dinsdag 29 april 2014

Vier jaar.

Vier jaar geleden, zat ik nu op een trein.
En bevond ik mij ergens tussen Kontich en Saint Jean Pied de Port.
Met tranen in mijn ogen, zeker weten.
Heimwee vanaf de eerste moment.
En een hart gekrompen tot kabouterformaat.

Vier jaar geleden zat ik nu op een trein.
Alleen.
Zonder gsm.
Zonder ipod.
Zonder ipad.
Een rugzak van 13 kilo was mijn enigste gezelschap.
En een klein engelenhangertje, dat het Mamaatje mij 's morgens had gegeven.

Vier jaar geleden zat ik nu op een trein.
Per seconde die passeerde, werd ik mistroostiger.
En er ging geen minuut voorbij zonder dat ik dacht:
'What the fuck were you thinking. Ga gewoon terug.'

Vier jaar geleden was het 29 april 2010.
En was ik begonnen aan El Camino.
De bedevaartstocht naar Santiago de Compostela, zoals ze zeggen.
Toen wist ik alleen nog niet dat het Mijn Camino zou worden.

Vier jaar geleden schreef ik nu de eerste zinnen van een nieuw hoofdstuk.
Zonder het te beseffen.
'Finishing a circle, and beginning another one', zoals ze hier zeggen.
Want we wandelen de route allemaal voor een reden.
En die drijfveer bevindt zich meestal niet in de smiley-categorie.
Idem bij mij.
Het ludieke stuk heeft Cinderella al genoeg vertelt.
Maar de keuze an sich was vooral één van loutering.
Het was er één van 'no other option'.

Vier jaar geleden was ik namelijk een ander mens.
Allesbehalve vrolijk, tevreden, gelukkig, en jolig.
Ik wist met mezelf geen blijf.
En vond het leven allesbehalve 'a joy'.
Ik was een 'needy' persoon, afhankelijk en zonder vastheid.
Met uiterlijk vertoon probeerde ik de leegte op te vullen.
De ziekte van deze eeuw.

Maar zoals ik altijd zeg:
'ofwel doe je er iets aan, ofwel spring je van de brug.'
Zo simpel is het.
Dus ik vertrok.
Om ver van huis, dicht bij mezelf te komen.

En nu, vier jaar later, op 29.04.2014 is het hoofdstuk geschreven.
Mijn Camino begon daar op die trein.
En het is een pittige geweest.
Met veel bulten en een paar geschaafde knieën.
Met modderpoelen en donkere bosweggetjes.
Met verloren gelopen momenten en changements de route.
Met omwegen en pauzes.
Met bloemenperken en regenbuien.
Met het maken van keuzes en daarop weer terug komen.
Met degoutant veel zonneschijn en behoorlijk wat regenbogen.
Met veel tranen en nog meer lachbuien.
Met geploeter en weer boven komen.
Maar altijd Mijn Weg.

Lily kwam in mijn leven. Wat één van de meest bepalende momenten is geweest.



Zij bracht mij de essentie, daar waar ik nu voor sta.
Een paar van de belangrijkste mensen stonden op.
De Godenkinderen groeiden en namen mijn hart in beslag.
El Familia bleef gezond en bijeen.
Ik ging naar Bali, een memorabele reis.
De casa werd gekocht.
Mijn geest en body werden gezonder en fitter.

Ik leerde verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven.
Werd zachter, milder en een pak aangenamer.
Aanvaarding en dankbaarheid kregen een prominente plaats.
Ik schuw geen spiegel meer en loop met rechte rug.
Ik heb de draken en demonen verslagen.
Weinig haalt mij nu nog uit mijn evenwicht.
Omdat ik weet wat ik kan en op mezelf vertrouw.
Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld.
Maar bovenal werd ik de protagonist in mijn eigen leven.
En iedereen die zich daar niet mee kan verzoenen, wordt genadeloos aan de deur gezet.
De Vosin verloor een pak van haar streken.
Maar, verleerde ze niet.

Newsflash dus voor die paar huppeltrutten, die hun eigen triestige bestaan niet kunnen aanvaarden:
Blijf weg van mijn voordeur.
Ga terug naar de catacomben van jullie eigen beerput.
Het boeit me niet.
I'm not impressed. Not. At. All.
Bij deze dus.

Het vuile werk is nu gedaan voor mij.
Het is tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
De timing is perfect.
De cirkel is rond.



Camiante no hay camino al andar - De weg ontstaat doordat je hem aflegt.

Cheers,
C.

donderdag 17 april 2014

Hoeren en boeren.

Zalig toch die paasvakantie, hé.
'Is madam op verlof, ofwa?' denkt u nu misschien.
Wrong guess.
Vakantie impliceert gewoon: minder auto's op de baan.
En dat geldt voor 's morgens, 's middags, 's avonds, EN 's nachts.
Naar en van het werk rijden, zonder gevloek, geclaxonneer, gezucht en geroep, het is zo eens iets anders.
Ja, jongens, het verkeer, het blijft een heikel punt in mijn oh, zo 'bewuste bestaan'.

Achter het stuur waan ik mij Oppergodin van de Weg met Streken Enal.
Sommigen zeggen: Een echte hoer.
It comes with the surname. Echt wel.
Zet Rome achter uw prefix en het is om zeep.
DC, den Debiel, mijn neven, allemaal hetzelfde rijgedrag.
En u leest het goed, als vrouw is het eenzaam in het 'Clubke van de topchauffeurs'.
Want ja, samen met de Oppergodin, komt natuurlijk het Perfecte Rijgedrag.
Ik ken maar 2 dames, die eventueel mee in het Clubke zouden mogen komen: gij, ja, onder andere.
Voor de rest vind ik mijn vrouwelijke collega's over het algemeen behoorlijk irritant achter het stuur.

Nu de verzameling ergernissen bevat nog meer elementen, zoals:
- Monovolume's altijd, overal, al zit George Clooney achter het stuur
- Skoda's, Dacia's, alles wat ne lelijke naam, en dus ook afzichtelijk design heeft
- oude nummerplaten aka de gepensioneerden
- gekochte nummerplaten aka ik heb echt te veel geld en echt een groot ego en duidelijk iets te compenseren.
- alles waar de zogezegde 'managers' mee rijden.
- de kleur WIT, altijd, overal
- Desperate Housewives met SUV's, de horor der horors
- geen richtingaanwijzers gebruiken
- de zedenprekers die links rijden onder de maximum snelheid
- mannen in VW Polo's. Grow a pair, please.
- rokers aka ik gooi mijn peuk gewoon op straat, maar roep wel dat de hond zijn 'kakje in het zakje' moet
- Jonhny's, altijd overal
- de regenrijders aka ik rij dan nog trager dan anders
- de 'ik rij met ne grote auto, dus ik gedraag mij ook als ne grote boer' manspersonen
- zij die hun handje niet opsteken, als ik dan al eens hoffelijk ben
- een achterruit met: 'Seppe rijdt mee' of 'Elise rijdt mee'. Ik hoef uw kind's naam niet te weten. Niet.
- gatplakkers
- van die kleine, mottige bestelwagens, als in Berlingo: afschaffeeeeeuuuuhn. Nu. Asap.
- alles wat 4 wielen heeft en ook maar een beetje ruikt naar 'les bourgeoisie, willen maar niet kunnen'

Na deze Lijst heb ik geen vrienden meer. Ik ben er mij van bewust.

Ikzelf rij met een Mini, en ik denk niet dat ik ooit nog met iets anders zal rijden.
Dat is zuinig, klein, pittig, vinnig en vooral snel.
'Past ielegans bij uw sympathiek karakter', hoor ik u al zeggen. U neemt mij de woorden uit de mond.
Waar de doorsnee BMW zich moet liggen uitputten om een maneuver te doen, rij ik ze van de baan.
Al slalommend ga ik door het leven.
Langs rechts voorbijstekend. Als het licht op groen springt, ben ik weg, direct, geen 'gesemmel'.
Het moet vooruitgaan hier.
Lily op de achterbank, al liggend of hangend, altijd in trance.
Gettoblaster zonnebril op mijn gezicht.
Als ik de clichés vervul, doe ik het ineens goed.
Onlangs zei de man die mijn oprit komt leggen nog:
'Gaj ze alien e maske, ik zinda on aven otto. Da istwildlevené jom.'
Blijkbaar rijden alleen maar singles met ne Mini en hebben die en plus een heel wild leven.
De wijsheden uit de Kempen: je mag ze niet zomaar negeren.

Zo reed ik afgelopen week van de rand van 't Stad naar de casa.
('t Stad is Antwerpen, dat zal altijd zo zijn, en daar gaan we ook niet over discussiëren.)
DC en het mamaatje wonen daar tegenwoordig, lekker hip te wezen.
Mijn hondendochter zat achter mij, ik had een perfect hairday, de zon scheen, en het was vrijdag.
Britney zong: 'Oops I did it again'.
It was a good day, zoals ze zeggen.
In mijn ooghoek ontdekte ik plots een oud type BMW met nieuwe nummerplaat achter mij.
Iets donker met sigaret in de mond bestuurde het vehikel.
Hij was gehaast, had ik de indruk en ook behoorlijk geagiteerd.
Meneer duwde namelijk zijn voorbumper haast tegen mijn Mini haar achterwerk.
Een gatplakker, dus.
Dat vinden wij niet leuk. Over een understatement gesproken.
Dus ik vertraagde mijn pas tot stapvoets. En dat kan in een smalle straat wel eens irritant zijn.
Zeker als het een lange straat is.
Zoals verwacht werd Meneer hier alleen nog maar driftiger van.
Tja.

Aan de volgende lichten waar ik moest afslaan, kwam hij naast mij te staan.
En door het open raam hoorde ik: 'Gafuiloer'.
Ik vertaal even in het Nederlands: 'Jij, vuile hoer'
Ik draaide bij deze woorden Britney even stiller.
Duwde mijn reuzezonnebril een beetje naar beneden en vroeg mij af of ik het wel goed verstaan had.
'Wablieft?'
Meneer repliceerde met: 'Gaseteunfuiloer'.
Ik vertaal wederom: 'Jij bent een vuile hoer'.
Toch goed begrepen blijkbaar.
En zo kwamen plots deze woorden uit mijn mond:
'Ai, want als ik een vuil hoer ben, gade gij mij zeker niet kunnen betalen.'
Ik vertaal even voor hem:  'Askikeufuiloerben, koentgamanibetaleu, gast'
Kapot lachen vond ik van mezelf. En dat deed ik dan ook.
Hey, it was a good day, toch?

Bij deze repliek kwam de rook uit zijn oren in plaats van uit zijn sigaret en smeet hij zijn deur open.
Wat voor Lily blijkbaar de 'cue' was om uit haar trance te komen.
Zij dacht: 'Joepie! Er komt iemand bij in de auto zitten, laten we hem ontvangen zoals het hoort.'
Ze sprong recht en blafte er vrolijk op los, alsof ze de man ter plekke ging aanvallen.
Blijkbaar besefte Meneer toen pas dat ik niet alleen was in mijn bolide.
Want hij werd lijkbleek, gezien zijn huidskleur was dat een goed effectje en sprong terug van waar hij kwam.
Allah vervloekend voor zoveel haram in zo'n kleine auto.

De Lily ging terug in trance, duidelijk ontgoocheld dat ze geen nieuw vriendje had gemaakt.
Ik lachte nog wat harder, schoof mijn zonnebril terug op zijn plaats.
En hoorde Britney net nog zeggen: 'I'm not that innocent'.
It was a good day, indeed.

Cheers,
C.

maandag 7 april 2014

I wish

Ik had een blog klaar staan.
Lekker fel.
Lekker 'I'm so happy'.
Lekker sterk.
Lekker 'I rule the world'
Maar die krijgen jullie volgende keer.
Vandaag is het namelijk niets van dat.
Today I'm sad.

Ik wou dat ik in mijn auto kon stappen.
En naar Mechelen rijden.
Waar de deur open zou gaan.
De luidste 'woehoe' me tegemoet zou komen in de gang.
Twee lange armen mij zouden knuffelen.
En ik zou begroet worden met 'Dag Schat'.
Uren zou ik daar op het terras zitten.
Zoals we zoveel deden.
Ik zou mijn verhaal kunnen doen, van begin tot het einde.
Zonder onderbroken  te worden.
Aan de andere kant zou er geluisterd worden, zoals het hoort.
Ik zou begrepen worden.
That's all.
We zouden lachen, heel hard.
Misschien een traan laten.
Alles zou gezegd kunnen worden.
De liefde zou zo groot zijn.
Maar bovenal, zou ik mezelf kunnen zijn.

Niet alleen 'lekker sterk'.
Niet alleen 'het altijd luisterend oor'.
Niet alleen 'oh zo grappig'.
Niet alleen 'you can count on me'

Zij was namelijk zoals ik.

En ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen, die duizenden kilometers.
But it hits you when you least expect it.
And when it does, it hits you really hard.

Ik mis je, Prinses.

Cheers,
C.