dinsdag 8 september 2015

(Ab) Fab(ulous) Bad(ass)

'Dit gaat wel behoorlijk wat pijn doen' zei de man met enige trots.
Alsof hij mij er persoonlijk verantwoordelijk voor wilde stellen.
De blik die ik hem hierna toewierp, probeerde ik nog een neutraal aura mee te geven.
Wat mij niet lukte. Wat had u nu gedacht.
Er zijn al vele woorden met mij geassocieerd.
'Neutraal' hoort daar niet bij.

'U zal wel zien, mevrouw, ik zal eens kort demonstreren'.
....
'En wat zegt dat? Pijnlijk, niet?', het brilletje wat hoger op zijn neus duwend, een monkellach op zijn gezicht.
'Bwa, valt goed mee' antwoordde ik hem, een geeuw onderdrukkend.
'Ok, dan doe ik ineens het volledige stuk'.
Zijn trots had plaats gemaakt voor arrogantie.
'Doe maar' sprak ik en dacht erbij 'JE-SUS, gast, ge weet echt niet wie er hier tegenover u zit'.
....
'Amai, mevrouw, u bent echt wel een dappere.'
'Deeeuuuuuh' gilde mijn ego in stilte.
'Dat weet ik al wel langer, meneer', sprak ik daarentegen vriendelijk.

Zalfke erop en de zaak was geklonken.
Nog geen 10 minuten en paar ettelijke euro's later stond zat ik terug in mijn Larocca op wielen.
Wetende dat deze scene zich nog een paar keer zou afspelen.
Want dat is nu eenmaal de prijs die een mens betaald, als 'ge niet bezint voor ge begint'.

Ha, over de spanning erin houden gesproken.
Misschien toch die thriller-carriere overwegen?
Het Mamaatje is nu volledig aan het flippen, niet wetende wat haar dochter weer heeft uitgespookt.
'Roestig, roestig', zou Waldek zeggen.
Alé, vooruit dan maar:
Ik ben begonnen met het weglaseren van een tattoo.
'Mijn jeugdzonde' zoals ik ze noem.
Wat eigenlijk op niets slaagt, want die vlinder op mijn voet, is zeker nog geen 10 jaar oud.
'Jeugd' was toen al lang niet meer aan de orde.

In ieder geval het beestje zal hopelijk binnen een paar jaar gaan vliegen zijn.
Want, maak u geen illusies, beste lezer, een tattoo weg laten halen, is een werk van lange adem.
En van lichtflitsen.
En van arrogante dokters.
En van hoge pijn.
'Oe? Dadeetogenezeer, blondie?'

Voor mij niet, neen. Maar ik weet ondertussen na vele jaren dat ik niet de gemiddelde mens ben.
'Mediocer' is ook weer een woord dat niet makkelijk aan mij gelinkt wordt.
En dus ook niet als het over pijn gaat.
Mensen denken altijd dat ik op rozenblaadjes geboren ben, gehuld in een gouden pamper.
Wel, think again.
Heel veel liefde, zeker wel.
En nooit iets te kort gekomen, dat ook.
Maar ik heb daar ondertussen al een schone rekening voor betaald.
Heel El Familia, trouwens.
Als kind heb ik meer volledige narcoses ondergaan dan de doorsnee mens in heel zijn leven.
De pediatrie van Augustinus had mij een abonnenement kunnen geven.
Er zijn sondes door mijn neus geboord, spuiten gezet en in mij gesneden, dat het geen naam heft.
Als 13jarige is er ruggenmerg geprikt.
Hiervoor werden mijn ouders vriendelijk verzocht de ruimte te verlaten.
Met reden. Niemand wilt zijn kind namelijk zo'n pijn zien lijden.
Jaren daarna verbrandde ik mijn arm tot in de 3e graad tijdens een horecashift.
Pas 10 uur later ben ik ermee naar het ziekenhuis gereden.
Waar de gehele Spoed mij als een attraktie kwam bekijken.
Zo'n grote brandblaar had blijkbaar nog nooit iemand gezien.
De volgende dag stond ik terug te werken.
Just saying.

Ik ben badass en taai. Dat weet iedereen ondertussen.
Niet omdat ik zo geboren ben.
Maar omdat het van de moetes was.
Daarom sta ik altijd terug op en ga ik verder.
Er is gewoon geen andere optie.
Met een hoge pijngrens, een eindeloze weerbaarheid en een flamboyante persoonlijkheid.

Ik ben dus amper onder de indruk van andermans 'ogotogeireogarme' verhalen.
Bevallingsrelazen vol onoverkomelijke barenspijnen aanhoor ik zonder enthousiasme.
En waarschuw mij al zeker niet voor een prul laserdingske.



Tattoo-people, ik herhaal: bezint eer ge begint.
Wat niet wil zeggen dat ik daarom per definitie verstandiger ben geworden.
Maar kom, er is een te kort aan onintelligente mensen, dus ik bied mij graag vrijwillig aan.

Want ik heb nog wel een paar ideetjes om te laten 'inken'.
Naast de vele littekens, maakt dat mij nog unieker.
Ik ben tegenwoordig namelijk heel content met den body en alles erop, eraan, er rond en er in.
Niet enkel omdat het 7 kilo minder omvat dan een half jaar geleden.
Niet enkel omdat het gespierd is en fit, en mij meer energie geeft dan ooit.
Niet enkel omdat het er jonger uitziet hou ouder ik word.
Niet enkel omdat het de ene grap na de andere uitspuwt.
Niet enkel omdat het gezond is en sterk.
Niet enkel omdat het dagelijks bulderlachen produceert.
Niet enkel omdat het vrolijk en blij elke dag opstaat.
Maar omdat het door een paar kanjers graag wordt gezien.
In de eerste plaats door mezelf.
Badass als ik ben.
Dat beetje 'smart' pak ik er dan wel bij, samen met de knipoog, die ik nu maak.


(oh yeah, they're coming - nu al een hoogtepunt van 2016)
(over 'don't take yourself too serious gesproken')

Cheers,
C.

PS: zoals u ziet verontschuldig ik mij al lang niet meer voor mijn lange afwezigheid.
Ge moogt begot blij zijn dat ik af en toe nog eens aan jullie denk.
Patsy kon het niet beter gezegd hebben (nr14).