De Starbucks vanille-chocolade muffin

Hiezeneuktrugjom.
Amai, ik voel jullie opluchting tot hier.
Laten we mijn absentie maar snel vergeten.
Net zoals ik de afgelopen week snel wil vergeten.
Alé dat klinkt nu zo vreselijk dramatisch.
Wat niet nodig is, blijf dus nog maar even zitten vooraleer in euforie uit te barsten.
En zeker, jullie daar, ja jullie, met de voodoo popjes, do not get your hopes up.
Het viel al bij al nog goed mee.
Ik was gewoon wat op de sukkel.
In het kopke, en meestal volgt dan den body nogal snel.

Paris was weer geweldig met de Mari's.
De perfecte jeans-salopette gescoord, een paar bottekes in de solden op den bil geklets, veel gestapt, nog meer gelachen, alé, om het op z'n Stromae's te zeggen: 'Tu étais formidable, nous étions formidables'.
Met daarbij, natürlich auch: een apéroke of 2, een nootje bij dat apéroke, yummie (vegan!!!) eten, een koekske, te veel brood en als kers op de taart, een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De Starbucks vanille-chocolade muffin staat in mijn top 5 van guilty food pleasures.
De Starbucks vanille-chocolade muffin bevat ongeveer 6859 calorieën. Per hap.
De Starbucks vanille-chocolade muffin doet u verdikken, door er alleen al naar te kijken.
De Stabucks vanille-chocolade muffin heeft mijn suikerloze, koolhydraatarme lichaam 'ielegans' ontregeld.
Maar het was het waard. Ook al bleek het de katalysator van een week 'komkommer en kwel'.
(Een beetje 'drama queen' never killed anybody)

Wat volgde, waren deze 7 dagen:

Maandag:
Het anders zo rustige Edegem wordt 's morgens opgeschrikt door een ijzingwekkend gekrijs:
'Woteufok, ne kilo erbij ofwa??' 'Godverdomse kutStarbucks klotemuffin!!!!'
Lily kijkt met bange ogen naar haar baasje dat stampvoetend in de badkamer staat.
'Dat zal hier rap gedaan zijn, kom we gaan snel 10 k lopen, wattenktegij, Lily?'
Het al niet meer zo rustige Edegem wordt weer opgeschrikt door een volgende godslastering:
'Kak, kak, kak, kak, ik kan ni lopen, mijn knie doet nog altijd pijn van die fokking Urban Trail'
Na deze uitbarstingen, kondigt Edegem het rampenplan af.

Dinsdag:
'Goedemorgen, mevrouw, ik zou donderdag een afspraak willen maken met T.G., de podoloog'.
'Neen, mevrouw, dat kan niet wachten, ik heb namelijk een deal met de 20k van Brussel.'
'Ah ja, en buiten mezelf, boeit dat eigenlijk niemand. It's just me, doing the drama queen.'
Lily ziet dat haar baasje al wat gekalmeerd is en niet meer met weegschalen staat te gooien.
Ik ga mijn kabouter-keuken in en begin gezonde, suikervrije koekjes te maken.
Vol goede moed doet ik mijn loopschoenen aan en rond een mooie 7k af, in de regen en de kou.
Edegem haalt opgelucht adem, en hoopt snel naar zijn oude, gezapige status te kunnen wederkeren.
Sergio Herman zorgt voor een een mooi einde van de dag.

Woensdag:
De Starbucks vanille-chocolade muffin blijft op mijn maag liggen.
'Misschien kan ik na het werk wel wat baantjes gaan trekken?'
Het weer rustige Edegem en de rest van Antwerpen krijgen een hartverzakking:
'Doeme hé, zeg nu niet dat ik hier ziek aan het worden ben. Shitboel.'
Bovendien moet Lily bij de doggiedaycare opgehaal worden, de Wezenberg is not an option anymore.
Gelukkig vielen de gezonde, suikervrije koekjes in de smaak op het werk.
Op tijd bedje in, morgen zal het wel beter zijn, niet Lily?
Gelukkig was hij daar.

Donderdag:
'Dat is een lopersknie, Caroline.'
'Ja, T, dat weet ik ondertussen ook vanop 'tinternet''
'Te veel, te fel, te snel en te hevig, hé Caroline. Zoals gewoonlijk.'
Gelukkig is mijn podoloog een zeer, zeer, zeer, aangename verschijning, hij kan zich al wat meer permitteren.
Het feit dat hij keihard lacht met mijn grapjes, zijn bonuspunten. Veel bonuspunten.
'Ja, dat is allemaal heel goed, dokter T, de vraag is: wat gaan we daaraan doen? Ik heb nog 10 weken voor de 20k van Brussel'.
'Dat komt allemaal in orde, Caroline. Koop u een paar nieuwe, deftige loopschoenen, met extra veel ondersteuning en spring hier volgende week nog eens binnen, dan pas ik uw steunzolen een beetje aan.'
'I love you, dokter T.'
'I love you too, Caroline, let's marry'
(de ziektehallucinaties beginnen op te komen)
Met hernieuwde moed scheurt de Knightrider door Edegem richting de betere sportwinkel.
Was het tij daarmee gekeerd? Belangeni!
Na deze aankoop was het vrije val 'down the drain':
- overgekookte soep
- ongerezen cake
- kabouter-keuken vol brocoli-ontploffing
- koude rillingen
- elke nog rijdende bejaarde, voor mijn neus
- futloos
Thank god, was daar opnieuw, Sergio Herman.

Vrijdag:
Edegem kan niet meer opgeschrikt worden, want de energie ontbreekt om decibels te produceren:
'Dikke zeik, ik ben ziek'.
Alle weekendplannen gaan de vuilbak in.

Zaterdag-Zondag:
meest uitgevoerde activiteiten slapen - Netflix misbruiken tegen hoge snelheid.

Zeven volle dagen heeft het dus geduurd om mijn Starbucks vanille-chocolade muffin te verteren.
Dat kan wel tellen voor 6859 calorieën.
Maar we zijn terug!
De kilo is er af.
De planning voor de komende 10 weken is gemaakt: Als de knie het wil, zal ik er bij zijn op 31 mei.
Er staan nieuwe, suikervrije koekskes in de oven.
Met andere woorden: jullie met de voodoo popjes, ik zou mijn geld gaan terug vragen.
Den boel werkt niet, dat is duidelijk.

En om af te ronden nog een speciale mededeling voor 1 van mijn grootste fans: C.H.

Dierbare C.H.,
Ik heb in de Fakebook-wandelgangen gehoord dat je je status hebt opgefleurd met een brief aan mij. Iets over mijn blog, en hoogstwaarschijnlijk ook over mij persoonlijk.
Plausibel is hier aan de orde, want ik ben niet gaan kijken welke lieve woorden je over mij hebt neergepend. Juist ja, u leest het goed, ik ben niet stiekem langs gekomen. Zoals jij hier wel doet, wat mij natuurlijk enorm pleziert, uiteraard.
Maar kom, ik ga ervan uit dat het niets dan lof zal zijn. Of misschien heb je wat liggen leuteren over vroeger, toen we mekaar kenden, als in 20 jaar geleden. Of heb je al mijn schrijffouten opgesomd. Of misschien heb je mijn uiterlijk afgekraakt. Of wie weet heb je mijn rare dierenliefde wel door de mangel gehaald.
Ik zal het nooit weten, dat is zeker. Nu moet ik wel eerlijk toegeven, dat ik even getwijfeld heb om te komen piepen. En een paar jaar geleden had ik dat ook zeker gedaan en nog een fijne reactie achtergelaten op de koop toe.
Niet meer dus. Blijkbaar ben ik toch een beetje volwassen geworden.
Wat ook zeker is, is dat je er veel duimpjes voor zal hebben gekregen, en 'gogethebitch's' en 'hoera's'.
Veel meer dan ik krijg op mijn posts.
Ook dat boeit me zo niet. Het is namelijk makkelijk scoren op eigen veld en voor eigen publiek.
Echt waar: Frankly, my dear, I don't give a damn. (mag ik die nog eens gebruiken)
Je moet namelijk weten, liefste C. H., in mijn leven ben ik al tig keer 'gebasht', afgekraakt en uitgescholden. Achter mijn rug en in mijn gezicht, uitgemaakt en opgehemeld. Ik heb voor evenveel volle zalen, als lege zalen gespeeld, 'in den tijd'. Waar ik grappen vertelde, waar het soms heel stil bij bleef en soms ook het dak ermee afging. Mijn blog hier, is al uitgejouwd en bejubeld.
Je gaat dus een pak vroeger moeten opstaan om mij nog te jennen, laat staan beledigen.
Het raakt mij al lang niet meer en bovendien is het mijn energie niet waard.
Trouwens, ik heb ook helemaal niet zo'n fancy universitair diploma, zoals jij. Ik màg schreiffauten maken.
Bij deze dus, je 5 minutes of fame op mijn blog. Content nu?
Overigens, ik weet niet of jij er voor iets tussen zit - heb je misschien 'zottekes' gedaan' en de link naar hier erbij gezet- maar mijn lezersaantal is de afgelopen 2 weken weer lekker toegenomen.
Dank je wel dus.
Duimpje, duimpje, duimpje!
Moest ik je nog eens tegen komen, trakteer ik je misschien wel.
Op een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De indigestie krijg je er dan gratis en voor niks bij.

Cheers,
C.