REWIND-PAUSE-FFWD

REWIND

Ik wil zoveel vertellen!
(Da mag ook wel, me dunkt, na maanden van silent treatment)

Over de Spaanse les waar ik elke dinsdagavond naartoe ga:
La próxima vez escribo en Español. Ahora tu. (hahaha)
Over de SPAM-loser in Turkije, of Indonesië of Afghanistan of Bevergem, die mijn Telenet-account heeft gehackt:
ja, mensen, ik weet het, neen, ik kan daar niets aan doen, ja, ik heb ondertussen IT en Telenet gesproken, neen, ook zij kunnen daar niets aan doen, ja, dat is dikke zeik, neen, ik heb niet op pornosites gezeten, ergo stop met mij uit te schelden en hoop dat het u nooit overkomt. Want dan zal ik eens beginnen roepen. En tot nader orde zijn mijn decibels nog altijd luider dan de rest van de bevolking.
Over New York, wederom:
geluk, gelukkiger, gelukkigst. Ja, daar zijn zelfs foto's van.
Over Stromae in New York:
Heel, heel veel respect. Als elke BV zo weinig ego had als die man, was Dag Allemaal binnen de korste keren failliet.
Over de Kardashian-clan:
neen, zij zijn nog steeds geen stijliconen. Ik val in herhaling: money don't buy you class.
Over mijn gezondheidstest bij de SPORTS mannen van het UZA:
een lichaam van 29jaar, een vetpercentage van 21% en een teveel aan 'mentale luiheid'.
Over de schoolreunie, na 20 jaar afsuderen:
het fenomeen 'mentale luiheid' was toen, in 1995, ook al prominent aanwezig.
Over Parijs, en de Thalys die staakte, en mijn boys daar:
ik geraak overal. With a little help from my friends.
Over het verassingsfeestje dat den Debiel en ik kregen van het Mamaatje en DC:
polonaise, zweterig lijven, lachende gezichten en vooral veel surprise.
Over de dansmoves op datzelfde feestje:
bam, bam, bam, en bam. Eat that TML.
Over Project K en de olifanten bij Koen Wauters:
dank je wel om dit aan een groot publiek te vertellen, Grote Meneer.
Over K3 zoek K3:
hoogtepunt van de week, met een nieuwe favoriet lied, dat ik dan ook te pas en te onpas lig te kwelen, tot grote ergernis van velen. ('en m'n hart zal nooit meer stuurloos zijn' waar ha-len ze het toch?)
Over Adele:
sprakeloos.
Over het Bal van ene Burgemeester:
of hoe een goei feestje nooit te voorspellen is.
Over mijn Johnycar die ik (een beetje) in de prak reed:
Omnium bleek ineens mijn lievelingswoord.
Over d'Ardennen:
mijn innerlijke Marina was dolgelukkig. Oh, ja, en wat een geweldig goede en loeistrakke film.
Over Het Huis met Marieke en Zenn:
laten we allemaal efkes, heel efkes, onze eigen micro-luxe-shit inslikken. Grote Mevrouw doesn't even begin to cover it.
Over de herfst:
de geuren, de kleuren, de juiste temperaturen, en vooral de lege straten voor Lily en mij.
Over de discussies, die men nog steeds met mij wil voeren over mijn gezonde levensstijl:
fyi, ik loop halve marathons, als ik al aan iets een tekort zou hebben, is het aan vet. Ha.
Over Lily:
veel liefde en lachen.
Over het schrappen van mensen uit mijn leven:
omdat congruentie en walk the talk voor mij belangrijker zijn dan alle andere shitload.
Over den Debiel en zijn derde (and we're counting) Ironman:
duidelijk een heel groot gebrek aan mentale luiheid, for sure.
Over de Pussy:
hij weet zelf heel goed waarom.
Over amigos y amigas:
BFF's allerhande.
Over mucho más:
maar niet alles moet ik aan uw neuseke hangen, toch?

FORWARD

Over London:
aftellen, zoals elk jaar
Over kidsweekend:
God, Godin, de Johnycar en lot's of fun, nog 9 keer slapen.
Over de afscheidstournee van K3:
het spreekt voor zich dat de Godin en ik daar bij zullen zijn.
Over Amsterdam:
met toppers in het kwadraat.
Over 2016:
looking forward
Over Spectre:
hij is terug. Mijn. Uberman. Is. Terug.
Over mucho más:
maar niet alles moet ik aan uw neuseke hangen, toch?

PAUSE

Oktober, Oostduinkerke, Lily en ik.
Met veel boeken.
Veel inzichten.
Muchas palabras españolas.
Veel recepten, gekook en gebak (Caroline's Cookies, zegt het u iets?)
Veel herfstlucht.
Veel gewandel.
Veel rust.
En deze ook.
Wie weet is 2016 ook wel het jaar dat ik terugkeer, to finish the unfinished business?

''Life runs fast, but we run faster.''

Cheers,
C.

(Ab) Fab(ulous) Bad(ass)

'Dit gaat wel behoorlijk wat pijn doen' zei de man met enige trots.
Alsof hij mij er persoonlijk verantwoordelijk voor wilde stellen.
De blik die ik hem hierna toewierp, probeerde ik nog een neutraal aura mee te geven.
Wat mij niet lukte. Wat had u nu gedacht.
Er zijn al vele woorden met mij geassocieerd.
'Neutraal' hoort daar niet bij.

'U zal wel zien, mevrouw, ik zal eens kort demonstreren'.
....
'En wat zegt dat? Pijnlijk, niet?', het brilletje wat hoger op zijn neus duwend, een monkellach op zijn gezicht.
'Bwa, valt goed mee' antwoordde ik hem, een geeuw onderdrukkend.
'Ok, dan doe ik ineens het volledige stuk'.
Zijn trots had plaats gemaakt voor arrogantie.
'Doe maar' sprak ik en dacht erbij 'JE-SUS, gast, ge weet echt niet wie er hier tegenover u zit'.
....
'Amai, mevrouw, u bent echt wel een dappere.'
'Deeeuuuuuh' gilde mijn ego in stilte.
'Dat weet ik al wel langer, meneer', sprak ik daarentegen vriendelijk.

Zalfke erop en de zaak was geklonken.
Nog geen 10 minuten en paar ettelijke euro's later stond zat ik terug in mijn Larocca op wielen.
Wetende dat deze scene zich nog een paar keer zou afspelen.
Want dat is nu eenmaal de prijs die een mens betaald, als 'ge niet bezint voor ge begint'.

Ha, over de spanning erin houden gesproken.
Misschien toch die thriller-carriere overwegen?
Het Mamaatje is nu volledig aan het flippen, niet wetende wat haar dochter weer heeft uitgespookt.
'Roestig, roestig', zou Waldek zeggen.
Alé, vooruit dan maar:
Ik ben begonnen met het weglaseren van een tattoo.
'Mijn jeugdzonde' zoals ik ze noem.
Wat eigenlijk op niets slaagt, want die vlinder op mijn voet, is zeker nog geen 10 jaar oud.
'Jeugd' was toen al lang niet meer aan de orde.

In ieder geval het beestje zal hopelijk binnen een paar jaar gaan vliegen zijn.
Want, maak u geen illusies, beste lezer, een tattoo weg laten halen, is een werk van lange adem.
En van lichtflitsen.
En van arrogante dokters.
En van hoge pijn.
'Oe? Dadeetogenezeer, blondie?'

Voor mij niet, neen. Maar ik weet ondertussen na vele jaren dat ik niet de gemiddelde mens ben.
'Mediocer' is ook weer een woord dat niet makkelijk aan mij gelinkt wordt.
En dus ook niet als het over pijn gaat.
Mensen denken altijd dat ik op rozenblaadjes geboren ben, gehuld in een gouden pamper.
Wel, think again.
Heel veel liefde, zeker wel.
En nooit iets te kort gekomen, dat ook.
Maar ik heb daar ondertussen al een schone rekening voor betaald.
Heel El Familia, trouwens.
Als kind heb ik meer volledige narcoses ondergaan dan de doorsnee mens in heel zijn leven.
De pediatrie van Augustinus had mij een abonnenement kunnen geven.
Er zijn sondes door mijn neus geboord, spuiten gezet en in mij gesneden, dat het geen naam heft.
Als 13jarige is er ruggenmerg geprikt.
Hiervoor werden mijn ouders vriendelijk verzocht de ruimte te verlaten.
Met reden. Niemand wilt zijn kind namelijk zo'n pijn zien lijden.
Jaren daarna verbrandde ik mijn arm tot in de 3e graad tijdens een horecashift.
Pas 10 uur later ben ik ermee naar het ziekenhuis gereden.
Waar de gehele Spoed mij als een attraktie kwam bekijken.
Zo'n grote brandblaar had blijkbaar nog nooit iemand gezien.
De volgende dag stond ik terug te werken.
Just saying.

Ik ben badass en taai. Dat weet iedereen ondertussen.
Niet omdat ik zo geboren ben.
Maar omdat het van de moetes was.
Daarom sta ik altijd terug op en ga ik verder.
Er is gewoon geen andere optie.
Met een hoge pijngrens, een eindeloze weerbaarheid en een flamboyante persoonlijkheid.

Ik ben dus amper onder de indruk van andermans 'ogotogeireogarme' verhalen.
Bevallingsrelazen vol onoverkomelijke barenspijnen aanhoor ik zonder enthousiasme.
En waarschuw mij al zeker niet voor een prul laserdingske.

Tattoo-people, ik herhaal: bezint eer ge begint.
Wat niet wil zeggen dat ik daarom per definitie verstandiger ben geworden.
Maar kom, er is een te kort aan onintelligente mensen, dus ik bied mij graag vrijwillig aan.

Want ik heb nog wel een paar ideetjes om te laten 'inken'.
Naast de vele littekens, maakt dat mij nog unieker.
Ik ben tegenwoordig namelijk heel content met den body en alles erop, eraan, er rond en er in.
Niet enkel omdat het 7 kilo minder omvat dan een half jaar geleden.
Niet enkel omdat het gespierd is en fit, en mij meer energie geeft dan ooit.
Niet enkel omdat het er jonger uitziet hou ouder ik word.
Niet enkel omdat het de ene grap na de andere uitspuwt.
Niet enkel omdat het gezond is en sterk.
Niet enkel omdat het dagelijks bulderlachen produceert.
Niet enkel omdat het vrolijk en blij elke dag opstaat.
Maar omdat het door een paar kanjers graag wordt gezien.
In de eerste plaats door mezelf.
Badass als ik ben.
Dat beetje 'smart' pak ik er dan wel bij, samen met de knipoog, die ik nu maak.

(oh yeah, they're coming - nu al een hoogtepunt van 2016)
(over 'don't take yourself too serious gesproken')

Cheers,
C.

PS: zoals u ziet verontschuldig ik mij al lang niet meer voor mijn lange afwezigheid.
Ge moogt begot blij zijn dat ik af en toe nog eens aan jullie denk.
Patsy kon het niet beter gezegd hebben (nr14).

Compassion

Tegenwoordig heb ik dagdagelijks een afspraak met mijn virtuele besties:
Deepak & Oprah.
Deze 2 houden mij sinds de Sweet Caroline Day  aan de 'non-praat'.
Op mijn mat, u kent deze nog wel.
Zoiets komt mezelf en mijn medemens altijd ten goede.
Weliswaar loop ik een paar daagjes achter.
Omdat ik soms gewoon niet thuis kom, of toch niet op tijd.
U weet wel: werken, Apérolleke hier, tetterke daar, enzovoort, enzoverder.
Natuurlijk was daar ook Het Land van Morgen.
Dat ik ein-de-lijk op mijn palmares heb geschreven.

*
En ja, alles wat ze u daarover op 'den televies' laten zien, is waar.
Het is er daar zo over, als ne mens er maar over kan gaan.
'Maddness' doesn't even begin to cover it.
Ik ben al een vree gelukkig kind, maar daar was ik een vree overgelukkig kind.
Dat wordt niet meer gemist. Nooit. Jamais. Neva. Von meinen ganser leben nicht.
*
Maar kom, terug naar mijn meditatie-vrienden.
Met elke dag een nieuw thema, en zo kwam daar de achillespees der achillespezen:
Compassion.
Empathie is mij niet vreemd, integendeel.
Ze is alleen nogal dik bezaaid op 1 plaats, en al wat minder elders.
Yes, bloglezers, het is zover - en ge moet toegeven, het is lang geleden - this one is for the animals.

Want, lezers, het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
Juist nu de vegans niet meer unaniem worden uitgelachen.
Althans toch niet in de vooruitstrevende delen van deze aardkloot. (wij horen daar natuurlijk niet bij)
Vegans zijn hip, trendy, very sustainable en all over the place.
Maar in weken zoals deze, vraag ik mij af of het ook allemaal één zak uithaalt.
Because, my heart broke, several times.

Blijkbaar denkt men omdat ik zo vree gelukkig rondhuppel, dat 'onwetendheid' ineens meedartelt.
'Heb je het gelezen, Caroline?' 'Amai, Caroline, ik heb weer iets verschrikkelijk gezien'.
Alle gruwel richting Blondie, por favor, moet er gedacht worden.
Bij deze dus, For Your Information:
IK. WEET. HET. ALLEMAAL.
Ik weet van de walvissen in Faroe.
Van de beren in China
Van de honden, overal.
Van de krokodillen in Mexico.
Van de olifanten in Thailand.
Van de dolfijnen in Japan.
Van de levende speelgoedkuikentjes.
Van de beagels in hartlabo's.
Van de cocaïne-apen.
Van de stikkende reuzeschildpadden.
Van de neushoorn, waar we er volgend jaar geen meer van over zullen hebben.
Van de bom-vossen.
Van de meeste gruwelijke dierenmishandelingen ben ik op de hoogte.
Ik weet dus ook van Cecil.
Die met pijl en boog werd neergeschoten door een lul, met zelf een heel kleine lul.
Nu, om het niet sexistisch te maken: kutwijven, met een te kleine 'hooha', bestaan ook.
(Alsof haar plastieke borsten nog niet 'in your face' genoeg zijn)

Stop dus met mij de verhalen te vertellen, sturen, of whatever.
Stuiter flink verder in al uw verontwaardigdheid, lieve mensen, please do.
Post whatever, roep, schreeuw, teken petities, echt, laat u vooral gaan.
Heel fijn, heel empathisch, heel melevend.
Heel veel compassion.
Maar, wake up and smell the fokking coffee, alstublieft.
Dat fluoroze bumbaworstje dat tussen uw kleine zijn boterham zit, is kalfsvlees.
De kleine baby van een koe, bij haar moeder weggehaald, toen ze haar oogjes nog niet kon openen.
Daarna in een kist gestopt, waar ze in moet blijven zitten en genetisch gemanipuleerd graan fretten.
Zonder te bewegen weliswaar.
En dat een paar maanden lang. Niks blauwe lucht, niks groen gras, niks mama koe.
Schoon leven.
Om daarna in een vrachtwachen geschept te worden en af te voeren naar het slachthuis.
Waar ze in al haar baby-angsten een horor-dood sterft.
De melk die uw kleine bij die bumba-boterham drinkt, komt van mama koe, die ondertussen al terug geïnsemineerd is, om zo snel mogelijk weer te kalveren.
Die melk was voor het kalf in uw kleine zijn bumbaworst bestemd.
Ik geef het maar efkes mee.

Verontwaardiging helpt niets, geen klote.
Ik weet dat al lang en ik ben gestopt met mij te draaien in de dieren-miserie.
Want als ik dat wel zou doen, had ik al lang, iemand op z'n gezicht geslagen.
Maar niemand is daarmee geholpen, en zeker Cecil, mama koe of een eender welk weerloos dier niet.
Doe iets, onderneem actie, stop met vanuit uw zetel verontwaardigd rond te kelen.
'Be the change you want to see.
Ja, ik durf hier efkes Gandhi in jullie gezicht quoteren.
Ook al doe ik al veel, voor mij geldt dat evenzeer.
Eerder richting minder bezaaid gebied, weliswaar.
Want die Compassion zou ook naar de kleine lullen en 'hoohas' moeten getoond kunnen worden.
Ik wéét wel dat mijn virtuele besties dat bedoelen.
Maar dat is een brug te ver, voor mij.
En ik zal ook niet pretenderen dat het niet zo is.

Vanaf nu excuseer ik mij dan ook niet meer voor mijn vegan handelen.
Gedaan met 'ja maar, ge moet voor mij niets speciaals doen hoor, ik vind altijd wel iets'.
Gedaan met 'laat uw steakske smaken hé'.
Gedaan met 'neejeneejeneeje, ik wil niet de moeilijke zijn'.
Hell no, ik ben trots op waar ik voor sta.

Dit weekend heb ik vegan gekookt voor El Familia. Driegangen.
Vers, gezond, zonder boecht, zonder vleesvervangers, zonder suiker, maar clean en superlekker.
Is dat efkes in goede aarde gevallen.
Met complimenten van Den Debiel, en die mens kan het weten, als triathlonman.

Het maakt dus toch nog één zak uit, want de grote menselijke dierenharten are changing the world.

Voor Cecil, Lily, elke koe, elke hond, elke muis, en elk ander weerloos dier.

Het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
My heart broke, several times.
Let's hope Karma gets the bastards.
Geen compassie mee.

Ondertussen blijf ik wel een vree gelukkig kind.
En soms een vree overgelukkig kind.

Cheers,
C.

plus

'Seg, maar genoeg over mij, hoe is het nu met jou?'
Zij en ik zaten op het terras van 'ons restaurant'.
Het was een warme avond, gevuld met glazen vol bubbels en woorden vol liefde.
U moet weten: zij en ik gaan al even mee.
Zij, de BFF van toen ik nog zeer bout en onzeker en wild en vechtend was.
En omdat het universum voor mij wat zeestormen in petto had, zijn er jaren zonder haar gepasseerd.
Maar, mijn levenstrein rijdt al een tijdje gezapig en zonder al te veel bochten verder.
Waarin haar plaats in eerste klasse weer bezet is.
Ook al is er een pauze geweest, het lijkt alsof ze nooit weg is geweest.
Laat ik ze hier de BFF+ noemen.
Omdat ze dat is, een enorme plus.

Zij was het, die deze vraag stelde.
Met de oprechtheid, waar ik zo van hou.
Met de focus op mij gericht.
Geen gsm waar op getokkeld moet worden.
Geen ogen die afdwalen.
Geen gefrul met vanalles en nog wat.
Geen gedachten die elders zitten.
Enkel een vraag, met daarachter een stilte, waaruit alleen maar pure interesse blijkt.
De 'plussen' in mijn leven kunnen dit, maar het is een 'min'derheid
***
In koor graag: 'ooooooh, dat is weer schoon geschreven.'
***
En ik ben altijd extra blij met zo'n uitzonderlijk moment.
Omdat ik weet dat de zeldzaamheid ervan het juist zo fijn maakt.
Omdat ik weet dat velen deze oprechtheid niet kennen.
Omdat ik weet dat deze BFF+ mij in haar hart heeft zitten.

Wat je dan krijgt, is mij, zonder grapjes, zonder opsmuk, zonder wedervraag.
Barefood Caroline, no hidden agendas, no entertainment.
'Met mij gaat het heel goed, schat'.
'Ik ben heel blij met mijn leven, heel blij met de mensen die daar in zitten.'
'Content met mijn sterk, gezond en fit lichaam'.
'Meer zelfs, ik denk dat er weer een plus one bij kan.'

*BAM*
*SHOCKER*

Ik verschoot zelf van mijn woorden.
Maar dat krijg je dan als de energie perfect is.

Sindsdien is er iets veranderd aan mij.
Vraag me niet wat, ik zou het niet weten.
Ik kan alleen zien dat er regelmatig manspersonen in mijn vizier wandelen en tegen mij aanbotsen.
En meer ga ik er ook niet over vertellen.
Meer valt er ook niet te vertellen.
Alleen, begin ik precies te wennen aan de idee van een extra plus.
Wat een enorm grote change of plans is.
Voor mij toch.

Ondertussen doe ik verder mijn ding, omringd met de plussen, die er zijn.
Want het belangrijkste van heel dit verhaal, is niet de mogelijke + in mijn leven.
Maar de BFF+, die zeker niet eventueel is.

A dash of excitement it is.
En dat op de vooravond van mijn 31ste levensjaar.
Por favor met z'n allen overmorgen dan ook:
***
Ja, ik ga dit blijven zeggen tot die mens effectief aan mijn deur heeft gestaan.
Tenzij ge hem te pakken krijgt, dan zwijg ik voorgoed.
U weet dus wat u te doen staat.
***

Cheers,
C

Rabbits

'Ge moet in het NU leven.'
Zo typte ik het in, richting Den Debiel.
Ha, dat had ik toch weer eens goed gsmst, vond ik zelf.
Alé, smssen doet een mens tegenwoordig niet meer, hé.
Dat is een Whatsapp of een Imessage, maar zeker geen sms. Dàt is zo 2010.
Zelfvoldaan zette ik mijn uitgestelde aflevering van The Legacy weer op.
Eindelijk een reeks die Breaking Bad en House of Cards een beetje doet vergeten.
Scandinavië boven.

Nog geen 15 seconden later, pakte ik mijn Ipad, beter gekend als de 'teblet'.
Anno 2015 doe je namelijk 49 dingen tegelijkertijd.
Alleen tv kijken is niet meer aan de orde.
Jesus, dat zou pas saai zijn EN een tijdsverspilling.
Hallo Tokio, ik dacht het niet.
Dus, scrollde ik lustig mijn Instagramfeed door.
Ah ja, en misschien toch ook even checken of er geen nieuwe salopetten op Zalando binnen waren.
Mmm, ja, en die pumps zouden daar wel goed bij passen.
Foooook, zo'n maxiskirt is ook wel graaf.
Effe checken of de sale al begonnen is bij Asos.
Och, en kijk, een nieuw vegan gerecht op mijn Blogloving.
Misschien kan ik dat eens klaar maken.
Morgen ofzo.
Alhoewel, neen, morgen had ik iets anders in gedachten.
Zou het morgen gaan regenen?
Ineens kijken wat het weer hier gaat worden.
Kwestie van mentaal voorbereid te zijn op een loopsessie in windkracht beaufort 5.
Zal eens op de Maps kijken welk parcours ik ga lopen dan.
Verandering van spijs doet eten, zeker als ge aan zee zijt.
's Middags ga ik dan het strand op met Lily, kan ze goed lopen.
Zal het filmke eens mailen naar DC en het Mamaatje.
Och, hier staat iets over een dierensite vol natuurlijke producten.
That has my name written al over it.
Zou dat boek van Amy trouwens al terug binnen zijn?
Zal via mijn bankapp eens kijken of die visarekening er al af is.
Seg, en hier, welke aandachts*piep* heeft weer wat bevestiging nodig op Fakebook?
Wow, maar dàt is een leuke tattoo.
Ideetje voor de volgende?
Om in Amsterdam te laten zetten, gepland in het najaar.
Wat zou de Thalys kosten?
Kijk, wat een leuke tent in NY, direct in mijn showtelefoon steken, voor binnen 3 maanden.
Waar zou er daar trouwens een bikram yoga zijn.
Den body moet onderhouden blijven.
Naar het schijnt zou paaldansen ook zoiets goed zijn voor de strakke spieren.
Zal ik en passant op de Google gooien, nu ik hier toch ben.
Voor in september, misschien?
Spaans ga ik ook beginnen doen, al nieuwe data online?
Ga ik kunnen gebruiken in Ibiza, ziet er toch de max uit.
Misschien dan toch die reistas bestellen?
Kan wel eens van pas komen, en is toch een pak fancier rondtoeren
Got, en dat hoge Noorden, wil ik toch ook wel dringend eens bezoeken.
Scandinavië.
Daar waar de The Legacy gefilmd wordt.
Topreeks echt.

Och ja, daar was ik naar aan het kijken.
Ongeveer 40 minuten geleden.
Toen ik net Den Debiel had gewhatsapped.
Met:
Ge. Moet. In. Het. NU. Leven.

Gelukkig beginnen zij binnenkort terug.
(En nog wel op nen hele schonen dag)

Cheers,
C.

Lucky number

Ja, ja, ja, ik weet het.
Zoals DC zou zeggen: too much, too little, too late.

*en jawel, meerdere malen is deze uitspraak naar mij toe gericht.
Lang geleden natuurlijk, toen de beesten nog spraken (en rustig in open lucht mochten staan) en prikkeldraad nog bestond en niet zo'n kutelektrische omheining en ge de BRT top 30 op zaterdagmiddag tussen 12 en 2 kon opnemen op cassettebandjes met de knoppen PLAY-REC-PAUZE tegelijk ingedrukt (en de presentator maar bleef doorkwekken terwijl zij al aan het zingen was) en een sponsen broekske mij nog goed afging en mijn haar nog echt blond was en de VTM nog de sound mix show bracht en de vaste telefoonlijn perfect marcheerde om af te spreken en foto's nog moesten ontwikkeld worden in een winkel (en er geen selfies, filters, duckfaces en andere narcistische woorden nodig waren) en Biloba (de stiefzus van Lily) gewoon nog leefde en ik het behoorlijk kon uithangen. (volgens DC en het Mamaatje, weliswaar, ik deel die mening niet. Uiteraard.)*

Swat.
Ik ga mij dus zelfs niet meer excuseren voor mijn 'vertraging' hier, om een understatement van jewelste te gebruiken.
Maar maak u vooral geen zorgen:
Het gaat nog steeds meer dan uitstekend met mij.
Ergo, in een notendop, want ik maak mij geen illusies, de achterstand haal ik morgen niet al gauw in:

- Berlijn was de max. Topstad, kei duurzaam, vegi restaurants met sterren (nu gij Peter Goossens), gezellige buurten, nice shops, heel fijne energie, overdreven veel hipsters (mijn denim salopette met  airmaxen is daar 'common style', in Antwerpen sta ik daarmee in de gazet).
Bovendien hebben ze daar VEGAN SUPERMARKTEN.
Opnieuw: VEGAN SUPERMARKTEN. Juist ja, met ALLEEN MAAR VEGAN PRODCUTEN.
En dat is daar dus KEIDRUK, omdat den Berlijnse 'Deuts' 6252 stappen voor is op ons.
* 'Verhuis dan hé, du Sau' hoor ik mijn grootste fans al roepen.
Naaa, nu nog niet, maar wie weet, ooit, als ge het heel lief vraagt.*
- de feestjes daarna waren ook de max. Dansen, dansen, dansen.
- de lachbuien zijn nog steeds even talrijk.
- de agendadrukte blijft aanhouden
- de verloren kilo's blijven eraf
*iedereen die dus hoopte, dat ik binnen de korste keren terug een heel nieuwe garderobe zou moeten aanschaffen: Eat. That. Shit. (en doe er nog een pak koekske bij anders)*

- last but not least, want het heeft er efkes om gespannen, maar toch: ik zal er zijn zondag.
* tenzij ik alsnog van de baan wordt gereden door 1 van de talrijke slechte chauffeurs die er op onze rijwegen vrijelijk rondtuft*
My lucky number die dag is:
zevenendertigduizend vijfhondertweeënnegentig.
Alokes, dat kan al tellen hé.
In de laatste wave die start, de kans is dus heel groot dat ik ook als laatste over de meet zal komen.
Maar dat maakt allemaal geen flapperdeflap uit.
Een half jaar geleden kon ik nog geen 20 meter lopen zonder dat er een defebrilator aan te pas moest komen.
Op hoop van zegen, gaat het Rode Kruis zoiets alsnog niet uit hun ambulance moeten halen.
Ik wil maar zeggen, hoe fashionable ze sportoutfits ook proberen maken:
zo'n loopbroekske blijft een zweterige bedoeling.
En die sporbeha is ook niet appetijtelijk, at all.
Bovendien passen mijn schoenen absoluut niet bij de rest van mijn tenue.
Laat het dus niet waar zijn, dat ik daar ineen stuik met nat haar en een bloedrode kop.
En dan moeten ze naar het Mamaatje bellen, en zeggen: 'Madammeke, we hebben uw perspirerende dochter hier liggen. Met non-matching schoenen aan.'
En het Mamaatje maar wenen dan.
Dàt zou pas de grootste catastrofe zijn.

Ik heb er alvast zin in. Wie had dat ooit gedacht.
Miss el luilak van heel België, kijkt uit naar een inspannende activiteit.
The world has gone mad.
In ieder geval, nu al props (jowjowjooooow) voor de grootste held van heel dit spel: Den Debiel.
Oftewel Mister el graafste triatleet.
Qua 'stop the bullshit' en mentale peptalk kan die mens wel tellen.

Bij deze dus: Brussel, laat die 20 000 meter maar komen!

Cheers,
C.

PS: Beste supporters, ik ga jullie zondag niet opmerken, wegens tunnelvisie richting finish.
Toch bedankt voor jullie aanwezigheid. You. Are. The. Best.
*vuistje (jowjowjoooow)*

Deutsch

Waar zullen we het vandaag eens over hebben?
So many options, so little time.
Want, lieber menschen, ich gehe nach Berlin.
Kwestie, van mein bestschen Deutsch boven zu halen.
U leest het goed, bovenop mijn vele andere talenten, spreek ik ook nog eens vloeiend Duits.
Ha. Das ist nogal iet, jawol.

En vooraleer ik vrijdag op dat vliegtuig kruip, is er nog een waslijst aan taken, die ik moet afwerken.
wasistburnoutindasdeutsch?? (hashtag, natuurlijk)

- trainen, trainen, trainen, geleich ein zottin
- werken, ein bisschen natürlich
- kapper, ich konte moeilijk mit ein mottig kapsel nach der hipsterstad von Europa gehen, hé
- valies prepareren, soviele klederen, son kleine bagage
- muslie repen maken, um eine Paris-muffin-situatien zu vermeiden
- kleren laten verstellen, fumpf kilo abfallen sorgt das deinen broechen von deine gat zachen
- vrienden zien, anders bist du ein einzelgänger, nachttscheint
- gras afrijden, aber dar hatte ich keine goesting in
- stofzuigen enzo, meine poetsdame moeste geoperierd worten, does zelb kuisen ist an die orte
- rekeningen betalen, oder die polizei komt an deen deure bellen (mijn bel werkt niet, maar kom)
- met Lily wandelen, den hund is meinen prioriteit
- aftellen naar de komende weken, mit allemaal fantastischen feistjes, tralalalala

En dan spreek ik nog niet over de lijst, die ik al afgewerkt heb.
wasistoverdriveindasdeutsch?? (hashtag, natuurlijk, opnieuw)

- met de NewYorkvriendin in hipsterland gezeten, als die Jani von den tevee dar auch ist, is das hip
(bovendien droeg ik denim op denim, hipsterderder kanst ein mensch nicht sein)
- trainen, trainen, trainen, den roten trat in meines triestigen (volgens sommigen) bestahn
- werken, ein bisschen fiel
- gezonde appelcake gemaakt, die ware sehr sehr sehr lecker
- het Mamaatje gevierd, wont meinen mama, die is den liebsten von die hele werelt
- gaan crossfitten, und ich kunte eine wochen meinen armen nicht mehr ophieffen
- een nieuwe brievenbus gekocht, das ist tegenwortig verschrikelaik doer, scheisse ja.
- met Lily gewandeld, prioritaiten, altzijt prioriteitaiten
- SYTYCD live gezien, das was eine overtrefen plizantzen avond.
- de Wijnegem Shopping (van de moetes) bezocht, ich worte terug mottig bei die gedächte

Voila, ik ga dus verder doen met wat nog moet gebeuren, mich dunkt.
'First we take Manhattan, then we take Berlin', zou ik kunnen zeggen.
Maar blijkbaar gaat dat lied over een terrorist.
Nu, kan ik behoorlijk gek uit de hoek komen, maar zo in termen van bommen, ben ik niet zo'n held.
Vandaar hou ik het op: Schüss, auf wedersehen, bis ein volgsten kehr!

*u had al lang begrepen, dat ik daar de oren van die Duitsers hun kop ga lullen*

Cheers,
C.

23/04/2001

Hehehehe.
Ik ga het moeten zeggen, weliswaar dik tegen mijn goesting en without pride, laat dat duidelijk zijn.
Maar dus toch: 'druuuuuk, druk, druk, druk, druk, druuuuuuuuk!!!'
(denk er de 'amagaaat-ik-ben-toch-zo-belangrijk-en-populair' houding bij)
Ah ja, en ook: 'Waarom telt een dag maar 24u?? '
(denk er de opengesperde ogen en dramatische gesticulaties bij)
* ik geef u efkes een momentje om over te geven*

Zo.
Ja, kijk, ik geef het tenminste toe.
Andere mensen doen alsof het KEInormaal is om zulke uitspraken rond te kwekken.
Ik wéét tenminste dat het echt op geen fok slaat.
En dat je al die nijver helemaal zelf in de hand hebt.
Bovendien heeft niemand een hol aan zulke boodschappen.
Ondertussen moeten jullie het wel weten:
'Don't take yourself too serious (tenzij het over kinderen en dieren gaat)'.
Het blijft mijn First Amendment.

Maar.
Dus.
24 u in een etmaal.
Wat een overschot van tijd was, not so long ago, is nu een te kort geworden.
Met als grote schuldige, mijn nieuwe freak-modus.
Zo zeg ik tegenwoordig: 'Afspreken om 20u, goed?'
Waardoor ik mij om 18u in een zwembad bevind, om tot 19u20 toch nog 2k te kunnen zwemmen.
En afspraken plan, in functie van de rest van het 'gezweet'.
Na het werk rep ik mij richting sportactiviteiten.
Ondertussen hopend mezelf niet te verliezen.
Alles wordt secuur ingepland.
Ik leefde al gestructureerd, maar mijn stramien nu, is van een compleet andere 'neuroot'-orde.

Toch is dit geen klaagzang.
Verre van zelfs. I like this a lot. Ja, ik val in herhaling.
Mijn prioriteiten zijn verschoven, dat is duidelijk.
Een trend die zich trouwens afspeelt op heel wat gebieden in mijn leven.
Zo ben ik enorm veranderd wat bepaalde vriendschappen betreft.
Waar er vroeger een regelmaat moest zijn, is dat nu allesbehalve nog het geval.
Tenzij voor die paar excepties, waar steeds dynamiek in zit.
Zo kan ik mezelf bijvoorbeeld amper nog aan een telefoon krijgen.
Terwijl ik vroeger de sterren van de hemel lulde. Uren aan een stuk.
Afspreken, ja, zeker, maar echt alleen met zij die mij evenveel geven, als andersom.
Oh, en wat klinkt dat degoutant koud en arrogant. I know.
Maar, ik werk liever aan mezelf, in mijn uppie.
Dan energie te verliezen aan iemand anders, terwijl seizoen 2 van House of Cards op mij wacht.

Dit maar om te zeggen: My time is precious, and so should yours.
Daarom ben ik hier wat minder aanwezig.
Naast het werk, het slapen, mijn gefreak, en mijn gezin, schiet dit over.
Deze blog. De boeken. Mijn digibox. Sommige vriendschappen.
Maar ik ben gelukkig. Meer dan zelfs.
Blij met de uitdagingen, blij met de innerlijk rust, blij met wie ik ben.
Hierdoor zakt de behoefte om mij bloggewijs te uiten.
Hoe contenter de mens, hoe minder de urgentie duwt om het te delen met de buitenwereld.
Jezelf affirmeren op sociale media is volgens mij, hèt toppunt van onzekerheid.
Onzekerheid vermomt in 'kijk naar mij'
Bevestiging afdwingen via 'vind ik leuk' buttons en 'volgers' die je in real life niet eens herkent.

Mijn leven nu, is fijn. Het feit dat ik het weet, is genoeg.
Waar, wanneer en met wie ik dat fijne leven deel, hoef ik niet meer zo te 'showen'.
Dat is echt geluk.
Laat die kut-melige-quotes dus maar voor wat ze zijn.
'Walk the talk', als het effe kan

Tijd om stil te staan neem ik weliswaar wel. Een Kreeft blijft een Kreeft.
Zoals vandaag, 23 april.
Toen exact 14 jaar geleden, de beige voorgangster van Lily naar de Regenboog-Brug is vertrokken.
Waardoor er 4 El Familia harten braken.
Elk van ons had zijn eigen band met deze viervoeter.
En enkel wij weten wat een enorm grote impact ze op ons gezin heeft gehad.
Dagelijks reist ze met me mee, in de Knightrider, rond mijn hals, als deel van mij.
Biloba was een topbeest. You are missed, meid.

Cheers,
C.

PS: Laat die zakdoeken maar zitten, volgende week keer ik wederom terug. Bruisend.

DE excel

Zo van die sportmensen, ik heb dat nooit begrepen.
Verhalen over marathons, dagelijkse fitness-sessies, en 50k fietstochten, aanhoorde ik vol afschuw.
Uitdagingen met zweet, juiste hartslagen en recordtijden vond ik totaal belachelijk.
'Ik ben verslaafd aan sport' was voor mij een onbegrijpelijke uitspraak.
De woorden 'plezier' en 'sport' in 1 en dezelfde zin gebruiken, leek onmogelijk.
Dagelijks mezelf tot op de hoogste graad van transpiratie werken, scheen één van de meest absurde dingen e-va.
Den Debiel en zijn triathlon kwam uit een gen dat ik bij de geboorte duidelijk niet had meegekregen.
Ja-mais, zou ik zo'n freak worden die obsesief haar lichaam tot de verste grens duwt.
When hell freezes over, ja. Dan misschien.

Tot 2015.
Ik zal meteen de 'crap' al maar 'cutten': ik ben zo'n freak geworden.
Nu, laat ik dat ineens wat nuanceren, want bij mij kan alles 'overnight' veranderen.
Voor hetzelfde geld, lig ik volgende maand weer het record coach potato te verbreken.
But for now, ik zeg het in uw plaats: loco loco.
Elke dag gebeurt er hier iets in de rayon sport of ik word lastig.
De volgende conversatie nam dan ook afgelopen vrijdagavond plaats:
'Schatteke, ik ga naar huis'
'Nu al ofwa? Ikzenjustaangekome, blijf toch nog efkes'.
'Niejenieje, ik ga echt naar huis'
'Moralé, het is nog geen 12u'.
'Ja, ik weet het, maar de Wezenberg is morgen maar open tot 13u.'
'So, dangodetogni'.
'Zot.'
'Tisdejustediedadezee'
En u raadt het al, ik ben de 'zot' die naar huis ging.
Nog geen jaar geleden was ik bij het aanhoren van zulke dialogen, van mijn kruk gevallen.
Van het lachen. Met een glas cava in mijn hand.
En het volgende al op den toog. Een knabbeltje 'on the side'.
Nog lang niet van plan de keet te verlaten.
Het is duidelijk: hell froze over.

Zaterdag lag ik dan ook op tijd in het zwembad, het beste van mezelf te geven.
Paaszondag had ik een sportloze dag, en dat alleen omdat alles dicht was en mijn steunzolen nog bij de podoloog zaten.
Dat was een penibele situatie. Dus heb ik maar wat gezonde koekjes gebakken.
Op paasmaandag, terwijl iedereen zich een paasei-indigestie aan het boefen was, heb ik mijn schade ingehaald en ben ik 2k baantjes gaan trekken.
Samen met nog 5 andere idioten, wat er op neer kwam dat ik het Olympisch Zwembad praktisch voor mij alleen had.
Dàt was voor mij de perfecte feestdag.
Dinsdag moesten mijn steunzolen terug zijn, WAT NIET GEBEURDE, oh horror.
Dus ben ik maar gaan fietsen, gelijk een turbodiesel.
Woensdag was het dan Bikram Yoga tijd.
Als in: ga achter Natalia in een 40 graden zaal staan en probeer u niet compleet belachelijk te maken.
Dat is mij niet gelukt.
En ik vind van mezelf dat ik qua uithouding en lenigheid zeker boven mijn leeftijd scoor.
Als ik vooroverbuig raak ik met mijn handpalmen makkelijk mijn tenen.
Dat moest daar dus 'een stukje van een cake worden'.
Was dat efkes verkeerd ingeschat.
Nog nooit heb ik mijn lichaam zo tot het uiterste geduwd, getrokken en gedraaid.
Iedereen die dus roept: 'Die BV's hebben gemakkelijk spreken, die hebben tijd/geld om zo'n lichaam te krijgen/onderhouden.' Stop allemaal met neuten en bullshitten.
Niemand, maar dan ook niemand doet die oefeningen in haar plaats.
Er droop evenveel zweet van haar, weliswaar strakke, lijf als van dat, niet zo strakke, van mij.
Ah, en neen, ik ben geen Natalia-fan. Niets voor het kind, maar ook niets tegen.
Ah, en neen, zij die wel fan zijn: ga daar niet naartoe om haar te handtekening-stalken.
Ze zou het niet appreciëren.

En zo gaan mijn dagen dus voorbij.
Echt, ik ben zo'n mens geworden, waar ik mij vroeger behoorlijk aan ergerde:
vrolijk, energetisch, suikervrij, koolhydraatloos, fruitvol, groentengevuld, gehydrateerd en sportief.
Met een gezond en fit lijf, waar elke dag minder en minder vet aanhangt.
Zo iemand om van te kotsen dus.

Zondag begin ik terug aan mijn looptraining.
De alternatieve wonderdokter heeft zich eens met mijn knie bemoeid.
De steunzolen zijn aangepast.
De nieuwe, heel mottige, maar naar het schijnt, zeer goede, loopschoenen staan klaar.
En vanaf dan gaat het in één rechte lijn naar de 20k van Brussel.

Ondertussen werk ik fulltime, en wandel ik 2u met Lily, als ze bij mij is.
Waar ik de tijd vandaan haal, is mij ook een raadsel.
Daarom, om het helemaal degoutant te maken, is er DE excel geboren.
In DE excel is mijn volledige dagplanning voor de komende anderhalve maand gegoten.
Daarin staat wanneer ik wat van sport doe en hoe lang.
De sociale activiteiten zijn afhankelijk daarvan ingepland.
Conclusie is, bijna volledig volboekt.
Ergo: als u niet in DE excel staat, gaat u u mij waarschijnlijk niet meer zien voor efkes.
Dat gaan de meeste toppie vinden.
Voor de rest geldt: bummer.

Vooraleer u mij verdenkt, een saai en solitair leven te leiden:
zaterdagavond was er één om in te kaderen, met een grote glitterstrik rond.
Gevuld met gelach, gepraat, herinneringen, lekker eten en 'geperfect match'.
Toen werd ik namelijk verenigd met mijn 3 BFF's uit het humaniora.
Ik besefte het toen nog niet zo goed, maar 20 jaar later zeker wel:
de meest authentieke en zuivere vriendschappen, zijn daar gevormd.
Daar heb ik geen planning voor nodig, laat staan DE excel.

Cheers,
C.

De Starbucks vanille-chocolade muffin

Hiezeneuktrugjom.
Amai, ik voel jullie opluchting tot hier.
Laten we mijn absentie maar snel vergeten.
Net zoals ik de afgelopen week snel wil vergeten.
Alé dat klinkt nu zo vreselijk dramatisch.
Wat niet nodig is, blijf dus nog maar even zitten vooraleer in euforie uit te barsten.
En zeker, jullie daar, ja jullie, met de voodoo popjes, do not get your hopes up.
Het viel al bij al nog goed mee.
Ik was gewoon wat op de sukkel.
In het kopke, en meestal volgt dan den body nogal snel.

Paris was weer geweldig met de Mari's.
De perfecte jeans-salopette gescoord, een paar bottekes in de solden op den bil geklets, veel gestapt, nog meer gelachen, alé, om het op z'n Stromae's te zeggen: 'Tu étais formidable, nous étions formidables'.
Met daarbij, natürlich auch: een apéroke of 2, een nootje bij dat apéroke, yummie (vegan!!!) eten, een koekske, te veel brood en als kers op de taart, een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De Starbucks vanille-chocolade muffin staat in mijn top 5 van guilty food pleasures.
De Starbucks vanille-chocolade muffin bevat ongeveer 6859 calorieën. Per hap.
De Starbucks vanille-chocolade muffin doet u verdikken, door er alleen al naar te kijken.
De Stabucks vanille-chocolade muffin heeft mijn suikerloze, koolhydraatarme lichaam 'ielegans' ontregeld.
Maar het was het waard. Ook al bleek het de katalysator van een week 'komkommer en kwel'.
(Een beetje 'drama queen' never killed anybody)

Wat volgde, waren deze 7 dagen:

Maandag:
Het anders zo rustige Edegem wordt 's morgens opgeschrikt door een ijzingwekkend gekrijs:
'Woteufok, ne kilo erbij ofwa??' 'Godverdomse kutStarbucks klotemuffin!!!!'
Lily kijkt met bange ogen naar haar baasje dat stampvoetend in de badkamer staat.
'Dat zal hier rap gedaan zijn, kom we gaan snel 10 k lopen, wattenktegij, Lily?'
Het al niet meer zo rustige Edegem wordt weer opgeschrikt door een volgende godslastering:
'Kak, kak, kak, kak, ik kan ni lopen, mijn knie doet nog altijd pijn van die fokking Urban Trail'
Na deze uitbarstingen, kondigt Edegem het rampenplan af.

Dinsdag:
'Goedemorgen, mevrouw, ik zou donderdag een afspraak willen maken met T.G., de podoloog'.
'Neen, mevrouw, dat kan niet wachten, ik heb namelijk een deal met de 20k van Brussel.'
'Ah ja, en buiten mezelf, boeit dat eigenlijk niemand. It's just me, doing the drama queen.'
Lily ziet dat haar baasje al wat gekalmeerd is en niet meer met weegschalen staat te gooien.
Ik ga mijn kabouter-keuken in en begin gezonde, suikervrije koekjes te maken.
Vol goede moed doet ik mijn loopschoenen aan en rond een mooie 7k af, in de regen en de kou.
Edegem haalt opgelucht adem, en hoopt snel naar zijn oude, gezapige status te kunnen wederkeren.
Sergio Herman zorgt voor een een mooi einde van de dag.

Woensdag:
De Starbucks vanille-chocolade muffin blijft op mijn maag liggen.
'Misschien kan ik na het werk wel wat baantjes gaan trekken?'
Het weer rustige Edegem en de rest van Antwerpen krijgen een hartverzakking:
'Doeme hé, zeg nu niet dat ik hier ziek aan het worden ben. Shitboel.'
Bovendien moet Lily bij de doggiedaycare opgehaal worden, de Wezenberg is not an option anymore.
Gelukkig vielen de gezonde, suikervrije koekjes in de smaak op het werk.
Op tijd bedje in, morgen zal het wel beter zijn, niet Lily?
Gelukkig was hij daar.

Donderdag:
'Dat is een lopersknie, Caroline.'
'Ja, T, dat weet ik ondertussen ook vanop 'tinternet''
'Te veel, te fel, te snel en te hevig, hé Caroline. Zoals gewoonlijk.'
Gelukkig is mijn podoloog een zeer, zeer, zeer, aangename verschijning, hij kan zich al wat meer permitteren.
Het feit dat hij keihard lacht met mijn grapjes, zijn bonuspunten. Veel bonuspunten.
'Ja, dat is allemaal heel goed, dokter T, de vraag is: wat gaan we daaraan doen? Ik heb nog 10 weken voor de 20k van Brussel'.
'Dat komt allemaal in orde, Caroline. Koop u een paar nieuwe, deftige loopschoenen, met extra veel ondersteuning en spring hier volgende week nog eens binnen, dan pas ik uw steunzolen een beetje aan.'
'I love you, dokter T.'
'I love you too, Caroline, let's marry'
(de ziektehallucinaties beginnen op te komen)
Met hernieuwde moed scheurt de Knightrider door Edegem richting de betere sportwinkel.
Was het tij daarmee gekeerd? Belangeni!
Na deze aankoop was het vrije val 'down the drain':
- overgekookte soep
- ongerezen cake
- kabouter-keuken vol brocoli-ontploffing
- koude rillingen
- elke nog rijdende bejaarde, voor mijn neus
- futloos
Thank god, was daar opnieuw, Sergio Herman.

Vrijdag:
Edegem kan niet meer opgeschrikt worden, want de energie ontbreekt om decibels te produceren:
'Dikke zeik, ik ben ziek'.
Alle weekendplannen gaan de vuilbak in.

Zaterdag-Zondag:
meest uitgevoerde activiteiten slapen - Netflix misbruiken tegen hoge snelheid.

Zeven volle dagen heeft het dus geduurd om mijn Starbucks vanille-chocolade muffin te verteren.
Dat kan wel tellen voor 6859 calorieën.
Maar we zijn terug!
De kilo is er af.
De planning voor de komende 10 weken is gemaakt: Als de knie het wil, zal ik er bij zijn op 31 mei.
Er staan nieuwe, suikervrije koekskes in de oven.
Met andere woorden: jullie met de voodoo popjes, ik zou mijn geld gaan terug vragen.
Den boel werkt niet, dat is duidelijk.

En om af te ronden nog een speciale mededeling voor 1 van mijn grootste fans: C.H.

Dierbare C.H.,
Ik heb in de Fakebook-wandelgangen gehoord dat je je status hebt opgefleurd met een brief aan mij. Iets over mijn blog, en hoogstwaarschijnlijk ook over mij persoonlijk.
Plausibel is hier aan de orde, want ik ben niet gaan kijken welke lieve woorden je over mij hebt neergepend. Juist ja, u leest het goed, ik ben niet stiekem langs gekomen. Zoals jij hier wel doet, wat mij natuurlijk enorm pleziert, uiteraard.
Maar kom, ik ga ervan uit dat het niets dan lof zal zijn. Of misschien heb je wat liggen leuteren over vroeger, toen we mekaar kenden, als in 20 jaar geleden. Of heb je al mijn schrijffouten opgesomd. Of misschien heb je mijn uiterlijk afgekraakt. Of wie weet heb je mijn rare dierenliefde wel door de mangel gehaald.
Ik zal het nooit weten, dat is zeker. Nu moet ik wel eerlijk toegeven, dat ik even getwijfeld heb om te komen piepen. En een paar jaar geleden had ik dat ook zeker gedaan en nog een fijne reactie achtergelaten op de koop toe.
Niet meer dus. Blijkbaar ben ik toch een beetje volwassen geworden.
Wat ook zeker is, is dat je er veel duimpjes voor zal hebben gekregen, en 'gogethebitch's' en 'hoera's'.
Veel meer dan ik krijg op mijn posts.
Ook dat boeit me zo niet. Het is namelijk makkelijk scoren op eigen veld en voor eigen publiek.
Echt waar: Frankly, my dear, I don't give a damn. (mag ik die nog eens gebruiken)
Je moet namelijk weten, liefste C. H., in mijn leven ben ik al tig keer 'gebasht', afgekraakt en uitgescholden. Achter mijn rug en in mijn gezicht, uitgemaakt en opgehemeld. Ik heb voor evenveel volle zalen, als lege zalen gespeeld, 'in den tijd'. Waar ik grappen vertelde, waar het soms heel stil bij bleef en soms ook het dak ermee afging. Mijn blog hier, is al uitgejouwd en bejubeld.
Je gaat dus een pak vroeger moeten opstaan om mij nog te jennen, laat staan beledigen.
Het raakt mij al lang niet meer en bovendien is het mijn energie niet waard.
Trouwens, ik heb ook helemaal niet zo'n fancy universitair diploma, zoals jij. Ik màg schreiffauten maken.
Bij deze dus, je 5 minutes of fame op mijn blog. Content nu?
Overigens, ik weet niet of jij er voor iets tussen zit - heb je misschien 'zottekes' gedaan' en de link naar hier erbij gezet- maar mijn lezersaantal is de afgelopen 2 weken weer lekker toegenomen.
Dank je wel dus.
Duimpje, duimpje, duimpje!
Moest ik je nog eens tegen komen, trakteer ik je misschien wel.
Op een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De indigestie krijg je er dan gratis en voor niks bij.

Cheers,
C.

Break.

Niejeniejeniejeniejenieje.
Deze week gaat er hier niks gebeuren.
Stop dus allemaal met langskomen, kloppen en refreshen.
Het is ondertussen dinsdagnamiddag, alé, ik wil maar zeggen:
It's not gonna happen anymore.
Laat het voor wat het is, sebiet ligt het internet nog plat door jullie hysterische geklik richting mij.
Dat is nu ook weer niet nodig, hé.

Pak u dus een emmer wijn.
Een ton chips.
Een container chocolade.
Een camion ijs.
Een badkuip cava.
Noem al op.
En verwerk zo het verdriet dat mijn afwezigheid naar boven brengt.

Mij zal het althans geen flap interesseren, want ik heb dus een week rust ingelast.
Na mijn Urban Trail vind ik dat wel verdiend.
Deze heb ik trouwens uitgelopen, al was het niet met de glimlach.
Er is een reden waarom er nergens een foto van mij te vinden is op heel de Frut-site.
Nochtans beweren ze daar, dat 'ie-de-reen' voor eeuwig is vastgelegd.
Waarschijnlijk heb ik de fotograaf ,Terminator-gewijs, doodgebliksemd.
Ne mens zou voor minder niet afdrukken.
Thank God for me.
Ik kan u verzekeren: het was geen schoon zicht.
Maar kom, ik vind nu ook niet dat ne mens er op zijn best moet uitzien, tijdens sportactiviteiten.
'Apetijtelijkheid' zal ik wel op andere momenten inzetten.
In ieder geval: I did it, en daar ben ik heel trots op.
Alleen heb ik veel te snel gelopen, voor mijn doen dan toch, waardoor ik nu amper de trap nog op kan.
'Gewoon doen' het zit niet in mijn genen, ook al heeft DC in onze kindertijd niets anders gepredikt.
Weeral verloren moeite. Ocharme die mens, hij ziet af met mij.
Alé, daarom dus een 'breakske'.

Deze pauze komt ineens goed uit, want:

- mijn nagels zijn juist gelakt, met 'typen' als grootste vijand.
- ik heb (te veel) geshopt, en moet die spullen nog ergens kwijt zien te krijgen.
*ter verdediging van deze uitspatting: ik ben een kledingmaat versmald, ja, dan kunt ge niet anders hé*
- mijn valies maken want het is weer Mon Mari & Son Mari tijd! En deze keer zijn ze dat ondertussen ook for real. Trouwfeestje, olé.
- het is veel te schoon weer.
- straks is het Prins en Pussy tijd, en daarvoor moet ik de avondspits richting 'Pampas' trotseren. (en nog een outfit bedenken)
- Netflix is in da house. Slechtste idee e-ver.
- ik zag vanmiddag de eerste mens in 2015, met bermuda, Jezussandalen en open hemd, waardoor het goddelijke lijf werd ten toon gespreid. Hangtetten en spekkenbuik inclusief.

Door de aanblik van dit laatste, zou ik alleen al verplicht 3 weken rust moeten krijgen.
Ben ik blij dat Frank gisteren wist te zeggen dat het mooie weertje niet lang zou duren.
Halleluja!

Waarom woon ik niet in Gisborne?

Cheers,
C.

CYB

Soms heb ik dus echt geen flap inspiratie om te schrijven voor dit schrijfsel.
Soms heb ik ook echt geen goesting om te schrijven voor dit schrijfsel.
Soms heb ik bovendien echt geen tijd om te schrijven voor dit schrijfsel.
En, soms, is het 'van dattum' maal 3: geen inspiratie, geen tijd EN geen goesting.
Today is that day.
Nu, vooraleer ge de toeters en bellen bovenhaalt en 'Ja, eindelijk, tournée générale!' krijst:
een schrijfsel gaat ge toch krijgen.
Nu moogt ge u volledig laten gaan en 'Godverdomme hé!' krijsen.
Dat noemen ze ne mens blij maken met een dooie mus.
Een dood beest en dat bij mij, dat is echt 'van den hond'.
Ik ga stoppen met u te ambeteren.

Bon, de inspiratieloosheid los ik op met nog eens een rondje 'pollekes kus'.
De tijd maak ik wel.
*ammagaaaaat, da is kaa lief*
En de 'tegen mijn goesting', tja, story of my life. Niks aan te doen.
Ah ja, en ik waarschuw u nu al, het is weer 1 en al joyjoyjoy (niet 'Joy-Anna' weliswaar,
*ammagaaaaaaat*).
Begin dus al maar mottig te worden.
Ik moet toegeven, zelf begin ik mijn aanhoudende 'chillax-heid' ook behoorlijk raar te vinden.
Maar echt, wat ik ook probeer: het chagrijn komt niet. Het. Is. Weg. Voorgoed.
*ammagaaaaaaaaat, dakanni*
Bij deze een oproep aan jullie allemaal: kom mij hier eens serieus op mijn zenuwen werken.
Misschien kan u wel wat duurzame en blijvende 'pisnijdigheid' in mij naar boven halen.
En ik bedoel niet:
Links komen rijden voor mij tegen 100 op de autostrade - ik steek u toch langs rechts voorbij.
Hamburgers bestellen in mijn bijzijn - ik schrap u uit mijn adressenbestand.
Commentaar hebben op Lily - ik roep terug, bovendien, luider, harder en gemener.
Mijn Fakebookfeed vervuilen met elke scheet die u produceert - ik blokkeer u, genadeloos.
Mij negeren - ik ben u dankbaar.
Geen pussy-gestang, maar aanhoudend, irritant gejen, niveau Joëlle Milquet.
Zolang dat niet gebeurt, blijf ik hier dus het jolige en vrolijke wicht uithangen.
Aan u de keuze hoor.
Here we go, 'Count Your Blessings' van de afgelopen dagen:

- mijn eerste glas bubbels drinken na de Grote Detox om de God zijn start als tiener te vieren. Het feit dat het ventje mij nog steeds verwelkomt met omvangrijke knuffels, is iets waar ik dan ook nog dik van profiteer (Count Your Blessings in het kwadraat is da).
- De Pussy en De Prins zien in Brussel, een topavond hebben en samen snode plannen smeden, zowel in de categorie 'business' als 'pleasure'. Daar dan ook een Apérol bestellen, die in hoeveelheid het equivalent blijkt te zijn van een badkuip. De slogan 'LOL, Apérol' is dan ook van ons en zal ons rijker maken dan de zee diep is. Lol. (Apérol. En maar lachen.)
- complimenten krijgen over mijn gedetoxt lijf en kop. Het Mamaatje daarentegen, roept elke keer: 'Maar alé zusje, uw poep is weg en uw billen ook.' Ge kunt dus echt niet voor iedereen goed doen. En natuurlijk overdrijft ze. Mama's mogen dat.
- mensen inspireren met mijn gedetoxt lijf en kop om mee te gaan op de 'vegi, vegan, health'-reis. Eigen lof stinkt, maar ja, dat is hier mijn blog, dus volledig gepermitteerd, me dunkt.
- de Ex zien, en weer eens kei hard weten waarom die mens, na al die jaren nog in mijn leven is.
- TML tickets die een stapje dichter bij 'realistisch' zijn gekomen dan 'onrealistisch.'
- de boekhouder en zijn eega zien, en daar kei blij om zijn.
- 'petagi' eten. Que? Recht uit de stille Kempen, Dessel, en mijn kinderijd. Gemaakt door het Mamaatje wegens te veel boerenkool in de frigo. Juist ja, het 'hipster-eten du jour', 'Kale', is iets dat ik al sinds mijn 3jarig bestaan eet in de vorm van 'petagi'. Moet het nog gezegd worden? Alé, ik zal het in uw plaats doen: 'ge zijt nen trendsetter, als ge op kleuterleeftijd, mét sponsen broekske aan, al weet wat er 35 jaar later hot & happening zal zijn.'
- met de Collega's op vrijdagavond in hipsterland vertoeven en een berefijne avond hebben. Ah ja, en lachen, altijd lachen.
- met de Godin naar Kadanza gaan en er even veel plezier in hebben als zij. K3 is passé, maar ik kan het aan.
- de Godin die mij verteld hoe 'cool' ze mij wel niet vindt. Kom, geef nu toe, daar kan toch niets tegen op.
- mij eindelijk een badass-foodprocessor aanschaffen en daarbij een Kindersurprise-moment hebben.
- mijn kabouter-keuken volledig overhoop gooien met mijn eerste 'vegan, suikerloze' baksels. Het ene al beter gelukt dan het andere.
- Lily zich, La Rocca-gewijs, zien uitleven tijdens de eerste zonnige zondag, ge krijgt het filmpje er gratis bij:

- mijn nieuwe favoriete restaurant ontdekken en daar dan ook nog eens zitten met 1 van mijn nieuwe favoriete mensen. En dat van beiden ook gewoon kunnen en mogen zeggen. En daar samen om lachen.

Tussen al dat blij gezwam door, vocht den body tegen iets van ziekte/bacterie/vuiligheid, maakt al niet uit.
Den body heeft gewonnen, zoals gewoonlijk, alleen heeft ze daarvoor mijn stem verkocht en snot in mijn kop gestoken.
Dat eerste is een verademing voor mijn omgeving, niet getreurd dus. Alhoewel de klanken die ik nu ten berde breng, zijn misschien nog gruwelijker dan daarvoor. Zwijgen is dus de boodschap.
Het tweede is ook niet zo'n probleem, ware het niet dat ik binnen 6 dagen 12 kilometer ga lopen.
En gezien den body deze week andere katjes te geselen had, ben ik wat achterop geraakt met mijn schema.
Zaterdag heb ik mijn schoentjes terug omgebonden, na 4 dagen rust (als in te slap om deftig vooruit te geraken) in het 'meest fancy looppark van Antwerpen en omstreken'.
En dat was hard. Eerlijk is eerlijk
Ik ga hier niet verkondigen dat men mij daar speedy gonzales-gewijs heeft zien rondlopen.
Maar, wat er ook gebeurt: meedoen zal ik.
Gaat het elegant zijn? I doubt it.
Gaat het een schoon zicht zijn? No way.
Ga ik de finish halen? Sure.
Gaat dat pijn doen? Oh, yes. *ammagaaaaaaat*
Maar, met dank aan den Debiel:

Alleen jammer dat ik dus geen fiets ga mogen gebruiken...

Anyway: U mag mij, 'mijn rode, bezwete en totale doodsstrijd uitbeeldende kop' en de 9999 andere lopers altijd komen aanmoedigen.
Zoals ik tegen DC en het Mamaatje zei: 'ik mag starten om 11u, als ge tegen 13u nog geen telefoontje van het UZA hebt gehad, is dat een goed teken.'

En dat zal dan ook weer een puntje bij zijn in het rondje 'pollekes kus'.
Of in de categorie CYB (Count Your Blessings, zeddeu mee?)

Cheers,
C.

Stoofvlees met frieten

Beste Jeroen,

Mijn excuses voor deze familiaire aanhef.
Maar het is omdat je zo 'all over the place bent', dat een mens met voornamen begint te gooien.
En 'Meneer' klinkt zo afstandelijk, zeker bij iemand die zo sympathiek en amicaal elke weekdag in de huiskamers verschijnt.
Niet in de mijne weliswaar, dat is niets persoonlijks, maar ik heb gewoon iets beters te doen om 18u.
Zoals mijn hond Lily eten geven.
Een bruine labrador, eentje zoals jouw Ballie.
Dat weet ik omdat ik je op Instagram volg.
En ook omdat de mijne van dezelfde kweker als de jouwe komt.
Eigelijk feitenlijk zijn we dus toch familie, 'aangetrouwd' of 'hondengemeen' of hoe noem je zoiets?
Die kweker bleek geen kosjer man te zijn, achteraf gezien.
Maar daar moet ik jou niets over leren, hé, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen?
Je was er het hart van in dat Ballie een paar zware operaties moest ondergaan.
Door slechte kweek. Door op geldbeluste mensen, die geen dierenhart hebben.
Iets dat jij wel hebt, toch? Dat denk ik dan maar, als je zo goed voor je zieke beest zorgt.
Ik heb toen in ieder geval een kaars gebrand, en vingers en tenen gekruist op een goede afloop.
Alles is in orde gekomen en onlangs zag ik ook dat er een nieuwe viervoeter was bijgekomen.
Het Mamaatje, die wel al eens naar Dagelijkse Kost kijkt, vertelde mij hoe Ballie in jouw begingeneriek rondspringt en soms in je werkkeuken te zien is.
Van zulke dingen word ik blij, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Dierenvrienden maken mij, echt waar, heel gelukkig.

Uitgerekend op de 'nationale dag van de Stoverij met friet', your words exactly, kom ik langs bij jou.
Om een al wat oudere koe uit de gracht te halen.
En niet om zo in een pan te gooien, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Laat staan om ze in een stoofvleespotje te hakken.
Ik eet namelijk geen koeien.
Ook geen varkens, schapen, lammetjes, vissen, biggen, kippen of paarden.
Niets eigenlijk dat ooit een triestig, eenzaam en wreed leven heeft gekend in afgesloten hokken, kisten, stallen, kooien, enge ruimtes en hangaren zonder licht, vrijheid en respect.
Niets dat is afgeslagen, misbruikt en als waardeloos consumptiemateriaal behandeld.
Ik ben een vegetariër en een trotse ook, laat dat heel duidelijk zijn.
U voelt mij al komen zeker, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen?
'Weer zo'n planten-jihadist die mij de les komt spellen' denk je nu misschien?
Ja, dat komt er natuurlijk van als je uitspraken doet, die in verkeerde keelgaten kunnen schieten.
Quotes over vegetariërs, en dat ze 'een linkse, hoogopgeleide, hippe elite zijn, mét bakfiets.'
Que?
Ik citeer je alleen maar.
Dat je zulke dingen, ligt rond te kwelen in de meeste linkse gazet van Vlaanderen, zal ik maar even door de vingers zien, zeker?
Dat je zulke dingen ligt rond te kwelen tijdens de 'Dagen zonder Vlees actie', zal ik maar even ongelukkig noemen, zeker?

Vooreerst toch een 'dank u' in ieder geval, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Om mij 'hip' te noemen. Dat is mijn hoogste streefdoel in dit leven.
Wauw. Dank. Je. Wel.
Lees het sarcasme ajb. Ik ben namelijk niet hip.
Weliswaar heb ik afgelopen vrijdag nog in de hipsterbar van Antwerpen gezeten, Vitrine.
U wel bekend zeker, als café van uw goede vriend, Tom Waes.
En gisteren droeg ik, zoals het hoort, spierwitte Air Max-en onder mijn skinny-jeans.
Verder dan dat gaat mijn 'blitsheid' niet.
Behalve als u naar mijn Mini-Knightrider kijkt, qua coolheid kan die wel tellen.
Bakfiets, ik dacht het dus niet.
Ook geen elite, dat woord ben ik zelfs moeten gaan opzoeken. Wat ineens impliceert dat 'hoogopgeleid' hier niet aan de orde is.
'Een kleine groep van voorname mensen' zegt het woordenboek mij.
Het soort dat in restaurants als Luzine eet, u wel bekend, niet?
Of wilt u beweren dat uw ex-etablissement een veredelde Lunch Garden is, met vol au vent aan 5 €?
'Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen', zegt een ander bekend boek mij.
Of ben ik dan ineens ook een 'godsdienst-fanatiekeling'?
Anyway.
Mijn kleerkast is gevuld met stukken waar Jani, uw andere hippe vogel-kameraad, een instant orgasme bij zou krijgen. Laat die clichés van afgetrapte bottekes onder bloemenkleedjes dus maar.
Mij bovendien ook nog eens 'links' noemen is de grofste belediging van heel uw lijst.
Maar kom, dit zijn persoonlijke zaken. Dingen waar ik mij bij kan neerleggen.
Het zegt alleen alles over jouw enge tunnelvisie, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.

Ik ga ervan uit dat je je eigen zoon niet leert om in zulke hokjes te denken.
Ik ga er ook van uit dat je hem wilt sparen voor ongeluk en miserie.
Dat je hem een mooi en zorgeloos leven toewenst op deze aardbol.
Ik hoop het samen met jou, echt waar.
Jammer genoeg zullen we daarvoor allemaal wat aan onze levensstijl moeten doen.
Want, ter info, beste, sympathieke, amicale, Jeroen, diezelfde aardbol kan ons bruut gedrag niet meer aan.
Door onze arrogantie, maar dat ken je niet zeker?
Door onze 'kop in het zand stekerij'.
Door onze betweterij.
Door onze hebzucht.
Door onze zelfzucht om elke dag vlees te willen eten.
Misschien schrijft De Morgen hier niet over, maar de vleesindustrie heeft een enorm negatieve impact op deze planeet.
Wetenschappers, zij die wel hoogopgeleid zijn, hebben het ons al meermaals verteld.
Vegetariërs zorgen dus een klein beetje meer dan de gemiddelde mens voor een betere wereld.
Als ik jou was zou ik maar een toontje lager zingen als je hen nog eens in een fout vakje stopt.

Vooraleer je de volgende keer zo kort door de bocht vliegt, zou ik eerst je oogkleppen eens afzetten.
En over de grenzen van ons 'zakdoekgroot-apenland' kijken.
Wat je blijkbaar al even niet hebt gedaan.
Anders zou je weten, dat vegetarisch en meer zelfs, 'plantbased' eten, al lang geen exceptioneel iets meer is.
Een andere krant van een ander niveau dan uw linkse gazet, The Wall Street Journal, sprak er nog over onlangs.
En dat is dan alleen nog maar over een foodtruck, hé, waar mensen voor staan aan te schuiven, in temperaturen onder 0, in New York City.
Maar zover moet u zelfs niet gaan, mijn beste sympathieke, amicale Jeroen.
Berlijn, Londen, Amsterdam, Oslo, Barcelona, Gent, overal steken de vegi-zaken de kop op.

Als je mij niet wil geloven, moet je anders een paar andere BFF's van jou opbellen.
Sergio Herman, bijvoorbeeld, een grote fan van de vegetarische keuken.
Of anders Kobe Desramaults en Seppe Nobels, de hippe topchefs mét ster. Auw, sorry, stout van mij.
Zij zetten hun schouders mee onder de eerste professionele, vegetarische koksopleiding, Vegucation.
Het werd tijd, want 1 van de bekendste en meest gerenommeerde koksscholen TER WERELD, The National Gourmet Institute, laat hun studenten koken zonder vlees. Altijd. Toujours. Always.
Dat heb je misschien allemaal gemist in de pers, omdat je te druk bezig was met je geldschieters naar de mond te praten.
Want heel je litanie krijgt natuurlijk een vuil kantje, nu blijkt dat je je programma ongegeneerd laat sponsoren door de Vlam.
Zo stoof je jezelf een dikke peer, hé mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.

Nu moet je je natuurlijk geen zak aantrekken van mijn commentaar.
In principe toch niet.
Uiteindelijk koop ik uw boeken niet en kijk ik niet naar uw programma's.
Deze 'extreme dierenactiviste' hoeft zich niet met jouw potten, laat staan, woorden te bemoeien.
Alleen, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen, ben ik nog veel meer, naast de eigenschappen die je mij in dat gazetje toekent.
Zoals een belastingbetaler. En nog een zeer gulle ook.
Geld dat onder andere wordt gebruikt om de VRT te onderhouden.
Jij, als werknemer van dit instituut, zou dus beter moeten weten.
Bijt niet in de hand die u voedt.
Zet je tanden maar in je stoofvlees met frieten.
Zolang het nog kan.

Speciaal voor jou herhaal ik 1 van mijn favorieten quotes:

En dat geldt zowel voor mijn Lily, jouw Ballie, als de koe in de gracht en in jouw stoofvlees.

Het zal je dan waarschijnlijk ook niet verbazen, mijn beste Jeroen, dat ik je na dit allesbehalve nog sympathiek vind.

Amicale groeten, desalniettemin,
Caroline Rome.


*Deze brief is daarnet ook via de webpagina van Dagelijkse Kost verstuurd.*

Cheers,
C.

Barbiehuis

Ik word van veel dingen blij, maar complimenten over mijn blog krijgen een puntje extra 'blijheid'.
Omdat dit echt van mij is, andermans vingers hebben hier 0,0 in de pap te brokken.
Schrijven waar en waarover ik goesting heb, zonder dat ik mij moet inhouden.
Geen censuur, voor mij toch niet.
Onlangs zei de Bunny: 'Seg, die blog toen, denk je niet dat 'hupperdepup' in het gat gebeten zal zijn?'
Mijn antwoord was: 'Als ik met ieders gevoelige tenen moet rekening houden, stop ik er wel mee.'
Hier staat mijn mening, mijn visie, ik ben Barack Obama niet, hé.
Laat het voor wat het is, zou ik zo zeggen, aan de sensibele teentjes.
Natuurlijk hoop ik mensen af en toe te inspireren, en ze eens te laten nadenken over bepaalde dingen.
Maar over het algemeen wens ik wat ontspanning en amusement te brengen.
Ik typ neer waar ik het eens over wil hebben, en de ene keer lukt me dat beter dan de andere.
Dit is mijn manier van ventileren, van overschouwen, van kijken naar wat er op mijn bord ligt.
Het is niet de bedoeling om dit 'uit te bouwen', lees 'commercieel' te maken.
Anderen worden al geil van zo'n woord, maar dat boeit me niet.
Terwijl er best wel mogelijkheden zijn om dit professioneler te maken. I. Don't. Care.
De behoefte aan zoveel unieke hits per maand is er niet.
Dit is mijn speelhoek, en eindelijk heb ik mijn eigen Barbiehuis.
(Iets dat ik als kind niet heb gekregen, hé Mamaatje).
Dus nu komt niemand aan mijn poppen.
Qua teleurstellend en onambitieus Masterplan kan dat wel tellen, me dunkt.

Waar ik nog 'meer dan een extra puntje' blij van wordt, is als mensen hier 'stiekem' langskomen.
Als in 'Caroline, ik vind u zo een foorwijf, maar achter uw rug kom ik toch uw blog lezen'.
Deze 'fans' maken mijn dag helemaal goed.
Zeker als ze hun woede over mijn 'domme praatjes' spuien op sociale media allerhande.
Oh, dan ben ik in mijn nopjes. Ze noemen dat 'een slecht karakter' hebben.
'Karma is a bitch', naar het schijnt, dat zal ik dan nog moeten ondervinden.
Zodus, afgelopen zondag, na mijn uitingen over de hoogstaande, literaire, nobelprijs-waardige trilogie 'Fifty shades of (kak)Grey', bleek dat iemand hierover zeer misnoegd was.
De dag daarvoor had Ann Nelissen in 'de Frut' (Gazet van Antwerpen in de volksmonds) ook laten blijken dat ze niet snapte wat vrouwen zo geweldig vinden aan boeken over ' een lul met veel geld en zijn altijd onderdanige minares'. Over een mooie oneliner gesproken.
Twee 'aanvallen' op 1 weekend, was blijkbaar 'too hot too handle' voor sommige 'Fitylovers'.
Ik las een Fakebookstatus vol uitroeptekens en verontwaardiging.
Met daarin (ik citeer): 'ik heb wel een universitair diploma, en ik lees ook wel Herman Koch en ik verdien elke maand goed mijn eigen geld en ik ben geen zielige huisvrouw en ik ben enorm zelfstandig en ik ben een fiere mama.'
Bovendien waren 'Ann en commentaarmensen (mezelf) zelf verklaarde feministen die 'godverdomme' niet moesten denken dat zij en alle andere FiftyFans 'ootmoedige kwezels' waren'.
FYI: I laughed my ass off, toen ik dit las.
Meer terugkoppeling ga ik niet geven.
Enkel: als je zo briesend jezelf moet verdedigen, check dan toch eens even wat echt is.
Ik heb het al meerdere keren gezegd: iedereen mag mij een 'dom wicht' noemen.
Het zal mijn koude kleren niet raken, laat staan dat ik er een tirade om zal beginnen.
Integendeel, I will laugh my ass off, 'oepternief'.
Want, ik wéét dat ik geen dom wicht ben.
En ik kom er voor uit dat ik, met veel plezier, naar brainkilling programma's kan kijken.
(Wanneer komt er nog eens een 'Temptation Island' eigenlijk.)
Ik lees elke dag de Daily Mail showbiss sectie, ik wil maar zeggen.
Maar, ik leef ook volgens mijn eigen Commandments, weet u wel :
Don't take yourself too serious (behalve als het over kinderen en dieren gaat).
Trouwens, een verdediging in termen van 'hebben', is altijd fout, zo fout. Foei, foei, foei.
Desalnietemin: proficiat met je universitair diploma, it suits you.
Ah ja, en Herman Koch, kom, kom, doe nu niet alsof dat hetzelfde is als de Ulysses.

Natuurlijk kreeg het bericht onmiddellijk vele 'duimpjes omhoog' (vind ik leuks ) van evenveel toeterende dames en reacties als 'you go girl' en 'groot gelijk' en 'zeg het ze maar eens goed'.
Ach ja, schattig toch, niet?
Mijn zondag sloot hiermee in schooheid af. Met dan ook nog eens een nieuw seizoen SYTYCD.
Dat noem ik nog eens een topdag.
Als laatste, toch nog een klein aandachtspuntje voor de dame in kwestie:
'Zelfverklaard' schrijf je aan elkaar. Niet als 'zelf verklaard'.
Die les zal je misschien gemist hebben aan de grote, belangrijke universiteit.
Kan gebeuren, hé.
Waar blijft die bitch van een Karma toch?
Ik heb ze nog niet gezien. U wel?

Seg, efkes iets anders nu.
Vandaag is mijn laatste detoxdag.
Alé, laatste, dat is mij hier zo goed meegevallen, dat er niets eindigt.
Dit is absoluut geen uitputtingsslag geweest, integendeel.
Ik voel mij beter, en gezonder dan ooit.
's Morgens heb ik geen 3 koffies meer nodig om 'alert' te zijn.
Om 16u geen geeuwmomentjes meer.
Nihil heb ik gemist, van niets last gehad, geen chips door toiletten moeten spoelen.
Geen kasten geplunderd, niet in het geniep een fles cava leeg getutteld.
Nada.
Elke centimer van de mini-keuken, die ik heb, wordt weer gebruikt.
Messen in de aanslag, sta ik te koken en bakken.
Met enorm goede resultaten. Man, heb ik lekker gegeten, de laatste weken.
Ik hang een pak minder voor tv en vind het nog fijn ook.
Zoals ik had voorspeld: 2015 wordt het jaar dat ik mijn lichaam gezond maak, en zo zal blijken.
En om mijn 'stiekeme lezers' een extra maagkrampke te bezorgen, the facts & numbers:
- buik is voor 3/4 weg,
- energie voor 10,
- 4 kilo eraf (zie ik daar een 5 als eerste getal staan? Toch wel)
- broeken vallen van mijn lijf
- kleren van 5 jaar geleden gaan terug vlot aan
- ik loop ondertussen 1 u aan een stuk zonder dat de MUG mij moet komen reanimeren

Straks 'gun' ik mezelf een glas champers, want het is feest voor de God zijn verjaardag.
Maar de taart laat ik voor wat het is.
Geen behoefte aan, want fit is the new black. Hashtag, natuurlijk.
#ahja #wanttegenwoordigschrijvenweallesmeteenhashtag #hoedebielerhoebeter.

Trouwens, een suggestie voor de hamburger/stoofvlees/worsten-eters onder jullie: het is weer van dat.
Kwestie van eens een #deftige #hashtag te gebruiken.

Cheers,
C.

Sweet sixteen (not)

Mensenlievendeugd.
Echt waar, wat is dat toch met die vrouwen?
Dat krijst 'feminisme' te pas en te onpas rond. Dat wil onafhankelijk zijn. Dat wil eigen geld hebben.
Als bedrijfsleiders paraderend, kinderen bij de opvang, en de carrièreladder omhoog.
Weg glazen plafond, weg domme blondjes grappen, allemaal gelijk voor de wet.
Sla niet op hun gezicht, of ze slaan terug.
Tot 50 tinten grijs hoor.
Dan kwijlen ze instant bij het zien van een zweep in de hand van ene Mr. Grey.
I don't get it.
Als ge porno wilt, ga dan online.
Als ge wilt afgeslagen worden, zoek u dan ne vent met lossse handjes.
En stop dan ook ineens allemaal met uw 'mannetje te staan' in de 'bedrijfswereld'. You are a joke.
Een aanfluiting voor ons geslacht.
Voor mij zijn het muizen zo grijs, als de tinten waar ze allemaal zo wild van worden.

Dit gezegd zijnde, weer naar de orde van de dag.
( Nu ik kan wel 3 blogs volschrijven over het abominabel niveau van zulke romannetjes, maar ik ga deze prachtige zondag niet verpiepen, noch voor u, noch voor mij.)
Et voila, in blogland is het de maand van 'boostyourpositivity', met een hashtag. Natuurlijk.
Nu doe ik normaal niet mee aan trends, maar deze vond ik wel leuk.
Trouwens, hoe meer lezers, hoe meer truken van de foor ik moet bovenhalen, om maar niet door de mand te vallen, dat ik eigenlijk geen flap te vertellen heb.
Ergo, long story short, de opdracht is: schrijf een brief aan je 16jarige zelf.
Vraag mij niet wat dat met boosten van mijn positiviteit te maken heeft, maar kom.
Opnieuw: zondag, verpiepen, enzovoort, enzoverder.

Mijn geheugen is zeer goed, behalve als het over genante momenten gaat, dan blijkt het zwarte gat groot.
Zo ook de periode, van 21 jaar geleden.
Voila, nu kunnen jullie allemaal achterover vallen van mijn leeftijd. *boink*
En bijna geen rimpels. *boink, boink*

Soit, here we go. Op aanraden van haar, 1 van de leukste mensen, die ik virtueel ken:

Beste 16jarige Caroline,

Wat ben je er toch een boeltje van aan het maken. Ja, sorry, dat ik zo met de deur in huis val.
(binnen een paar jaar wordt dat 'baldadige' 1 van jouw bruutste karaktertrekken, so get used to it)
Echt, meid, dat is voor niets nodig.
Doen alsof je niet kijkt naar Tien om te Zien, is belachelijk en in 2015 is Beverly Hills 90210 zeer retro-hip.
Kom er toch voor uit.
Dat meeheulen met anarchie, en combats en mottige rugzakjes uit den Uil, je gaat er nog goed om lachen, later.
Buiten 'killing in the name of', ken je niets van 'rage against the machine', dus laat het voor wat het is.

Koester de vriendinnen die je nu hebt, meid. (H)echtere vriendschappen dan deze, ga je lang moeten missen. Nu, don't worry, binnen ettelijke jaren, komen er wel nog een paar nieuwe aankloppen. En de oude van nu, die komen ook weer terug.

Dit jaar zal je hart voor het eerst breken. De volgende grote kras komt er binnen 10 jaar op. Maar dat is het leven, dat leer je nog wel. Dat drama-gedweep waar je je nu zo graag laat in meestromen, is niets in vergelijking met wat er nog komen moet. Toch zal elk litteken ontstaan zonder al te veel gemene streken. Integendeel, je mag je handjes kussen dat de heren die passeren, jou met het nodige respect behandelen. Dat je die regel ook voor jezelf moet laten gelden, zal je pas beseffen als je de 30 bent gepasseerd.
Huil nog maar wat mee met Whitney Houston, en kom er tenmiste voor uit.

Nu die kras in 2004 zal heel lang pijn doen, maar zorgt er wel voor dat een paar van de belangrijkste personen in je leven verschijnen. En als alles verteerd is, zal je leven parallel blijven lopen met al die kanjers. Count your blessings en niet omgekeerd.

Laat dat stoer gerook en gedrink en gegrootbakkes en gehaantjedevoorste voor wat het is. Daar kom je nog van terug. Er is niets cool aan sigaretten, en je krijgt er een vuile en lelijke huid van. Het gaat nog even duren, maar een fit en gezond lijf, gaat nog een zeer belangrijke worden. Ja, lach maar met mij en geniet nog van uw pistolets met americain préparé. Die gaan eruit. Nadat je je bewust begint te worden van de gruwel die gepaard gaat met het fabriceren van zulke etenswaren. Het gebrek aan groenten nu, ga je binnen een paar jaar ruimschoots inhalen. Je gelooft me niet? Toch wel: Vegetarisch wordt jouw zijn.Vegan jouw doel.

Stop ook eens met zagen over fuiven enzo. Tussen je 21 en je 31 ga je het aantal feestjes, cafébezoeken en andere festijnen niet kunnen bijhouden. Net zoals het geld dat je door ramen en deuren zal buiten gooien in zulke etablissementen. Gelukkig komt ook daar een einde aan.

Wees blij met dat blonde haar van je en dat goed lichaam. Er komt een tijd dat het ene uitdijt, en het andere verdonkerd. Om beiden terug te krijgen zoals nu, ga je bloed, zweet, tranen en een heel goede kapper nodig hebben. Enjoy it dus, it's not gonna last.

Stop met die belachelijk plakboeken vol Joepie-foto's. Binnen een paar jaar komt er zoiets als 'het internet' waar alles gewoon op te vinden is: foto's, films, kranten, de Joepie zelf, echt, je gaat je ogen niet geloven. Trouwens, jij zelf gaat daarop een blog beginnen. Een woord dat je nu nog niet kent. Maar je gaat je taal daarvoor nodig hebben, blijf die boeken dus maar verslinden. Je woordenschat zal er wel bij varen. Alleen, die Tolstoj hoeft nu echt nog niet.

Laat dat zuchten als je met Biloba, je blonde labrador, moet gaan wandelen. Ze gaat niet eeuwig blijven leven. Ze gaat ziek worden en haar vertrek naar de regenboogbrug gaat een groot verdriet zijn voor heel de familie. Daarom zal het nog 10 jaar duren, vooraleer een nieuwe viervoeter haar intrede doet. Dit bruine exemplaar, deze keer, Lily, gaat zoveel met jou doen, dat je er geen idee van hebt. Trouwens, die liefde voor de dieren gaat alleen maar groeien. Sterk dat kleine hart van jou, mus, want je gaat nog veel tranen laten om het leed waar je mee geconfronteerd zal worden bij de beestjes. Dit wordt jouw purpose in life, pas maar op.

Dat studeren is niets voor jou, ik zeg het je nu al. Natuurlijk ga je de ballen niet hebben om binnen 2 jaar te kiezen voor Herman Teirlinck en ga je rechten studeren. Ah ja, na een Latijn Wiskunde moet een mens naar de universiteit. Bad choice, baby, dat kan ik je nu al zeggen. Weliswaar gaat het niet het einde van de wereld zijn. Niets trouwens, want ik zie je lip al trillen bij zoveel donkere toekomstwolken. Alles komt goed met jou, meer dan goed zelfs. Niet zoals jij het nu droomt, met een prins en kinderen enal. Het gaat totaal anders worden, liefje, maar je gaat er content mee zijn. Zeg het trouwens ook al maar tegen DC en het Mamaatje, alhoewel, ze zullen je niet geloven.

Over deze laatste gesproken: give them a break. Ze doen echt hun best, en jij bent op sommige gebieden gewoon hun leermeester. Waar jullie nu nog over elkaar staan in de uiterste hoeken van de kamer, zal er doorheen de tijd veel aanvaarding, begrip en toenadering komen. Zij gaan jou nog heel hard nodig hebben, en jij hen ook. De grote gezinsstormen moeten nog komen, en jij zal de mast moeten vasthouden, smeer die armen maar in. Gelukkig is daar Den Debiel, die zijn evenwichtige zelf gaat blijven. Hij wordt voor jou de belangrijkste toetssteen, luisterend oor en mens in je leven. Punt.

Hij gaat wel een prinses tegen komen, en een gezin stichten enal. Waardoor jij de rol van je leven zal mogen spelen: tante Caroline, en dat ga je met verve doen.

Er zijn een paar beschermengels die van jou de vrouw zullen maken, die je binnen 22 jaar bent: Carolien en Inge. Zij komen op jouw pad wanneer je ergens in een hoekje zit te verwelken, en ze zullen er voor zorgen dat je weer recht staat, groeit, lacht en uiteindelijk een fijn mens wordt.

Maar vooraleer we zo ver zijn, ga je nog veel stommiteiten uithalen, mensen tegen hun kar rijden, liegen en je anders voordoen dan je bent. Wat zo spijtig is, want het is verloren energie. Dat is iets wat je later nog wel zal snappen. Zorg dat je maag sterk blijft, want je gaat een paar zeer bittere pillen te slikken krijgen. Er gaan zelfs tijden komen, dat je je zo ellendig voelt, dat je je afvraagt waar het allemaal goed voor is. Gelukkig is jouw grootste kracht, en dat zal zo blijven, je voortvarendheid. Doorzettingsvermogen en een sterk karakter zorgen ervoor dat je telkens wel weer uit je bed komt en verder gaat. En op een dag ga je heel tevreden zijn, zonder meer, dat beloof ik je plechtig.

Het jammere is, dat dat nog even gaat duren. Dus zet je schrap, meissie, want je gaat uit de bocht vliegen, en op je gezicht gaan, niet normaal.
Tot je op een dag die rugzak bij den Debiel gaat halen, en zegt:
'fok it all, ik wandel naar Compostella.'
Als je daar bent, heb je het ergste gehad. Vanaf dan mag je weer rustig beginnen ademen.

Dus, doe wat je moet doen, lieve 16jarige Caroline. Alle omwegen, alle putten, alle kakmomenten, echt al-les, zal je moeten meemaken, om uiteindelijk te worden wie je binnen 21 jaar bent:
een gelukkige, gezonde, grappige en geweldige vrouw, met haar eigen menig, scherpe pen, peperkoekenhart en bijna rimpelloos gezicht.
Ah ja, en veel commentaar.

Cheers,
C.