maandag 3 augustus 2015

Compassion

Tegenwoordig heb ik dagdagelijks een afspraak met mijn virtuele besties:
Deepak & Oprah.
Deze 2 houden mij sinds de Sweet Caroline Day  aan de 'non-praat'.
Op mijn mat, u kent deze nog wel.
Zoiets komt mezelf en mijn medemens altijd ten goede.
Weliswaar loop ik een paar daagjes achter.
Omdat ik soms gewoon niet thuis kom, of toch niet op tijd.
U weet wel: werken, Apérolleke hier, tetterke daar, enzovoort, enzoverder.
Natuurlijk was daar ook Het Land van Morgen.
Dat ik ein-de-lijk op mijn palmares heb geschreven.

*
En ja, alles wat ze u daarover op 'den televies' laten zien, is waar.
Het is er daar zo over, als ne mens er maar over kan gaan.
'Maddness' doesn't even begin to cover it.
Ik ben al een vree gelukkig kind, maar daar was ik een vree overgelukkig kind.
Dat wordt niet meer gemist. Nooit. Jamais. Neva. Von meinen ganser leben nicht.
*
Maar kom, terug naar mijn meditatie-vrienden.
Met elke dag een nieuw thema, en zo kwam daar de achillespees der achillespezen:
Compassion.
Empathie is mij niet vreemd, integendeel.
Ze is alleen nogal dik bezaaid op 1 plaats, en al wat minder elders.
Yes, bloglezers, het is zover - en ge moet toegeven, het is lang geleden - this one is for the animals.

Want, lezers, het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
Juist nu de vegans niet meer unaniem worden uitgelachen.
Althans toch niet in de vooruitstrevende delen van deze aardkloot. (wij horen daar natuurlijk niet bij)
Vegans zijn hip, trendy, very sustainable en all over the place.
Maar in weken zoals deze, vraag ik mij af of het ook allemaal één zak uithaalt.
Because, my heart broke, several times.

Blijkbaar denkt men omdat ik zo vree gelukkig rondhuppel, dat 'onwetendheid' ineens meedartelt.
'Heb je het gelezen, Caroline?' 'Amai, Caroline, ik heb weer iets verschrikkelijk gezien'.
Alle gruwel richting Blondie, por favor, moet er gedacht worden.
Bij deze dus, For Your Information:
IK. WEET. HET. ALLEMAAL.
Ik weet van de walvissen in Faroe.
Van de beren in China
Van de honden, overal.
Van de krokodillen in Mexico.
Van de olifanten in Thailand.
Van de dolfijnen in Japan.
Van de levende speelgoedkuikentjes.
Van de beagels in hartlabo's.
Van de cocaïne-apen.
Van de stikkende reuzeschildpadden.
Van de neushoorn, waar we er volgend jaar geen meer van over zullen hebben.
Van de bom-vossen.
Van de meeste gruwelijke dierenmishandelingen ben ik op de hoogte.
Ik weet dus ook van Cecil.
Die met pijl en boog werd neergeschoten door een lul, met zelf een heel kleine lul.
Nu, om het niet sexistisch te maken: kutwijven, met een te kleine 'hooha', bestaan ook.
(Alsof haar plastieke borsten nog niet 'in your face' genoeg zijn)

Stop dus met mij de verhalen te vertellen, sturen, of whatever.
Stuiter flink verder in al uw verontwaardigdheid, lieve mensen, please do.
Post whatever, roep, schreeuw, teken petities, echt, laat u vooral gaan.
Heel fijn, heel empathisch, heel melevend.
Heel veel compassion.
Maar, wake up and smell the fokking coffee, alstublieft.
Dat fluoroze bumbaworstje dat tussen uw kleine zijn boterham zit, is kalfsvlees.
De kleine baby van een koe, bij haar moeder weggehaald, toen ze haar oogjes nog niet kon openen.
Daarna in een kist gestopt, waar ze in moet blijven zitten en genetisch gemanipuleerd graan fretten.
Zonder te bewegen weliswaar.
En dat een paar maanden lang. Niks blauwe lucht, niks groen gras, niks mama koe.
Schoon leven.
Om daarna in een vrachtwachen geschept te worden en af te voeren naar het slachthuis.
Waar ze in al haar baby-angsten een horor-dood sterft.
De melk die uw kleine bij die bumba-boterham drinkt, komt van mama koe, die ondertussen al terug geïnsemineerd is, om zo snel mogelijk weer te kalveren.
Die melk was voor het kalf in uw kleine zijn bumbaworst bestemd.
Ik geef het maar efkes mee.

Verontwaardiging helpt niets, geen klote.
Ik weet dat al lang en ik ben gestopt met mij te draaien in de dieren-miserie.
Want als ik dat wel zou doen, had ik al lang, iemand op z'n gezicht geslagen.
Maar niemand is daarmee geholpen, en zeker Cecil, mama koe of een eender welk weerloos dier niet.
Doe iets, onderneem actie, stop met vanuit uw zetel verontwaardigd rond te kelen.
'Be the change you want to see.
Ja, ik durf hier efkes Gandhi in jullie gezicht quoteren.
Ook al doe ik al veel, voor mij geldt dat evenzeer.
Eerder richting minder bezaaid gebied, weliswaar.
Want die Compassion zou ook naar de kleine lullen en 'hoohas' moeten getoond kunnen worden.
Ik wéét wel dat mijn virtuele besties dat bedoelen.
Maar dat is een brug te ver, voor mij.
En ik zal ook niet pretenderen dat het niet zo is.

Vanaf nu excuseer ik mij dan ook niet meer voor mijn vegan handelen.
Gedaan met 'ja maar, ge moet voor mij niets speciaals doen hoor, ik vind altijd wel iets'.
Gedaan met 'laat uw steakske smaken hé'.
Gedaan met 'neejeneejeneeje, ik wil niet de moeilijke zijn'.
Hell no, ik ben trots op waar ik voor sta.

Dit weekend heb ik vegan gekookt voor El Familia. Driegangen.
Vers, gezond, zonder boecht, zonder vleesvervangers, zonder suiker, maar clean en superlekker.
Is dat efkes in goede aarde gevallen.
Met complimenten van Den Debiel, en die mens kan het weten, als triathlonman.

Het maakt dus toch nog één zak uit, want de grote menselijke dierenharten are changing the world.

Voor Cecil, Lily, elke koe, elke hond, elke muis, en elk ander weerloos dier.

Het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
My heart broke, several times.
Let's hope Karma gets the bastards.
Geen compassie mee.


Ondertussen blijf ik wel een vree gelukkig kind.
En soms een vree overgelukkig kind.



Cheers,
C.