuntje voor de dame in kwestie:
'Zelfverklaard' schrijf je aan elkaar. Niet als 'zelf verklaard'.
Die les zal je misschien gemist hebben aan de grote, belangrijke universiteit.
Kan gebeuren, hé.
Waar blijft die bitch van een Karma toch?
Ik heb ze nog niet gezien. U wel?




Seg, efkes iets anders nu.
Vandaag is mijn laatste detoxdag.
Alé, laatste, dat is mij hier zo goed meegevallen, dat er niets eindigt.
Dit is absoluut geen uitputtingsslag geweest, integendeel.
Ik voel mij beter, en gezonder dan ooit.
's Morgens heb ik geen 3 koffies meer nodig om 'alert' te zijn.
Om 16u geen geeuwmomentjes meer.
Nihil heb ik gemist, van niets last gehad, geen chips door toiletten moeten spoelen.
Geen kasten geplunderd, niet in het geniep een fles cava leeg getutteld.
Nada.
Elke centimer van de mini-keuken, die ik heb, wordt weer gebruikt.
Messen in de aanslag, sta ik te koken en bakken.
Met enorm goede resultaten. Man, heb ik lekker gegeten, de laatste weken.
Ik hang een pak minder voor tv en vind het nog fijn ook.
Zoals ik had voorspeld: 2015 wordt het jaar dat ik mijn lichaam gezond maak, en zo zal blijken.
En om mijn 'stiekeme lezers' een extra maagkrampke te bezorgen, the facts & numbers:
- buik is voor 3/4 weg,
- energie voor 10,
- 4 kilo eraf (zie ik daar een 5 als eerste getal staan? Toch wel)
- broeken vallen van mijn lijf
- kleren van 5 jaar geleden gaan terug vlot aan
- ik loop ondertussen 1 u aan een stuk zonder dat de MUG mij moet komen reanimeren

Straks 'gun' ik mezelf een glas champers, want het is feest voor de God zijn verjaardag.
Maar de taart laat ik voor wat het is.
Geen behoefte aan, want fit is the new black. Hashtag, natuurlijk.
#ahja #wanttegenwoordigschrijvenweallesmeteenhashtag #hoedebielerhoebeter.

Trouwens, een suggestie voor de hamburger/stoofvlees/worsten-eters onder jullie: het is weer van dat.
Kwestie van eens een #deftige #hashtag te gebruiken.

Cheers,
C.

zondag 15 februari 2015

Sweet sixteen (not)

Mensenlievendeugd.
Echt waar, wat is dat toch met die vrouwen?
Dat krijst 'feminisme' te pas en te onpas rond. Dat wil onafhankelijk zijn. Dat wil eigen geld hebben.
Als bedrijfsleiders paraderend, kinderen bij de opvang, en de carrièreladder omhoog.
Weg glazen plafond, weg domme blondjes grappen, allemaal gelijk voor de wet.
Sla niet op hun gezicht, of ze slaan terug.
Tot 50 tinten grijs hoor.
Dan kwijlen ze instant bij het zien van een zweep in de hand van ene Mr. Grey.
I don't get it.
Als ge porno wilt, ga dan online.
Als ge wilt afgeslagen worden, zoek u dan ne vent met lossse handjes.
En stop dan ook ineens allemaal met uw 'mannetje te staan' in de 'bedrijfswereld'. You are a joke.
Een aanfluiting voor ons geslacht.
Voor mij zijn het muizen zo grijs, als de tinten waar ze allemaal zo wild van worden.

Dit gezegd zijnde, weer naar de orde van de dag.
( Nu ik kan wel 3 blogs volschrijven over het abominabel niveau van zulke romannetjes, maar ik ga deze prachtige zondag niet verpiepen, noch voor u, noch voor mij.)
Et voila, in blogland is het de maand van 'boostyourpositivity', met een hashtag. Natuurlijk.
Nu doe ik normaal niet mee aan trends, maar deze vond ik wel leuk.
Trouwens, hoe meer lezers, hoe meer truken van de foor ik moet bovenhalen, om maar niet door de mand te vallen, dat ik eigenlijk geen flap te vertellen heb.
Ergo, long story short, de opdracht is: schrijf een brief aan je 16jarige zelf.
Vraag mij niet wat dat met boosten van mijn positiviteit te maken heeft, maar kom.
Opnieuw: zondag, verpiepen, enzovoort, enzoverder.

Mijn geheugen is zeer goed, behalve als het over genante momenten gaat, dan blijkt het zwarte gat groot.
Zo ook de periode, van 21 jaar geleden.
Voila, nu kunnen jullie allemaal achterover vallen van mijn leeftijd. *boink*
En bijna geen rimpels. *boink, boink*

Soit, here we go. Op aanraden van haar, 1 van de leukste mensen, die ik virtueel ken:

Beste 16jarige Caroline,

Wat ben je er toch een boeltje van aan het maken. Ja, sorry, dat ik zo met de deur in huis val.
(binnen een paar jaar wordt dat 'baldadige' 1 van jouw bruutste karaktertrekken, so get used to it)
Echt, meid, dat is voor niets nodig.
Doen alsof je niet kijkt naar Tien om te Zien, is belachelijk en in 2015 is Beverly Hills 90210 zeer retro-hip.
Kom er toch voor uit.
Dat meeheulen met anarchie, en combats en mottige rugzakjes uit den Uil, je gaat er nog goed om lachen, later.
Buiten 'killing in the name of', ken je niets van 'rage against the machine', dus laat het voor wat het is.

Koester de vriendinnen die je nu hebt, meid. (H)echtere vriendschappen dan deze, ga je lang moeten missen. Nu, don't worry, binnen ettelijke jaren, komen er wel nog een paar nieuwe aankloppen. En de oude van nu, die komen ook weer terug.

Dit jaar zal je hart voor het eerst breken. De volgende grote kras komt er binnen 10 jaar op. Maar dat is het leven, dat leer je nog wel. Dat drama-gedweep waar je je nu zo graag laat in meestromen, is niets in vergelijking met wat er nog komen moet. Toch zal elk litteken ontstaan zonder al te veel gemene streken. Integendeel, je mag je handjes kussen dat de heren die passeren, jou met het nodige respect behandelen. Dat je die regel ook voor jezelf moet laten gelden, zal je pas beseffen als je de 30 bent gepasseerd.
Huil nog maar wat mee met Whitney Houston, en kom er tenmiste voor uit.

Nu die kras in 2004 zal heel lang pijn doen, maar zorgt er wel voor dat een paar van de belangrijkste personen in je leven verschijnen. En als alles verteerd is, zal je leven parallel blijven lopen met al die kanjers. Count your blessings en niet omgekeerd.

Laat dat stoer gerook en gedrink en gegrootbakkes en gehaantjedevoorste voor wat het is. Daar kom je nog van terug. Er is niets cool aan sigaretten, en je krijgt er een vuile en lelijke huid van. Het gaat nog even duren, maar een fit en gezond lijf, gaat nog een zeer belangrijke worden. Ja, lach maar met mij en geniet nog van uw pistolets met americain préparé. Die gaan eruit. Nadat je je bewust begint te worden van de gruwel die gepaard gaat met het fabriceren van zulke etenswaren. Het gebrek aan groenten nu, ga je binnen een paar jaar ruimschoots inhalen. Je gelooft me niet? Toch wel: Vegetarisch wordt jouw zijn.Vegan jouw doel.

Stop ook eens met zagen over fuiven enzo. Tussen je 21 en je 31 ga je het aantal feestjes, cafébezoeken en andere festijnen niet kunnen bijhouden. Net zoals het geld dat je door ramen en deuren zal buiten gooien in zulke etablissementen. Gelukkig komt ook daar een einde aan.

Wees blij met dat blonde haar van je en dat goed lichaam. Er komt een tijd dat het ene uitdijt, en het andere verdonkerd. Om beiden terug te krijgen zoals nu, ga je bloed, zweet, tranen en een heel goede kapper nodig hebben. Enjoy it dus, it's not gonna last.

Stop met die belachelijk plakboeken vol Joepie-foto's. Binnen een paar jaar komt er zoiets als 'het internet' waar alles gewoon op te vinden is: foto's, films, kranten, de Joepie zelf, echt, je gaat je ogen niet geloven. Trouwens, jij zelf gaat daarop een blog beginnen. Een woord dat je nu nog niet kent. Maar je gaat je taal daarvoor nodig hebben, blijf die boeken dus maar verslinden. Je woordenschat zal er wel bij varen. Alleen, die Tolstoj hoeft nu echt nog niet.

Laat dat zuchten als je met Biloba, je blonde labrador, moet gaan wandelen. Ze gaat niet eeuwig blijven leven. Ze gaat ziek worden en haar vertrek naar de regenboogbrug gaat een groot verdriet zijn voor heel de familie. Daarom zal het nog 10 jaar duren, vooraleer een nieuwe viervoeter haar intrede doet. Dit bruine exemplaar, deze keer, Lily, gaat zoveel met jou doen, dat je er geen idee van hebt. Trouwens, die liefde voor de dieren gaat alleen maar groeien. Sterk dat kleine hart van jou, mus, want je gaat nog veel tranen laten om het leed waar je mee geconfronteerd zal worden bij de beestjes. Dit wordt jouw purpose in life, pas maar op.

Dat studeren is niets voor jou, ik zeg het je nu al. Natuurlijk ga je de ballen niet hebben om binnen 2 jaar te kiezen voor Herman Teirlinck en ga je rechten studeren. Ah ja, na een Latijn Wiskunde moet een mens naar de universiteit. Bad choice, baby, dat kan ik je nu al zeggen. Weliswaar gaat het niet het einde van de wereld zijn. Niets trouwens, want ik zie je lip al trillen bij zoveel donkere toekomstwolken. Alles komt goed met jou, meer dan goed zelfs. Niet zoals jij het nu droomt, met een prins en kinderen enal. Het gaat totaal anders worden, liefje, maar je gaat er content mee zijn. Zeg het trouwens ook al maar tegen DC en het Mamaatje, alhoewel, ze zullen je niet geloven.

Over deze laatste gesproken: give them a break. Ze doen echt hun best, en jij bent op sommige gebieden gewoon hun leermeester. Waar jullie nu nog over elkaar staan in de uiterste hoeken van de kamer, zal er doorheen de tijd veel aanvaarding, begrip en toenadering komen. Zij gaan jou nog heel hard nodig hebben, en jij hen ook. De grote gezinsstormen moeten nog komen, en jij zal de mast moeten vasthouden, smeer die armen maar in. Gelukkig is daar Den Debiel, die zijn evenwichtige zelf gaat blijven. Hij wordt voor jou de belangrijkste toetssteen, luisterend oor en mens in je leven. Punt.

Hij gaat wel een prinses tegen komen, en een gezin stichten enal. Waardoor jij de rol van je leven zal mogen spelen: tante Caroline, en dat ga je met verve doen.

Er zijn een paar beschermengels die van jou de vrouw zullen maken, die je binnen 22 jaar bent: Carolien en Inge. Zij komen op jouw pad wanneer je ergens in een hoekje zit te verwelken, en ze zullen er voor zorgen dat je weer recht staat, groeit, lacht en uiteindelijk een fijn mens wordt.

Maar vooraleer we zo ver zijn, ga je nog veel stommiteiten uithalen, mensen tegen hun kar rijden, liegen en je anders voordoen dan je bent. Wat zo spijtig is, want het is verloren energie. Dat is iets wat je later nog wel zal snappen. Zorg dat je maag sterk blijft, want je gaat een paar zeer bittere pillen te slikken krijgen. Er gaan zelfs tijden komen, dat je je zo ellendig voelt, dat je je afvraagt waar het allemaal goed voor is. Gelukkig is jouw grootste kracht, en dat zal zo blijven, je voortvarendheid. Doorzettingsvermogen en een sterk karakter zorgen ervoor dat je telkens wel weer uit je bed komt en verder gaat. En op een dag ga je heel tevreden zijn, zonder meer, dat beloof ik je plechtig.

Het jammere is, dat dat nog even gaat duren. Dus zet je schrap, meissie, want je gaat uit de bocht vliegen, en op je gezicht gaan, niet normaal.
Tot je op een dag die rugzak bij den Debiel gaat halen, en zegt:
'fok it all, ik wandel naar Compostella.'
Als je daar bent, heb je het ergste gehad. Vanaf dan mag je weer rustig beginnen ademen.

Dus, doe wat je moet doen, lieve 16jarige Caroline. Alle omwegen, alle putten, alle kakmomenten, echt al-les, zal je moeten meemaken, om uiteindelijk te worden wie je binnen 21 jaar bent:
een gelukkige, gezonde, grappige en geweldige vrouw, met haar eigen menig, scherpe pen, peperkoekenhart en bijna rimpelloos gezicht.
Ah ja, en veel commentaar.


Cheers,
C.

vrijdag 6 februari 2015

Pang pang

Heel mijn leven heb ik zonder GPS gereden.
Tot de Knightrider in mijn leven kwam.
*
Zij die mij niet moeten, mogen gewoon 'Johnnenbak' zeggen. I couldn't care less. Echt.
Ik rij toch maar efkes met het het equivalent van Beyoncé, maar dan in een auto gegoten, rond.
Wees. Jaloers. Kei. Hard.
*
Mensen denken altijd dat zo'n Mini van binnen even graaf is als van buiten.
Maar dat is dus nul bazaar waar.
Mijn vorig exemplaar was eigenlijk een veredelde go cart. Schoon carrosserie, maar triestig binnenin.
Een beetje zoals veel mensen eigenlijk.
*
Oh, neen, ze heeft weer te veel chili gegeten. Pang, pang. (smiley, kom mensen, het is vrijdag!)
*
Niet dat ik dat erg vond hoor. Al die toeters en bellen in een auto, voor mij hoeft dat niet zo.
Daarom heb ik ook niet de allernieuwste 'smourtfoon', en werk ik op een oude laptop.
Ik ben opgegroeid met alleen een vaste telefoonlijn, remember the nineties??
Toen lukte het ook om af te spreken, hoor, echt wel.
Daarom dat ik perfect mijn gsm uren niet kan bekijken, I'm not that important, you know.
Wat blijkbaar niet voor iedereen geldt, die al eens met mij afspreekt.
Om de 5 botten die telefoon vast pakken om Fakebook te checken. Hashtag zumkotsen.
*
Pang, pang, pang. Oh, ik ben weer en pleine forme.
*
Dus, voor de auto's geldt:
Als het goed, snel en vinnig rijdt en ergens muziek uit laat komen, ben ik al berecontent.
Bleutooth, parkeersensoren, boordcomputer, airco, gps en heel 'den hannekesnest', ik kende het niet.
Zo'n mottige tomtom weigerde ik ook aan te schaffen.
Als iemand het linkerrijvak verspert, word ik ambetant.
Als ik zie dat die mens ook nog eens zo'n gatlelijk, amateuristisch tomtomspel tegen z'n raam heeft plakken, krijg ik er nog buikkrampen bij.
Dat is zoals vrouwen met nacré-paarse gelnagels EN ineens ziet ge dat er ene vinger nog glitters heeft ook. (met dank aan hem om eindelijk eens duidelijk te zeggen hoe stijlloos zulke handen zijn)
Dit weeral terzijde. Ergo, als het geen stijl heeft, moet ik het niet hebben.
En, ik zal u eens iets zeggen: ik geraakte dus overal, zonder al die snufjes. Op tijd weliswaar. Wat van 90 % van de bevolking met al die cinema wél in hun auto, niet kan gezegd worden.

Eniweej. Sinds 4 weken dus: full option on the road.
Met bleutooth, fancy geluidsweergave, geruisloze knoppen, flinkerende ledlichtjes, automatische airco, allerhande onnodige gadgets en een gps.
Vanaf nu zou ik zonder Google maps, telefoon, of andere hulplijnen op mijn bestemming arriveren.
Goe gelachen.
Sinds die vrouwenstem mij zegt hoe ik moet rijden, heb ik nog nooit zoveel omwegen gemaakt.
Om nog maar te zwijgen over de aantal keren dat ik te laat ben gekomen.
Global Positioning System?
Gegarandeerd Parcours Slecht, zeg ik dan.
Over een belachelijke uitvinding gesproken.
Naar de Prins in Brussel, stuurt ze mij langs Sint-Jans-Molenbeek.
U weet wel, daar waar iedereen zijn auto in het midden van de straat parkeert en de rest blokkeert.
De vuilnis wordt opgehaald om 19u 's avonds, putteke spits en alles stilstaat, altijd, zonder dat er verkeer is.
Ik zeg u maar. Niemand rijdt vrijwillig Brussel in langs daar.
Tweede poging was met de God, afgelopen weekend, naar het Constant Van der Stockstadion.
Wat ze al niet kende, dat wil ik nog door de vingers zien.
Maar dat ze mij, of all people, langs de veemarkt/slachthuis/horrorstraat van die gemeente stuurt, vergeef ik haar nooit, jamais, never.

Om maar te zeggen: wij zijn zo lui en rekenen op technologie om alles op te lossen, dat we er op de koop toe dom van worden.
Ik wéét hoe ik naar het stadion van Anderlecht moet rijden, begot, de God en ik doen dat al 3 jaar.
Ik weet blindelings hoe ik naar de Prins moet rijden, en alle cafés en etablissementen, waar wij daar dan rondhangen.
Conclusie: er is plaats voor maar 1 vrouw in de Knightrider: en dat ben ik, ja.
Of zoals de God het zondag zei: 'Mevrouwtje, zwijg toch gewoon, ge weet er niks van.'

Nu, eerlijk is eerlijk.
Door haar vreselijke omweg, zijn we wel aan de andere kant van het stadion terecht gekomen.
Waar het vele rustiger en veiliger parkeren bleek en en plus bijna naast de oprit van de autostrade was.
Dat hadden we wel goed gedaan, vonden we zelf.
Waar dat is vertel ik u niet. Dat is het geheim van de God en zijn Meter, nu.
En vermits dat ventje nu al slimmer is dan mij, onthoudt hij de straatnaam wel in mijn plaats.
Als ge chance hebt, en ge leert hem kennen, vertelt hij u ook ineens waar de Grote Beer ligt.
Dat is pas een GPS: God Primeert Steeds
Daar kan geen Knightrider tegen op.
Daar kan gewoon niets tegen op.
Pang, pang in mijn hart.

Cheers,
C.

PS: voor zij die zich het volgende afvragen: 'Oewistmejuwenditoks?':
Ik heb nog nooit zo goed gegeten, heb mij nog nooit zo goed gevoeld, ik stroom over van energie en ben nog scherper dan anders.
Pang, pang, pang.
Ah, ja, en tussendoor loop ik gestaag verder richting 12 km, met 2,5 kilo minder aan mijn lijf.
Haat. Mij. Maar. Kei. Hard.
Pang, pang, pang, pang.