Waarom?

'Waarom heb jij zelf geen kindjes, tante Caroline?'
Deze zin kwam onverwachts, out of the blue, zoals dat gaat bij koters.
Ze leven nog willekeurig en zonder gêne.
Ze informeren zonder te wikken en te wegen.
Het woord 'taboe' is nog ongekend.
I love it.
Zo stel ikzelf namelijk ook vragen.
Zonder te willen kwetsen, hoor.
Trouwens, iedereen heeft het volste recht om niet te responderen.
Maar ik hou mij niet bezig, niet meer toch, of iets al dan niet 'onaanraakbaar' is.
I'm a grown up woman: zeg mij gewoon als iets 'off-limits is'.
Zulke vragen affronteren mij dan ook niet.
Net zoals de 348 andere 'Waarom' stellingen die ik voorgeschoteld kreeg het afgelopen weekend.
Wel probeer ik om zo eerlijk en zo correct mogelijk te antwoorden.
Het is niet omdat ze jong zijn, dat ze 'oprecht' nog niet kennen.
Natuurlijk verander ik woorden en vertaal ik alles naar hun jargon.
Hun onschuld is voor mij hoog goed, en dat ga ik niet besmeuren.
Want het zijn kinderen.

De Godenkinderen logeerden in de casa. Voor de eerste keer.
Wat helemaal geweldig is verlopen.
Want: kids >3j + ik: very good combi.
Vanaf dat het 'weerloze' eraf is, word ik de BFF van alle kinderen.
Waarschijnlijk omdat ik het zelf nog KEIhard kan uithangen en met plezier over de vloer sluip.
Mezelf belachelijk maken, doe ik ook zonder enig probleem, en qua onnozeliteiten, span ik de kroon.
Ik dans op K3, en zing mee met Stromae.
Ik kruip mee in hun kinderwereld.
Ik roep niet tegen hen, nooit, jamais, never.
Ik heb geduld en luister. Ook al zeggen ze iets voor de 36ste keer.
Ik ben niet 'meer' als hen.
Heb geen 'macht'.
Ik maak belachelijke grapjes en speel spelletjes.
Vertel verhalen over mijn stommiteiten.
Ik maak me niet mooier, niet voornamer.
Ik praat met hen op een normale manier, zonder mijn stem 5 octaven te verhogen.
Bij mij is het: Loop maar, en zing maar, en spring maar, en doe maar, ja, ook in de supermarkt.
Want het zijn kinderen.
Ze moeten al zoveel zwijgen, en stil zitten, en zich gedragen en braaf zijn.

Qua opvoedkundige waarde zal ik dus geen hoge punten scoren bij 'Kind & Gezin'.
Maar dat is mijn taak ook niet.
Ik moet goed voor ze zorgen, en zien dat ze content zijn, en plezier maken en lachen.
Ze moeten zich geborgen voelen bij mij, en gehoord en belangrijk.
Niet enkel omdat hun rapport geweldig was.
Of omdat ze zo flink zijn.
Of omdat ze hun bord hebben leeg gegeten.
Maar omdat het hun basisrecht is.
En omdat ik wil dat ze gelukkig zijn.
Ben ik daarom onverantwoordelijk?
Neen, er zijn natuurlijk kleine regels, maar daarbuiten, mag het dak eraf.
Want het zijn kinderen.

Wat ik wel doe is 'tante-sterrenstof' over ze gooien.
Zonder mezelf te verloochenen.
Dus ik ga met hen naar McDonalds, maar ze eten daar geen hamburger.
Ik wandel met hen langs Brabo en expliceer waar 'Antwerpen' vandaan komt.
Er wordt geen Bumba-worst geserveerd in de casa.
Ik geef nog altijd centjes aan de bedelaar met hond in de metro.
En zeg ook waarom sommige dingen anders zijn bij mij.
Want 'anders' is daarom niet slecht.
Dat wil ik hen leren.
Ik vertel over de dieren en de natuur.
Over wat ik volgend jaar wil gaan doen en waarom.
En ik luister naar hun 'besognes'.
I take them damn serious.
Want het zijn kinderen.

Dus toen de vraag hierboven viel, zei ik daarop:
'Got, popje, soms brengt het leven je de dingen anders, dan je had gedacht.
En jullie zijn een heel klein beetje mijn kindjes, hé.
Lily is er ook nog natuurlijk en ik denk zelfs, dat ik volgend jaar nog een hondje ga adopteren.'
'Jeeeeuuuujjjj, maar dat is dan wel een puppy, hé, tante Caroline'.
'Wel, schat, dan ga ik er ééntje uit het asiel halen. Dus waarschijnlijk gaat dat geen pup meer zijn.'
'Waarom, tante Caroline?' (natuurlijk)
'Omdat er heel veel hondjes geen goede en warme thuis hebben.'
(stilte)
'Dan gaat dat hondje wel heel blij zijn, hé tante Caroline en wij ook hoor.'
Daarom zijn die 2 Godenkinderen.
I rest my case.

Cheers,
C.

Opzij, opzij, opzij.

Ik noem mezelf een tikkeltje neurotisch met een vleugje dwangmatigheid erdoor.
Regelmaat en orde zijn mijn grote liefdes.

Dit houdt in:
ik kom nooit te laat
ik vergeet niets
ik verlies niets
ik ben hyper-georganiseerd
het moet vooruitgaan

Dit houdt ook in:
verbouwen staat niet in mijn *hartje*woordenboek
mensen die niet meegaan in mijn structuur, vinden mij angstaanjagend
ik roep heel veel, vooral in mijn auto
ik gooi veel met de telefoonhoorn, vooral als er weer een amateur mij te woord heeft gestaan
iedereen die voor mijn voeten loopt, rijdt, of staat, moet opzij gaan. Wat niet gebeurt.

Daarom ben ik ook behoorlijk pissig, omdat ik vorige week geen tijd heb gehad om te bloggen.
Er wordt namelijk elke week geblogd.
Structuur staat nu éénmaal wel in mijn *hartje*woordenboek.
Nu heb ik een bloedhekel aan iedereen, die zich zo degoutant belangrijk vindt en hele dagen roept:
'druk, druk, druuuuuuuk, amai, superdruuuuuuk, dat ik het heb'
Belachelijk gewoon.
Niemand heeft het zoooo druk.
Tenzij je Barack Obama bent.
Die màg dat nu eens zeggen, se.

Waarom dan toch vorige week een blog gescipt?
Wel, ik geef u een random, onordelijk als het ware, overzicht van de afgelopen 14 dagen:

• ik lag voor mijn tv en zag Stromae optreden in SYTYCD. Beter kan het gewoon niet.
• ik hoorde op StuBru dat Ruben Block de 'gouden schaar' kreeg. De hype rond die man heb ik nooit begrepen. Best dressed heeft bij mij een totaal andere betekenis.
• de mamaatje en ik gingen op zetelzoektocht en ontdekten de nieuwe Clouseau. *hartje*
• ik las een voorpublicatie uit 'Ik ben Malala'. Het beste recept tegen dogmatisch denken.
• ik haalde mijn alter ego, la Cinderella, terug uit de kast.
• ik ontluchtte mijn chauffages moi-même en was apentrots op mezelf.
• Lily bezocht haar nieuwe huisje en voelde zich niet direct thuis. Mijn *hartje* brak een beetje.
• het mamaatje en ik gingen op vrijdag naar Ikea. Ik ben nog steeds in shock. 5 € voor mosselen + frieten, geen commentaar. Dat is hetzelfde als een nieuwe auto kopen voor 500 €. Crap dus.
• ik ging naar Brantano en kocht regenlaarzen met de bon van Jani voor minder dan 20 €. Ook hier crap dus.
• ik ontdekte top-crimi: Broadchurch - The Killing - Breaking Bad. *hartje* *hartje* *hartje*
• de Bunny kreeg te horen dat ze geselecteerd is voor de Voice.
• ik juigde hier KEIhard voor
• ik speelde the second best show ever met mijn alter ego.
• ik deed 2.5 jobs tegelijkertijd. Heel lastig voor iemand die liever lui dan moe is.
• ik ging flink naar de hondenles bij haar. She rocks.
• ik botste tegen elke deur en muur in de casa. Mijn lichaam en het huis: nog niet *hartje*.
• ik nam ieniemienie stapjes samen met haar, richting The Bigger Picture.
• ik ging naar de Queens of Comedy kijken. Zeker lachrimpels bijgekregen.
• ik zag mijn favoriete gezin: Debiel en co.
• ik at genoeg chips om een aandeel van Lay's te krijgen.
• ik vermagerde ondanks dat. Yes, you may hate me.
• ik gaapte als een nozem naar mijn nieuwe zender, E!, full of Kardashian gezwets. I *hartje* it.
• ik reed van hot naar her, stond stil in files en jaagde mij op in too much bad drivers.
• ik schreef 1000 blogs in mijn hoofd.
• mijn laptop crashte.
• ik knuffelde mijn *hartje*dief: Lily, the precious dog.
• ik bekeek de statistieken, en jawel, jullie, my fab readers, blijven groeien.
• ik luisterde naar Stromae, en dacht: tu es formidable.
• ik sliep als een roos, as always.
• ik las een geweldig boek, het zoveelste in rij.
• ik babbelde met de Chica over 'karakter, discipline, respect en zoveel meer'. I *hartje* her.

Blog geschreven, kan ik nu dus van mijn to do lijst schrappen.
Gelukkig, want de casa en ik bereiden zich voor op hoogstaande gasten.
De God en Godin komen logeren dit weekend.
Mijn *hartje* maakt een vreugdensprong.

Ondertussen doen we het nog even op z'n Van Veens.

Cheers,
C.

Kreeftskeering

Mijn sterrenbeeld is Kreeft.
Nu vind ik die algemene eigenschappen per gesternte nogal dikke zever.
Toch, kan ik niet rond bepaalde kenmerken heen.
Zoals daar is: 'kan het verleden moeilijk loslaten' en 'verzamelt graag'.
Check en check.

Vroeger ging dat eerste nog gepaard met veel getormenteerde blikken, drama en kwelling.
Daar zijn we gelukkig al lang niet meer.
Maar als bakvis, jaren geleden, toen de dieren nog spraken, kon ik er wel wat van.
Wat heb ik het mezelf toch moeilijk gemaakt.
Geen eigen stijl, geen eigen visie, wat meeheulend met de rest.
Ik gun u met plezier, een lachmomentje.

Eigenlijk fan zijn van Clouseau, maar dat niet willen toegeven.
Dus dan maar luisteren naar Rage against the Machine, wan dàt was wel 'graaf'.
Naar VTM kijken, maar mondje toe.
En zo kan ik ettelijke voorbeelden geven.
Toen ik begin dit jaar mijn 'jeugdkamer' moest gaan uitmesten, kwam er weer veel naar boven.
Door the Big Move van DC en de mamaatje werden den Debiel en ik gevraagd om te 'liquideren'.
A word I do not know.
Weggooien: ik kan het heel moeilijk.
Volgens de orde van 'bewuste wezens' waar ik mezelf bijreken, is 'niet weggooien' a bad thing.
Dat gaat in tegen 1 van de universele wetten, iets met 'toelaten' enzo..
Als je geen 'plaats maakt', kan er ook niet 'nieuws' in.
Met andere woorden:
HET IS UW EIGEN DIKKE SCHULD DAT GE NOG STEEDS ALLEEN EET.
Ik moet maar wat plaats maken in mijn kleerkast! Jaaaaa.
Zucht. Ik dacht het niet.
Gelukkig dat ik 'attitude' tegenwoordig wél bezit.

Soit, mijn Kreeft-zijn dus, met alle bewijzen 'out in the open' in mijn ouderlijk huis.
Mensen, wat ik allemaal heb opgesnord tijdens mijn opruim-opdracht, je gelooft het niet.
Kinder prullaria, als daar zijn 'panini-stickers', gummetjes, boekjes, briefpapier, Troetelbeertjes, tekeningen, bergen foto's, slijpers, frullerijen allerhande, en kaften vol knipsels.
Want, als echte bakvis, dweepte ik met alles, maar dan ook alles waar de Joepie over schreef.
Zodus werd ik terug gecatapulteerd naar de jaren 90.
Met Beverly Hills 90210.
Dat is dus Beverly Hills naainootoewonooo en niet negennultweeeennul.

Vorige week was het 23 jaar geleden dat de 1e aflevering werd uitgezonden.
Met Brandon, Jason (toen AMAGAAAT) Priestley als Brandon, de perfecte schoonzoon.
Altijd bezig het 'goede' te doen, 'let's talk about it', zijn haar gaaf geföhnd, t-shirt mouwtjes opgerold.
En Brenda, zijn tweelingszus. Highschool sweetheart met Dylan, Luke (toen AMAGAAT) Perry.
Hij was de 'geheimzinnige surfman'. Katzwijm elke keer zijn voorhoofd verfroemelde.

Een serie vol clichés.
Traag beeld, lange conversaties, minutenlange shots van een motorrit, en elke aflevering eindigt happy. Nu zou het antiek zijn.
Maar toen was het dé tv-hit du jour.
Nu zou ik instant strontmottig worden van zoveel klefheid.
Toen, wilde ik hen zijn.
Wel, ik keerde, met mijn knipselskaften met plezier terug naar die bende, een paar maanden geleden.
En hoe blij ik ook ben, dat die lastige melkmuil-jaren achter mij liggen, het allemaal in vuilzakken steken, gebeurde niet met de glimlach.
Elke schildertekening, elk rapport, elke brief, elke foto, elk idool is voor mij melancholie.
Als Kreeft vertoef ik gewoon graag in Memory Lane.

Daarom dat naar de casa mee verhuisden:
Mijn eerste balschoenen.
Mijn zwarte botjes waarmee ik de laatste horeca-job fakte.
De handtas van mijn oma zaliger.
Een elpee met verhalen, waar ik als kind naar luisterde.
De schoenen van op den Debiel zijn trouw.
Al lang niet meer gelovig, maar de kinderbijbel houd ik bij.
Mijn leren broek met hoge taille, van toen ik nog buikloos was en 49 kilo woog.
Mijn jeansrok met glitters, waarin Den Bunny en ik, alle clubs in Vlaanderen mee platfeestten.
Mijn goude pailletten top, die toonde dat ik buikloos was.
En ik kan nog wel even doorgaan.
Als de mamaatje dat allemaal ziet en zegt: 'Zusje, gooi dat toch eens weg.'
Antwoord ik: 'melancholie, moederke, melancholie.'

Ah ja, en de dag dat in niet meer alleen eet in mijn casa, is de dag dat ik de man uit dit lied tegenkom.
Je mag namelijk niet vergeten: ik heb nu ook een zolder en die is leeg.
Plaats zat dus.

Cheers,
C.

Oep a bakkes

Oh, oh, oh, oh.
Ik heb het gewoon laten passeren.
Meer zelfs: ik WIST het niet, begot.
Voor iemand, die 8 uur per dag toegang heeft tot het wereld, wijde, web, is dat niet goed.
Voor iemand die 24/7 met een showgsm en een 'aaipat' rondloopt, is het geen voorbeeld.
Voor iemand, die meer en meer overtuigd geraakt van haar gelijk, is het een schande.
In ieder geval, gisteren was het gewoon world vegetarian day!
Moest ik haar blog zonet niet gelezen hebben, was het gewoon gepasseerd, without knowing.
'Amai, dat zou erg geweest zijn, hé Blondie. Met uw gezever over de dieren altijd.'
Ik hoor het sommigen al denken.
Wel, speciaal voor jullie, ga ik er nog eens lekker tegenaan gaan.
Een geweten schoppen, is namelijk mijn favoriete hobby!
Ten eerste (weeral met dank aan haar):

 

Denk daar maar eens goed over na.
Als het allemaal afgesloten en in het donker moet gebeuren, wat heb je dan allemaal niet te verbergen?

Ten tweede (3 keer is trakteren):
Ik kon het zelf niet beter geschreven hebben.

En ten derde, oh, oh, oh, oh, en dit vind ik altijd het leukste:
ik mag nog eens met mijn fancy pump op een gele, afgeblakerde, linkse teen trappen.
Zij, 'de bakfietsrijders, zelfgerolde sigaret in de hand, die Nooit Een Vlieg Kwaad Doen en alle illegalen bij hun thuis te slapen zouden willen leggen.'
vs
Ik, 'de rechtse luxepop, vol decibels, streken, cold as ice en scherpe tong.'
Kwestie van alle clichés en vooroordelen te benutten, hé.

Anyway, blijkbaar heeft 'De Morgen' tegen mijn idool haar kar gereden.
Het roodgekleurde blad vond het nodig wat leugens rond te spuien over haar 'Pin up Pup' verhaal.
Een actie waar zij al meer dan 50 asielhonden op een paar maanden tijd aan een nieuwe thuis hielp.
Nu weten we allemaal dat deze hoog intellectuele gazet, gekend staat om zijn  anti-discriminatie, zijn ongezien normbesef, zijn sociale blik en rechtvaardig pen.
Miss Lemmens, you have to love her, reageerde met een welgemikte, en ik citeer:

Fuck you, De Morgen!
Eens uit je luie zetel komen en zélfs iets bijdragen tot een betere wereld is waarschijnlijk nog nooit in de schrijver z'n hoofd opgekomen.
(de rest lees je hier)

Oh, oh, oh, oh, recht in de roos.
De kaviaarsocialist krijgt een 'toek oep z'n bakkes'.
Het werd tijd.
Met dat gemelk altijd.
Als Tom Lanoye zijn neus snuit, schrijven ze er 2 bladzijden over.
Maar iemand, die, op eigen initiatief, wat glitterstof over deze aardbol strooit: oh no.
Geef iedereen ervan langs, van mij part, maar blijf met je fikken van zij, die oprecht, goed doen.

Mevrouw Lemmens, is een grote madam.
Iemand, die haar BV-schap op een solide manier gebruikt.
Ze bijt van zich af, toont ballen, laat zich niet afschrikken en heeft een degoutant groot hart.
Neem misschien eens een voorbeeld aan haar. Watenkte?
Bovendien presenteert ze het beste programma on screen op dit moment:
So You Think You Can Dance.

Mensen, die hun lichaam bewegen, op een manier, waar je alleen je hoed voor kan afdoen.
Training, discipline, passie en karakter.
Bakken talent.
Volharding.
Ik smul er elke zondagavond van.
En plus: het is een eerlijke show.
Welke huidskleur je ook hebt.
Welk geloof je ook praktiseert.
Hoe laag je IQ ook is.
Doet er allemaal niet toe.
Je moet 'bad ass' goed kunnen dansen, de rest is bijzaak.

SYTYCD doet waarschijnlijk meer voor de algemene moraal, dan heel de oplage van de Morgen samen.

Cheers,
C.

PS: wees blij dat ik het over de dieren en An Lemmens heb gehad en niet over de G.R.U.W.E.L.I.J.K.E. styling van de derderangs BV's op de Nacht van Exclusief.
Het thema was ook daar 'toek oep a bakkes'.
De doorsnee carnavalswinkel doet zelfs beter.
De Fashion Police heeft dan ook haar werk gehad, afgelopen zaterdagavond.
Amai.