De wonderjaren

Vorige week was weer een toppertje voor mij.
Vollen bak melancholie, heimwee en mementos.
Waar de mamaatje bij elke Elvis kreet terug gecatapulteerd wordt naar haar jeugd,
krijg ik dezelfde syptomen, bij alles wat ook maar van ver ruikt naar 20 jaar terug.
The 90's en dat een hele week op Qmusic.
Ze hebben mij hier bekans buiten gegooid.
Waarom?
Blijkbaar iets met mijn zangcappaciteiten.
Wat te belachelijk voor woorden is.
Want, iedereen die mij kent, weet dat er een Mariah Carey aan mij verloren is gegaan.
Mét handbewegingen en al.
Zeker als ik in de hoogte ga.
Alex Calier krijgt er kiekeboebelen van.
Ik allesbehalve. Pathetiek en drama, my holy grail.
Natuurlijk, egoïst als ik ben, uit ik dit wonderbaarlijke talent, alleen als ik in mijn auto zit.
Vorige week, exeptioneel, in mijn dagdagelijkse habitat.
Nog een geluk dat de VTM hier niet was.
Of ze hadden The Voice asap afgeschaft.
Yo soy La Voz.
En ineens internationaal en al, hé.
Nu gij.

Soit.
Deze ver vervlogen tijden, omvatten mijn puberjaren.
Die 10 jaar hebben geduurd.
Volgens mijn ouders zelfs langer.
Ik ontken dit volledig.
Toch, gebiedt de eerlijkheid mij, om toe te geven, dat het niet mijn schoonste episode is geweest.
Maar omdat het hier niet 'komkommer en kwel' land is, bespaar ik u de details.
Laten we het gewoon houden op 'ambetant joenk'.
That covers it quite well, hé mamaatje?
Op de koop toe was ik ook nog eens zo'n beest dat met de meute meeholde.
Totaal geen inventiviteit, nada persoonlijkheid, zero identiteit.
Gewoon de kudde achterna: c'était moi.
Schaamrood op mijn wangen, ja.
Mijn evolutie in die 90's ging van 'seut' naar 'combats + anarchie' naar 'snob + snobber + snobst'.
Lekker met de hoop mee.
Ja, sorry mensen, als het niet schoon is, zeg ik het ook.
Mass: been there, done that.
Beter toen dan nu, zeker?
Daarom ook, dat er dezer dagen, geen koebeest, laat staan een massa, te zien is rondom mijn persona.
Hoe meer mensen mij 'fel', 'hevig' en 'flamboyant' noemen, tegenwoordig, hoe liever ik het heb.
Als tegenreactie.
Vandaar de grote afkeer naar alles wat  'Bourgeois, as-tu vu ma chemise de Ralph Lauren?' is.
Maar dat wist u natuurlijk al.

Toch, die jaren hebben mij veel plezier en happy moments bezorgd.
En geef nu toe: de muziek was geweldig.
Onder het motto, liever lui dan moe, krijgen jullie gewoon, een stuk van mijn 90's lijstje:

- Beverly Hills 90210
- Titanic
- VTM
- Alive
- El Marina-kuif
- eerste CD
- de Golfoorlog
- Claudia Schiffer
- Schalkse Ruiters
- Run, Forest, run
- Keith Harring
- Twin Peaks
- Jean Luc Dehaene
- De Mol
- Seven
- Rage against the machine
- Melrose Place
- Everything I do, I do it for you
- The Lion King
- Bill Clinton
- 2 Unlimited
- Marco Borsato
- 10 om te zien
- 4 weddings & a funeral
- Michael Jordan
- Cindy Crawford
- Foute beat
- de Macarena
- The Spice Girls

Met als numero 1:
U moet mij deze eens zien zingen, in de auto.
Green with envy, zemozekerst.

En dan spreek ik enkel over de 'vertiersector'.

De meeste van mijn dierbaarste vriendschappen, een paar uitgezonderd, zijn ook in de jaren ontsproten.
Onlangs nog ben ik gaan tafelen met mijn 2 'oudste' vrienden en hun eega's.
Hen ken ik waarschijnlijk het langste van allemaal.
Een triumviraat, vroeger.
Topavond, nu.
Fantastische herinneringen, voor altijd.
Mijn kleine hartje vrolijkt daarvan op.

U leest het, ik word weer helemaal het watje van weleer.
Tzal hier eens rap gaan gedaan zijn.

Cheers,
C.

PS: geen blog over de 'Nacht van de Televisiesterren' wegens 1. geen Astrid en 2. de Fashionpolice wist niet waar eerst te beginnen.