dinsdag 27 januari 2015

Te kiezen: Cranky of Chagrijn

Moe. Doodmoe, zo voel ik me.
Een bonkende pijn heeft mijn hele hoofd bezet.
Ik heb het ook ijskoud, maar dat zal volgens DC wel liggen aan mijn chauffage-beleid.
Mijn lijf is behoorlijk slap.
En mijn geest is meer dan behoorlijk chagrijnig.
'Oh, maar dan heb je griep, want die is in het land!'
Deeeeeuuuuh. Griep, m'n gat ja. 'Fokofmetdiegrip'. Ik doe daar niet aan mee.
(chagrijn, ik heb het gezegd, hé)

Neen, beste lezer, ik ben aan het detoxen, sinds gisteren.
'Oh, dan zijt gij zo KEIhip alleen maar smoothies van hier aan het drinken. Zoals JoyAnna. KEIcool!'
Fokofmeteulegecool. Ik doe niet mee aan hipster dingen, die maar 48u duren.
(chagrijn, u weet het ondertussen.)
Dit is 28 dagen geen vuile suiker, vuile carbs en vuile cafeïne.
Vuil vlees, vuile vis, en vuile zuivel heb ik al efkes geschrapt, MOEST GE HET NOG NIET WETEN!!
(chagrijn, I kid you not)
En nu zit mijn lichaam dus in totale afkick.
'Amai, eet gij zoveel suiker, dan?'
Neen dus. Mijn grootste zonden zijn brood en chips.
Ik eet amper koeken, frituren gaan failliet door mij, boterhammen met choco zeggen mij niets en chocolade al zeker niet.
Just saying. U mag mij gerust vervoegen, waarschuw dan alleen uw omgeving zou ik zo zeggen.
Als ik deze symptomen al krijg, is dat voor de overige andere gemiddelde mens x3.

En zo komen we op het heel gevoelige onderwerp als daar is: afvallen.
Want ze staan direct klaar: zij die een mening hebben over gezond en dieet en consoorten.
Wel, ik zal mijn mening dan ook eens geven.
Het is hier dan ook mijn blog. Gademijtegenoude ofwa??
(chagrijn, ja. ja.)
Ik heb geen perfect lichaam, verre van.
Maar de weegschaal en ik, dat is al lang geen probleem meer.
Wat mensen niet vatten is dat een bepaald gewicht geen geluk brengt.
Ik kan het weten, want nog niet zo heel lang geleden woog ik amper 50 kilo.
Wat voor mijn lengte, met mijn al redelijk scherp gezicht en smalle schouders, een heel lelijk zicht was.
Wel had ik maat 34, geen buik, geen vet, en heupbotten die uitstaken.
Maar ik kan mij niet herinneren ooit ongelukkiger te zijn geweest dan toen.

Ik ben nu in cijfer zwaarder. In gemoed lichter.
Wat niet wil zeggen dat ik mijn lichaam niet gezond en stevig hou.
Daarom doe ik dingen als een detox.
Daarom sport ik.
Daarom smeer ik de juiste zalvkes op mijn bakkes.
Daarom zie je mij niet meer in de zon, zonder ultrabescherming.
Daarom wordt elke irritatie uit mijn leven gegooid.
En op dagen als vandaag, gebeurt dit laatste met de botte bijl.
(chagrijn, u was het toch nog niet vergeten?)

Is dit een oproep om allemaal 'in de vreet' te gaan.
Verre van. Al die overdaad is voor niemand goed. Zeker niet voor de beesten die daar een gruwelijke dood voor moeten sterven, na een al even gruwelijk leven te hebben geleid.
(chagrijn, jawel, den duivel is er)
Maar kan aub iedereen gewoon eens doen wat hij wil doen.
Zonder al dat gejank van: 'oh, maar ik kan dat niet hoor' en 'oh ik wil wel afvallen, maar als ik nog maar naar frieten KIJK kom ik al bij' en 'oh, zo moeilijk' en 'oh, neen, door mijn job is dat onmogelijk' en 'oh, stoppen met roken, dat gaat niet hoor.'
Wilskracht en discipline worden tegenwoordig niet meer gratis uitgedeeld, precies.
Alles moet nu. Alles moet gemakkelijk. Alles moet weg kunnen gaan met een pilleke.
Ik zeg u, velen die ik ken volgden het papkesdieet. En stuk voor stuk zijn ze alle verloren kilo's en nog wat extra weer bij gekomen.
Maar ja, het was wel een dieet voor 'maar 2 maanden, hé'.
Echt waar, 'lotetdan'.
Zulke mensen komen mij dan, en route, vertellen hoe ik het moet doen.
Daar word ik dus gewoon nog chagrijniger van.
(was dat nog mogelijk? Oh jawel dus.)

Een beetje grenzen verleggen, een beetje tegen de pijn duwen, een beetje doorzettingsvermogen.
Ge gaat daar niet van sterven hoor.
Eindeloos respect voor den Debiel en zijn triathlon verhaal.
Eindeloos respect voor een Sergio Herman, die het niet in z'n schoot geworpen heeft gekregen.
Eindeloos respect voor elke mens, die doorbijt in plaats van op te geven.
Eindeloos respect voor iedereen die af en toe gewoon eens stopt met mekkeren en iets doet of laat.
Zonder dat iemand het ziet of weet.
Zonder dat het moet gecommuniceerd worden op allerhande 'sowchalmidia'.
Zonder hashtag.
Bij deze gaat u verder ook geen verslag van dit verhaal krijgen.
Working on it when nobody is looking.

Geen paniek trouwens.
Deze chagrijn-Cruella verandert tegen het einde van de week weer in de charmante-Caroline.
Met als bonuspunten vanaf dan: een stralende huid en dito ogen.
En de energie van een duracell konijn op xtc. 24/7.
Begin al maar te lopen, dolls, want ge gaat er mottig van worden.
En nu ga ik lopen, waar ik behoorlijk mottig van zal worden.
Gecombineerd met al het chagrijn is 1 ding zeker: u komt mij beter niet tegen.

Cheers,
C.

zaterdag 17 januari 2015

#jenesuispasCharlie

Al jaren is 'Het Nieuws' uit mijn leven gebannen.
Omdat ik wel wat nuttigere zaken te doen heb om 19:00.
Omdat alles toch online te lezen is.
Maar, vooral, omdat ik mij kapot erger aan de bangmakerij die daar wordt gepredikt.
'Pas op, we gaan zonder elektriciteit vallen.'
'Pas op, het Ebolavirus kom er aan.'
'Pas op, zonder griepspuit, gaat u doodziek worden'
'Pas op, het is crisis (al 6 jaar aan een stuk, toch wel)'
'Pas op, de indexsprong zorgt voor minder geld'
En sinds vorige week: 'Pas op, de moslimterroristen komen er aan.'

Nu, u gaat mij niet horen verkondigen dat wat er in Parijs is gebeurd, niet vreselijk is.
Natuurlijk is het een verkrachting van onze 'vrije meningsuiting'.
Natuurlijk zijn het gestoorde gekken, die zoiets doen.
Natuurlijk is dit totaal onaanvaardbaar.
Natuurlijk hoort extremisme niet thuis in onze maatschappij.

Toch een paar bedenkingen hier.
(die u mij niet gaat kwalijk nemen, gezien die 'vrije meningsuiting' toch?)
Allemaal heel schoon, zo'n # met JesuisCharlie achter.
Allemaal prachtig, 3 miljoen mensen in de straten van Parijs.
Allemaal de zakdoek boven bij zoveel 'oprechte emotie'.
Allemaal enorm verdraagzaam plotsklaps.

Was het alleen niet in diezelfde stad, nog maar een jaar of 2 geleden, dat er ook een hoop mensen op straat liepen in een anti-homodemonstratie?
Was het niet in december 2014, dat stakers ons eigen land plat gooiden, omdat de democratie der verkiezingen hen plots niet meer zinde?
Gebeuren er niet elke godverdomse dag gruwelpraktijken tegen die 'vrije meningsuiting', waar geen haan naar kraait?
Zoals een Boko Haram?
Of de vele kindhuwelijken in India, just another sad story.
Of de oorlog in Syrië, die al eeuwen duurt.
Of Noord-Korea, waar dictatuur nog een normale zaak is.
Of de kindsoldaten in Afrika, waar we onze ogen voor sluiten.
Of de stenigingen in Afghanistan, waar we niet meer van opkijken.
Of de hondenkwekerijen in Vietman, waar we maar al te graag gaan 'backpacken'.
En zolang we met z'n allen in de rij staan voor goedkope brol, is er ook geen haan die kraait bij de sweatshops in China.
Nochthans allemaal verhalen, die u ook voorgeschoteld krijgt in datzelfde 'Journaal' van 19:00.

Wordt het eens geen tijd dat we durven toegeven dat onze verontwaardiging recht evenredig loopt met het 'not in my back yard' principe?
Plots staan de zotten op nog geen 2 uur treinen van bij ons rond te schieten.
Plots wordt onze 'Westerse Beschaving' bedreigd.
Plots zijn we zelf 'Het Nieuws' geworden.
Plots wordt ons oh zo veilig huisje aangevallen.
Plots is het ineens in Verviers te doen, bij de Walen, begot.
Oei. Paniek. Mobiliseer het leger! Nu!
En dan zeg ik heel droog: 'What are you gonna do about it?'

Misschien wordt het eens tijd om voor onze eigen stoep te keren.
In plaats van commentaar te geven op de buurman.
Vraag u eens af, of u wel vriendelijk bent tegen de kassierster in de supermarkt.
Of u geld geeft aan de bedelaar op de hoek.
Of u lacht als u iemand passeert.
Of u uw hand opsteekt, als iemand u voorlaat in het verkeer.
Of u 'dank u' zegt, gewoon omdat u een dak boven uw hoofd heeft.
Of u een 'goedemorgen' gunt aan de mannen van de vuilnis.
Of u uw handtas niet dichter tegen u aanhoudt, als u een paar donkere tienerjongens ziet aankomen.
Of u niet tegen uw kind roept, als u doodmoe bent.
Of u nooit roddelt over die met haar lelijke tanden.
Of u niet stiekem dat papiertje op de grond gooit.
En als blijkt dat u volledig 'smetvrij' bent, ga dan asap langs bij de Dalai Lama: he needs you.

Want u en ik staan misschien niet met kalasjnikovs rond te schieten.
Neen.
Maar, als u, zoals ik, wel eens meedoet aan onverdraagzaam gedrag, moet u vooral die # met JesuisCharlie laten voor wat het is.
Want ik ben niet Charlie, ik ben Caroline.
En ik geef toe dat ik intolerant kan zijn.
Want ik heb wel iets te zeggen over die fake trut met haar siliconentieten.
Over die lamzak van een staker.
Over die luiaard met z'n uitkering.
Over die linkse salonsocialist, die mijn geld komt 'pikken'.
Over die magere bitch, die 'wel aan de drugs zal zitten'.
Over die roker, wiens chemo ik moet betalen.
Over die dikke nek met z'n witte Porsche.
Over die ordinaire griet met haar te lange gelnagels.
En oh wat ga ik tekeer tegen de camionchauffeur die varkens vervoert.
Tegen die achterlijke Japanners', die de dolfijnen afmaken.
En die 'oerdomme Afrikanen', die de olifanten doodschieten.
En ik zeg ook al wel eens: 'vuile makak'
En 'dikke eikel'.
En 'achterlijk mens'.
En 'gore pedofiel'.
En  'mongolistische priester van een kinderverkrachter.'
En 'geschifte moslimterrorist'.
En 'fokking strandjanet, hoe durft gij die parkeerplaats voor mijn neus in te pikken.'

Ik schiet dan wel geen onschuldige mensen neer met een geweer.
Ik schiet er dagelijks af met woorden.
Daarom ben ik niet heiliger dan de paus.
Daarom ben ik niet Charlie.
Bent u het nog steeds wel?

Ook dit is 'vrije meningsuiting.'



Cheers,
C.

zondag 11 januari 2015

Where's Johnny?

11 dagen bezig, en ik kan alleen maar in mijn handen klappen van 'contentement'.
What a joy it has been.
Ha! Ik begin zo'n 'Good News' mens te worden.
Ik zal het gewoon in uw plaats zeggen: 'redelijk irritant'. I know.
Daarom ga ik jullie niet rond te oren kletsen met alle topmomentjes, die 2015 al in petto had.
Primo, ik herhaal: enerverend.
Secundo, uzelf online liggen bestoefen: I. Hate. It.
Tertio, ik heb andermans bevestiging niet nodig.
Quatro, als je het echt zo hard moet liggen affirmeren in de massa, is er meestal niets van waar.

Dit gezegd zijnde, kan ik het niet laten om jullie te vertellen over mijn nieuwe materiële vreugde:
El Nouvelle Voiture, de Mini 2.0.
U herinnert zich nog dat het voorgaande exemplaar met de nodige mankementen in de garage is beland.
Tel daarbij op: lage rente, saloncondities, an offer I couldn't refuse, te hoge reparatiekosten en u krijgt als uitkomst, het prachtexemplaar dat sinds vrijdag hier staat de blinken.
De spiegel van de Boze Koningin barst van afgunst bij het zien van zoveel schittering.

Moi en wagens, het is iets raar.
DC durft hierover al eens te zeggen: 'Mijn dochter koopt een auto, zoals een ander een brood koopt'.
Alle voertuigen waar ik mee heb gereden: sealed & signed op 30 min. Max.
Deze heeft wat langer geduurd, alleen omdat ik het voor 1 keer eens wat 'volwassen' wilde aanpakken.
Maar, ge moet een kat een kat noemen, dat was ook alleen maar voor de show.
Vanaf dat ik de offerte binnen had, wist ik nogal snel dat ik 'the one' was tegengekomen.
Nu, ik ben de eerste om te zeggen dat materie een mens z'n geluk niet maakt.
Toch, ik loop hier al 2 dagen rond, alsof Harvey Specter mij ten huwelijk heeft gevraagd.
Zo gedroeg ik mij trouwens afgelopen vrijdag ook. Bij hen. In het openbaar.
Daar gaan ze nog lang over spreken.



En ja, opnieuw, ge moet een kat, een kat noemen.
Zo'n auto het is een ego-plekje dat ik nog niet uitgewist heb.
Ik kom er tenminste voor uit, dat is al iets, hé.
Ik heb jullie al meermaals verteld: zet mij in de auto en ik verander in een soort Johnny.
'Marina' bedoelt ge zeker, gezien mijn vrouwelijk geslacht.
Neen, mensen, want, per definitie kunnen vrouwen niet met de auto rijden.
*
Foei!! Vrouwenbewegingen aller landen, verenigt u, en kom mijn voordeur bekladden!
*
Bon, ik kan dus per definitie heel goed met de auto rijden. Johnny is hier van toepassing.
Sinds dag 1 dat ik achter een stuur zit, ben ik een behoorlijk aanwezig persoon op de baan.
Dat zit gewoon in de achternaam. Echt waar, genetisch bepaald. Ik kan daar dus eigenlijk feitenlijk niets aan doen.

Efkes ter zijde, Marina had voor de rest wel perfect gekund hoor:
Ik ben niet vies van een beat-nummerke of twee.
Mijn taal kan behoorlijk aan de 'platte' kant zijn, zoals in: 'Ej, joenge, ga zenne fooraop'
Er liggen trainingspakken met gouden strepen in mijn kast.
Ne wedge sneaker moet hier ook nog wel ergens te vinden zijn.
De gelnagels zijn er lang geweest.
Van een 'strasske', wat 'bling' en dat in combinatie met 'fuschia' ben ik niet vies geweest.
Als het moet maak ik een kuif, met mijn geblondeerd haar.
Ik ben luid en ik kan roepen als de eerste de beste foorkramer.
De botsauto's zijn lang geleden, maar zoiets verleert ge volgens mij niet.
En, ondertussen heb ik al 2 tattoos.
Om maar te zeggen: genoeg Marina-materiaal aanwezig.

Sinds ik in '96 mijn rijbewijs kreeg, heb ik mij op de baan, vooral bezig gehouden met ambras maken met de rest van de rijdende wereld.
Vanaf seconde 1 heb ik mij gedragen als een Haantje.
Meermaals heeft de blauw geuniformde medemens mij op het matje geroepen.
Ik heb mij groen betaald aan boetes allerhande.
In mijn jonge jaren geneerde ik mij absoluut niet om uit te stappen om mijn mening te verkondigen over andermans triestig rijgedrag.
Een paar keer zijn er een paar nog grote Haantjes uitgestapt om hun mening te verkondigen over mijn rijgedrag.
Daar was ik nooit van onder de indruk. Integendeel zelfs.
Links rijden was mijn bestaansrecht.
Rechts voorbijsteken ook.
Middenvingers gingen omhoog, telkens ik met mijn ogen knipperde.
Elke voorligger die niet binnen de 10 seconden opzij ging, kreeg een spektakel van klank en licht over zich heen. Gevolgd door 'een gatplakkerij' van de bovenste plank.
Banden reed ik stuk bij de vleet.
Vloeken, roepen, zuchten, heel de santeboetiek kregen mijn medepassagiers er gratis en voor niks bij.
Qua Johnny-materiaal dus ook geen tekort.
'Veel accidenten gehad, zekers, mevrouwtje hooligan?'
Ewel, neen dus. Nooit.
Of jawel, toch wel. Eén keer heb ik een 'perte total' gereden.
Tegen 40 per uur. I kid you not. Bloednuchter.
2 airbags open. Veel spektakel. Een 'ieniemnini klein sneetje' in mijn rechterwijsvinger.
Om maar te zeggen: een gevaar op de baan is niet van toepassing, alé, is nooit bewezen.

Gene paniek, mensen, het meeste 'zot' is er ondertussen wel af.
Met uitzondering van het roepen en het vloeken.
Kwestie van niets op te kroppen, noem ik dat.
Als ik met iemand aan het bellen ben, kan dat gesprek nog wel eens onderbroken worden door een:
 'Eej, kutwijf, gadis eut maane weg'.
Voor de rest ben ik een pak rustiger geworden.
Maar een vos verleert zijn streken niet oftwel, de Johnny in mij, is rap terug gevonden.
Zeker nu dus, met mijn nieuwe bolide.
Helemaal 'getuned' door een Mini-verkoper, en ik zweer het u: they know what they do.
Veel ledlichtjes allerhande, veranderende kleuren als het donker is, toeters, bellen, een spoilerke hier en daar, zwarte velgen, veel show, veel streken, ne 'Larocca op wielen', als het ware.
In de categorie 'is dat nu allemaal echt nodig?' scoor ik hoog en roep ik even hard mee:
'nee, natuurlijk niet!
Maar ik zeg het u, Knight Rider verstikt zich in z'n graf van jaloezie.

Tot zover El Nouvelle Voiture.
Ah, ja, trouwens (de Good News Show is sterker dan mezelf): New York 2015 is een feit!
Beslist op het mega-feestje van Oudejaarsavond.
Om naar Stromae te gaan kijken. Zemozeker: yes we can.
Alé, kom, nog eentje om het af te leren: de Oude BFF en ik hadden een topavond in hoodletters, hier.
En alé vooruit: de Ex en ik gingen eten, onverwachts, om dan te eindigen met Den Debiel en zijn buddies.
Ok, ok, ok, ik stop met mijn enerverend gezwets.
Ik ga mijn loopschoentjes aan doen, want ja, mijn voornemens zijn nog intact.
Wat niet van onze BV's kan gezegd worden, want ze zijn nog steeds even mottig gekleed als in 2014.
Ik hou mijn hart al vast voor het Aldi-feestje van het jaar, over Johnnies en Marina's gesproken.
Dat ze straks hier maar eens een voorbeeld aan nemen.
Award season kicks off.
Had ik het woord 'contentement' al laten vallen?

Cheers,
C.