dinsdag 27 november 2012

Vervanging voor JR?

Want ik heb natuurlijk nog nooit verteld, waarom mijn blog 'alle wegen leiden naar Rome' als naam heeft gekregen. Mes excuses.
Maar ja, voor mij is dat KEIlogisch, want mijn achternaam is al heel mijn leven 'zoals de stad', gelijk ons mama het altijd zo schoon zegt.
 
En omdat we elkaar nu al even kennen, wordt het misschien wel eens tijd om heel de clan voor te stellen. Groot is die niet, dus lang gaat dat niet duren.
Alles begint bij mijn ouders: mamaatje en DC.
Ja, mama en papa, was te saai voor ons gezin. Kwestie van altijd op te vallen.
Bon, mamaatje, is redelijk duidelijk, hé. De mutti of moederke.
Martha Stewart verbleekt bij haar. Om maar te zeggen.
 
En DC, de papa, staat voor Daddie Cool. Deze titel heeft hij zichzelf gegeven.
Because he's worth it. (U mag hier gerust de nodige George Clooney-allures bij fantaseren.)
Soms, zeg ik 'vaderke' tegen hem, als ik iets gedaan wil krijgen. Zelf heeft hij dat alleen nog niet door. Bij deze kan ik die truc, vanaf nu, in mijn, spreekwoordelijke, 'piep' steken.
 
Dan komt daar 'den Debiel', oftwel mijn broer.
Vier jaar ouder dan mezelf, maar zoals hij het zelf zegt: nog steeds begeerd door menig vrouwen.
Door hem nu uit de anonimiteit te halen, riskeer ik mijn leven, weliswaar.
Hij noemt mij liefkozend 'überdebiel', kwestie van mij telkens weer te overtreffen.
En zijn vrienden kennen mij als 'de klein'.
Precies alsof dat zo is. 1 meter 68 is wel ni klein zenne.
Tjiezes.
Laat u niet misleiden: hij en ik dat is as strong as beton.
Ook al staat hij bekend om de uitspraken: 'Wat een gat, ik wou ni dak het had'.
En dat tijdens mijn puberjaren.
U begint al begrip te krijgen, voor al die jaren therapie, niet?
 
Den Debiel is al efkes getrouwd, met Het Schoonzusje.
Hoe ze dat al zo lang volhoudt, is een raadsel, maar alé.
Waarschijnlijk door de 2 prachtige kinderen, die er ondertussen zijn bijgekomen:
God en Godin, dus. Duidelijker kan ik niet zijn.
 
Om het plaatje compleet te hebben, voegt u de bruine Labrador-schelmin er nog aan toe: Lily.
God en Godin durven wel eens twijfelen aan haar 'hondsheid', en zeggen ook wel: de eekhoorn. Vreemden zullen eerder gaan voor 'ADHD-wezen'.
Shame. On. Them.
 
Voila, dat zijn mijn 'bloedbanden'.
 
Maar natuurlijk zijn er nog heel veel 'liefdesbanden', die eigenlijk ook familie zijn, in mijn Peperkoekenhartje, toch.
The Best Friends Ever.
Ooooooooh, KEIlief van mij, hé. 
Hen allemaal opnoemen, is overbodig, they know.
En jullie leren ze nog wel kennen, zemozekerst.
 
Voila, zo hebben jullie een idee van mijn kleine leefwereld.
Juist, saai, boooooooring.
Niks nieuw samengestelde gezinnen, niks stiefzusjes (toch voor zover ik weet niet), niks ambrassen, niks ontervingen (weeral, toch voor zover ik weet niet), niks Dallas.
Tot mijn grote spijt.
Want nu JR niet meer is, zou DC niet misstaan, toch?
 
Cheers,
C.

maandag 19 november 2012

Ode aan A.

En nu denken jullie allemaal dat ik, als nummer 785230 in de rij, mijn visie ga geven over BDW, aka de nieuwe burgemeester van Antwerpen.
Ewel, neen, dus.
Volgens mij zijn er al genoeg woorden verspild aan de verkiezingen, en zeker aan het 'verkleuteren' van alle mensen, die op die man hebben durven stemmen.
Moesten jullie mij van enig favoritisme verdenken: ik woon in Edegem, en heb niets in de Antwerpse pap te brokken gehad.
Daarbij, ik sta niet gekend om mijn Grote Mening. Ik laat dat aan andere mierenpiepers over.

Waar staat de eerste letter van ons alfabet dan wel voor?
Ik zal een beetje helpen met ne foto.

Komt deze dame u bekend voor? Ik dacht het al wel.

Ik ben fan, ik geef het toe, zonder enige schroom, zonder rode kaken.
Blijkbaar mag dat niet, volgens de Hoge Raad van het Culturele Goed, want Astrid Bryan, valt volgens hen, aka dezelfde mierenpiepers als hierboven, onder de noemer 'Brood voor het Plebs'. Minderwaardig. Commercieel. Ordinair. Inferieur. Slecht.

En als er belerende vingers worden boven gehaald, komt mijn haar op alle plaatsen omhoog. (En dat is geen schoon zicht, u mag dat van mij gewoon aannemen.)
Zeker als ik in de Morgen lees hoe, Marc Didden, aka onbekende filmregisseur met obesitas, deze vrouw met de grond gelijk maakt. For. No. Reason.
Grappig toch, dat juist die gazet, het woord 'allochtoon' een tijdje geleden uit zijn woordenboek schrapte, wegens niet verdraagzaam genoeg, en nog veel andere woorden, zoals stigmatiserend, die ik als Plebs natuurlijk niet begrijp.
En niet alleen hij gaat er met de botte bijl tegenaan, op alle internetfora zijn er genoeg aanhangers van het 'anti-Astrid'-regime. Die, zonder de dame in kwestie te kennen, haar veroordelen tot de coulissen van een beschutte werkplaats.
Gelukkig zijn al deze Nobelwinnaars van de literatuur, zich er niet van bewust dat gal spuwen mèt schrijffouten not done is.
Onlangs keek ik naar de Kruitfabriek, waar zowel Sofie Lemaire, aka de nimf met lsd-ogen van Woestijnvis, als Stef Wijnants, aka sportjournalistje van de VRT, het wel nodig vonden, om Mss. Bryan, daar aanwezig, denigrerend en arrogant toe te spreken.
Ze waren waarschijnlijk even vergeten, dat Astridje, op haar eentje, meer kijkcijfers haalt, op Vijf, dan S en S met hun beide programma's samen.

Trouwens, wat is het probleem eigenlijk? Waarom zoveel gekwek? Omdat ze bloedmooi is? Omdat ze te grappig is? Omdat ze gelukkig getrouwd is? Omdat ze geldzorgenvrij is? Omdat ze zich amuseert? Omdat ze geen Grote Mening verkondigt ? Omdat ze elke dag met haar gat in de zon kan liggen? Omdat ze eet, zonder putten te kweken en grammen aan te komen? Omdat hare vent, haar overduidelijk graag ziet en omgekeerd? Omdat ze haar succes omzet buiten het scherm? Omdat WAT eigenlijk?
Waarschijnlijk steekt haar 'all in-pakket', al die haatdragers de ogen uit en moeten zij het thuis stellen met een overjarige papzak, die 's avonds naast hun eigen uitgelebberde lijf met de zak chips, in de zetel ploft.
Lichtjaren verwijderd van het Pimp Out Levendje van Astrid Bryan.

Maar, jiha, jiha, ho!
De 'fanclub' telt meer leden, damn sure.
Waaronder ik mezelf dus zeker reken. Niet dat ik haar boek heb gekocht, laat staan 2u heb aangeschoven op de boekenbeurs. Noch haar schoenen, nagellak en kledij zijn in mijn bezit. Ook haar Fabolous Verjaardagsfeestje ga ik laten passeren. Zo'n fan ben ik niet, no offense.

Ik ben de fan, die op vrijdagavond voor het scherm zit, en plezier heeft met haar fratsen.
Ik ben de fan, die zich een ongeluk lacht met haar uitspraken.
Ik ben de fan, die danig onder de indruk is, van haar uithoudingsvermogen rond te wandelen op Louboutins.
Ik ben de fan, die haar eigenlijk heel graag eens op café zou willen tegen komen.
Ik ben de fan, die kwijlt bij het zien van haar dressing.
Ik ben de fan, die wou dat ze ongeneerd evenveel calorieën als zij kon binnenspelen. Zonder extra buikrol te kweken, weliswaar.
Ik ben de fan, die hoopt ooit ne vent te vinden, die op dezelfde manier naar mij  kijkt, als den John naar Astrid.
Ik ben de fan, die haar gaat missen, de komende vrijdagen.

Behoor ik daarom tot het Plebs?
So be it.
De Hoge Raad van het Culturele Goed zal mij vegi-worst, wezen.
Dat ons Astridje maar snel terug komt.

Ah ja, ik ben dus terug van Bali, moesten jullie het nog niet doorhebben.
En moest u er nog aan twijfelen: it was AMAZING!

Cheers,
C.

vrijdag 2 november 2012

Voor efkes, leiden alle wegen naar Bali.

De intenties waren goed hoor, lieve mensen.
Ik ging nog KEIveel vertellen in mijn blog, vandaag. Voor ik helemaal alleen op de trein spring, om dan helemaal alleen in het 'oh zo grote Schiphol' aan te komen, om dan helemaal alleen op het vliegtuig te gaan zitten, om dan helemaal alleen aan te komen in Denpasar, een triljard kilometer van Edegem vandaan...

Juist, ja, het is 'Remi alleen op de wereld' vandaag, bij deze ga ik 'hush baby' doen en mijn mondje houden.

Geen paniek, dat is eigen aan mij: groot bakkes, maar klein hartje.
Binnen 24u ben ik dat alweer vergeten.

Dus geen schrijfsels meer voor de komende 10 dagen, tenzij ik zo in Form ben daar, dat ik u overstelp met de ene goede story na de andere.
Ik heb er nog een paar in mijn mouw zitten over kappers, kilo's en K3. Maar dat zal dus voor een andere keer zijn.


Ondertussen, leiden alle wegen naar Bali. Alé, Rome in Bali.

Cheers,
C.