Hero. Deel 4.

Last, but not least in deze heldenmaand: DC.
Als ik het over helden heb, kan hij onmogelijk ontbreken.
Hij viert morgen namelijk een speciale verjaardag.

Over deze man kan ik boeken schrijven.
Maar dat zal hij zelf misschien ooit wel doen.
Hij en ik is iets speciaals.
De ene dag: water en vuur.
De andere: identiek.
Toch steeds: like father, like daughter.
Ik ken hem door en door.

Waarschijnlijk heb ik hem al behoorlijk teleurgesteld, door de keuzes des levens, die ik maakte.
Toch weet ik dat hij fier is.
Op mijn tegendraadsheid.
Op mijn pittig karakter.
Op mijn scherpe blik.
Op mijn unieke persoonlijkheid.
Op mijn solide houding.
Omdat het allemaal signaturen zijn, die hij herkent, als hij in de spiegel kijkt.

De trotsheid is wederzijds.
DC is namelijk een selfmade man.
Alles wat hij heeft bewerkstelligd, deed hij in zijn uppie.
Geen hulp. Van niemand.
Het kan dus ook, zonder al de sociale pamperpolitiek van tegenwoordig.
Mijn vader is daar namelijk het allergrootste voorbeeld van.

 

Flink gestudeerd, dat heeft hij wel gedaan.
Ook KEIhard gewerkt.
Dat werken doet hij trouwens nog steeds.
Omdat hij zo ineen zit.
Waar anderen al lang op hun lauweren rusten.
En hun dagen vullen met mierenpiepen.
En de gazon afrijden.
En zagen tegen Jan & Alleman.
Blijft hij 'in business'.

Doch, als geen ander, weet hij ook wat 'pleasure' is.
Hij is charmant, begeesterend en innemend.
Menig vrouwenvolk durft nog steeds naar hem te lonken.
Volgens hem, kan hij George Clooney wel aan.
He's the man of the world.
Oordeelt u zelf maar.

Maar bovenal is hij mijn papa en die van den Debiel.
En heeft hij ons alle kansen gegeven, die hij nooit heeft gekregen.
He turned the tide.
Dat maakt van hem de CEO van de BVBA 'all dads in the world'.
Ik weet dat dàt hem heel gelukkig zal maken.

Bij deze sluit ik de thema-maand af.
Tel hier nu nog de God en de Godin bij en u weet hoeveel helden mijn wereld kent.
Meer moet dat, voor mij, niet zijn.

Cheers,
C.

Hero. Deel 3.

Den Debiel is jarig vandaag.
En omdat ik er nog maar 27 ben geworden, geldt voor hem 31.
4 jaar verschil in leeftijd.
Dag en nacht in karakter.

Hij, goedlachs.
Ik, contemplerend.
Hij, van goud.
Ik, van controverse.
Hij, vriend van alleman.
Ik, schenenschopper.
Hij, content en tevreden.
Ik, zoekend en gravend.
Hij, gaat dit al 'too much' vinden.
Ik, kan het niet laten.
Hij, pretentieloos.
Ik, aanmatigend.
Hij, diplomatisch.
Ik, vrank.
Hij, een goede huisvader.
Ik, one big spending machine.
Hij, zonnekind.
Ik, drama-queen.

But don't be fooled.
Hij en ik zijn veel meer dan andere karakters.
Wij zijn uniek.
Zonder klef gedoe, kaartjes, gejengel, 'I love you's' en geknuffel.
Wij spreken gewoon dezelfde taal. Zo simpel is het.
Wij verstaan mekaar.
Wat hij ook zegt, ik volg hem blindelings.
Welke wenkbrauw-fronsende actie ik ook onderneem, hij veroordeelt mij nooit.
En ik hoor aan zijn stem wat ik moet weten.
Ik mag zijn wie ik ben, met al mijn blutsen en builen.
Hij heeft een patent op mijn luisterend oor.

Ik gun hem alles.
En hij mij.
Onbegrijpelijk dat andere families elkaar de ogen uitkrabben.
Waar iedereen op een bepaald moment, een klets van mij kan verwachten.
Is hij de uitzondering op de regel.
Wij zijn zoals een broer en zus horen te zijn.
Inseparable.

Voor hem ga ik door een vuur.
Figuurlijk.
Maar ook letterlijk.
Zo gaat dat nu eenmaal bij helden.

Cheers,
C.

Hero. Deel 2.

 

Het Mamaatje.
De allerallerallerallerbeste.
Want vandaag is het Moederkesdag, en de rest is parking.

 

Soms zeggen beelden gewoon meer dan woorden.

Cheers,
C.

Growing Pains.

Onlangs lag ik op mijn terras wat te soezen.
Eeuwen geleden dat ik daar nog had gelegen, schande, want het is daar goed.
Zeer goed.
Ik zal het daar dan ook missen.
Nu de verhuis naderbij komt, begint mijn 'blijf toch onder de kerktoren'-hart te krimpen.
Veranderen is geen favo woord van Blondie.
Ook al ga ik naar een huis,
met een tuintje,
en een échte logeerkamer,
en plaats om al mijn materialistische spullen te leggen, steken, hangen,
en een trap,
en een terras,
en een zolder,
en een thuis voor Lily,
en voor Jack
en voor mijn loved-ones
en niet voor de rest van de wereld.
Mi casa no es su casa.
Kwestie van in het begin duidelijk te zijn.
Plopsaland blijft nog steeds in Adinkerke liggen.

Ik laat mijn oude crib met andere woorden, niet graag achter.
In het begin kreeg ik er zelfs tranen van in mijn ogen.
Ja, het is erg gesteld met mij, je sais.
Het was voor mij dan ook heel belangrijk, dat er goede, nieuwe bewoners inkwamen.
En dat is gelukt. Ik hoop dat ze er heel gelukkig gaan worden.
Want ik ben heel gelukkig geweest in mijn 'hol' zoals ik het graag noem.
Ook heel verdrietig, but that's life.
Desalnietemin was ik daar 'thuis'. Content.
Dat huis hoefde voor mij daarom niet zo persé.
Ondertussen heb ik mij er al meer dan mee verzoend.
En kijk ik er naar uit. Toch wel.
Alleen jammer van al dat paperassen-gezeik dat er aan te pas komt.
Daarvoor geldt: lotetmor.

Een huis kopen is namelijk: verplicht toetreden tot de Wereld van de Grote Mensen.
Volwassenen.
The Grown Ups.
Bah.
En daarbij horen ook, gratis en voor niks, de 'Vooroorlogse Termen':
'verlijden van een akte'
'kadastraal inkomen'
'schuldsaldo'
'hypotecaire lening'
'onroerende voorheffing'
'notariskosten'
Bah. Again.

En heel die santeboetiek, lieve mensen, is allesbehalve gratis en voor niks.
Er kan geen antieke uitspraak vallen of je krijgt er een overschrijving bij.
Hoe andere mensen dat allemaal bolwerken.
I. Do. Not. Get. It.
Ik, als controlefreak word daar dan ook knetterdeknettergek van.
Geconfronteerd met onze bureaucratie waar voor alles 85 papiertjes, en dubbel zoveel telefoons nodig zijn.
I. Realy. Hate. It.

But the worst thing of all is:
mijn shopbudget ga ik serieus moeten laten inkrimpen.
Want, Grote Mensen, gooien het geld niet meer langs ramen en deuren buiten.
Neen, Grote Mensen, kopen ramen en deuren.
Dus, als u mij deze winter in eeen 'démodé' stuk, anno 2012 ziet rondlopen: have mercy.
De nieuwe collectie wordt hier dan ook angstvallig vermeden.
Samen met het betreden van winkels, waar deze verkocht wordt.

Op verzoek van velen, een tipje van de sluier.
Van crib naar casa.
En als ge hier dan toch zijt, kunt ge mij ineens efkes helpen.
Wàt moet ik in godsnaam in dat tuinhuis gaan steken?

Ah, ja, en antwoorden als 'uweigen' zullen niet geapprecieerd worden.

Cheers,
C.

Hero. Deel 1.

Er was eens een schelmenhond.
Bruin. Labrador. Very feminin.
Een te korte staart. In de massa opgaan, zint haar namelijk niet.
Diva-streken in viervoeterformaat.
Hartensteler in het kwadraat.
In huis, het liefste schepsel, ooit gezien.
Uit huis, een straathond eerste klasse. De gemiddelde hooligan kan nog van haar bijleren.
Ik noem het 'enthousiast'.
Kwaadaardig is ze allesbehalve.
Een Grote Leermeester.
Altijd levend in het hier en nu.
Nooit klagen.
Immer content.
Steeds blij als ze je ziet.
Alle clichés bij elkaar, vermenigvuldigd maal 1000.

Binnen een paar maanden zal haar natte neus voor altijd bij mij zijn.
En ik wens haar nog een eeuwigheid te mogen kennen.
Onvervangbaar.
Onvoorwaardelijk.
Lily, de hondenprinses.

Mensen die het niet hebben met dieren, zinnen mij niet.
Mensen, die wel dieren hebben, maar ze vreselijk behandelen, zinnen mij nog minder.
Mijn verstand is te klein om begrip te hebben voor dierenleed.
Mijn woede des te groter.
Een blijk van hersenloosheid, zijn zij, die roepen: de mens is bovengeschikt aan de rest.
Zij zijn: a whole lot of nothing.

Daarom ben ik blij als er zulke berichten verschijnen.
En ben ik overgelukkig met mensen zoals zij.
They make this world a better place.
En nu ik hier toch ben, het is weeral lang geleden dat ik jullie nog eens een geweten heb geschopt:

En na het slaan het zalven:

She can swim, how cool is that!

Verder geen grote woorden, ik heb in juli nogal veel noten op mijn zang gehad.
Ne mens moet weten wanneer hij zijn bek dient te houden.
Bovendien ben ik sinds gisteren terug aan het detoxen.
Ik kan u verzekeren, wees blij dat ik vrijwillig zwijg.
Met de sugar kick die ik heb, is mijn humeur tot diep in de gangen van de hel gedaald.
Hoofdpijn.
Doodmoe.
Chagrijnig.

Ja, dàt doen suikers en gluten met je lijf.
Maarrrrrr vanaf morgen ben ik weer 1 energiebom.
A la bonheur, zou ik zo zeggen.

Cheers,
C.