Alstublieft, Liever alleen Storten.

Vandaag keer ik weer even terug in mijn favoriete gedaante:
Partypooper of the century.
Waar ik nog eens weergaloos op meerdere tere teentjes zal trappen.
'Joepiedepoepie', roepen jullie dan in koor.
Want, liever een beetje pit, dan al dat 'soft' gedoe van de afgelopen weken, hé?
Nu, don't get your hopes up.
Na dit rondje 'schenenschoppen', doe ik mijn 'zenpakje' weer aan hoor.
Jullie wisten op voorhand waar jullie aan begonnen met mij hier te bezoeken, sorry.
Ge moet nu niet komen klagen, ik ben altijd eerlijk geweest: Schizofrenie is my middle name.

Dus, eventjes naar de orde van de 'partypooper-dag'.
Ik wil het eens hebben over de #icebucketchallenge.
Ja, en dat schrijven we met een #, op Fak(c)ebook, vraag me niet waarom.
Hashtags zijn iets voor Twitter en Instagram, maar kom, ik zal maar niet tot op het bot gaan.
Voor zij die de afgelopen weken in een grot zaten of in de Gaza-strook:
Men neme een camera/showtelefoon.
Men neme een emmer met water.
Men neme ijs en doen dat bij het water.
Men filmt zichzelf terwijl men de emmer over zich heen gooit.
Men nominere dan 3 'close friends' om hetzelfde te doen binnen de 24/48u.
Men donere centjes voor ALS.

Nu, vooraleer ik de stiletto neerplant, laat het duidelijk zijn:
Goede doelen in de kijker zetten, vind ik top.
Centjes geven aan die doelen, vind ik nog meer top.
Bottom line: bewustwording hoe dat ook word gebracht, ik vind het allemaal geweldig.
Altruïsme is 1 van de mooiste eigenschappen, die een mens kan hebben.
Maar, en hier gaat hij dan, is het allemaal wel zo 'onbaatzuchtig' als het eruit ziet.
Natuurlijk, heb je de Big Stars, die je bereikt.
Zoals een Leonardo DiCaprio, die vlotjes een cheque uitschrijft met vijf 0-en op.
Die man mag zoveel snuiven, smoren en vrouwen binnen doen als hij wilt, van mij part.
Als je je bekendheid gebruikt om olifanten te helpen redden met een miljoen.
'Hell, doe eens zot, Leo': roep ik dan.
My point: dat volkje gééft ook effectief.
Weliswaar, als ik door mijn Vals Boek scroll en de ene emmer na de andere zie leeg gekeild worden, frons ik, zonder rimpels te maken natuurlijk, mijn wenkbrauwen.
Is het niet een beetje '5 minutes of fame'?
Is het niet allemaal een beetje te veel 'ego' en te weinig 'pro bono'?
Wordt na het filmpje ook effectief gedoneerd?
En wordt er na de donatie gewoon weer verder geleefd?
Zonder zich één reet aan te trekken van al die weerlozen over heel de wereld?
Gaat men gewoon weer terug in 'spendmodus' voor 'ikke-endendikke-enderestkanstikke'?

Het toppunt, zijn zij met het allerallerallergrootste ego van allemaal:
bovenop het ridicule filmpje van zichzelf, tonen ze een link naar de donatie.
Kwestie van genoeg 'duimpjes' te krijgen.
*sorry, ik moet even mijn vingers in mijn keel steken*
Ok, hier zij we weer. For the record:
Er zijn dus mensen, die maandelijks doneren, en dat al jaren aan een stuk, zonder enig 'bewijs' online te posten.
Zonder gejuig. Zonder applaus. Zonder 'likes'. Zonder water te verspillen. En vooral zonder natte kleren.
Dat is altruïsme, dàt is onzelfzuchtigheid.
Ik wilde het maar efkes meegeven.

Gelukkig ben ik tot hiertoe gespaard gebleven van een 'nominatie'.
Dat komt omdat ik niet zoveel 'close friends' heb natuurlijk.
Misschien ben ik dan wel gewoon stikjaloers. 'Oopsadaisy', betrapt!
Soit, moest ik ooit nog wel 'populair' worden en er 1 aan mijn pan krijgen, heb ik het volgende te zeggen, en ik neem het gewoon grofweg over uit een artikel dat ik las, ik had zelf niet beter kunnen zeggen.
De laaste zin zet ik nog eens extra in de kijker.
Kwestie van die tenen helemaal blauw te krijgen.

"That’s why I’m proposing what is sure to be an unpopular alternative to the #icebucketchallenge. It’s called the no ice bucket challenge, and it works like this:

1. Do not fetch a bucket, fill it with ice, or dump it on your head.
2. Do not film yourself or post anything on social media.
3. Just donate the damn money, whether to the ALS Association or to some other charity of your choice. And if it’s an organization you really believe in, feel free to politely encourage your friends and family to do the same.

Congratulations! Not only have you contributed to a good cause, but you’ve done your part for the environment by conserving the energy and fresh water required to make and transport large bags of ice.

Be warned, though, the #noicebucketchallenge is not for the faint of heart. It requires real fortitude to give away your hard-earned cash without the promise of receiving piles of Facebook likes in return."

Nog een quote om de boel af te sluiten:

En nu vlucht ik heel snel voor een paar dagen naar mijn onderduikadres in het buitenland.
Wat ben ik toch een vals loeder. Tsss.
Ohm.

Cheers,
C.

Prioriteiten

Kijk eens aan, jullie zijn precies allemaal terug van vakantie.
Het is te zien op de weg, den Delhaize, het containerpark, het linkerrijvak: de drukte is back.
Zelfs de leesstatistieken van dit blogje zijn duidelijk: jullie massale loyaliteit gaat ooit beloond worden, trouwens.
Ni door mij hoor, maar door de Kosmos, echt wel. Blijven lezen, jong!
Begot, zelfs hier in de casa, beweegt er vanalles.
De 'to-do' list groeit.
De telefoon rinkelt.
De agenda vult zich in.
De molen draait weer rond.
Wat een beetje aanpassen is voor mij.
Want eigenlijk vind ik het wel fijn, hier in mijn eigen gecreëerde 'zencentrum'.
Ik probeer het allemaal nog een beetje te negeren.
Daarom dat deze blog wat inspiratieloos is.
Er zijn namelijk vele meer andere dingen die mij te doen staan, de prioriteiten dus:

Op mijn mat zitten. Wat ik elke dag liever doe en fijner vind. Samen met hen.
Dit boek uitlezen.
En dit boek, ah ja, en ook dit boek.
Mijn gras afdoen. Binnenkort zie ik mijn tuinhuis niet meer.
Een Ikea-kast ineen draaien. En we weten allemaal, dat dat een meerjarenplan is.
De Prins zien, die ein-de-lijk, terug in het land is.
En De Pussy! Waar zit die, for crying out loud?
Het allerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken bezoeken. Kijken we daar efkes megahard naar uit. De volgende dag is dan 'son of a bitch' day, dat we weten we op voorhand. Met plezier.
Gaan babbelen met allerhande, professioneel interessante peeps.
Mijn verheugen op het nieuwe TVseizoen, olé, ola. Wat gaat er in Thuis gebeuren? (Ja ik kijk daar naar, ja, ik geef dat toe en ja, ik ben oppervlakkig. Zullen we anders Oorlog en Vrede eens analyseren samen?)
Smoothies uittesten. Eindelijk krijgt mijn blender de behandeling die hij verdient. Mijn huid gaat er nog meer op vooruit. U gaat nog zien: hoe ouder ik word, hoe jonger ik er uitzie. Haat mij maar.
Bakken, en dat nog wel vegan. Ja, ja, u leest het goed: taarten, cupcakes, koekjes, en heel de santeboetiek, volledig plantaardig, zonder tikkeneikes dus, zonder koemelk dus. En plus met alleen maar gezonde ingrediënten. Het Mamaatje is mijn sous-chef. En we hebben gesmuld ze.
Koken, ook vegan. Uit mijn kookboeken waar ik helemaal dolenthousiast over ben.
Yoga doen. Vanaf september ga ik ervoor.
Cadeaus bedenken voor Den Debiel en DC.
De Godenkinderen nog eens zien, met een bbq en heel de bazaar.
De God op logement krijgen, voor 2 dagen, olé olé olé oléééé!
Mails sturen naar mijn nieuwe BFF, Ben Weyts. Zodat onze eerste Vlaamse Dierenminister niet vergeet wat hem te doen staat. He knows my name, nu al en het menneke moet nog beginnen. Dat belooft.
Met mijn ogen rollen bij het zien van het Joy Anna Thielemans haar boek. Het kind is 22 geworden.
Nog meer met mijn ogen rollen bij het bangmakend nieuws dat het donker gaat worden.
Mij opjagen in deze achterlijke wereld.
Mijn dagelijks lessen volgen van haar.
Verder naar '10 om te zien tegen de sterren op de kijken', en nog eens in een deuk gaan met dit.
Lopen, amagaad, l.o.p.e.n.
Bekijken hoe ik mijn hospitalisatieverzekering kan buitengooien. Intzakzetterij is dat, nog nooit gebruikt.
Mijn valiesje voor Parijs klaar zetten.
Mijn valies voor New York al eens goed bekijken.
Mijn kleerkasten eens openen en 'trieren', zoals het Mamaatje dat altijd zegt.
Ohohohooo, vooraleer jullie allemaal al kwijlend naar hier stormen: sjakossen en schoenen zullen NEVA worden uitgedeeld. De Godin krijgt een 'legacy' om u tegen te zeggen. 'Keerekeerweere' zeggen ze in de Vlaanders dan.
En gelukkig zijn.
Ik zeg het u: op mijn mat gaan zitten, elke dag, is het beste dat ik in jaren heb gedaan.

Nu moet ik u laten gaan, want ik krijg stress als ik dit lees.
En u weet het, in een zencentrum is dat allesbehalve gepermitteerd.

Ik doe mijn best om volgende week, op tijd en met wat meer 'spunk' uit de hoek te komen.
Maar ik beloof niets, want tegen dan zit ik met mijn hoofd al bij mes amours de Paris.
Weliswaar, zal ik u nog een mooie quote achterlaten, om het goed te maken.

Ja, zo'n mens ben ik tegenwoordig.
U mag ondertussen een klein kotske doen en hopen dat ik snel weer mijn chagrijnige zelf ben.

Cheers,
C.

MOC

Vandaag heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Ervan uitgaand natuurlijk dat dat anders wel het geval is.
Maar kom.
Geen verzuchtingen, geen geroep, geen ego-mededelingen, ergo, geen nieuws.
U mag van geluk spreken, me dunkt.

Waarom dan toch nog schrijven?
Ja, een klein beetje regelmaat, hebben we allemaal graag, toch?
Niet enkel voor de dwangneuroten onder ons, zoals mezelf.
Trouwens, het is niet omdat ik geen grote verhalen heb, dat er geen kleintjes zijn.
Zoals: Missie Oprit van de Casa (MOC)
In het leven geroepen door: het Mamaatje.
Onder het motto: 'Carootje, uw oprit loopt echt de spuigaten uit. Een schande is het. Doe er iets aan.'
Vertaling: 'Het onkruid komt tussen uw stenen uit, dat is hier te marginaal voor woorden.'
Gevolg 1: bak citroenen bij ondergetekende.
Gevolg 2: veel gezucht, gezaag, 'ge-Jesus' en 'ge-moetanuwegt', wederom bij ondergetekende.

Nu denken jullie misschien dat er hier een oerwoud voor mijn deur staat te bloeien.
Wat op zich voor mij geen probleem zou zijn, want, we weten allemaal: elk oerwoud dat we kunnen redden, moeten we redden.
En plus, zo van die 'overvloedige tuinen' is dat tegenwoordig niet KEIhard in?
Neen, de normen van het Mamaatje liggen nogal 'hoog', als in 'nieuwe WTC-toren hoog'.
Die paar sprieten, u gaat dat peanuts vinden.
Maar natuurlijk, word ik hier in de straat omringd door gepensioneerden.
Die mensen staan elke dag wel ergens in hun voortuin te graven. Mijn weeldegroei, valt dus op.
Ik val hier tout-court op, met mijn kinderloosheid, manloosheid, Mini en hond. Never a dull moment.
En ja, ik hoor jullie al denken: 'gij zijt toch zo'n groen mus, die doen toch niks liever dan in de aarde dabben?'.
Jaaaa, true, ik ben behoorlijk groen, als in fluoriserend groen.
En dus niet 'kaki-aardekleur-groen'.
Begrijpt u?
Ik zal jullie eens vertellen wat voor 'groens' ik allemaal doe:

- ik recycleer gelijk een onnozelaar. Zo knip ik dus de vensters uit mijn enveloppen voor ik ze bij 'het oude papier' gooi. Waardoor ik nu misschien de titel 'onnozele kip' krijg. Maar ja, volgens mij is zo'n 'vensterke' nog altijd plastiek en geen 'oud papier', toch? Wie is hier nu de 'onnozele kip'? Ah ja.
- ik rij met de graafste en hipste auto van heel de wereld, maar ik stoot minder CO2 uit dan de gemiddelde. Kan het nog beter? (Ja, geen auto hebben. Daweeteukookwel)
- ik herbruik mijn plastieke zakjes van de Delhaize. Die waar uw fruit enzo in gaan. Echt, ik krijg uitslag als ik iemand bananen in zo'n zakje zie steken. Sinds wanneer eten we bananenschillen op?
- een uitstapje naar het recycleerpark is telkens een hoogtepunt in mijn bestaan. Dat impliceert meer dat mijn bestaan over het algemeen pokkesaai is, maar kom.
- tegenwoordig reis ik meer met de fiets, de tram, en de benen, dan iets anders. Da scheelt zene.
- mijn GFT-tonnetje was de beste investering in jaren. Ook dat zegt genoeg over mijn investeringen.
- mijn electriciteit komt van bij Ecopower. Nog steeds de enigste die 100 % groene stroom heeft.
- ik koop geen 'Made in China-India' kleren. Nooit. Jamais. Never.
- ik was en kuis alleen met Ecover. Zo'n merk is voor mij 'top 3 Belgische trots'.
- ik heb geen droogkast en tot op heden heb ik dat ook nog niet gemist. Drogen gebeurt in lucht, niet?
- alles wat ik op mijn gezicht en lijf smeer is natuurlijk.
- ik print op papier dat al aan 1 zijde bedrukt is.
- de levende dieren, die ik adopteer, zie en tegenkom, worden allemaal met evenveel respect behandeld.
- ik gooi nooit vuil op straat. En Lily en ik rapen elke wandeling zwerfvuil op.
- ik slik geen pillen, nooit. Ik ben volledig homeopathisch. Ah, en laat dat hoongelag hier nu maar achterwege. Want, die Motilium was toch ook 'wetenschappelijk bewezen' van niet schadelijk te zijn, hé? Ja, u mag er vergif op nemen dat als Europa het al uit de handel haalt, het ook effectief vergif is en er ondertussen mensen van gestorven zijn, maar ze het gewoon niet durven toegeven. Soit.
Genoeg fluoriserend?
Teuteuteuteut, neeeeeen, ge moet nog niet beginnen roepen van: 'jama, gij hebt wel 'erover' veel schoenen en kleren en sjakossen en andere materiële compensatie-shit, qua consumptiegedrag not so green.'
Want, efkes, en daar win ik elke groen gevecht mee: ik ben vegetariër. En plus, voor 70 % vegan.
Na. Hush allemaal.
Ik draag mijn steentje, wat zeg ik, rotsblokken en masse bij voor het milieu.

En nu wilt het Mamaatje dus, dat ik ook nog eens groene vingers kweek.
Zodat ik gezellig, op mijn knieën in de 'blakke zon', kan harken, schuppen, wroeten en plukken.
Te beginnen met het onkruid verwijderen langs, in, en rond mijn oprit.
Het stukje voortuin dat daar ligt, staat sinds deze lente vol groene sprieten en andere plantdingen.
In mijn naïeve overtuiging was dat hoog gras. En dat kwam mij goed uit.
Tot Mummy dear mij op mijn plichten wees.
Ik dus aan de slag, want mama's spreek je niet tegen.
Trouwens: 'Op 2 uur is dat allemaal terug proper, Carootje'.
Met een paar roze afwashandschoenen en materiaal dat Den Debiel niet meer nodig had, trok ik ten velde.
Na 20 minuten was ik het al zo beu als koude pap.
Had ik 6 wormen, 2 lieveheersbeestjes en 3 slakken een ander huis moeten geven.
Vond ik onkruid met wortels zo lang als heel de straat.
En was ik amper 1 meter vooruit geraakt.
Ah, en droop het zweet over heel mijn gezicht, lijf en leden.
Qua charmantheid had ik weer hoog gescoord.
MOC werd dus gestaakt.
Te veel groen, daar word zelfs ik een beetje mottig van.

Sindsdien doe ik dus elke dag een klein stukje.
Tegen dat alles rond is, kan ik gewoon van voor af aan beginnen.
Zo is het Mamaatje tevreden.
En de rest van de gemeenschap.
Want nu ben ik helemaal mee met mijn geburen.
Samen, dagelijks in uw voortuin staan wroeten: het schept een band.
Ik schreef het toch al: never a dull moment.

Cheers,
C.

www.als-dan.com

'Als ik zo eens onverwacht een week vrij zou hebben, dan ga ik content zijn.'
'Want, dan, kan ik eens op mijn gemak, 5 boeken uitlezen, zonder dat iets moet'.
'Amai, als dàt gebeurt, dan ga ik genieten hoor.'
Deze uitspraken kraamde ik wekelijks uit, toen ik nog elke dag, samen met de massa, van 9 tot 5 naar 'den buro' ging.
Kent u ze? De 'als-dan'-uitspraken?
'Als ik dàt boek heb gelezen, dan ga ik het weten.'
'Als ik die cursus heb gevold, dan ga ik gelukkig zijn.'
'Als ik die mens heb gesproken, dan ga ik verder kunnen.'
'Als ik daar ben geweest, dan ga ik een beter zicht hebben.'
'Als ik 5 kilo minder weeg, dan ga ik mij goed voelen'.
'Als ik die handtas heb, dan ga ik blij zijn.'
'Als ik terug ben van, dan gaat het mij lukken.'
En zo nog wel 428 frases meer van dat kaliber.
Met als enigste uitkomst: 'It's not gonna happen'.
Yeps.
Want na die cursus, 'jamaareristochnogeenanderecursus, ook heel interessant'.
Want na dàt boek, 'jamaarindadanderboekstaaternogveelmeer, super boeiend.'
Want na dat paar schoenen, 'jamaardiegaannujuistniondermijnenieuweskinny.'
Et alors, we start over.
Tot we 80 zijn, en geen fok hebben ondernomen.
In mijn geval, tot we in de 2e helft van de 'thirty-something' zitten.
Ja, ik weet het, u schat mij pakken jonger. Thank god.

Vier jaar geleden begon ik pootje te baden in de wereld van de persoonlijke ontwikkeling.
Met als eerste grote 'slap in the face': mijn ego.
Niet zozeer in de zin van arrogantie, ook al was (is) dat zeker ook aanwezig.
Mijn ego als in 'het gezeik in mijn hoofd'.
De stem die altijd aan het praten is.
Altijd commentaar geeft.
Altijd aan het woord is.
Altijd moet beter weten.
Altijd kwaakt. Kwaakt. Kwaakt.
En neen, ik ben niet gek, u heeft die stem namelijk ook. Bummer hé.
Die van mij was bovendien heel luid en heel aanwezig. What did you expect?
En er was maar 1 manier om 'zip the lip' daarboven te krijgen: mediteren.
Dus ik ging op cursus Mindfullness. 'Als ik dàt had gedaan, dan zou het 'gekwaak' stoppen.
Na 8 weken was het 'check' op de to-do lijst.
Voila, dat kunnen we dan ook weeral, dacht ik zo.

Jaren gingen voorbij waar ik amper nog in kleermakerszit op een yogamat zat.
In stilte en met mijn ogen dicht.
Ik was namelijk al lang aan cursus/boek/whatever nummer 68 begonnen, in de 'als-dan'wereld.
Het pootje baden, was een goede duik in het water geworden.
Ik leerde veel.
Praatte met gelijkgestemden.
Hoorde mij en anderen vanalles uitkramen
Haantje de voorste op social media. 'Vind ik leuk's' tellend op Fak(c)ebook.
Een blog, veel geroep, veel zogezegde transformaties, veel nieuwe inzichten.
Amai, zie mij hier 'evolueren', vond ikzelf
Want, ja, 'dat ego' had ik toch efkes de mond gesnoerd.
Grote woorden over 'gedachten zijn krachten', 'manifesteren' en 'dankbaarheid'.
Belangrijke conversaties vol begrippen als 'passion' 'purpose' en 'intention'.
Wat was ik toch een 'bewuste mens'.
I was awake.
Goe gelachen.

En kijk, ik werd zelfs beloond met 'een Momentum'.
Een moment waardoor je leven volledig verandert:
Ik moest niet meer elke dag met de massa mee gaan werken.
Ik kreeg, op een gouden schoteltje, de mogelijkheid om al dat 'als-dan', zonder enige stress te doen.
A present from the Universe.
Ergo, ik ging ervoor.
Heel Vlaanderen rondgereden. Iedereen bezocht . Op elk terras gezeten.
Elke place to be heb ik gezien. Elke pop up heb ik bezichtigd. Elke hotspot gespot.
Glas 'aperol' in de hand, want wie-oh-wie drinkt er deze tijd nog cava?
Stan Smiths aan, want wie-oh-wie draagt in deze tijd nog gewone Adidassen?
Very happening, very look at me, very hipster.Very ego.
En ondertussen nog meer conversaties over 'de cadeau die mij was gegeven'.
De luxe om te kiezen, en te doen 'waar je hart van gaat zingen'.
Tussendoor surfte ik het geweldige World Wide Web af, met nog meer 'als-dan'.
Uren gingen voorbij, en 'owowow', wat was ik toch nuttig bezig geweest.
Mijn ego voelde zich interessanter dan ooit tevoren.
'Als ik genoeg met 'de buitenkant' bezig ben, dan kan ik de onrust aan de binnenkant negeren.'

Tot nu.
Tot dit boek.
Waarin de woorden 'vergeving', 'vertrouwen' en 'overgave' de rode draad vormen.
Dingen waar mijn kwaakstem van moet kotsen. Pardon my French.
Waar geen 'cursussen', 'boeken', 'blogs', en 'workshops' worden aangeraden.
Dingen waar mijn ego op kickt en zich nog gewichtiger door voelt.
Ik heb het gelezen met een air van 'Jesus, dat weet ik allemaal al wel hé'.
'Pfff, was met dat voor de kleuters van de bewuste wereld'.
Tot dit: 'Don't be a Spiritual Snob'. In dikke vette letters voor mijn neus.
Over een Momentum gesproken.

Hierdoor zit ik nu terug om mijn yogamat.
Met mijn ogen dicht.
Hier, in de logeerkamer van de casa.
Heel primitief, zonder altaartjes en attributen.
Back to basics, en allesbehalve hip of happening.
Omgekeerd evenredig met alle designer-spullen in mijn uitpuilende kasten.
In kleermakerszit, met mijn handen ineen gestrengeld.
En keer terug naar hem.
Vecht ik elke seconde dat ik daar zit tegen het geroep in mijn hoofd.
Dat mij liever terug voor mijn pc ziet surfende naar de laaste nieuwe trends.
Toch blijf ik  zitten, met heel veel moeite, en nog veel meer wilskracht.
'Want als ik had onthouden dat alles al in je zit, dan had ik hier nu niet zo gezeten.'

Tot vrijdag?

Cheers,
C.