Zo ver was u al mee, neem ik aan.
Dat komt omdat ik graag recycleer, letterlijk en figuurlijk.
En ook omdat ik totaal geen spannend leven heb.
Ge moet een kat een kat noemen, hé.
Vandaar dat u bepaalde items tot treurens toe zal blijven ingelepeld krijgen.
Ik maak mezelf gewoon niet interessanter dan ik ben.
Vooraleer u denkt dat ik weer met 'dierenleed' rond uw oren ga kloppen: adem rustig uit.
Het zal niet voor vandaag zijn.
Deze keer ga ik het nog eens over MMM's hebben: Mijn Magic Mensen.
Samen met El Familia en Lily, vullen deze individuen de Caroline-trein.
Nu, zoals ik al een paar keer schreef, ben ik niet meer dezelfde als 10 jaar geleden.
Makkelijkheidshalve spreek ik over pré- en after-Compostella.
Sindsdien is er de versie 2.0, new & improved zoals ze zeggen.
Ik noem het eerder 'minder chagrijn, meer zonneschijn'.
Maar vooraleer jullie mij van slapheid verdenken: ik heb nog voldoende venijn laten zitten.
Voor zij die dat wel eens willen uittesten, 1 antwoord: bezint eer ge begint.
In ieder geval, sinds de mutatie, zijn er vele nieuwe MMM's opgestapt.
Sommigen verdwenen dan weer.
Anderen wisselden van wagon.
En een paar zitten er al heel lang op. Toch wel.
Ze overleefden al mijn bruuske bewegingen en veranderingen.
Ik noem ze mijn Oudste en Trouwste Vrienden.
Daarom niet in leeftijd oud, maar wel in aanwezigheid.
Allemaal mannen.
Allemaal topkerels.
Dit weekend zag ik een paar van hen terug.
En tussen hen, zat de AllerOudste, die ik heb.
Samen gaan wij al eeuwen mee.
Jaren geleden was hij een verlengde van mij en omgekeerd.
Zag je mij, dan zag je hem.
Uren, dagen, weken hebben wij samen doorgebracht.
Aan een yambak.
In een café.
Op de drempel achter zijn keukendeur.
Ik aan het stuur, hij daarnaast. Altijd. Always.
Al mopperend.
Al lachend.
Al bekvechtend.
Al ruzie makend.
'Een kijvend, getrouwd koppel', noemden ze ons.
Terwijl er van amoureuze liefde nooit sprake is geweest.
Van een perfecte match des te meer.
Wij dobberden samen op onze zee.
Zowel over mij als over hem werd er lacherig gedaan, bij momenten.
Bepaalde figuren vonden ons individueel een 'practical joke'.
Hij kwam meermaals op voor mij.
Ik zorgde op mijn beurt veelvuldig voor hem.
Dat maakte ons 'inseperable'.
En zoals steeds, is de laatste die lacht, de beste die lacht.
Want sindsdien verbaasde hij vriend en vijand door professioneel bergen te verzetten.
En op persoonlijk vlak een mooi gezin te creëren, samen met Zijn Eega.
Hij en ik navigeerden weliswaar geen rechte koers.
Onze waterplas kende grote golven en woelige stromingen.
Op een dag zelfs kwam er een felle wind en voer ik weg van hem.
Maar het tij keert altijd. Zo zit de natuur in elkaar.
En gelukkig verzoop geen van ons beiden, ondertussen.
Ik leerde een kompas lezen en zeilde terug naar mijn roots.
De storm ging liggen en het water werd weer helder tussen ons.
Zijn wij daarom nog steeds zo frequent bij elkaar, als toen? Neen.
Dat hoeft ook niet.
Want kwaliteit gaat boven kwantiteit.
Zoals ik zag, dit weekend.
Ontvangen met open armen, werd ik.
Glazen vol bubbels kreeg ik aangereikt.
Gekende bovenlijven werden geknuffeld.
Zijn Eega kookte, speciaal voor mij, vegetarisch.
En ik lachte mij een breuk.
Zemozeker: mijn klein hart zwol op bij zoveel vriendschap.
En daarom kan ik zeggen:
Echte, Oude liefde roest niet.
In welke fase je ook zit.
Ik veranderde, hij eveneens.
Maar soms kom je gewoon iemand tegen, die nooit je trein zal verlaten.
Chagrijn of zonneschijn.
Cheers,
C.
PS: om jullie niet helemaal teleur te stellen -> ik zal er zijn, samen met Lily. U toch ook?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten