maandag 30 december 2013

Introspectie

Nog een kleine 36u en we mogen weer met z'n allen uit ons dak gaan.
Lekker spontaan om 0:00 kussen rondstrooien, happy faces, en wensen die we een halve dag later al vergeten zijn.
Ik blijf het zeggen, Oudjaar is een verplicht nummer voor mij.
Het jaar dat ik kan thuis blijven met een geldig excuus, zal ik het ook doen.
Nu, deze keer gaan de Prins, de Pussy, de Prinses en ikzelf nog eens 'ons best' doen.
We zijn hier ingeschreven.
Mijn vegi-menu is geregeld.
De pamper-sessies om mij onweerstaanbaar te maken evenzo.
The outfit will be smashing. Natuurlijk.
Ik verwacht dan ook dat ik op z'n minst op 2 Stromae nummers, de betere dance moves mag vertonen.
Waarschijnlijk ben ik tegen 2:00 al kapot, wegens te hoge hakken en te weinig uithoudingsvermogen.
U mag mij hiervoor gerust een 'dikke seut' vinden.
Vergeet echter niet dat ik in mijn 10-jarig horeca-bestaan waarschijnlijk meer het varken heb uitgehangen, dan jullie allemaal tesamen.
Met plezier neem ik de titel van 'duts' dan ook in ontvangst.
I had my share of the cake. Big time.

Et voila, het is tijd om eens achterom te kijken.
Iets wat ik met het ouder worden, weliswaar minder en minder doe.
Everything happens for a reason en gedane zaken nemen geen keer.
Spijt hebben en terugblikken, heeft volgens mij niet veel zin.
Maar bij de start van een kakelfris jaar, is een beetje introspectie niet ongepast.
Here we go.
Iedereen rondom mij bleef gezond en wel. Daarom alleen al is het een fantastisch jaar geweest.
Mijn trein boemelde gestaag verder, soms sloom, dan weer op z'n TGV's.
Er stapten mensen van mijn trein, vrijwillig, om hun reis elders verder te zetten, zonder mij.
Anderen gooide ik er zelf af, omdat ze mijn voertuig niet met respect behandelden.
Nieuwe individuen stapten op, en ik ontving ze met open armen.
Velen bleven zitten, waarvan sommigen al heel lang met mij reizen.
Ons abonnement werd vernieuwd, again.
2013 stond in het teken van de casa.
Veranderingen. Aanvaarden. Vernieuwing.
Ik overwon velen, en lachte in mijn vuistje.
Werd mijn eigen BFF en vond meer en meer rust.
Had lachbuien vol decibels, en ik geneerde er mij niet (meer) voor.
Ik inspireerde de ene, en irriteerde de andere.
Stond steviger in mijn schoenen dan ooit tevoren.
Er waren strontdagen en zonnedagen.
Ontgoochelingen waren er ook, jammer genoeg, toch: what doesn't kill you, makes you stronger.
Ik schold de halve wereld uit in mijn auto en stak lustig langs rechts voorbij.
Had geweldige gesprekken en ontmoette boeiende figuren.
Huilde bij gruwelijke beelden.
Leefde nog gezonder, en bewuster. (De triljard zakken chips buiten beschouwing gelaten.)
Las topboeken, zag steengoede series, ging naar legendarische films.
Mijn pen bleef scherp, mijn woorden waren soms hard, maar mijn hart werd groter.
Bottom line: it was a good year.

2014 zal het jaar van Lily worden.
En Jack.
Mijn meest intense focus zal naar hen gaan.
Hierdoor krijgt het mamaatje meer ademruimte. En dat verdient ze, meer dan wie ook.
Want, El Familia staat eenzaam en alleen op nummer 1. Tegen een bloedband kan niets op.
De komende 12 maanden zal er nog meer geijverd worden voor de dieren en hun habitat.
Hou u al maar vast.
New York wordt ook een belangrijke. Dat voel ik gewoon.
En ik ben blij dat zij mij hiervoor de kans geeft.
Concerten om duimen en vingers af te likken staan klaar: The King & The Queen.
En laten we vooral dit niet vergeten.
Sport ga ik deze keer eens inlassen, zodat ik eindelijk hier bij zal zijn.
En van die triljard zakken chips, zullen we er een miljard maken.
De glimlachen gaan we verdubbelen.
Maar bovenal, zal het nieuwe jaar een kersvers professioneel verhaal brengen.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat het anders kan, en beter.
Noem mij een idealist, een dromer.
Perfect mogelijk, maar ik geef de volgende quote als antwoord daarop (en ik ga ze in het VET zetten):

If you are not trying to make a difference, then what are you doing, really?

Happy 2014!

Cheers,
C.

woensdag 18 december 2013

schuld en boete

In mijn jonge jaren ging El Familia Rome braaf 's zondags naar de kerk.
Dat feestje is al lang afgeschaft, maar toen was dat de normaalste zaak van de wereld.
Als klein meisje heb ik dan ook uren versleten in de mis, hoofd naar beneden, lezend in mijn kinderbijbel.
Gelukkig maar, God de Vader had eens recht in mijn ogen moeten kijken.
Hij had mij asap uit zijn Huis gegooid. Het kattenkwaad droop namelijk van mijn gezicht.
Door dat gelees zijn de verhalen van het oude en het nieuwe testament mij allesbehalve onbekend.
Ken ik de hoofdpersonages, en zij die maar een bijrol mochten spelen.
Weet ik de slechteriken bij naam: Kaïn, Aaron, Judas, you motterfokkers.
En, ben ik zo geïndoctrineerd, dat bij een zeer sporadisch bezoek van een misviering dezer dagen, ik nog steeds heel 'den hannekesnest' aframmel van voor naar achter en weer terug.

Ik ben tegenwoordig niet meer zo'n fan van de katholieke kerk.
Van geen enkel godsdienst waar sprake is van zondaars, boete, schuld en andere deprimerende woorden.
Vele religies houden hun leden klein, dom en zielig en dat past niet bij mij.
Met z'n allen: 'Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld' kwelen, daarbij in schone synchrone choreo het hoofd naar beneden buigen en het vingertje tegen de borst tikken.
Not my cup of tea.

De Caroline 2.0 heeft dan ook de woorden 'schuld' en 'boete' geschrapt uit haar woordenboek.
Deze versie trouwens, the new and improved Caroline, is ontstaan na Compostella.
Me dunkt dat die uitstap wel voldoende in de sfeer 'ontbering' lag, en dan zwijg ik nog over 'afstraffing'.
Een vrijstelling voor de rest van mijn leven dus.
Grapjeeeeuh.
Sindsdien ben ik gewoon veranderd, noem het geëvolueerd.
De editie 0.0 en 1.0 van mezelf waren ook goed, daar niet van, alleen besefte ik dat toen nog niet.
Waardoor ik heb gevochten en gelogen en mezelf verloochend en tegen schenen heb gestampt.
Mijn PR in die dagen was onbestaand.
Ook, heb ik mij degoutant veel schuldig gevoeld.
Want, dat is het gevolg van lessen vol zondaars, schuld en boete.
Ons wordt al heel jong geleerd, dat ie-de-reen verantwoordelijk is voor het geluk van ie-de-reen:
Jij moet lief zijn tegen mij, zodat ik gelukkig kan zijn.
Jij mag niet 'lelijke koe' zeggen, want dan wordt zij verdrietig.
Jij moet mij bloemen kopen, zodat ik mij 'geliefd' kan voelen.
Jij moet tegen mij zeggen hoe mooi ik wel niet ben, want anders weet ik dat zelf niet.

Hallooooooo!! Wake up call, bitte please, als het efkes kan.
Ik ben dus allesbehalve verantwoordelijk voor uw 'goed gevoel'.
Ik ben verantwoordelijk voor mijneigen goed gevoel en dat is al moeilijk genoeg.
Ik ben verantwoordelijk voor de 'weerlozen' rondom mij, niet voor elke, andere, volwassen mens.
Dus, als jij 'foorwijf' tegen mij zegt, raakt dat mijn koude kleren niet.
Omdat ik sinds de 2.0 wel een ruggengraat heb, en in de spiegel kan kijken en kan aanvaarden wie ik ben.
Ik weet namelijk dat ik geen foorwijf ben.
Althans, toch niet altijd.
Ik hoef mij niet meer te draaien en te keren om iemand anders te zijn.
Take it or leave it.

Het kwam dan ook als een behoorlijke 'shocker' aan, toen 'Guilt' vorige week plots weer aan de deur stond.
Want hoe hard ik hier ook heb liggen roepen over 11/12/13 en de Hoogdag. Het is geen waar geweest.
Magisch, dat wel, maar dan eerder in de hekserij-zin.
Die dag is er namelijk veel fout gelopen. Veel te veel.
Het heeft geen zin om alles op te noemen.
De 'son of a bitch day' was gewoon een etmaal te vroeg.
Waardoor ik na 14u terug de casa binnen kwam en mij een uitgewrongen vod voelde.
Fysiek en mentaal.
En zo het trouwfeest van mijn vriendin miste.
Ik was op dat moment, de slechtste match voor haar Mooiste Dag.

Is dat een ramp?
Neen.
Zag zij er daarom minder goed uit?
Zeker niet.
Was haar feestje hierdoor om zeep?
Allesbehalve.
Heb ik haar ontgoocheld?
Waarschijnlijk wel.

En ik weet zeer goed hoe teleurstelling proeft.
Velen hebben mijn maaltijden hiermee bestrooid, vroeger, in de 0.0 en 1.0 uitvoeringen.
Zelfs nu, krijg ik ook nog af en toe een koude douche.
Omdat iemand mijn luide stem en scherpe tong niet aanvaardt.
Omdat sommigen mijn dierenliefde belachelijk en dom noemen.
Maar zoals ik al schreef, lig ik daar niet wakker van.

Weliswaar heb ik wakker gelegen van mijn afwezigheid.
Van het schuldgevoel.
En niet omdat ik terug in mijn oude gewoonten ben gevallen.
Neen, uit respect en vriendschap en liefde.
Voor Haar en niet omdat Hij mij dat oplegt.
Niet te verwarren met verantwoordelijkheid.

Fluo was het dus nog wel, alleen met een pak minder glans.

Cheers,
C.

dinsdag 10 december 2013

Fluo

Als ik dagen fluo-gewijs zou kunnen markeren, als waren het papieren, ik zou nogal mijn gang gaan.
Met uitroeptekens en cirkels en alle kleuren van de regenboog en vooral veel hartjes.
Jawel, lieber menschen, de Hoogdagen zijn gearriveerd sinds december zich kwam aanbieden.
Om u te bewijzen, dat ik dus ook iets anders kan dan commentaar geven op Jan en Alleman, een overzicht:

- Vrienden bezochten mij en de casa, en lieten daarbij stofdeeltjes vol vreugde achter.
- 1/12: de Godin werd gevierd voor een noemenswaardige verjaardag. Ze wordt zo snel groot.
- 2/12: ik pakte mijn valies voor het Londen-jubileum met het mamaatje.
- 3/12 tem 7/12: Topdagen in Londen, uitgebreid verslag volgt later.
Tijdens deze periode zorgde DC met Den Debiel als assistent voor de schelmenhond Lily. En hij slaagde cum laude, weeral.
- 8/12: ik wentelde mij een hele dag in de casa en ik kan zeggen dat we stilletjesaan naar elkaar toe groeien. Ik praatte die dag enkel in mezelf, met mezelf, en ik vond dat ge-wel-dig.
- 9/12: ik kocht een nieuwe garagepoort. Tegenwoordig ben ik trots op zulke dingen. My God.
- 10/12: straks is het pampertijd. Figuurlijk jaaa. Sinds ik in september mijn gelnagels liet verwijderen, wegens financieel andere prioriteiten, zien mijn handen eruit alsof ik elke dag iemand op zijn bakkes sla. Moest dat nu nog waar zijn, in de zin van 'kinderverkrachters, vuile broodfokkers, dierenmishandelaars en nog van dat grut', zou ik daar geen probleem mee hebben. Jammer genoeg, ben ik niet zo stoer, en loop ik met onverzorgde tengels rond, zonder geldig reden. Nu eindelijk, na 3 maanden, mijn nagel terug sterk is, ga ik nog eens voor een manicure. En ne pedicure, kwestie van ineens zot te doen. Het allerliefst zette ik er terug een gelnagel op, al was het maar voor haar: geweldig werk, topgriet.
Maar dat zal toch nog even moeten wachten, gezien mijn supersonische garagepoort to be.
Dus zij, trouwens ook een topgriet, zal mijn binnen een paar uur in de watten liggen.
Zo zal ik morgen op mijn best zijn.
Want.
Morgen.
11/12/13.
Is. Het. Uberhoogdag.
Hoger bestaat niet.
In de fluo-zin is het morgen: kleurboek.
Ik ben zo excited, dat ik er al 2 dagen niet van slaap. En dat wil al iets zeggen.
Spijtig genoeg kan ik er verder niets over vertellen.
Want het is geheim, als in CIA en FBI tesamen. Nu gij.
En ja, een blog, dat is natuurlijk het tegenovergestelde van topsecret.

Maar kom, niet getreurd, de datum alleen al, zal ook bij jullie voor vele magische momenten zorgen.
Op de koop toe, heb ik morgenavond een trouwfeest van een vriendin.
Wij samen dateren van in mijn garçon-jaren.
En laat ik nu uit ondervinding weten, dat als 'horeca homo sapiens' een feestje geven, het dak eraf gaat.
Ik zal dus mijn 'alleen voor de echte, goede klanten is het nu al solden'-vers van de pers-topkleedje aantrekken.
Les nouvelles stilettos ombinden.
Mijn haren laten brushen, o jawel.
Et alors, on danse.
Zodat:
- 12/12: son of a bitch day wordt. Maaaarrrr ook hier licht in de duisternis, want ik krijg een volwassen logeergast, als in den Bunny. Tjakaa.
Verder:
- 13/12: ga ik met de 3 P's (Pussy, Prinses, Prins) naar Els de Schepper in het Sportpaleis. FEEST.
- 14/12: de God komt logeren. Hij + ik + quality time= fluo + glitters
- 15/12: God en ik gaan samen op stap, alwaar ik weer veel 'tante-punten' zal scoren. Zemozekerst.

En dan is het nog maar half december.
Lege fluostiften, for sure.

Cheers,
C.