Twintig Veertien -> Twintig Vijftien

De afgelopen maand:

Snoof ik de fijne energie van Londen met volle teugen op.
Kreeg ik een brief van hen om mij te bedanken.
En ook mijn adoptiehond uit Thailand liet van zich horen.
Speelden Lily en ik in de sneeuw.
Dronken de Prins en ik cava's in 't Stad.
Mochten Lily en ik naar een etentje bij de Pussy gaan, met nog een hoop sympathiek volk.
Haalde ik deze uit mijn brievenbus. Als die man eindelijk een boek schrijft, moet je er direct bij zijn.
Kwamen de godenkinderen logeren.
Waren de boys en ik hierbij. Ik kan u verzekeren, Jan Kooijman is in het echt nog knapper.
Kocht ik een nieuwe auto. Jawel.
Vierde ik mijn ex zijn verjaardag. Samen met heel zijn geweldige familie in een geweldig café.
Werd ik very happy van dit.
Zag ik één van de grootste, maar tegelijk ook meest bescheiden bands, een topconcert geven, op tv.
Huilde ik mee met haar.
Gingen de boys en ik naar de film. Ik lachte mij een ongeluk.

Het afgelopen jaar:

Begon met een 'bang'.
Zal ook eindigen met een 'bang'.
Werd ik ontslagen, omdat sommige mensen het normaal vinden een paar miljoen te stelen.
Mocht ik hierdoor op visite bij de Federale Politie. Voor die paar miljoen, niet het ontslag, of course.
Was ik dolgelukkig in New York.
Sloeg de bliksem een paar keer in. Bij heldere hemel nog wel.
Desondanks behield ik mijn evenwicht, althans nadat ik terug rechtstond.
Nam ik mentaal afscheid van een paar mensen.
Bande ik energievreters.
Schold ik erop los, in de kleine ruimte van mijn auto.
Bleef iedereen rondom mij gezond en wel.
Bood ik oprecht mijn excuses aan.
Leerde ik dat wat 'not an option' is, een mens gewoon ook overleeft.
Kwam Lily bij mij wonen, hierdoor ontdooide mijn hart.
Was Parijs een fijne afwisseling.
Daverde de grond meermaals onder mijn voeten.
Liet ik een nieuwe tattoo zetten.
Verwaarloosde ik jullie een beetje.
Werden vriendschappen voorzichtig hernieuwd. Anderen werden beëindigd.
Ergerde ik mij minder dan in twintig dertien.
Lachte ik luid en veel.
Stapte ik een nieuwe werkomgeving in met heel fijne mensen.
Huilde ik onbedaard.
Brak mijn hart meermaals.
Zag ik hem en hem. Twee uitersten, twee rasartiesten, twee keer 'kiekenboebelen'.
Las ik legio geweldige boeken.
Leerde ik grenzen trekken.
Had ik minder nood aan bevestiging.
Nam ik de dingen niet meer persoonlijk.
Ondervond ik frequent good karma.
Vocht ik nog meer in mijn eigen kleine wereldje voor de dieren.
Leerde ik een paar nieuwe, geweldige mensen kennen.
Werd de band tussen zij, die er al even zijn, alleen maar hechter.
Enzovoor, enzoverder.

De komende maand:

Trek ik met mijn hondendochter naar zee. En ik kijk daar vreselijk hard naar uit.
Ga ik voor een full detox. Omdat van 'alles' naar 'niets', toch makkelijker gaat dan naar 'beetje'.
Begin ik te trainen voor de uitdaging van het jaar.
Zie ik mijn oude BFF terug. What a joy it is.

Het komende jaar:

Zal ik terug naar New York gaan, ik weet nog niet wanneer, maar misschien dan wel.
Verkoop ik waarschijnlijk de casa.
Loop ik mijn eerste doel hier.
Ga ik mijn lichaam nog gezonder maken.
Wil ik Berlijn doen. En Amsterdam.
Zing ik live met hem mee.
Begin ik terug te koken. Zoals ik ben opgeleid. Zoals het hoort.
Wil ik nog minder bezig zijn met conform de norm.
Hoop ik mij nog minder te ergeren dan in twintig veertien.
Ga ik er nog steeds op los schelden, in de kleine ruimte van mijn auto.
Zal ik blijven dromen.
Huil ik waarschijnlijk nog even hard.
Lach ik zeker en vast, luider en meer dan ooit.
Bots ik misschien wel op 'the one'. Waar iedereen al lang de hoop voor heeft opgegeven.
Misschien ook weer niet.
Probeer ik mijn huidige staat van 'balans' in stand te houden.
Enzovoort, enzoverder.

Wat mij bijblijft van de afgelopen 365 dagen, zijn niet de tegenslagen.
Zelfs de topmomenten beschouw ik niet als belangrijkste herinnering.
Mijn Camino leerde mij 4 jaar geleden al, dat de mooiste weg, de ene keer stijgt en dan weer daalt.
Good & bad, ik neem het er allemaal bij. Niet altijd met de glimlach, maar wel zonder gemok.
Niet omdat je 'alles moet omarmen'. God no, laat al die flauwe en fletse quotes for once, p-e-lease.
Cruciaal voor mij is, dat ik ondertussen wéét wat mijn core is.
Dàt wat mij voortduwt, en mijn bestaan zin geeft.
Waarvoor ik hier rondloop, my purpose in life.
Velen denken dat dat met success, status, ego, materie en geld te maken heeft. En ik lang met hen.
Maar dat alles is a 'shitload of bullshit'.
Wel heeft het te maken met gelukkig zijn, met tevreden zijn.

Mijn hart gaat nog steeds uit naar elke weerloos dier op deze planeet. Daar ligt mijn kern, mijn vuur.
Ik zal blijven opkomen voor hen.
De honden in Thailand en Spanje, de walvissen in Canada, de olifanten in Indonesië, de tijgers in Afrika, de dolfijnen in Japan, noem al op.
Maandelijks geef ik nog steeds aan hen. Ondanks mijn pittige vaste kosten.
Ondanks mijn, volgens sommigen problematisch, spendeergedrag.
Omdat zij het meer nodig hebben, dan ik.
Dàt onthoud ik vooral van twintig veertien.

Het draait nooit om geld.
Het draait om prioriteiten.
Het draait om 'doing good, while doing well'.
Het draait om mededogen.
Dat weet Meneer Kundera al lang.

Voor wie denkt dat ik echt wel soft aan het worden ben: don't get your hopes up.
Deze is voor jullie:

A happy, loving & cruelty-free twintig vijftien, modderfokkers!

Cheers,
C.

(on)geluk

Gisteren reed ik de koppeling van mijn geliefde Mini kapot.
*u mag de vraag 'hoedoededa?' laten voor wat ze is. 'Sois belle et tais toi', zou ik zo zeggen*

Opnieuw.
Gisteren reed ik de koppeling van mijn geliefde Mini kapot.
En dit, terwijl ik mij op de E34 bevond.
Tegen een snelheid van 130 per uur.
In de gietende regen.
Met Lily op de achterbank.
Ergens tussen Turnhout en Oelegem.
Komende van haar.
Onderweg naar haar.
Rond 15u45.
Met een showtelefoon die nog 10% batterij had.
Op de dag dat 2014 zijn langste file kreeg.
Zulke zaken maak ik dus mee.

Tot 19:00 ben ik bezig geweest om hond, auto en mezelf in de garage te krijgen.
En dat is me gelukt.
Koelbloedig, ook al stond ik in het midden van de autostrade.
Zonder enige stemverheffing, ook al wilde ik elke staker persoonlijk op zijn bakkes slaan.
Zonder traan, ook al voelde ik mij redelijk hulpeloos.
Zonder paniek, ook al was Lily volledig over haar toeren.
Zonder geklaag, ook al vond ik het nochthans terecht.
Zonder verwijt, ook al was dat verleidelijk.
Zonder 'gecalimero' op Fakebook, omdat ik mezelf voldoende bevestig, en zodus geen 'likes' nodig heb.

Neem het van mij aan: zoiets zou hier, nog niet zo lang geleden, in een Medusa-drama zijn geëindigd.
Met gevloek, gegil, geroep en gekrijs.
Not this time. Omdat ik zelf al een tijdje redelijk in balans ben.
Geen dingen meer obsesief najaag.
Content en tevree ben.

En zo, zag ik binnen de 15 minuten een takelwagen van VAB aankomen.
En zo, stond het Mamaatje te wachten aan de garage om Lily op te vangen.
En zo, kreeg ik hier een service om u tegen te zeggen.
En zo, maakte ik nog grapjes bij de mannen van de auto-balie.
En zo, regelden diezelfde mannen een vervangwagen, gratis, zonder dat ik daar eigenlijk recht op heb.
En zo, zat ik dik na de openingsuren alsnog in een, weliswaar, leeg kapsalon, VIP-treatment inclusief.
Dat noemen ze 'blessings in disguise'.

Gisteren reed ik de koppeling van mijn geliefde Mini kapot.
Maar dat is zeker niet hetgeen dat ik van die dag heb onthouden.
Wel, de wandeling met Lily, Boef, en de fijne vriendin in de Turnhoutse regen.
Wel, de enorm vriendelijke man van VAB.
Wel, het leuke gesprek met mijn boekhouder.
Wel, de topmannen van de garage.
Wel, mijn geweldige kapster.
Wel, het Mamaatje, altijd paraat, altijd aanwezig.
Ah ja, en het feit dat Lily en ik hier nog steeds zijn.
Blijkbaar is 'stilstaande auto, in de regen, op de autostrade' gelijk aan 'vogel voor de kat'.

Ook al ben ik geen fan van melige quotes, ze zijn even Fake als het Book waar ze gepost worden, toch:

Gisteren reed ik de koppeling van mijn geliefde Mini kapot.
Vandaag rij ik hoogblond, perfect gebrusht en in een nog een graver model dan de mijne rond.
Alstublieft.

Cheers,
C.

De geheimen van Victoria.

'Regelmatig - als in 1 keer per week- bloggen'.
Het staat op mijn lijstje 'goede voornemens 2015'
Samen met oa 'weg met de chips', 'trainen voor de marathon' en 'naar New York verhuizen'.
Qua geloofwaardigheid kan dat tellen.
Maar kom, daar moet nu nog niet over geklaagd worden, want het is nog steeds 2014.
Ergo: regelmaat zal er niet meer inzitten dit jaar.
Bovendien, zal ik mijn trutgehalte nog wat laten stijgen met de mededeling:

Ik ben ermee weg, dolls.
Niet toevallig op dit moment.
Ge zijt een model, of ge zijt een model.
Ik laat u volledig vrij, dat letterlijk of figuurlijk te interpreteren.

Cheers,
C.

Mannen weten waarom?

'Gij zijt ook al lang alleen, hé' hoorde ik een tijdje geleden nog eens passeren.
Waar de 'ook' en de 'alleen' worden uitgesproken, alsof het de vuilste woorden ooit zijn.
Zo met een stem die omhoog gaat, en net dat tikkeltje ijs erop meekrijgt.

Bij zulke opmerkingen, gaap ik meestal wat in het rond.
Zonder de open mond, weliswaar.
Maar met extra lede ogen.
En een lichaamstaal die uitschreeuwt: 'WTF sta jij hier eigenlijk naast mij te doen?'.
Mijn glimlach rond mijn mond houdt enkel dit in:

Deze scene is weliswaar een uitzondering in mijn leven.
De 'blablablabla-mensen (zij die mij geen r**t interesseren, en ja dat zijn er veel)' durven niet, omdat:
1. ze denken: er is iets serieus mis met u - lees: u behoort in de psychiatrie te zitten. (cfr. Eva Pauwels)
2. ze er heilig van overtuigd zijn dat ik lesbisch ben.(cfr. Eva Pauwels)
3. ze overtuigd zijn dat ik stiekem een alcoholprobleem heb (cfr. Eva Pauwels)
4. een combinatie van 1, 2 en 3 (ik ben eigenlijk feitenlijk Eva Pauwels)

De 'joepiedepoepie-mensen (vrienden)' doen dat niet omdat:
1. het voor hen niet uitmaakt of ik nu alleen ben of met 2 mannen of met 3 vrouwen.
2. mijn relatiestatus mij niet definieert.
3. zij single niet als een handicap zien, maar als een dikke vette cheque van de loterij.

Nu, ik heb jullie al eens verteld waarom mijn leven nu is, zoals het is, wat volgens de maatschappelijke norm 'alleen' betekent.
Ja, haal allemaal uw zakdoek al maar boven. Pffff.
En net daarom, wordt ik chagrijnig van zulke opmerkingen.
Ik ben namelijk nooit alleen. Ik ben waarschijnlijk beter en liefdevoller omringd dan de gemiddelde mens.
De hondendochter is er steeds, en de Goden en een paar topvrienden.
Bovendien, en nu ga ik eens de puntjes op de i van single zetten, vind ik persoonlijk, dat er, hier in de Vlaamsche Straten, heel weinig mannelijk potentieel rondloopt.
De meeste hombres die in mijn visvijver zwemmen zijn:
1. getrouwd, het merendeel ongelukkig, de 10 overige, gelukkig
2. arrogant of blasé of willen maar niet kunnen of saai.
3. dieronvriendelijk
4. humorloos
5. chubby of uitgezakt of uitgesmoord of gewoon dik
*ja, ja, ja, begin allemaal al maar te roepen dat het een schande is dat ik op uiterlijk afschiet. Kijk eerst eens of het niet valt onder: de pot, de ketel, verwijt en zwart, vooraleer ge begint te kelen*
6. stijlloos
*voila, begin nu allemaal nog maar wat harder te krijsen*
7. inpiratieloos of dom
8. maatschappelijk geïndoctrineerd
9. full of shit/themselves

Bon, ik ga mij zelfs niet verdedigen over bovenstaand lijstje.
Jullie zouden mij ondertussen moeten kennen en beter moeten weten.
Ik heb weinig talenten, waar ook 'oppervlakkig' niet toebehoort.

Alé, zegt nu maar met z'n allen in koor: 'Zogadegijnooitvantstraatgerakezenne'.
Het zal wel. Alleen, kleine kanttekening van mij:
Hoe komt het dat in steden als New York, Parijs, Londen enzovoort enzoverder er wel fijne heerschappen rondlopen?
Hoe komt het dat ik afgelopen zaterdagavond omringd was door 5 kerels, die het volgende afvinken:
1. stijlvol
2. grappiger dan mezelf (wat geen evidentie is, hilarisch als ik ben)
3. intelligent
4. onderhoudend
5. goed gebouwd
6. dierenvriendelijk.
7. vrij van ego-shit

Voor u met z'n allen in de auto springt om hen te bespringen: zij vallen alleen op hetzelfde geslacht, their own.
'Ah, da zijn homo's, vandaar, die zijn zo, hé'.
FYI 1: zulke uitspraken zijn behoorlijk 'vorige-eeuws'.
Alsof elke hetero hetzelfde is, komaan, grow up.
Alsof elke homo met flapperende handen rondloopt.
Alsof er nog een hokje 'homo' bestaat.
FYI 2: DC en Den Debiel scoren wel behoorlijk op bovenstaande lijst.
FYI 3: als emancipatie dan toch het code-woord van de week is, wees dan consequent.

Bij deze dus, aan alle mannen, starend naar hun Victoria Secret screensaver, pils in de hand:
Af en toe geen mayo op de frieten, kan echt geen kwaad.
Af en toe eens luisteren ipv uw telefoon checken, is aan te raden.
Af en toe eens een gesprek voeren dat over Temptation Island gaat, is geen drama.
Af en toe empathie tonen naar iets dat weerloos is, doet geen pijn.
Af en toe de dresscode naleven, is geen overbodige luxe.
Af en toe de oogkleppen afdoen, maakt u niet minder man.
Af en toe 'uweigen' niet zo serieus nemen, zal u alleen maar aantrekkelijker maken.
FYI 4: kostuums koop je per definitie niet in H&M. Wel in Café Costume.
Of bij Tom Ford, als ge zot wilt doen.

Bij deze dus aan alle blablablablabla-mensen, die mij vragen stellen zoals mijn eerste zin:
Ik ben niet jaloers op u, integendeel. U mag uw wederhelft gewoon bijhouden.
En ik heb nog goed nieuws: ik ga oudjaar vieren met de 5 bovenvernoemde kanjers.
Het slechte nieuws is: u niet.

Cheers,
C.

To seut or not to seut.

Deze week ga ik passen.
En, persoonlijk, vind ik het al een hele prestatie dat ik u verwittig.
Dus, u mag gewoon deze pagina sluiten en weer verder doen met dat wat u aan het doen was.
Zoals:
Likes tellen op Fakebook.
Stiekem uw 3e stuk chocolade in uw mond steken.
Dag Allemaal lezen, terwijl u beweert dat u een De Morgen abonnee bent.
Roddelen.
of
Selfies trekken en die dan airbrushen.

Ik ga gewoon rustig verder in mijn 'zee-modus' kruipen.
Waar 'moeten' nooit 'moet'.
Waar de zon meestal schijnt, echt wel.
Zo erg zelfs dat ik vanmorgen serieus heb overwogen, zonnecrème op te smeren.
Factor 40. Lacht u maar met mijn bleekschetengezicht.
Ik zal wel lachen als u 50 wordt geschat en ik nog steeds 30.
No rimpels for me, echt wel.
Neejeneejeneeje. Ik ging passen vandaag.
Waar zat ik? De zee.
Waar, als het regent, wij meestal binnen zitten, echt wel.
Waar Lily steeds weer gaat voor een Full Total Body Scrub.
Als in: rol in het zand-spurt de zee in- spurt de zee terug uit-rol wederom in het zand.
Herhaal deze actie tot we eruit zien als een strandrat.
(Want schizofrenie is haar niet vreemd)
Waar er boeken worden gelezen, meerdere, echt wel.
Waar er blogs worden ontdekt, een stuk leuker dan de mijne, echt wel.
Waar er ongegeneerd in de zetel wordt gehangen, zoals nu, echt wel.
Waar ik 'niets doen' tot een hoger niveau til, met series online te kijken, echt wel.
Waar ik totaal onstylish, ongekamd en ongepimpt rond loop, zonder enig probleem, echt wel.
Waar zij en ik, de hele tijd tevreden zijn, geen twijfel mogelijk, echt wel.
Waar na 1 dag alle tijdsbesef verdwijnt, door die zon natuurlijk, echt wel.
Waar terug naar huis gaan, met het nodig gemopper wordt ontvangen. Zoals morgen, echt wel.
Waar julie nu van denken: 'fakman, wa een seut is me da.'

Waar er ook wel tijd is om een blog te schrijven.
Toch wel.
Maar ik heb vele leukere dingen te doen, zie hierboven.
Of duimen dat De Prinses snel terug komt, zodat we deze kunnen gaan zien.
In navolging van de afgelopen 2 jaar.
Of in mijn agenda kijken, en mijn wenkbrauwen fronsen, zonder rimpels te maken.
Want de komende weken zijn druk.
Volgeboekt. Wat niet naar mijn gewoonte is.
Dus moet ik mij voorbereiden op al die dates, events, parties & diners.
'Fakman, al die fancy schoenen gaan nog van pas komen. Seut, ik dacht het niet.'
Door extra hard in zee-modus te gaan.
Waar ik misschien straks wel een dutje doe, met Lily naast mij.
In de zetel natuurlijk.

Ondertussen, geniet van die Dag Allemaal en dat stuk chocolade.
Vergeet alleen niet:

Cheers,
C.

pollekes kus

Jajajajajaaaa, ik weet het: ik ben te laat.
Weeral.
Dit is blijkbaar de enigste plek op aarde waar ik, herhaaldelijk, te laat kom.
En nu kan ik met tig excuses afkomen, zoals:
'Veel te veel werk.'
'Druk, druk, druk, druk, ...'
'De koffie was op.'
'Ik ben aan het trainen voor de marathon.'
'Chuck Bass stond ineens voor mij deur.'
'Kim Kardashian belde voor stijladvies.'
Enzovoort, enzoverder.
Maar dan gaan jullie zo'n melige quote bovenhalen als:
'It does't matter how bussy you are, if that somenone is important to you, make time for them.'
Mijn reactie daarop zal dan zijn:

Ennihauw.
Bovendien ga ik mijn beloofde scheengestamp tot een later momentje uitstellen.
Niet getreurd, dolls, jullie gaan die vodoo-popjes nog genoeg kunnen gebruiken.
Maar vandaag ga ik nog eens een serietje 'pollekes kussen' doen.
Of zoals de 'echte bloggers' het noemen: count your blessings.

On avant marche:

- Aftellen naar de jaarlijkse LondonLovesaLL trip met het Mamaatje.
- Dansdate. Ik ben een echte sucker voor dansprogramma's, en zeker als ze dit gebruiken. (ps: bekijk even Miss Josje haar schoenen, ik kom hier nog op terug)
- Met het vrouwelijke deel van het allerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken in ons oude stamkroeg cava's gaan drinken. En het geen seconde hebben over kinderen, werk, zaken en adere zeik. Alleen maar plezier. Veel te laat naar huis gaan en weten: 'That's why she's one of my favorite friends.'
- Safety First. Het zal waarschijnlijk niet hoogcultureel zijn, maar daar lach ik mij nu eens kapot mee. Wie verzint het ook?
- Lily die voor het eerst naar de 'Doggy Day Care' ging en dat als een pro deed.
- geld terug krijgen voor uw laag aardgasverbruik. Of Course, groen als we zijn.
- mijn nieuwe kookboek.
- iemand vanuit de lagere school terugzien, en instant een 'match' hebben.
- herfst, mijn favoriete seizoen.
- de Prinses die in afstand heel ver is, maar in energie bullseye.
- een nieuw lidmaatschap, met haar als ambasadrice. Geboren op exact dezelfde dag als mij. Twee zulke grote dierenharten maakten hun entrée tegelijk: how small are the odds.
- beseffen dat: 'you don't have to have a dream'.
- zien dat jullie aantal blijft groeien, ook al ben ik atijd te laat.
- wederom 3 weken samen met hen.
- een paar egotrippende energiefreters uit mijn leven stilletjes laten verdwijnen.
- Wandelen met de Pussy en Lily, op 1 november, zonder jas aan.
- De Prins zijn 28ste verjaardag vieren, met alleen maar, topmensen.
- Op de nieuwe job een paar gelijkgestemden leren kennen, waardoor 'moeten', 'willen' wordt.
- Met diezelfde mensen hilarische gesprekken hebben over Mooi en Meedogenloos, Santa Barbara, Schminkpoppen en Sean d'Hondt. (ps: Stephanie Forrester is blijkbaar al 2 jaar dood. Echt waar.)
- Dit komt terug. Dit komt terug. Dit komt terug. Nogmaals: Dit komt  terug.
- de Ipod op shuffle zetten, en van de 1200 nummers die erop staan, achter elkaar deze, deze, deze en deze krijgen. En elke letter meezingen.
- 'toevallig' dit zien, en ook al ben ik geen fan van dierentuinen, de dierenharten van de medewerkers maakten mijn dag.
- dit KEIluid zetten en kiekeboebelen hebben.
- samen met de Heroes op zondag aan tafel zitten en lachen. Daarom zijn het Heroes.
- nieuwe schoenen, met de hulp van Miss Josje.
- oftewel online shoppen in het algemeen.
- gesprekken hebben met zij die mij het dierbaarst zijn en daar geweldig geïnspireerd door geraken.
- inspiratie waar geen carriere, geld, succes of bekendheid aan te pas komt.
- inspiratie waar een fijne babbel, met een zelfgemaakt stuk appelcake in een gezellig huisje ergens in Affligem, alles is wat een mens nodig heeft.
- het vooruitzicht van 5 dagen quality time aan een dunbevolkte kust met mijn hondendochter.
- Boeken, boeken, boeken (voor de 37ste keer)
- Groentenballen! Havermout! Komkommersla!
- het einde van 2014 al in de verte zien, en blij zijn dat de woelige maanden gepasseerd zijn.
- quotes als deze, en de bedenker ervan in stilte, bedanken. Want dat denk ik bij 99 % van wat ik zie op Fakebook:

Misschien vinden jullie dat van mijn schrijfsels ook wel.
Tja, dan kan ik enkel eindigen met dit:

  

En met de melding: 'I'm back in the game.' Maar dàt hadden jullie al lang begrepen, niet?

Cheers,
C.

BV zoekt Jani. (maak daar meer meervoud van)

Het is lang geleden dat ik mijn sarcastische mening over iets totaal oninteressant heb rondgespuid.
Daarom krijgt u vandaag nog eens een rondje tenentrappen.
Omdat het hier al een tijdje veel te serieus is.
Omdat het echt strontweer is.
En, omdat u toch niets beters te doen hebt, geef maar toe.

Eigenlijk was ik van plan om het over het event te hebben, waar ik dit weekende mijn stiletto's neerplantte.
Meer bepaald over een aantal 'oude bekendes' (lees oude pseudovrienden), die ik daar na 20 jaar (hell yeah), nog eens tegen het lijf botste.
Specifieker, over hoe hun kinderachtige gedrag geen haar is veranderd.
Ik wou dat ik dat ook over hun rimpelloze gezicht kon zeggen. Auw.
Mor, mor, mor, mor.
Als er iets is, dat ik dit jaar heb geleerd, dan is het: tijd brengt nuance.
Volgende week ga ik evalueren of het nog een 'waardig' verhaal is.
Iets om naar uit te kijken, zou ik zo zeggen.
Zeker voor zij, die zich gaan aangesproken voelen.
Haal de Caroline-voodoo popjes al maar boven.

Anieweej.
Heute ga ik een ander event 'bashen'.
Eentje waar ik, jammer en raar genoeg, niet aanwezig was.
Namelijk: de premiere van The Loft.
U weet wel, Loft maar dan met 'the' voor.
Over de film ga ik het niet hebben, wegens niet gezien.
Weliswaar in het Nederlands, in lang vervlogen tijden.
Toen was ik onder de indruk en nog steeds lijkt Erik Van Looy een aangename mens.
Maar het is dus niet dat ik hem ook effectief ken.
Daarom was ik niet uitgenodigd.
Kwestie van een beetje deftige kleren te hebben gehad, hadden ze dat beter wel gedaan.
Shame on them.
Wie was daar wel: de 'crème de la crème van onze BV's'. Wat al een overstatement an sich is.
Maar kom.
Vooral de Woestijnvis-familie, die meestal niet hoog scoren op fashiongebied.
Onder het motto: 'hoe vuiler de schoenen, hoe cooler ik ben', proberen ze elkaar de loef af te steken.
Over and over and over again.
Nu, en ik val in herhaling, ik weet het: verdienen die mannen nu echt niet genoeg om zich eens deftig aan te kleden op zulke bijeenkomsten?
'Euhm, miss Eco-Showtrut, is al dat uiterlijk vertoon echt nodig?' hoor ik jullie al denken.
'Er zijn wel belangrijkere zaken, hé, zoals Ebola, en ISS, en onze Rechtse Regering'.
Daar ben ik het nu eens volmondig mee eens. Dahaddeniverwagté.
Een klein beetje verstrooing van al die gruwel, mag wel eens. Niet waar.
*grote knipoog*
Toch een kleine kanttekening: 'waarom dan al dat getoeter en geblaas en ge-rode loper'.
'Loteutdan', vind ik persoonlijk.

In ieder geval, zoals bij het Gala van de Gouden Schoen. Of de Sporpersoonlijkheid van het Jaar.
Of de Nacht van de Televisiesterren. Onze sterren hebben mij niet teleurgesteld.
The Fashionpolice had al zijn manschappen nodig en was dan nog onderbemand.
Van opkleden hebben ze nul bazaar verstand, onze Vlaamsche sterren.
Of het is lelijk. Of het is vulgair. Of het komt recht uit de rayon 'tuin en hobbykledij'. Of het is 'ik gooi er ne Chanel 2.55 op, dan zal het wel trendy zijn.
Not.
Heel af en toe heb je van die 'volhouders', de tegendraadse uitzondering, zoals Lynn Wesenbeek. Op die manier ouder worden, brengt bij mij alleen de opmerking: 'waar moet ik daarvoor tekenen'.
Veerle Baetens slaat niet altijd de bal juist, maar begrijpt tenminste wel het woordje 'dresscode'.
Valerie De Boosere en echgenoot, zijn meesal ook 'en vogue'. Maar die zijn niet zo BV-geil en komen enkel per uitzondering naar buiten.
En dan is mijn lijst al uitgeput.
Toppers deze keer waren:
Katja Retsin. Opgelucht, dat ik nog nooit de moeite heb genomen om naar 1 van haar kledingwinkels te rijden. Dàt is mijn gevoel als ik haar outfits zie, telkens weer.
Ella Leyers. Echt meisje, je hebt een bloedmooi lijf en je bent nog piepjong, maar zelfs dàn is dit echt too much information.
BV's van het 5e knoopsgat. Nogmaals het bewijs: money doesn't buy you class.
Joy Anna Thielemans. Tegenwoordig geldt als norm: als JAT er is, is exclusief geen optie meer. Overal is dat kind te zien. Zij die een boek schreef met daarin het hoodstuk 'wanneer zou je mij willen zijn?'
Op haar 22. Ik zweer het u.
Op die leeftijd, wilde ik mezelf niet zijn, laat staan een ander, laat staan JAT. Het antwoord op dat hoofdstuk is dan ook: nooit, jamais, nimmer, never.
Sandy, Sandy, Sandy, Sandy, tsssss.
De rest maakt mij alleen nog maar misselijker.

El regel de la Flamande is gewoon: als je de rode loper niet skipt, ben je de foto waarschijnlijk niet waard.
Waar, oh waar, is Jani op zulke momenten?
Waarschijnlijk te bang om zich naast al die wansmaak te vertonen, is het enigste waar ik kan opkomen.
Hij heeft namelijk al mensen met minder sterallures en meer smaak in zijn programma gerestyled.
'BV zoekt Jani' lijkt mij een format waar ze daar bij Vijf eens aan de slag kunnen gaan.

Hij was beter wel gekomen.
Met zijn oogverblindende Alexandra.
Daarmee had ik al de rest kunnen vergeven.
Weinigen hebben zoveel instant stijl.
Maar ja, die mens is ondertussen gaan lopen naar Hollywood.
I rest my case.

Teuteuteuteuteteut, vooraleer ge commentaar begint te geven:

U kijkt al uit naar volgende week, zeker?

Cheers,
C.

Gossip Girl.

Vooraleer ik de draad gewoon weer oppik, een paar dingen:
- dank je wel voor de berichtjes, mailtjes, en alé-kom-terug-smeekbedes (dikke knipoog), oh jawel.
- voor de 'neuters': yes, het leven is soms 'komkommer en kwel', ik doe daar niet flauw over en zal dat ook niet verbergen. Und ja, toch wel, er zijn heel veel dingen, die ik hier 'nooit, van ze lang zal ze leven, niet' zou delen.
- voor zij, die soms ook eens tegen de vlakte liggen: 'it gets worse, before it gets better'
Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken.
Bij deze, hier ben ik weer, voor hoe lang: we shall see.
Maar ik heb nog wel wat verhalen, meningen en boe-geroep in mijn mouw zitten.
Wie ben ik om jullie al dat fraais te ontnemen, my sweet dolls?

Zo zijn daar mijn avonturen in het land van Obama.
Mensen stellen mij daar de raarste vragen over:
'Da is daar mega-duur zeker en nogal gevaarlijk, niet?'
'En al die fake en dikke mensen, dat zal nogal wat zijn, hé?'
Bon.
Omdat ik efkes 'uit roulatie ben geweest' zal ik mij nog wat inhouden, deze keer.
Maar, to be clear: ik ken hier meer te dikke en fake mensen, dan ik daar heb gezien.
Duur is alles, als ge Dom Perignon wil slurpen of een shopperke wilt doen bij Saks Fifth Avenue, na de uren.
En gevaarlijk?

Wel, om nu voor eens en voor altijd het label 'Daddies Little Princess from the Upper East Side' af te gooien. Gossip Girl mag dan mijn guilty pleasure zijn, ik ben geen Van der Woodsen.
Want, neem het van mij aan, als het moet, ga ik zonder probleem en enig afkickverschijnsel voor 'downsizing'. Na Compostela kan ik wel wat ontbering aan.
Voor mijn tripje overzees, hield dat in, dat ik een kamer huurde in een appartement, dat zo groot is als mijn keuken en living samen. En, neem het van mij aan, daar loop je in de casa, verre van verloren.
Dit 'luxe-resort' lag in Brooklyn.
'On the other end of the bridge' zoals ze daar zeggen. Men beweert dat dit de 'hipster-côté' aan het worden is, maar dat stuk van de boodschap was in mijn buurt nog niet aangekomen.
'Multicultureel' is een beter woord.
Alhoewel, zo ‘multi’ was het nu ook weer niet.
Met uitzondering van een paar verloren gelopen toeristen en mezelf, was ‘blank’ daar een onbestaand verschijnsel. De bevolking had alle tinten 'donker', en ik liep daar als albino tussen.
Want, ja, peeps, ik ben dus terug blond.
Na de zoveelste aanblik in de spiegel, waarbij ik net niet in slaap viel van mijn eigen saaie haarkleur, heb ik gezegd: 'het is genoeg geweest, gooi dat blond er maar terug op.'
Zodus mijn verschijnsel in 'Black New York'.

Elke dag wandelde ik heen en terug naar het metrostation, mij wanend in een videoclip van Kanye ft Jayzee ft 50 cent ft Snoop Dog.
Waar ik in ons Belgenland als Dancing Queen kan doorgaan, en één van het betere heupwerk-niveau, kan ik daar mijn koffers gewoon pakken.
Those b*tches hebben al meer ass/bootie coördinatie als ze op de bus staan wachten als moi, tijdens een topfeestje.
Ik hoef daar niet met mijn gat te schudden of ze lachen mij vierkant uit.
Elke dag was daar een gratis tripje door de betere hiphopclubs, gewoon op 't straat.
'Amai, dan zal je wel bang geweest zijn'.
Euhm.
Primo: ik doe niet mee aan 'bang zijn'. Get over yourself, zou ik zo zeggen. In India en co, worden er DAGELIJKS, dat is dus ELKE DAG, 39000 meisjes uitgehuwelijkt. Velen zijn amper 12 jaar.
Die mogen bang zijn. Zodus: If you can't stand the heat, stay out of the kitchen.
Secundo: dat zijn ook mensen hoor. Je huidskleur maakt je geen haar beter, slimmer of schoner. Bovendien, overal waar ik daar rondliep, werd ik begroet. Ik wil maar zeggen, Lily en ik kunnen perfect een uur in Edegem rondlopen, zonder dat er ook maar iemand 'hallo' zegt. In vergelijking met, is 'vriendelijkheid' toch een puntje waar beter op gescoord wordt.
Tertio: neem het van mij aan, er lopen daar een pak aantrekkelijkere vrouwen rond, dan me, myself and I. Voor hen ben ik een platte vijg, letterlijk en figuurlijk. Qua schoonheidsidealen krijg je daar gewoon een 'slap in your reality check'.

Brooklyn of Upper East Side, ik ben nog steeds een zeer grote Amerikanos-fan.
Nu nog een strak plan vinden om werom een reisje naar ginder te maken.
Want ja, hoe graag ik ook Blair Waldorf zou willen zijn, tot nader orde leef ik hier.
We blijven nog even in Belgenland, tot de dag dat Chuck Bass voor mijn deur staat.
Never gonna happen, zeggen jullie misschien.
Wel, dat werd ook tegen haar gezegd, toen ze vertelde dat ze met hem wilde trouwen.
And look at her now.

You know you love me, XOXO.

Cheers,
C.

Tabula rasa?

‘Nen blog, hé schat, dat is puur ego’ zei ik maandagavond tegen de Prins.
Heel die  nest van sociale media is dat, trouwens.
Met zijn opgedirkte events, afgelikte foto’s en opgesmukte statussen.
Ik beken hierin schuld, want ik doe er evengoed aan mee.
Maar kom, daar had ik het niet over. Ik had het over maandagavond.

We zaten ergens in Elsene, op een terras, en ik had nergens, nergens, nergens anders willen zijn.
We hadden al vanalles achter de kiezen, letterlijk en figuurlijk.
Waar ik, zeer uitzonderlijk, het merendeel van de tijd aan het woord was.
Vertellen, zonder onderbroken te worden, overkomt mij niet vaak.
Vertellen, zonder de ander een vraag te stellen, doe ik amper.
Vertellen, zonder franjes, zonder grapjes, zonder opsmuk, doe ik zelden.
Vertellen, terwijl de tranen over mijn wangen rollen, doe ik nooit.

Bij de Prins kan dat allemaal. Bij de Prinses kon dat ook.
Beiden zijn erin geslaagd mijn handen vast te houden, zonder dat ik ze wegtrok.
Allebei kunnen ze tot mij doordringen, met hun woorden.
Beiden krijgen mijn blik zuiverder, als de modder rondvliegt.
Alle twee kijken ze mij in de ogen, zonder ergens anders te zijn.
Allebei kennen ze mij beter dan ik mezelf ken.
Maar, de Prinses, die is er niet meer, figuurlijk.
Net zoals velen er niet meer zijn.
Dit jaar heeft mijn hart namelijk al vele schokken opgevangen en overleefd.
Dit laatste enkel en alleen, omdat gewapend beton mijn voeten droeg.
Maar blijkbaar kan je van weinig dingen nog zeker zijn en worden zelfs de beste funderingen uit de grond gerukt als een tsunami passeert.
Daar zit ik nu middenin.

Dit wordt een harde noot om te kraken en net zoals bij elke aardbeving, zal ik er niet ongeschonden uitkomen.
Daarom dat ik nu eerst mijn wonden moet likken.
De dingen helder moet krijgen, maar vooral moet zorgen dat het enigste wezen dat van mij afhankelijk is, hier geen hinder van ondervindt.
Lily is er en verdient dezelfde onvoorwaardelijkheid, die ik van haar krijg, 24/7.

En vermits ik nu geen tijd heb, laat staan energie voor ‘ego’, zal deze blog worden stil gelegd. Misschien maar voor een week, misschien ook wel voor altijd.
Ik kom pas terug als ik mijn doosje sterrenstof met een snuifje sarcasme, terug heb gevonden.
Nu, ik ga ervan uit dat deze melding geen slapeloze nachten bij jullie teweeg zal brengen.
En moest dat toch zo zijn: Breaking Bad, House of Cards, Orange is the New Black, kortom alles wat Netflix aanbiedt, is meer dan de moeite.
Ik heb ze allemaal, eeuwen geleden al, online gezien, dus zelfs de komst van dat fenomeen, kan mij niet bekoren.

Onder de radar, daar kruip ik nu even.
Want waar het allemaal om draait is rust, liefde en gelukkig zijn.
Stuk voor stuk zaken, die ik onder het puin moet gaan zoeken.
Om dan mijn huisje weer op te bouwen, met de stenen die het hebben overleefd.

En nu ga ik stoppen met praten.
Als ik nog eens aan het woord wil zijn, ga ik naar de Prins.
Of, wie weet, naar de Prinses.
Of, misschien, ga ik wel naar het andere eind van het universum.
Als er maar honden worden toegelaten.

Alle wegen leiden nog steeds naar Rome, de vraag is of Rome nog bestaat.

Cheers,
C.

Sh*t, motterfokker, fok, sh*t.

Voor zij die mij al misten: joepiedepoepie, ik ben terug.
Voor de rest: sh*t, motterfokker, fok, sh*t, ik ben terug.
Want ja, dolls, ik ging dus niet 'voorgoe' weg, hé.
Enkel voor efkes.
Ons Lily is hier en de Goden.
En de casa, waar ik ondertussen een jaar woon.
EEN JAAR betaal ik al een lening af.
Dat is pas sh*t, motterfokker, fok, sh*t, al zeg ik het zelf.
Nog 34 jaar te gaan zeggen ze dan. Mijn God.
Daar gaan we het dus niet over hebben, of ik spring asap terug op een vliegmachien.

Over dat laatste gesproken.
Naar de Verenigde Staten van Amerika gaan, brengt zoiets in het verhaal.
Als ge 'om ter rapst' wilt gaan toch.
Op een mooie zondagochtend, alé, half 5 is voor mijn nog nacht, stapte ik dus Zaventem binnen.
Online al ingecheckt, natuurlijk, met mijn boardingpass op de showtelefoon.
Ik doe niet meer mee aan papieren frullen, nul part.
Bagage gaat via de 'drop off'. Allemaal uitgevonden om het ons gemakkelijk te maken.
Ging dat effe vlot.
Tot ik de rij, zo breed als heel de vlieghaven zelf, ontdekte voor de paspoortcontrole.
Sh*t, motterfokker, fok, sh*t, zeggen we dan.
Aan weerszijden van het kot, hé. I kid you not.
All ins, Jet Air, Bodrum & co: ze stonden er allemaal.
Ik heb er mij ook ooit aan bezondigd: jamais non plus. Zemozeker.

Mijn vlucht ging via Londen. Neen ik vlieg niet rechtstreeks met SnBrussels.
Qua prijs-kwaliteit kies ik British Airways.
En heb ik mij dat, wederom, weer niet beklaagd.
Want, aan boord, bleek toch wel, dat mijn 'tvscherm' niet werkte.
Op een ander zouden ze zeggen: 'no movies for you, Miss Rome'.
Hier zei men: 'sh*t, motterfokker, fok, sh*it (in stilte), follow me, Miss Rome, I have another seat for you.'
Waarop al mijn 'spullen' bijeen werden gepakt, en ik werd voorgegaan naar mijn 'nieuwe verblijf'.
Business Class.
Voor mij een nieuwe wereld.
Nu dat is ook weer niet helemaal waar.
Ooit, jaren geleden, toen de beesten nog spraken, had ik het oord al eens bezocht.
Dat was een uitzondering toen, ik ga daar verder dus ook niet blasé overdoen.

Vermits iedereen al lang op zijn plaatsen zat, kreeg de 'nieuwkomer' veel bekijks.
Zeker omdat ik eruit zag alsof George Clooney himself voor mijn neus stond: euforisch dus.
Ik heb mij moeten inhouden om niet al huppelend de steward te volgen.
Ja, mensen, ik gedraag mij op zulke momenten ook niet naar behoren.
I'll always be the bull in a china shop. Ook dan ga ik niet blasé doen.
Zoiets is leuk, act like it.
Trouwens, er bestaat nog zoiets als 'first class' & 'first class premium'.
Ik wil maar zeggen, het was nog niet de 'villawijk'.
Blasé is gewoon nooit oké. (en ik heb er weer een nieuwe leuze bij)

Het gevolg is wel dat ik vanaf nu dus weet wat ik mis:
- the food. Weliswaar is eten iets dat ik in de lucht niet doe. Waarom? Primo: ik vind dat altijd kots. Secundo: vegetarisch is daar nog meer kots. Tertio: we stinken allemaal al genoeg in zo'n machien, met z'n allen eten, verbetert de situatie verre van. Ik geef het maar efkes mee.
Nu in mijn nieuwe verblijf, bleek er fruitsalade te zijn, oh jawel. En warm brood. Aha. Dat ze komen rondbrengen als in een restaurant, met een tang. Nu gij. Met echt bestek, niet van die plastieke bazaar, waar ge niets mee kunt, behalve uw buurman verwonden. Een groot, wit, echt servet, daarbovenop.
- tv screen. Ik zal het nu niet Kinepolis-waardig noemen, maar in ieder geval een pak beter dan die 'mini-voorschoot' waar ge anders naar moet kijken. Maleficent kwam tenminste tot haar recht. En met haar de geweldige Angelina Jolie. Een Fatale Vrouw, ik blijf het zeggen.
- stewards. Net dat ietsje knapper, net dat ietsje vriendelijker.
- goodiebags. Want net zoals op een goed feestje, krijg je bij de betere burgerij, betere cadeaus. Echte tandenborstel, veel tandpasta, goed ooglapje, kousen, een groot kussen, een half donsdeken. Met andere woorden: ik had bijna mijn slaapkamer kunnen herinrichten.
- headphone. Zelfs in het echte leven heb ik niet zo'n grave koptelefoon, als die ik daar mocht gebruiken. Meer zelfs, ik ben zo iemand die nog met oortjes werkt, en niet ganser dagen met zo'n ding rond haar nek rondloopt.
- drinks. Wat ge maar wilt, ze brengen het, op een plateauke. Nu aan alcohol nuttigen doe ik, daar toch, ook niet mee. Waarom? Zie punt 1: the food. Stinken, kleine ruimte, enzovoort enzoverder. En plus, ne zatte mens daar, is nog lelijker dan op de grond.
- hot towels. Om de 5 botten, ik zweer het u. En als er iets is, waar ik nu echt totaal van door mijn dak ging, was het dat. Ze zullen het dus ook geweten hebben, aan het aantal doekskes die ik heb verbruikt, dat er een 'vreemde vogel' in hun ruimte was terecht gekomen.
Ik stapte dan ook op Amerikaanse bodem, als was ik nieuw.
De frisheid straalde van mij af op de douaneman aan 'customs', daar waar glimlachen niet is toegestaan. Hij maakte namelijk een grapje, tegen mij, tegen MIJ. Natuurlijk, ik zag er dan gewoon ook 'gezond uit'.
Niet om bijeen te vegen, zoals ik anders uit een een vliegtuig kruip.
Het mysterie is dus opgelost waarom sommigen mensen er in slagen om 'kreukvrij' van een vliegtuig te stappen. Business Class dus, en alles wat daarvoor ligt.

Ik heb er van genoten en zal mij wederom verzoenen met mijn 'staat van ontbinding' bij de volgende reis.
Dan is het weer: volledig opgeblazen, onelegant en oncharmant.
Dan is het weer: sh*t, motterfokker, fok, sh*t.

Cheers,
C.

So long, farewell, auf wiedersehen, goodbye.

I'm off, dolls.
Voor hoe lang?
Ik zou het niet weten.
Wat ik wel weet, is dat ik morgen terugvlieg naar de stad, waar ik mijn hart heb laten liggen.
En zonder hart, kan je niet leven.
Althans toch niet ten volle.
Dus ik ga weer naar New York.

Want, frankly my dear, op dit moment, vind ik het hier in België maar niets.
Het boeit me maar matig.
Mensen zijn blijkbaar liever met zichzelf bezig.
Dus ga ik hetzelfde doen.
Met de volgende woorden voor Lily, die (nog) niet meereist:

En voor iedereen, die soms, net zoals ik, nood heeft aan een 'Christopher Robin' naast zich.

Cheers,
C.

Botergat.

Over een 'overnight' changement gesproken, seg.
Waar ik gisteren nog languit kon mediteren, smoothies maken, havermout laten weken en blogs schrijven, op m'n dooie gemak, niet te vergeten.
Zit ik vandaag in een 'move it, move it' verhaal.
Waarin Lily een dogsitter, aka het Mamaatje en DC, nodig heeft.
Mijn boeken onaangeraakt liggen verstoffen.
Supermarkten weer op zaterdag moeten bezocht worden, el horor del monde.
En ik nu al achter sta met het bekijken van' Thuis', 'All you need is Jani' en nog meer programma's van het overtreffende niveau.

Vorig weekend trippelde ik nog totaal relax in Parijs rond, met Mon en Son Mari.
Met mijn gat in de boter gevallen, wederom, daar.
Nu zit ik al mijn achterstallig werk in te halen, waaronder dit, het neerpennen van mijn wekelijkse hersenspinsels.
Het kan verkeren, hé mensen.
Nu, dat is niet slecht, hoor. Ik klaag niet.
Maar door een tekort aan aanpassings-hormonen in mijn lijf, moet ik altijd wat drama verkopen.
De enige, echte hartzeer die deze situatie brengt, is het feit dat ik mijn hondendochter minder zie.
Ja, haal de zakdoeken maar boven. Wat zeg ik, heel de doos met kleenex, begot.
Maar zoals een dierbare vriendin daarnet zei:
"Ik moet mijn dochter ook naar de crèche brengen."
Dus, ja, het is niet het einde van de wereld.

Nu, gelukkig heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Jullie missen niets, eigenlijk.
Mijn vrije tijd wordt nu verdeeld over hond, mat, hoofd, lijf, hart en echte vrienden.
Meer moet dat niet zijn, feitenlijk.
Zo zag ik haar deze voormiddag.
Samen met Lily wandelden we 2 uur rond, en babbelden bij.
'High-end quality time' noem ik dat. Geen gezeik en geen gezaag.
Wel, oprechte interesse en een luisterend oor.

En met dit verhaal, kom ook het inzicht:
Verdorie, ik heb niet genoeg genoten van mijn 'break'.
Van de rust. Van de vrijheid. Van de cadeau.
Achteraf besef je pas, hoe hard je met je gat in de boter bent gevallen.
'Dankbaarheid' het blijft een belangrijke, echt wel.
Nu door mijn mat, keer ik veel terug naar mijn kindertijd.
Toen alles nog gemakkelijk en zorgeloos was.
Allemaal mooie herinneringen voor mij.
Als het goed is mag het ook gezegd worden.
Tegenwoordig is het 'bon ton' om het ene gruwelverhaal na het andere boven te halen.
Een verleden misbruiken om het heden goed te praten, noem ik dat.
Als u even de tijd hebt, kijk dan hier anders eens naar.
Qua relativering is dat echt wel 'in your face'.
Ik walg ervan.
Want, ja, naast dierenmisbruik, word ik even furieus van kindermisbruik.
We zijn hier met ons gat in de boter gevallen. Echt wel.

Ik heb als kind niets te klagen gehad.
Daarom heb ik het als puber waarschijnlijk zo uitgehangen (het Mamaatje knikt nu volmondig 'ja')
Vakanties werden voor een stuk doorgebracht in Dessel.
U weet wel, in de Stille Kempen, waar zinnen gevuld zijn met 'jom' en 'hennig' en 'effenaf'.
Bij de mama van het Mamaatje, Moeke, zoals wij ze noemden.
Waar de zon altijd scheen.
En de zandbak het middelpunt van de belangstelling was.
Op mijn blauwe fiets.
Al hinkelend, kleurend en kloppend tegen de 'jokari'.
Met opengevallen knieën vol korsten.
In sponzen broekskes.
En Plons de gekke kikker.
Toen besefte ik het niet.
Maar neem het van mij aan: dat van gat, vallen en boter, geldt zeker ook voor mijn kindertijd.

Count your blessings, every second, every hour and every day.
Cheers,
C.

Alstublieft, Liever alleen Storten.

Vandaag keer ik weer even terug in mijn favoriete gedaante:
Partypooper of the century.
Waar ik nog eens weergaloos op meerdere tere teentjes zal trappen.
'Joepiedepoepie', roepen jullie dan in koor.
Want, liever een beetje pit, dan al dat 'soft' gedoe van de afgelopen weken, hé?
Nu, don't get your hopes up.
Na dit rondje 'schenenschoppen', doe ik mijn 'zenpakje' weer aan hoor.
Jullie wisten op voorhand waar jullie aan begonnen met mij hier te bezoeken, sorry.
Ge moet nu niet komen klagen, ik ben altijd eerlijk geweest: Schizofrenie is my middle name.

Dus, eventjes naar de orde van de 'partypooper-dag'.
Ik wil het eens hebben over de #icebucketchallenge.
Ja, en dat schrijven we met een #, op Fak(c)ebook, vraag me niet waarom.
Hashtags zijn iets voor Twitter en Instagram, maar kom, ik zal maar niet tot op het bot gaan.
Voor zij die de afgelopen weken in een grot zaten of in de Gaza-strook:
Men neme een camera/showtelefoon.
Men neme een emmer met water.
Men neme ijs en doen dat bij het water.
Men filmt zichzelf terwijl men de emmer over zich heen gooit.
Men nominere dan 3 'close friends' om hetzelfde te doen binnen de 24/48u.
Men donere centjes voor ALS.

Nu, vooraleer ik de stiletto neerplant, laat het duidelijk zijn:
Goede doelen in de kijker zetten, vind ik top.
Centjes geven aan die doelen, vind ik nog meer top.
Bottom line: bewustwording hoe dat ook word gebracht, ik vind het allemaal geweldig.
Altruïsme is 1 van de mooiste eigenschappen, die een mens kan hebben.
Maar, en hier gaat hij dan, is het allemaal wel zo 'onbaatzuchtig' als het eruit ziet.
Natuurlijk, heb je de Big Stars, die je bereikt.
Zoals een Leonardo DiCaprio, die vlotjes een cheque uitschrijft met vijf 0-en op.
Die man mag zoveel snuiven, smoren en vrouwen binnen doen als hij wilt, van mij part.
Als je je bekendheid gebruikt om olifanten te helpen redden met een miljoen.
'Hell, doe eens zot, Leo': roep ik dan.
My point: dat volkje gééft ook effectief.
Weliswaar, als ik door mijn Vals Boek scroll en de ene emmer na de andere zie leeg gekeild worden, frons ik, zonder rimpels te maken natuurlijk, mijn wenkbrauwen.
Is het niet een beetje '5 minutes of fame'?
Is het niet allemaal een beetje te veel 'ego' en te weinig 'pro bono'?
Wordt na het filmpje ook effectief gedoneerd?
En wordt er na de donatie gewoon weer verder geleefd?
Zonder zich één reet aan te trekken van al die weerlozen over heel de wereld?
Gaat men gewoon weer terug in 'spendmodus' voor 'ikke-endendikke-enderestkanstikke'?

Het toppunt, zijn zij met het allerallerallergrootste ego van allemaal:
bovenop het ridicule filmpje van zichzelf, tonen ze een link naar de donatie.
Kwestie van genoeg 'duimpjes' te krijgen.
*sorry, ik moet even mijn vingers in mijn keel steken*
Ok, hier zij we weer. For the record:
Er zijn dus mensen, die maandelijks doneren, en dat al jaren aan een stuk, zonder enig 'bewijs' online te posten.
Zonder gejuig. Zonder applaus. Zonder 'likes'. Zonder water te verspillen. En vooral zonder natte kleren.
Dat is altruïsme, dàt is onzelfzuchtigheid.
Ik wilde het maar efkes meegeven.

Gelukkig ben ik tot hiertoe gespaard gebleven van een 'nominatie'.
Dat komt omdat ik niet zoveel 'close friends' heb natuurlijk.
Misschien ben ik dan wel gewoon stikjaloers. 'Oopsadaisy', betrapt!
Soit, moest ik ooit nog wel 'populair' worden en er 1 aan mijn pan krijgen, heb ik het volgende te zeggen, en ik neem het gewoon grofweg over uit een artikel dat ik las, ik had zelf niet beter kunnen zeggen.
De laaste zin zet ik nog eens extra in de kijker.
Kwestie van die tenen helemaal blauw te krijgen.

"That’s why I’m proposing what is sure to be an unpopular alternative to the #icebucketchallenge. It’s called the no ice bucket challenge, and it works like this:

1. Do not fetch a bucket, fill it with ice, or dump it on your head.
2. Do not film yourself or post anything on social media.
3. Just donate the damn money, whether to the ALS Association or to some other charity of your choice. And if it’s an organization you really believe in, feel free to politely encourage your friends and family to do the same.

Congratulations! Not only have you contributed to a good cause, but you’ve done your part for the environment by conserving the energy and fresh water required to make and transport large bags of ice.

Be warned, though, the #noicebucketchallenge is not for the faint of heart. It requires real fortitude to give away your hard-earned cash without the promise of receiving piles of Facebook likes in return."

Nog een quote om de boel af te sluiten:

En nu vlucht ik heel snel voor een paar dagen naar mijn onderduikadres in het buitenland.
Wat ben ik toch een vals loeder. Tsss.
Ohm.

Cheers,
C.

Prioriteiten

Kijk eens aan, jullie zijn precies allemaal terug van vakantie.
Het is te zien op de weg, den Delhaize, het containerpark, het linkerrijvak: de drukte is back.
Zelfs de leesstatistieken van dit blogje zijn duidelijk: jullie massale loyaliteit gaat ooit beloond worden, trouwens.
Ni door mij hoor, maar door de Kosmos, echt wel. Blijven lezen, jong!
Begot, zelfs hier in de casa, beweegt er vanalles.
De 'to-do' list groeit.
De telefoon rinkelt.
De agenda vult zich in.
De molen draait weer rond.
Wat een beetje aanpassen is voor mij.
Want eigenlijk vind ik het wel fijn, hier in mijn eigen gecreëerde 'zencentrum'.
Ik probeer het allemaal nog een beetje te negeren.
Daarom dat deze blog wat inspiratieloos is.
Er zijn namelijk vele meer andere dingen die mij te doen staan, de prioriteiten dus:

Op mijn mat zitten. Wat ik elke dag liever doe en fijner vind. Samen met hen.
Dit boek uitlezen.
En dit boek, ah ja, en ook dit boek.
Mijn gras afdoen. Binnenkort zie ik mijn tuinhuis niet meer.
Een Ikea-kast ineen draaien. En we weten allemaal, dat dat een meerjarenplan is.
De Prins zien, die ein-de-lijk, terug in het land is.
En De Pussy! Waar zit die, for crying out loud?
Het allerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken bezoeken. Kijken we daar efkes megahard naar uit. De volgende dag is dan 'son of a bitch' day, dat we weten we op voorhand. Met plezier.
Gaan babbelen met allerhande, professioneel interessante peeps.
Mijn verheugen op het nieuwe TVseizoen, olé, ola. Wat gaat er in Thuis gebeuren? (Ja ik kijk daar naar, ja, ik geef dat toe en ja, ik ben oppervlakkig. Zullen we anders Oorlog en Vrede eens analyseren samen?)
Smoothies uittesten. Eindelijk krijgt mijn blender de behandeling die hij verdient. Mijn huid gaat er nog meer op vooruit. U gaat nog zien: hoe ouder ik word, hoe jonger ik er uitzie. Haat mij maar.
Bakken, en dat nog wel vegan. Ja, ja, u leest het goed: taarten, cupcakes, koekjes, en heel de santeboetiek, volledig plantaardig, zonder tikkeneikes dus, zonder koemelk dus. En plus met alleen maar gezonde ingrediënten. Het Mamaatje is mijn sous-chef. En we hebben gesmuld ze.
Koken, ook vegan. Uit mijn kookboeken waar ik helemaal dolenthousiast over ben.
Yoga doen. Vanaf september ga ik ervoor.
Cadeaus bedenken voor Den Debiel en DC.
De Godenkinderen nog eens zien, met een bbq en heel de bazaar.
De God op logement krijgen, voor 2 dagen, olé olé olé oléééé!
Mails sturen naar mijn nieuwe BFF, Ben Weyts. Zodat onze eerste Vlaamse Dierenminister niet vergeet wat hem te doen staat. He knows my name, nu al en het menneke moet nog beginnen. Dat belooft.
Met mijn ogen rollen bij het zien van het Joy Anna Thielemans haar boek. Het kind is 22 geworden.
Nog meer met mijn ogen rollen bij het bangmakend nieuws dat het donker gaat worden.
Mij opjagen in deze achterlijke wereld.
Mijn dagelijks lessen volgen van haar.
Verder naar '10 om te zien tegen de sterren op de kijken', en nog eens in een deuk gaan met dit.
Lopen, amagaad, l.o.p.e.n.
Bekijken hoe ik mijn hospitalisatieverzekering kan buitengooien. Intzakzetterij is dat, nog nooit gebruikt.
Mijn valiesje voor Parijs klaar zetten.
Mijn valies voor New York al eens goed bekijken.
Mijn kleerkasten eens openen en 'trieren', zoals het Mamaatje dat altijd zegt.
Ohohohooo, vooraleer jullie allemaal al kwijlend naar hier stormen: sjakossen en schoenen zullen NEVA worden uitgedeeld. De Godin krijgt een 'legacy' om u tegen te zeggen. 'Keerekeerweere' zeggen ze in de Vlaanders dan.
En gelukkig zijn.
Ik zeg het u: op mijn mat gaan zitten, elke dag, is het beste dat ik in jaren heb gedaan.

Nu moet ik u laten gaan, want ik krijg stress als ik dit lees.
En u weet het, in een zencentrum is dat allesbehalve gepermitteerd.

Ik doe mijn best om volgende week, op tijd en met wat meer 'spunk' uit de hoek te komen.
Maar ik beloof niets, want tegen dan zit ik met mijn hoofd al bij mes amours de Paris.
Weliswaar, zal ik u nog een mooie quote achterlaten, om het goed te maken.

Ja, zo'n mens ben ik tegenwoordig.
U mag ondertussen een klein kotske doen en hopen dat ik snel weer mijn chagrijnige zelf ben.

Cheers,
C.

MOC

Vandaag heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Ervan uitgaand natuurlijk dat dat anders wel het geval is.
Maar kom.
Geen verzuchtingen, geen geroep, geen ego-mededelingen, ergo, geen nieuws.
U mag van geluk spreken, me dunkt.

Waarom dan toch nog schrijven?
Ja, een klein beetje regelmaat, hebben we allemaal graag, toch?
Niet enkel voor de dwangneuroten onder ons, zoals mezelf.
Trouwens, het is niet omdat ik geen grote verhalen heb, dat er geen kleintjes zijn.
Zoals: Missie Oprit van de Casa (MOC)
In het leven geroepen door: het Mamaatje.
Onder het motto: 'Carootje, uw oprit loopt echt de spuigaten uit. Een schande is het. Doe er iets aan.'
Vertaling: 'Het onkruid komt tussen uw stenen uit, dat is hier te marginaal voor woorden.'
Gevolg 1: bak citroenen bij ondergetekende.
Gevolg 2: veel gezucht, gezaag, 'ge-Jesus' en 'ge-moetanuwegt', wederom bij ondergetekende.

Nu denken jullie misschien dat er hier een oerwoud voor mijn deur staat te bloeien.
Wat op zich voor mij geen probleem zou zijn, want, we weten allemaal: elk oerwoud dat we kunnen redden, moeten we redden.
En plus, zo van die 'overvloedige tuinen' is dat tegenwoordig niet KEIhard in?
Neen, de normen van het Mamaatje liggen nogal 'hoog', als in 'nieuwe WTC-toren hoog'.
Die paar sprieten, u gaat dat peanuts vinden.
Maar natuurlijk, word ik hier in de straat omringd door gepensioneerden.
Die mensen staan elke dag wel ergens in hun voortuin te graven. Mijn weeldegroei, valt dus op.
Ik val hier tout-court op, met mijn kinderloosheid, manloosheid, Mini en hond. Never a dull moment.
En ja, ik hoor jullie al denken: 'gij zijt toch zo'n groen mus, die doen toch niks liever dan in de aarde dabben?'.
Jaaaa, true, ik ben behoorlijk groen, als in fluoriserend groen.
En dus niet 'kaki-aardekleur-groen'.
Begrijpt u?
Ik zal jullie eens vertellen wat voor 'groens' ik allemaal doe:

- ik recycleer gelijk een onnozelaar. Zo knip ik dus de vensters uit mijn enveloppen voor ik ze bij 'het oude papier' gooi. Waardoor ik nu misschien de titel 'onnozele kip' krijg. Maar ja, volgens mij is zo'n 'vensterke' nog altijd plastiek en geen 'oud papier', toch? Wie is hier nu de 'onnozele kip'? Ah ja.
- ik rij met de graafste en hipste auto van heel de wereld, maar ik stoot minder CO2 uit dan de gemiddelde. Kan het nog beter? (Ja, geen auto hebben. Daweeteukookwel)
- ik herbruik mijn plastieke zakjes van de Delhaize. Die waar uw fruit enzo in gaan. Echt, ik krijg uitslag als ik iemand bananen in zo'n zakje zie steken. Sinds wanneer eten we bananenschillen op?
- een uitstapje naar het recycleerpark is telkens een hoogtepunt in mijn bestaan. Dat impliceert meer dat mijn bestaan over het algemeen pokkesaai is, maar kom.
- tegenwoordig reis ik meer met de fiets, de tram, en de benen, dan iets anders. Da scheelt zene.
- mijn GFT-tonnetje was de beste investering in jaren. Ook dat zegt genoeg over mijn investeringen.
- mijn electriciteit komt van bij Ecopower. Nog steeds de enigste die 100 % groene stroom heeft.
- ik koop geen 'Made in China-India' kleren. Nooit. Jamais. Never.
- ik was en kuis alleen met Ecover. Zo'n merk is voor mij 'top 3 Belgische trots'.
- ik heb geen droogkast en tot op heden heb ik dat ook nog niet gemist. Drogen gebeurt in lucht, niet?
- alles wat ik op mijn gezicht en lijf smeer is natuurlijk.
- ik print op papier dat al aan 1 zijde bedrukt is.
- de levende dieren, die ik adopteer, zie en tegenkom, worden allemaal met evenveel respect behandeld.
- ik gooi nooit vuil op straat. En Lily en ik rapen elke wandeling zwerfvuil op.
- ik slik geen pillen, nooit. Ik ben volledig homeopathisch. Ah, en laat dat hoongelag hier nu maar achterwege. Want, die Motilium was toch ook 'wetenschappelijk bewezen' van niet schadelijk te zijn, hé? Ja, u mag er vergif op nemen dat als Europa het al uit de handel haalt, het ook effectief vergif is en er ondertussen mensen van gestorven zijn, maar ze het gewoon niet durven toegeven. Soit.
Genoeg fluoriserend?
Teuteuteuteut, neeeeeen, ge moet nog niet beginnen roepen van: 'jama, gij hebt wel 'erover' veel schoenen en kleren en sjakossen en andere materiële compensatie-shit, qua consumptiegedrag not so green.'
Want, efkes, en daar win ik elke groen gevecht mee: ik ben vegetariër. En plus, voor 70 % vegan.
Na. Hush allemaal.
Ik draag mijn steentje, wat zeg ik, rotsblokken en masse bij voor het milieu.

En nu wilt het Mamaatje dus, dat ik ook nog eens groene vingers kweek.
Zodat ik gezellig, op mijn knieën in de 'blakke zon', kan harken, schuppen, wroeten en plukken.
Te beginnen met het onkruid verwijderen langs, in, en rond mijn oprit.
Het stukje voortuin dat daar ligt, staat sinds deze lente vol groene sprieten en andere plantdingen.
In mijn naïeve overtuiging was dat hoog gras. En dat kwam mij goed uit.
Tot Mummy dear mij op mijn plichten wees.
Ik dus aan de slag, want mama's spreek je niet tegen.
Trouwens: 'Op 2 uur is dat allemaal terug proper, Carootje'.
Met een paar roze afwashandschoenen en materiaal dat Den Debiel niet meer nodig had, trok ik ten velde.
Na 20 minuten was ik het al zo beu als koude pap.
Had ik 6 wormen, 2 lieveheersbeestjes en 3 slakken een ander huis moeten geven.
Vond ik onkruid met wortels zo lang als heel de straat.
En was ik amper 1 meter vooruit geraakt.
Ah, en droop het zweet over heel mijn gezicht, lijf en leden.
Qua charmantheid had ik weer hoog gescoord.
MOC werd dus gestaakt.
Te veel groen, daar word zelfs ik een beetje mottig van.

Sindsdien doe ik dus elke dag een klein stukje.
Tegen dat alles rond is, kan ik gewoon van voor af aan beginnen.
Zo is het Mamaatje tevreden.
En de rest van de gemeenschap.
Want nu ben ik helemaal mee met mijn geburen.
Samen, dagelijks in uw voortuin staan wroeten: het schept een band.
Ik schreef het toch al: never a dull moment.

Cheers,
C.

www.als-dan.com

'Als ik zo eens onverwacht een week vrij zou hebben, dan ga ik content zijn.'
'Want, dan, kan ik eens op mijn gemak, 5 boeken uitlezen, zonder dat iets moet'.
'Amai, als dàt gebeurt, dan ga ik genieten hoor.'
Deze uitspraken kraamde ik wekelijks uit, toen ik nog elke dag, samen met de massa, van 9 tot 5 naar 'den buro' ging.
Kent u ze? De 'als-dan'-uitspraken?
'Als ik dàt boek heb gelezen, dan ga ik het weten.'
'Als ik die cursus heb gevold, dan ga ik gelukkig zijn.'
'Als ik die mens heb gesproken, dan ga ik verder kunnen.'
'Als ik daar ben geweest, dan ga ik een beter zicht hebben.'
'Als ik 5 kilo minder weeg, dan ga ik mij goed voelen'.
'Als ik die handtas heb, dan ga ik blij zijn.'
'Als ik terug ben van, dan gaat het mij lukken.'
En zo nog wel 428 frases meer van dat kaliber.
Met als enigste uitkomst: 'It's not gonna happen'.
Yeps.
Want na die cursus, 'jamaareristochnogeenanderecursus, ook heel interessant'.
Want na dàt boek, 'jamaarindadanderboekstaaternogveelmeer, super boeiend.'
Want na dat paar schoenen, 'jamaardiegaannujuistniondermijnenieuweskinny.'
Et alors, we start over.
Tot we 80 zijn, en geen fok hebben ondernomen.
In mijn geval, tot we in de 2e helft van de 'thirty-something' zitten.
Ja, ik weet het, u schat mij pakken jonger. Thank god.

Vier jaar geleden begon ik pootje te baden in de wereld van de persoonlijke ontwikkeling.
Met als eerste grote 'slap in the face': mijn ego.
Niet zozeer in de zin van arrogantie, ook al was (is) dat zeker ook aanwezig.
Mijn ego als in 'het gezeik in mijn hoofd'.
De stem die altijd aan het praten is.
Altijd commentaar geeft.
Altijd aan het woord is.
Altijd moet beter weten.
Altijd kwaakt. Kwaakt. Kwaakt.
En neen, ik ben niet gek, u heeft die stem namelijk ook. Bummer hé.
Die van mij was bovendien heel luid en heel aanwezig. What did you expect?
En er was maar 1 manier om 'zip the lip' daarboven te krijgen: mediteren.
Dus ik ging op cursus Mindfullness. 'Als ik dàt had gedaan, dan zou het 'gekwaak' stoppen.
Na 8 weken was het 'check' op de to-do lijst.
Voila, dat kunnen we dan ook weeral, dacht ik zo.

Jaren gingen voorbij waar ik amper nog in kleermakerszit op een yogamat zat.
In stilte en met mijn ogen dicht.
Ik was namelijk al lang aan cursus/boek/whatever nummer 68 begonnen, in de 'als-dan'wereld.
Het pootje baden, was een goede duik in het water geworden.
Ik leerde veel.
Praatte met gelijkgestemden.
Hoorde mij en anderen vanalles uitkramen
Haantje de voorste op social media. 'Vind ik leuk's' tellend op Fak(c)ebook.
Een blog, veel geroep, veel zogezegde transformaties, veel nieuwe inzichten.
Amai, zie mij hier 'evolueren', vond ikzelf
Want, ja, 'dat ego' had ik toch efkes de mond gesnoerd.
Grote woorden over 'gedachten zijn krachten', 'manifesteren' en 'dankbaarheid'.
Belangrijke conversaties vol begrippen als 'passion' 'purpose' en 'intention'.
Wat was ik toch een 'bewuste mens'.
I was awake.
Goe gelachen.

En kijk, ik werd zelfs beloond met 'een Momentum'.
Een moment waardoor je leven volledig verandert:
Ik moest niet meer elke dag met de massa mee gaan werken.
Ik kreeg, op een gouden schoteltje, de mogelijkheid om al dat 'als-dan', zonder enige stress te doen.
A present from the Universe.
Ergo, ik ging ervoor.
Heel Vlaanderen rondgereden. Iedereen bezocht . Op elk terras gezeten.
Elke place to be heb ik gezien. Elke pop up heb ik bezichtigd. Elke hotspot gespot.
Glas 'aperol' in de hand, want wie-oh-wie drinkt er deze tijd nog cava?
Stan Smiths aan, want wie-oh-wie draagt in deze tijd nog gewone Adidassen?
Very happening, very look at me, very hipster.Very ego.
En ondertussen nog meer conversaties over 'de cadeau die mij was gegeven'.
De luxe om te kiezen, en te doen 'waar je hart van gaat zingen'.
Tussendoor surfte ik het geweldige World Wide Web af, met nog meer 'als-dan'.
Uren gingen voorbij, en 'owowow', wat was ik toch nuttig bezig geweest.
Mijn ego voelde zich interessanter dan ooit tevoren.
'Als ik genoeg met 'de buitenkant' bezig ben, dan kan ik de onrust aan de binnenkant negeren.'

Tot nu.
Tot dit boek.
Waarin de woorden 'vergeving', 'vertrouwen' en 'overgave' de rode draad vormen.
Dingen waar mijn kwaakstem van moet kotsen. Pardon my French.
Waar geen 'cursussen', 'boeken', 'blogs', en 'workshops' worden aangeraden.
Dingen waar mijn ego op kickt en zich nog gewichtiger door voelt.
Ik heb het gelezen met een air van 'Jesus, dat weet ik allemaal al wel hé'.
'Pfff, was met dat voor de kleuters van de bewuste wereld'.
Tot dit: 'Don't be a Spiritual Snob'. In dikke vette letters voor mijn neus.
Over een Momentum gesproken.

Hierdoor zit ik nu terug om mijn yogamat.
Met mijn ogen dicht.
Hier, in de logeerkamer van de casa.
Heel primitief, zonder altaartjes en attributen.
Back to basics, en allesbehalve hip of happening.
Omgekeerd evenredig met alle designer-spullen in mijn uitpuilende kasten.
In kleermakerszit, met mijn handen ineen gestrengeld.
En keer terug naar hem.
Vecht ik elke seconde dat ik daar zit tegen het geroep in mijn hoofd.
Dat mij liever terug voor mijn pc ziet surfende naar de laaste nieuwe trends.
Toch blijf ik  zitten, met heel veel moeite, en nog veel meer wilskracht.
'Want als ik had onthouden dat alles al in je zit, dan had ik hier nu niet zo gezeten.'

Tot vrijdag?

Cheers,
C.

Maagproblemen.

Aléze, we hebben het overleefd.
Twee weekends vol 'Morgenland'-gedruis zijn gepasseerd en verteerd.
Want, het feit dat ik daar, wederom, niet aanwezig was, lag behoorlijk op mijn maag.
Samen met met nog een pak andere zaken heeft het in mijn buik liggen vegeteren. Toch wel.
Nu, ik heb mijn best gedaan om in Boom te geraken.
Net zoals de helft van de wereld heb ik toen de tickets online kwamen, 3 uur voor mijn pc gezeten.
Zitten wachten. Oh jawel, 'I was queuing' zoals de Amerikanos zeggen.
Iets wat ik normaal gezien nooit, jamais, neva doe.
Ik doe niet aan 'files', 'aanschuiven' of 'uren wachten'.
My time is precious and so should yours.
Deze keer dus wel. Grote. Fout.
Want na 3u staren naar mijn scherm, kwam er dit: 'sorry, maar alle ticketten zijn uitverkocht'.
Moi, 'La Queen van het ticketregelen', kreeg een 'no-go'. Maageruptie, deel 1.
En wat bleek nu? De helft van mijn Fak(c)ebook zat er wel. Maageruptie, deel 2.
Iedereen die nog nooit een discotheek van dichtbij heeft gezien, laat staan er buiten is gekropen, gewaggeld of gestapt, stond ineens te 'raven' als waren ze de '10days of Techno itself'.
Om de 5 miliseconden postten ze een foto om toch maar te laten zien hoe graaf ze wel niet zijn, dat ze tussen al die dance-hipsters zijn terecht gekomen.
Maageruptie, deel 3 tot en met 7, achter elkaar.
TML is een beetje 'place m-as tu vu' geworden, zo blijkt.
En ik ben geen fan van alles wat nog maar van ver naar 'Knokke' ruikt.
Het zal nog maar de vraag zijn of ik er volgend jaar nog eens voor in de rij ga staan.
Maar kom, dàt is allemaal verteerd.
Wat niet wilt zeggen dat mijn maag vrij van erupties is. Oh no.

Terug naar de orde van de dag, waar ik veel 'contempleer', 1 van mijn favoriete woorden.
Verscholen in mijn burcht, samen met mijn hondendocher in mijn kleine wereld.
Ne mens met tijd: 'da is iet oreg, jom.'
Zo kreeg ik na de 'high of NY' een paar meppen in de afdeling 'teleurstelling in het kwadraat'.
Echt, ik denk dat het lang geleden is dat ik mij nog zo 'gepakt' heb gevoeld.
Plots stond ik weer, verbouwereerd en verontwaardigd te kijken naar een paar ineengestorte illusies.
De woorden 'onvoorwaardelijk' en 'voor eeuwig' zijn goedkoper dan de Lidl geworden, blijkbaar.
Hey, what are you gonna do about it? Nada.
En dan moet je weer in je uppie verder.
Nu, 'been there, done that, got the t-shirt and wore it out.' Meermaals.
Daarom dat ik de neiging heb om een 'einzelgänger'pad te bewandelen.
Want, op het einde van de rit, moet je het toch alleen doen.
Toen ik nog jong en zonder littekens was, lag ik bij zo'n 'motten' nog maandelang na te snikken.
Crise totale tot in den treure toe. Tot iemand mijn handje pakte en me weer recht trok.
Ne mens vraagt zich toch af hoe het komt dat je telkens weer dezelfde lessen gepresenteerd krijgt.
En, nog belangrijker, wanneer, in godsnaam je die lessen nu eindelijk eens gaat leren.
Vandaar mijn gecontempleer.

En zo passeerde 'Karma' in één van mijn overpeinzing-sessies.
Zou het kloppen dat we allemaal, uiteindelijk de rekening gepresenteerd krijgen?
Bestaat het 'what goes around, comes around'-principe?
Of zoals het Mamaatje altijd zegt: 'Carootje, de boomerang komt altijd terug.'
Zou schoon zijn, hé: Who run the world? Boeddha!
Deze week had ik het hierover met iemand die mij zeer dierbaar is.
Ik beschouw ze als mijn 'mentor of life'.
Al 17 jaar is ze in mijn leven en waarschijnlijk kent zij mij nog het beste van allemaal.
De meest authentieke spirituele mens, die ik ken. She walks the talk, zonder het te benoemen.
In ieder geval, zij zei me: 'Karma bestaat niet, Caroline'.
Want, karma impliceert dat het ene goed is, en het andere slecht. Dus zit er een oordeel op.
En oordelen, dàt is nu net hetgene waardoor wij allemaal zo zot worden.
Volgens haar 'is' alles gewoon.
Tja, dan zit je daar, met je vergeldingshoop.
En ook al weet ik heel diep vanbinnen, dat ze gelijk heeft.
Ik ben nog lang niet klaar om mij oordeel weg te laten.
Ik roep nog veel te graag naar alle dierenmishandelaars, kinderverkrachters, linksrijders, Poetins en illusie-neerhalers.
Mijn ego is nog te groot.
Don't shoot me, ik geef het tenminste toe, in tegenstelling tot anderen.

Dus, ja, kijk ik naar de brokstukken rondom mij, opnieuw. De les nog steeds niet geleerd.
En dan denk ik: Maar jawel, toch ben je wijzer geworden, Missy'
Want, nu sta ik tenminste op, redelijk snel, waar ik vroeger bleef liggen.
Kijk ik rondom mij, sla het stof van mijn kleren en zeg wel twintig keer 'godverdomme, bende losers'.
Maar dan wandel ik wel verder, zonder dat iemand mijn handje moet vasthouden.
Want ik ben sterker geworden en achter mij staan mijn 5 Goden en 1 Hond.
Tegen een bloedband kan niets of niemand op.
En een nieuw kapsel doet wonderen.

Na die solitude, gooi ik dan weer alle remmen los.
Zodat de volgende maanden weer veel moois in petto heeft.
En dan zijn daar weer de oude getrouwen van dienst: zij die er al heel lang zijn.
En een prille getrouwe, New York.
Een nieuw ticket is geboekt, toch wel.
Want alles gebeurt met een reden.
Misschien is het wel tijd om mijn kleine wereld te verruilen voor een groter verhaal.
Waar maagproblemen niet aan de orde zijn.

Ah ja, en je weet maar nooit, moest het toch bestaan:

Cheers,
C.