Dolor

Zo, dat is weer lang geleden!
Wetende dat jullie mij vreselijk hebben gemist, kom ik dat hartzeer verzachten.
Jammer genoeg, telt dit niet voor mezelf, want 'pijn', is nu al een week de rode draad doorheen mijn bestaan.
En dat irriteert mij mateloos.
Eerlijk, ik vind dat 'pijn' over het algemeen zwaar overschat word.
Zelf heb ik ook nooit last van iets, geen klachten, geen miserie, geen 'zwakke gezondheid'.
Moest u mij de vraag 'oewist' stellen, komt er geen klaagmuur zo groot als Jeruzalem itself uit.
De wereld is daarmee al genoeg bezaaid.
Mekkeraars allerhande, vind je overal.
Gejammer over het weer, de Marokanen, de belastingen, de bomen, hun gestel, het doet er niet toe.
Zagen zullen ze.
Not me.
Dat neemt niet weg, dat ik voldoende andere slechte eigenschappen heb.
(Ja, ik ben u voor)

Als ik dan al eens uitzonderlijk een mankement heb, negeer ik dat gewoon.
Ooit, belandde ik met mijn volledige arm, in een 'bain-marie potteke', tijdens een middagservice.
Daarin worden sauzen en soepen op temperatuur gehouden, in een restaurant-keuken.
In mijn goede, oude, horeca-jaren dus. Those were the days.
In zo'n pot vallen, voelt allesbehalve aangenaam aan. Dat verzeker ik u.
Maar ik draaide er een windeltje rond, en werkte de volle 10u verder.
Na afloop bleken dat 3e graads brandwonden te zijn.
'Heeft dat niet kweenihoeveel zeer gedaan', vroeg de volledig spoedafdeling mij nadien.
'Bwa, dat viel eigenlijk nogal mee', was mijn stoer antwoord.
Ik wil maar zeggen, echt normaal ben ik niet.
(Ja, ik ben u voor)

Wat ik wel altijd doe bij een fysieke hapering is mijn 'beruchte' homeopathische druppels nemen.
Het feit dat ik zo gezond ben en blijf, is een teken dat die 'kwakzalverij' meer dan marcheert.
Moest u ziek vallen in mijn casa, gaat u het daarmee moeten doen. U bent gewaarschuwd.
Bij mij vindt u namelijk geen pillen, zalfkes, puffers, poederkes of eender welke medicatie.
Uitgezonderd een doos Dafalgan, die al een jaar over datum is.
De ziekenkas ziet mij dan ook zeer graag, onze Sociale Zekerheid idem.
Ik breng voor hen alleen maar op, en vraag niets terug.
Tussen haakjes daarom: 'Eat that shit, mijn beste salonsocialisten.'

Dit gezegd zijnde: den body is sinds een week aan het tegenpruttelen.
Gezeten in een dokterskabinet, hoorde ik eergisteren de volgende woorden:
'U gaat een tijdje moeten rusten, of u kan stoppen met lopen. Voorgoed.'
Terwijl de man in kwestie dit meldde, sperde ik mijn ogen zo ver open, dat hij bijna van zijn stoel viel.
God straft namelijk altijd onmiddellijk.
Flashback naar mei 2010: een gehucht ergens in het noorden van Spanje.
Alwaar ik hetzelfde moest aanhoren, alleen in een andere taal, waar ik niks van begreep:
'Dos, tres dias reposar, no: para'.
En met die gevleugelde woorden werd mijn Compostella-avontuur gefnuikt.
Reposar wilt namelijk 'rusten' zeggen.
Laat dat nu niet in mijn woordenboek staan, niet in de Nederlandse versie, noch de Spaanse.
Ergo: na een week van mijn verloochen-tactiek kon ik niet meer stappen tout-court.
Dit was het gevolg

Bent u nog mee?
Ik zal anders gewoon bij het begin, beginnen.
Met als titel: 'Hoogmoed komt voor de val'
Met als ondertitel: 'The story of my life'
Met als sub-ondertitel: ('Ja, ik ben u voor')
OK.
U herinnert zich mijn geblaas over de 'watjes' van de Start to Run nog wel, I assume.
Wel, vorige week, liep ik gelijk 'een echte', vlot 24 (VIERENTWINTIG) minuten aan 1 (EEN) stuk.
De pijn, die ik in mijn enkel hierbij voelde, liet ik links liggen. Natuurlijk.
'Dit gaat wel over', dacht ik nog flink.
Tot ik de volgende dag uit mijn bed sprong en direct weer omhoog het plafond raakte, van de zeer.
Tot ik de trap moest afhinkelen.
Tot ik niet meer in mijn stiletto geraakte.
Tot ik de mooie zwelling zag.

Vandaar dat ik dus maandag in een ziekenhuis ben beland.
En een man mij, in mijn moedertaal deze keer, de déjà-vu van mijn leven bezorgde.
Ik pruttelde nog tegen met:
'Ja maar alé, heeft u geen windelke dat ik er rond kan doen?'.
Maar er was geen ontkomen aan:
'14 dagen rust. 14 dagen geen hakken. 14 dagen stil zitten.'
De Terminator-blik die hij van mij hierna kreeg, zal hij nooit vergeten, that's for sure.

Natürlich, ben ik al snode plannen aan het smeden.
Ik ga een spuit met homeopatische druppels in de zwelling laten injecteren.
Het moet namelijk vooruit gaan.
Waar ik anders liever lui dan moe ben, zal het deze keer geen waar zijn.
Want, die 10 Miles gaan ze voor mij echt niet willen verzetten.
Jammer genoeg.

En hier zit ik dan 'stil' achter mijn computer, met mijn sneakers aan, in rusthouding.
Te vloeken bij elke 'runner' die passeert.
Maar mijn wraak zal zoet zijn.
De prijzen worden nu eenmaal pas aan de meet uitgereikt.
(Ja, ik zal u dus letterlijk ook voor zijn).

Cheers,
C.