dinsdag 23 september 2014

Sh*t, motterfokker, fok, sh*t.

Voor zij die mij al misten: joepiedepoepie, ik ben terug.
Voor de rest: sh*t, motterfokker, fok, sh*t, ik ben terug.
Want ja, dolls, ik ging dus niet 'voorgoe' weg, hé.
Enkel voor efkes.
Ons Lily is hier en de Goden.
En de casa, waar ik ondertussen een jaar woon.
EEN JAAR betaal ik al een lening af.
Dat is pas sh*t, motterfokker, fok, sh*t, al zeg ik het zelf.
Nog 34 jaar te gaan zeggen ze dan. Mijn God.
Daar gaan we het dus niet over hebben, of ik spring asap terug op een vliegmachien.

Over dat laatste gesproken.
Naar de Verenigde Staten van Amerika gaan, brengt zoiets in het verhaal.
Als ge 'om ter rapst' wilt gaan toch.
Op een mooie zondagochtend, alé, half 5 is voor mijn nog nacht, stapte ik dus Zaventem binnen.
Online al ingecheckt, natuurlijk, met mijn boardingpass op de showtelefoon.
Ik doe niet meer mee aan papieren frullen, nul part.
Bagage gaat via de 'drop off'. Allemaal uitgevonden om het ons gemakkelijk te maken.
Ging dat effe vlot.
Tot ik de rij, zo breed als heel de vlieghaven zelf, ontdekte voor de paspoortcontrole.
Sh*t, motterfokker, fok, sh*t, zeggen we dan.
Aan weerszijden van het kot, hé. I kid you not.
All ins, Jet Air, Bodrum & co: ze stonden er allemaal.
Ik heb er mij ook ooit aan bezondigd: jamais non plus. Zemozeker.

Mijn vlucht ging via Londen. Neen ik vlieg niet rechtstreeks met SnBrussels.
Qua prijs-kwaliteit kies ik British Airways.
En heb ik mij dat, wederom, weer niet beklaagd.
Want, aan boord, bleek toch wel, dat mijn 'tvscherm' niet werkte.
Op een ander zouden ze zeggen: 'no movies for you, Miss Rome'.
Hier zei men: 'sh*t, motterfokker, fok, sh*it (in stilte), follow me, Miss Rome, I have another seat for you.'
Waarop al mijn 'spullen' bijeen werden gepakt, en ik werd voorgegaan naar mijn 'nieuwe verblijf'.
Business Class.
Voor mij een nieuwe wereld.
Nu dat is ook weer niet helemaal waar.
Ooit, jaren geleden, toen de beesten nog spraken, had ik het oord al eens bezocht.
Dat was een uitzondering toen, ik ga daar verder dus ook niet blasé overdoen.

Vermits iedereen al lang op zijn plaatsen zat, kreeg de 'nieuwkomer' veel bekijks.
Zeker omdat ik eruit zag alsof George Clooney himself voor mijn neus stond: euforisch dus.
Ik heb mij moeten inhouden om niet al huppelend de steward te volgen.
Ja, mensen, ik gedraag mij op zulke momenten ook niet naar behoren.
I'll always be the bull in a china shop. Ook dan ga ik niet blasé doen.
Zoiets is leuk, act like it.
Trouwens, er bestaat nog zoiets als 'first class' & 'first class premium'.
Ik wil maar zeggen, het was nog niet de 'villawijk'.
Blasé is gewoon nooit oké. (en ik heb er weer een nieuwe leuze bij)

Het gevolg is wel dat ik vanaf nu dus weet wat ik mis:
- the food. Weliswaar is eten iets dat ik in de lucht niet doe. Waarom? Primo: ik vind dat altijd kots. Secundo: vegetarisch is daar nog meer kots. Tertio: we stinken allemaal al genoeg in zo'n machien, met z'n allen eten, verbetert de situatie verre van. Ik geef het maar efkes mee.
Nu in mijn nieuwe verblijf, bleek er fruitsalade te zijn, oh jawel. En warm brood. Aha. Dat ze komen rondbrengen als in een restaurant, met een tang. Nu gij. Met echt bestek, niet van die plastieke bazaar, waar ge niets mee kunt, behalve uw buurman verwonden. Een groot, wit, echt servet, daarbovenop.
- tv screen. Ik zal het nu niet Kinepolis-waardig noemen, maar in ieder geval een pak beter dan die 'mini-voorschoot' waar ge anders naar moet kijken. Maleficent kwam tenminste tot haar recht. En met haar de geweldige Angelina Jolie. Een Fatale Vrouw, ik blijf het zeggen.
- stewards. Net dat ietsje knapper, net dat ietsje vriendelijker.
- goodiebags. Want net zoals op een goed feestje, krijg je bij de betere burgerij, betere cadeaus. Echte tandenborstel, veel tandpasta, goed ooglapje, kousen, een groot kussen, een half donsdeken. Met andere woorden: ik had bijna mijn slaapkamer kunnen herinrichten.
- headphone. Zelfs in het echte leven heb ik niet zo'n grave koptelefoon, als die ik daar mocht gebruiken. Meer zelfs, ik ben zo iemand die nog met oortjes werkt, en niet ganser dagen met zo'n ding rond haar nek rondloopt.
- drinks. Wat ge maar wilt, ze brengen het, op een plateauke. Nu aan alcohol nuttigen doe ik, daar toch, ook niet mee. Waarom? Zie punt 1: the food. Stinken, kleine ruimte, enzovoort enzoverder. En plus, ne zatte mens daar, is nog lelijker dan op de grond.
- hot towels. Om de 5 botten, ik zweer het u. En als er iets is, waar ik nu echt totaal van door mijn dak ging, was het dat. Ze zullen het dus ook geweten hebben, aan het aantal doekskes die ik heb verbruikt, dat er een 'vreemde vogel' in hun ruimte was terecht gekomen.
Ik stapte dan ook op Amerikaanse bodem, als was ik nieuw.
De frisheid straalde van mij af op de douaneman aan 'customs', daar waar glimlachen niet is toegestaan. Hij maakte namelijk een grapje, tegen mij, tegen MIJ. Natuurlijk, ik zag er dan gewoon ook 'gezond uit'.
Niet om bijeen te vegen, zoals ik anders uit een een vliegtuig kruip.
Het mysterie is dus opgelost waarom sommigen mensen er in slagen om 'kreukvrij' van een vliegtuig te stappen. Business Class dus, en alles wat daarvoor ligt.

Ik heb er van genoten en zal mij wederom verzoenen met mijn 'staat van ontbinding' bij de volgende reis.
Dan is het weer: volledig opgeblazen, onelegant en oncharmant.
Dan is het weer: sh*t, motterfokker, fok, sh*t.

Cheers,
C.

zaterdag 13 september 2014

So long, farewell, auf wiedersehen, goodbye.

I'm off, dolls.
Voor hoe lang?
Ik zou het niet weten.
Wat ik wel weet, is dat ik morgen terugvlieg naar de stad, waar ik mijn hart heb laten liggen.
En zonder hart, kan je niet leven.
Althans toch niet ten volle.
Dus ik ga weer naar New York.

Want, frankly my dear, op dit moment, vind ik het hier in België maar niets.
Het boeit me maar matig.
Mensen zijn blijkbaar liever met zichzelf bezig.
Dus ga ik hetzelfde doen.
Met de volgende woorden voor Lily, die (nog) niet meereist:




En voor iedereen, die soms, net zoals ik, nood heeft aan een 'Christopher Robin' naast zich.

Cheers,
C.

zondag 7 september 2014

Botergat.

Over een 'overnight' changement gesproken, seg.
Waar ik gisteren nog languit kon mediteren, smoothies maken, havermout laten weken en blogs schrijven, op m'n dooie gemak, niet te vergeten.
Zit ik vandaag in een 'move it, move it' verhaal.
Waarin Lily een dogsitter, aka het Mamaatje en DC, nodig heeft.
Mijn boeken onaangeraakt liggen verstoffen.
Supermarkten weer op zaterdag moeten bezocht worden, el horor del monde.
En ik nu al achter sta met het bekijken van' Thuis', 'All you need is Jani' en nog meer programma's van het overtreffende niveau.

Vorig weekend trippelde ik nog totaal relax in Parijs rond, met Mon en Son Mari.
Met mijn gat in de boter gevallen, wederom, daar.
Nu zit ik al mijn achterstallig werk in te halen, waaronder dit, het neerpennen van mijn wekelijkse hersenspinsels.
Het kan verkeren, hé mensen.
Nu, dat is niet slecht, hoor. Ik klaag niet.
Maar door een tekort aan aanpassings-hormonen in mijn lijf, moet ik altijd wat drama verkopen.
De enige, echte hartzeer die deze situatie brengt, is het feit dat ik mijn hondendochter minder zie.
Ja, haal de zakdoeken maar boven. Wat zeg ik, heel de doos met kleenex, begot.
Maar zoals een dierbare vriendin daarnet zei:
"Ik moet mijn dochter ook naar de crèche brengen."
Dus, ja, het is niet het einde van de wereld.

Nu, gelukkig heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Jullie missen niets, eigenlijk.
Mijn vrije tijd wordt nu verdeeld over hond, mat, hoofd, lijf, hart en echte vrienden.
Meer moet dat niet zijn, feitenlijk.
Zo zag ik haar deze voormiddag.
Samen met Lily wandelden we 2 uur rond, en babbelden bij.
'High-end quality time' noem ik dat. Geen gezeik en geen gezaag.
Wel, oprechte interesse en een luisterend oor.

En met dit verhaal, kom ook het inzicht:
Verdorie, ik heb niet genoeg genoten van mijn 'break'.
Van de rust. Van de vrijheid. Van de cadeau.
Achteraf besef je pas, hoe hard je met je gat in de boter bent gevallen.
'Dankbaarheid' het blijft een belangrijke, echt wel.
Nu door mijn mat, keer ik veel terug naar mijn kindertijd.
Toen alles nog gemakkelijk en zorgeloos was.
Allemaal mooie herinneringen voor mij.
Als het goed is mag het ook gezegd worden.
Tegenwoordig is het 'bon ton' om het ene gruwelverhaal na het andere boven te halen.
Een verleden misbruiken om het heden goed te praten, noem ik dat.
Als u even de tijd hebt, kijk dan hier anders eens naar.
Qua relativering is dat echt wel 'in your face'.
Ik walg ervan.
Want, ja, naast dierenmisbruik, word ik even furieus van kindermisbruik.
We zijn hier met ons gat in de boter gevallen. Echt wel.

Ik heb als kind niets te klagen gehad.
Daarom heb ik het als puber waarschijnlijk zo uitgehangen (het Mamaatje knikt nu volmondig 'ja')
Vakanties werden voor een stuk doorgebracht in Dessel.
U weet wel, in de Stille Kempen, waar zinnen gevuld zijn met 'jom' en 'hennig' en 'effenaf'.
Bij de mama van het Mamaatje, Moeke, zoals wij ze noemden.
Waar de zon altijd scheen.
En de zandbak het middelpunt van de belangstelling was.
Op mijn blauwe fiets.
Al hinkelend, kleurend en kloppend tegen de 'jokari'.
Met opengevallen knieën vol korsten.
In sponzen broekskes.
En Plons de gekke kikker.
Toen besefte ik het niet.
Maar neem het van mij aan: dat van gat, vallen en boter, geldt zeker ook voor mijn kindertijd.





Count your blessings, every second, every hour and every day.
Cheers,
C.