maandag 25 maart 2013

Nag, nag, nag.

Wat is al dat gezaag toch over het weer?
Ja, het is koud.
Ja, de winter heeft lang genoeg geduurd.
Ja, al die sneeuw is er vlotjes over.
Ja, vorig jaar, deze tijd was het een pak warmer.
Ja.
What are you gonna do about it?
Niets.
Ewel, hou dan allemaal uw mond dicht, en stop met mekkeren.
Als je zon wil, GA dan naar de zon.
Zo hoef ik niet meer te luisteren naar al dat geklaag.
Bovendien zal Zaventem nu vrijdag weer worden bestormd door een 'record aantal Belgen'.
Richting warmte en/of sneeuw.
Dus: zip it, for once and for all.
En als je het écht niet meer kan uithouden: verhuis dan gewoon.
Meer plaats voor mij en anderen, die zonder klaagmuur door het leven wandelen.
Naar het schijnt is het tegenwoordig wel leuk vertoeven in Cyprus.
Wattenkte?

Trouwens, hoe zou je zelf reageren, als je al jaaaaaren een dikke middelvinger opgestoken krijgt?
Als er al zo lang geen rekening met jou wordt gehouden?
Dan ga je rebelleren, toch?
Wel, dat doet Moeder Natuur nu.
Al dat gejank, laat het aub voor wat het is, want dit is onze eigen, dikke, grote schuld.
We moeten allemaal persé een eigen auto hebben.
We willen allemaal, putteke winter, mango's kunnen eten.
We vliegen allemaal zo graag de wereld rond, als ontdekkingsreizigers.
We gooien zo graag bomen om, zodat we allemaal onze eigen villa kunnen neerpoten.
We lopen allemaal heel graag rond in chemisch, gemaakte spullen.
We spuiten vanalles de lucht in, dat daar niet hoort.
Wel, dan moeten we ook allemaal niet verschieten, en grote ogen opzetten, als bepaalde fenomenen zich beginnen te verweren.
Voila.
You can't have your cake and eat it too.

Ik zie er het positieve van in, hoor:
Langer met dikke panties rondlopen, ergo benen kunnen tonen.
Nog in de verste verte geen mug te bespeuren.
Wassen auto is niet meer aan de orde.
'Bikini klaar maken' ook niet.
De kerstboom kan gewoon blijven staan.
Zomercollectie kan genegeerd worden, waardoor de bankrekening stijgt.
Geen zweetplekken, nergens, nooit.

En, er zijn ergere dingen, geef nu toe.
Zoals mijne showgsm, die ik dit weekend heb laten vallen.
*
Trouwens, waarom wordt het woord 'gsm' niet meer gebruikt?
Tegenwoordig zeg je 'smartphone' of 'mijn Iphone' of 'mijn Blackberry'.
Ik zeg dus 'showtelefoon'. Omdat het dat ook is.
No offence hoor, maar niemand heeft dat eigenlijk écht no-dig.
Als in 'levensbelangrijk'.
*
Bon, dat vallen op zich, is geen unicum, voor mij.
Ik bescherm mijn fragiele spullen dan ook grondig, uit voorzorg. Of het is kapot in no time.
Natuurlijk heeft deze keer, het scherm, de grond als eerste geraakt.
Het geluid voorspelde al niet veel goeds.
Het oprapen bevestigde dit: barsten, everywhere.
En neen, ik ben niet asap naar de winkel gespurt voor een nieuwe.
Alles werkt nog, dus waarom zou ik.
Esthetisch is het geen zicht, maar ja, dat ben ik soms ook niet.
No prob dus.
Het is nu wel duidelijk dat mijn electronica en ik, in 'een moeilijke fase' zitten.
Eerst begaf de laptop het, vandaar ook de langere stilte hier.
Ik hou mijn hart al vast voor het volgende.

Maar, om toch nog even terug te komen op het onderwerp du jour.
Neem het van mij aan, binnen 2 maanden loopt iedereen te zuchten als het ineens 32 graden is.
Wordt er naar Daikin gespurt om airco in het ganse huis te laten installeren.
Vallen de bejaarden neer.
Puffen we bij elke gezette stap.
En maar urmen.

Conclusie: het is ook nooit goed.

Maar, niet getreurd, we zijn gezond.
En, er is een nieuwe paus, die nog steeds hele bevolkingsgroepen stigmatiseerd.
En, ze schieten nog steeds, na al die maanden, de pannen van het dak in Syrië.
En, er worden meer pillen geslikt dan ooit tevoren.
En, de paaseieren zullen in ieder geval niet smelten dit jaar!

Cheers,
C.

donderdag 14 maart 2013

Out of office

Ik ben met vakantie.
Ja, toch wel.
Sinds gisteren, tot volgende week woensdag.

'Gaan skiën', zegt u? Neen.
'Naar de zon dan, misschien?' Neen, ook niet.
'Op citytrip zeker?' Nope, again.
'Compostella 2.0 toch niet?' Goe zot zeker.
Niejeniejenieje.
Ik zit aan de Belgische kust.
'Ah, een Spa geboekt in Knokke, Caroline?' Ik dacht het niet.
Daar verschieten jullie van, n'est-ce pas?
Ja, ik weet dat men mij al eens durft te beschuldigen van hautain gedrag.
Maar deze keer mag u de zonde terug naar afzender sturen.
Niets mee te maken.
Mijn verblijfplaats voor de komende dagen is Oostduinkerke, ver verwijderd van alles wat mondain is.
Mezelf inclusief.
Here, my middle name is: Incognito.

Samen met mijn BFF Lilyvanilli, oftewel de schattigste schelmenhond ter wereld.
Moesten jullie zich haar niet meer herinneren:














Hier ziet u haar in haar normale doen, pretenderend dat ze Simba, The Lion King is.
Qua hooghartig gedrag, kan ik nog iets van haar leren.

Zij is dus mijn gezelschap, de komende dagen.
Saai, denkt u misschien?
Verre van zelfs.
Dat beest zorgt voor genoeg entertainment.
En hoeveel lawaai ikzelf ook altijd bijheb, stilte heeft voor mij niets ongemakkelijks.
Trouwens Lily en ik hebben zo onze eigen spreektaal.
Eenzaam dan toch?
Ook daar heb ik geen problemen mee. Alleen zijn, is zelfs één van mijn talenten.
De basis van alles om gelukkig te zijn, meen ik.
Mensen die steeds 'omringd' moeten zijn: I don't trust them.
Tot zover mijn 'psychologische inzichten waar niemand op zit te wachten'.

Wat doe ik hier dan?
Veel wandelen en veel lezen: voedsel voor lichaam en geest.
Zorgen dat Mevrouw de Hondendiva naar hartenlust kan lopen, springen, graven en snuffelen.
Zij, ik, het strand, en de duinen: helemaal voor ons alleen.
Geen levend wezen te bespeuren hier, waar wij alleen maar content mee kunnen zijn.
De leuze is namelijk: hoe minder zielen, hoe meer plaats om onbezorgd zonder leiband te racen.
Lily crost iedereen naar huis, maar echt iedereen.
Op die momenten pretendeert ze een Windhond te zijn.
Ook schizofrenie is haar niet vreemd.
Zoals u kan zien, behoort zij, zeer duidelijk, tot het ras Labrador.
Ach ja.

Waar de negatieve connotatie van 'hondenleven' vandaan komt, is mij een raadsel.
Het leven dat zij leidt, is een waar godenleven.
Hadden alle beesten maar zoveel geluk.
* Ja, sorry, ik kon het niet laten.*
En vanaf volgende week, dus ook een nieuwe 'Thuis'.
De oudertjes verhuizen morgen naar hun nieuwe mansion.¨
*Thank god, dat ik dat event niet 'live' hoef mee te maken.*
Hopelijk vindt Queen L het daar leuk.
Of Houston heeft weer een probleem.

Zorgen voor morgen zou ik zo zeggen.
Want vandaag is het koud, maar zonning.
Ligt mevrouw rustig te snurken, hier naast mij.
Gaan we straks alle meeuwen een klein attakske bezorgen door onverwachts het strand op te stormen.
Om dan, als topmoment van de dag, samen TV te kijken, deze avond.
Waar zij haar donkerbruine kop op mijn schoot zal leggen.
Haar zachte poot op mijn arm.
Enzo stilletjes naar hondendromenland te gaan.
Want wat zij geeft, elke seconde van de dag is onvoorwaardelijke liefde.
Cliché, maar oh zo waar.
Dàt is wat ik noem, een echte BFF.

Om af te ronden, wil ik jullie dit beeld niet onthouden.
Zo ziet 'Incognito' er uit.















Ziezo, hebben jullie vandaag ook eens goed kunnen lachen.

Cheers,
C.

woensdag 6 maart 2013

De wonderjaren

Vorige week was weer een toppertje voor mij.
Vollen bak melancholie, heimwee en mementos.
Waar de mamaatje bij elke Elvis kreet terug gecatapulteerd wordt naar haar jeugd,
krijg ik dezelfde syptomen, bij alles wat ook maar van ver ruikt naar 20 jaar terug.
The 90's en dat een hele week op Qmusic.
Ze hebben mij hier bekans buiten gegooid.
Waarom?
Blijkbaar iets met mijn zangcappaciteiten.
Wat te belachelijk voor woorden is.
Want, iedereen die mij kent, weet dat er een Mariah Carey aan mij verloren is gegaan.
Mét handbewegingen en al.
Zeker als ik in de hoogte ga.
Alex Calier krijgt er kiekeboebelen van.
Ik allesbehalve. Pathetiek en drama, my holy grail.
Natuurlijk, egoïst als ik ben, uit ik dit wonderbaarlijke talent, alleen als ik in mijn auto zit.
Vorige week, exeptioneel, in mijn dagdagelijkse habitat.
Nog een geluk dat de VTM hier niet was.
Of ze hadden The Voice asap afgeschaft.
Yo soy La Voz.
En ineens internationaal en al, hé.
Nu gij.

Soit.
Deze ver vervlogen tijden, omvatten mijn puberjaren.
Die 10 jaar hebben geduurd.
Volgens mijn ouders zelfs langer.
Ik ontken dit volledig.
Toch, gebiedt de eerlijkheid mij, om toe te geven, dat het niet mijn schoonste episode is geweest.
Maar omdat het hier niet 'komkommer en kwel' land is, bespaar ik u de details.
Laten we het gewoon houden op 'ambetant joenk'.
That covers it quite well, hé mamaatje?
Op de koop toe was ik ook nog eens zo'n beest dat met de meute meeholde.
Totaal geen inventiviteit, nada persoonlijkheid, zero identiteit.
Gewoon de kudde achterna: c'était moi.
Schaamrood op mijn wangen, ja.
Mijn evolutie in die 90's ging van 'seut' naar 'combats + anarchie' naar 'snob + snobber + snobst'.
Lekker met de hoop mee.
Ja, sorry mensen, als het niet schoon is, zeg ik het ook.
Mass: been there, done that.
Beter toen dan nu, zeker?
Daarom ook, dat er dezer dagen, geen koebeest, laat staan een massa, te zien is rondom mijn persona.
Hoe meer mensen mij 'fel', 'hevig' en 'flamboyant' noemen, tegenwoordig, hoe liever ik het heb.
Als tegenreactie.
Vandaar de grote afkeer naar alles wat  'Bourgeois, as-tu vu ma chemise de Ralph Lauren?' is.
Maar dat wist u natuurlijk al.

Toch, die jaren hebben mij veel plezier en happy moments bezorgd.
En geef nu toe: de muziek was geweldig.
Onder het motto, liever lui dan moe, krijgen jullie gewoon, een stuk van mijn 90's lijstje:

- Beverly Hills 90210
- Titanic
- VTM
- Alive
- El Marina-kuif
- eerste CD
- de Golfoorlog
- Claudia Schiffer
- Schalkse Ruiters
- Run, Forest, run
- Keith Harring
- Twin Peaks
- Jean Luc Dehaene
- De Mol
- Seven
- Rage against the machine
- Melrose Place
- Everything I do, I do it for you
- The Lion King
- Bill Clinton
- 2 Unlimited
- Marco Borsato
- 10 om te zien
- 4 weddings & a funeral
- Michael Jordan
- Cindy Crawford
- Foute beat
- de Macarena
- The Spice Girls

Met als numero 1:
U moet mij deze eens zien zingen, in de auto.
Green with envy, zemozekerst.





En dan spreek ik enkel over de 'vertiersector'.

De meeste van mijn dierbaarste vriendschappen, een paar uitgezonderd, zijn ook in de jaren ontsproten.
Onlangs nog ben ik gaan tafelen met mijn 2 'oudste' vrienden en hun eega's.
Hen ken ik waarschijnlijk het langste van allemaal.
Een triumviraat, vroeger.
Topavond, nu.
Fantastische herinneringen, voor altijd.
Mijn kleine hartje vrolijkt daarvan op.

U leest het, ik word weer helemaal het watje van weleer.
Tzal hier eens rap gaan gedaan zijn.

Cheers,
C.

PS: geen blog over de 'Nacht van de Televisiesterren' wegens 1. geen Astrid en 2. de Fashionpolice wist niet waar eerst te beginnen.