Introspectie

Nog een kleine 36u en we mogen weer met z'n allen uit ons dak gaan.
Lekker spontaan om 0:00 kussen rondstrooien, happy faces, en wensen die we een halve dag later al vergeten zijn.
Ik blijf het zeggen, Oudjaar is een verplicht nummer voor mij.
Het jaar dat ik kan thuis blijven met een geldig excuus, zal ik het ook doen.
Nu, deze keer gaan de Prins, de Pussy, de Prinses en ikzelf nog eens 'ons best' doen.
We zijn hier ingeschreven.
Mijn vegi-menu is geregeld.
De pamper-sessies om mij onweerstaanbaar te maken evenzo.
The outfit will be smashing. Natuurlijk.
Ik verwacht dan ook dat ik op z'n minst op 2 Stromae nummers, de betere dance moves mag vertonen.
Waarschijnlijk ben ik tegen 2:00 al kapot, wegens te hoge hakken en te weinig uithoudingsvermogen.
U mag mij hiervoor gerust een 'dikke seut' vinden.
Vergeet echter niet dat ik in mijn 10-jarig horeca-bestaan waarschijnlijk meer het varken heb uitgehangen, dan jullie allemaal tesamen.
Met plezier neem ik de titel van 'duts' dan ook in ontvangst.
I had my share of the cake. Big time.

Et voila, het is tijd om eens achterom te kijken.
Iets wat ik met het ouder worden, weliswaar minder en minder doe.
Everything happens for a reason en gedane zaken nemen geen keer.
Spijt hebben en terugblikken, heeft volgens mij niet veel zin.
Maar bij de start van een kakelfris jaar, is een beetje introspectie niet ongepast.
Here we go.
Iedereen rondom mij bleef gezond en wel. Daarom alleen al is het een fantastisch jaar geweest.
Mijn trein boemelde gestaag verder, soms sloom, dan weer op z'n TGV's.
Er stapten mensen van mijn trein, vrijwillig, om hun reis elders verder te zetten, zonder mij.
Anderen gooide ik er zelf af, omdat ze mijn voertuig niet met respect behandelden.
Nieuwe individuen stapten op, en ik ontving ze met open armen.
Velen bleven zitten, waarvan sommigen al heel lang met mij reizen.
Ons abonnement werd vernieuwd, again.
2013 stond in het teken van de casa.
Veranderingen. Aanvaarden. Vernieuwing.
Ik overwon velen, en lachte in mijn vuistje.
Werd mijn eigen BFF en vond meer en meer rust.
Had lachbuien vol decibels, en ik geneerde er mij niet (meer) voor.
Ik inspireerde de ene, en irriteerde de andere.
Stond steviger in mijn schoenen dan ooit tevoren.
Er waren strontdagen en zonnedagen.
Ontgoochelingen waren er ook, jammer genoeg, toch: what doesn't kill you, makes you stronger.
Ik schold de halve wereld uit in mijn auto en stak lustig langs rechts voorbij.
Had geweldige gesprekken en ontmoette boeiende figuren.
Huilde bij gruwelijke beelden.
Leefde nog gezonder, en bewuster. (De triljard zakken chips buiten beschouwing gelaten.)
Las topboeken, zag steengoede series, ging naar legendarische films.
Mijn pen bleef scherp, mijn woorden waren soms hard, maar mijn hart werd groter.
Bottom line: it was a good year.

2014 zal het jaar van Lily worden.
En Jack.
Mijn meest intense focus zal naar hen gaan.
Hierdoor krijgt het mamaatje meer ademruimte. En dat verdient ze, meer dan wie ook.
Want, El Familia staat eenzaam en alleen op nummer 1. Tegen een bloedband kan niets op.
De komende 12 maanden zal er nog meer geijverd worden voor de dieren en hun habitat.
Hou u al maar vast.
New York wordt ook een belangrijke. Dat voel ik gewoon.
En ik ben blij dat zij mij hiervoor de kans geeft.
Concerten om duimen en vingers af te likken staan klaar: The King & The Queen.
En laten we vooral dit niet vergeten.
Sport ga ik deze keer eens inlassen, zodat ik eindelijk hier bij zal zijn.
En van die triljard zakken chips, zullen we er een miljard maken.
De glimlachen gaan we verdubbelen.
Maar bovenal, zal het nieuwe jaar een kersvers professioneel verhaal brengen.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat het anders kan, en beter.
Noem mij een idealist, een dromer.
Perfect mogelijk, maar ik geef de volgende quote als antwoord daarop (en ik ga ze in het VET zetten):

If you are not trying to make a difference, then what are you doing, really?

Happy 2014!

Cheers,
C.