I wish

Ik had een blog klaar staan.
Lekker fel.
Lekker 'I'm so happy'.
Lekker sterk.
Lekker 'I rule the world'
Maar die krijgen jullie volgende keer.
Vandaag is het namelijk niets van dat.
Today I'm sad.

Ik wou dat ik in mijn auto kon stappen.
En naar Mechelen rijden.
Waar de deur open zou gaan.
De luidste 'woehoe' me tegemoet zou komen in de gang.
Twee lange armen mij zouden knuffelen.
En ik zou begroet worden met 'Dag Schat'.
Uren zou ik daar op het terras zitten.
Zoals we zoveel deden.
Ik zou mijn verhaal kunnen doen, van begin tot het einde.
Zonder onderbroken  te worden.
Aan de andere kant zou er geluisterd worden, zoals het hoort.
Ik zou begrepen worden.
That's all.
We zouden lachen, heel hard.
Misschien een traan laten.
Alles zou gezegd kunnen worden.
De liefde zou zo groot zijn.
Maar bovenal, zou ik mezelf kunnen zijn.

Niet alleen 'lekker sterk'.
Niet alleen 'het altijd luisterend oor'.
Niet alleen 'oh zo grappig'.
Niet alleen 'you can count on me'

Zij was namelijk zoals ik.

En ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen, die duizenden kilometers.
But it hits you when you least expect it.
And when it does, it hits you really hard.

Ik mis je, Prinses.

Cheers,
C.