Vals Boek

Al 6 jaar lid van de club.
En al geruime tijd niet meer onder de indruk van de activiteiten.
Facebook.
Of zoals ik het tegenwoordig graag noem: Fakebook of nog beter Egobook.
Onlangs was ik nog met een vriendin aan het lachen.
Zij had 800+ vrienden, een echt Facebookslet was ze, ja.
Haar verdienste.
Topwijf, desalniettemin, wat had u gedacht.

Soit, vroeger amuseerde ik mij nog met wat rond te wandelen in het Facebos.
Toen je nog oude bekenden tegen het lijf kon lopen.
De paden er nog niet plat betreden waren.
De bloemetjes nog fris en nieuw.
De bomen nog groen en echt.

Nu voelt het aan als een toeristische markt aan de Turkse kust.
Bodrum, Kusadaçi, Antalia, pick your choice.
Vol namaakspullen.
De ene pseudo-sjakos, na de andere.
De valse merkkledij naast de faux horloges.

Voor de mens met nog spiegels in huis, is het niet leuk vertoeven meer op Smoelenboek.
Je zou voor minder van de brug willen springen.
Al die perfecte levens, die er worden geëtaleerd.
De ego's die met elkaar duelleren.
De weelde die in je gezicht wordt gewreven.
Het geluk dat er bij iedereen afdruipt.
Alleen maar bloeiende 'Business'.
Verstandige kinders.
Grote huizen.
Nog grotere auto's.
Magnifieke feesten.
Ubergelukkige koppels.
Dure outfits.
Buitenissige vakanties.
Meermaals per jaar.
Sterrenrestaurants.
Overvloedige klantenportefeuilles.
Exuberante maaltijden.
More and more and more.

Tiens, denk ik dan, want de pillenslikkerij stijgt elk jaar.
En het Nieuws zit vol geklaag en gezaag, every fokking day.
En ambras wordt voor de minste scheet gemaakt.
En amai, binnekort is er ook al nepzalm. Mmmm, lekker, lekker.
En al die happy koppels, lopen met een bakkes tot op de grond rond.
En de Grote Boze Economische Crisis, mogen we ook niet vergeten.
En, och alé, weer een gore bacterie gevonden tussen al het geslacht 'goor' vlees.
And more and more and more.

Statussen, die elke 47 minuten worden veranderd.
Profielfoto's die elke 3 dagen transformeren.
Tijd in overvloed hebben ze wel, die Fakebookers.

Begrijp me niet verkeerd, hé.
Ik vind het allemaal fantastico.
Hoe meer vreugde, hoe liever ik het zie.
Toch, als het allemaal zo nep is, als de eerste de beste 'Vuiton made in China', word ik onpasselijk.
Ik hou niet van fake.
Niet letterlijk, niet figuurlijk.
Behalve als het over mijn nagels gaat.

Al dat geaffirmeer is voor niets nodig.
Daarom dat ik niets op Fakebook heb gezet over het huis dat ik heb gekocht.
Voor mezelf.
En Lily.
En Jack.
(Niejeniejenieje, nog altijd niet van 't straat, maar hond 2, die er ooit komt, zal die naam dragen.)
En de Godenkinderen.
En my dearest friends.
En mijn supergezin.
(Met een cum laude voor DC en den Debiel.)
Alé, het Grote Nieuws is eruit.

Binnen een half jaar, ben ik dus weg uit mijn appartement.
Met pijn in het hart.
Want ik ben daar heel gelukkig geweest.
Dat huis 'moest' niet.
Maar die viervoeters wel.
En dàt gaat mijn voorspoed vergroten, in het kwadraat.
Daar is namelijk niets fake aan.

Cheers,
C.

PS: Awel, oezitet? Kortjes toch al oep zak?
http://www.theateraandestroom.be/voorstellingen/2012-2013/cinderella-in-compostela/

Irreplaceable.

Mensen durven mij wel eens vragen of ik nu 'echtigentechtig' zo gelukkig ben, als ik hier schrijf.
Toch wel, jom.
Sinds mijn glas halfvol is, in plaats van andersom, gaat het allemaal een pak makkelijker.
En dat bevestigt mijn overtuiging: wat je uitstraalt, krijg je terug.
Niet dat er geen conflicten meer zijn, dat zou gelogen zijn.
Wel een heel pak minder dan jaren geleden.
Wat gevoelig blijft zijn mijn 'hoog in het vaandel gedragen waarden'.
Zoals daar zijn: eerlijkheid, respect, communicatie en trouw.
Als je die bezoedelt, dan is het kot te klein.
Dan kan het zijn dat 'The Army El Blondie' wakker wordt.
Ook hyper-gevoelig, is La Familia.
En daar tel ik 'my best of friends' ook bij.
Als je die ambeteert, is het kot onbestaand.
Dan kan het zijn dat 'Caroline, El wicked Tiger-Witch' wakker wordt.

Zo was daar ooit een dame, die over de voet van de mamaatje reed.
Die auto heeft de mep van zijn leven gekregen.
En de bestuurdster haar oren tuiten nog steeds.
Maakt mij dan geen fok uit, wat 'de mensen' zeggen.
Just don't.
Zo was daar vorig jaar, een persoon, die dacht dat ik als een opgerookte peuk kon uitgetrapt worden.
Om geen slapende advocaten wakker te maken, ga ik niet in detail treden.
Maar de rotte appel, die ik daar heb bezorgd heeft de maag behoorlijk overhoop gehaald.
Ik hou van 'peis en vree' en ik geloof allesbehalve in 'oog om oog, tand om tand'.
Maar dat geeft je nog niet het recht om met mijn spreekwoordelijke 'piepen' te spelen.
Just don't.

Nu onlangs kwam 'het geschil' weer aan mijn deur kloppen.
Behoorlijk hard zelfs, if I may say.
Totaal onverwacht.
In een vriendschap dan nog wel.
Een dierbare en lange relatie.
Ach, in elk goed huwelijk kan het al eens stormen. Niet?
Dacht ik ook.
Tot de verwijten kwamen.
Totaal onverwacht.
Tot mijn achillespees werd geraakt.
Totaal onverwacht.
En daar wringt het schoentje.
Dat spelletje speel ik niet meer.
Too much, too little, too late.

Nu ben ik allesbehalve Miss Perfect, verre van zelfs.
Maar als je mij als vriendin hebt, zit je op rozen.
Sorry, maar dat is zo.
Mij kan je bellen, en ik zal met je praten.
Urenlang, als het moet.
Ik zal vragen stellen.
En luisteren.
Ik zal onthouden.
En raad geven.
Ik zal gefocust zijn.
En niet afdwalen.
Ik zal met jou bezig zijn.
En niet met mezelf.
Ik doe niet aan 'chit chat'.
'Koetjes en kalfjes' staan niet in mijn woordenboek.
Ik graaf. Ik delf. Ik duw. Ik pep op. Ik troost.
Telkens weer.

In de tijd van het halflege glas, bleef ik de therapeut spelen.
Over and over again.
Al dat geklaag, gezeur, gejammer, gemelk, en getreur kon gratis en voor niks voor mijn deur gekieperd worden.
Zo dacht ik, iedereen heel dicht bij mij te houden.
Sorry, to break up your dreams: those days are over.
Sommige mensen kan je niet voor eeuwig bij je houden.
Af en toe, gaat zelfs het beste huwelijk stuk.
Tot de dood ons scheidt, is dikke zever.

Hoe triest mijn hart het ook vindt.
Hoe verdwaasd mijn ratio ook kijkt.
De scheiding wordt ingezet.

* I hope you enjoyed Beyonce and she was worth all of this.*

Cheers,
C.

Posh

Vandaag ga ik lekker 'Posh' zijn, en luidkeels roepen: 'drukdrukdrukdruk'.
Tegenwoordig is dat de trend: hoe bedrijviger, hoe belangrijker, hoe beter.
Zo voel ik mij ook eens interessant.
Voila, you get it like that.
Korte blog dus.
Met nog steeds geen Groot Nieuws.
Voor mijn vrienden is het trouwens al Oud Nieuws.
Soit.
Tot het einde van de maand, ga het nog 'tempo, tempo, tempo' zijn, zoals mijn vriendin SJ het gaarne zegt.
Dan ga ik met vakantie, want dat hoort zo, voor belangrijke en drukbezette mensen.
En vanaf dan kan ik terug ellelange blogs vol oninteressante gebeurtenissen neerpennen.

Ondertussen zit ik volop in mijn Hoogdagen.
Cinderella begint te korten.
Ik ga ervan uit dat u ondertussen uw ticketjes hebt besteld.
Het is maar dat ik daar niet voor een lege zaal sta, hé.
Doemedaniaanzenne.
Kwestie van geen excuses meer te kunnen verzinnen:
http://www.theateraandestroom.be/voorstellingen/2012-2013/cinderella-in-compostela/

Om hier toch nog niet te 'Cheersen'.
Een 'couldn't care less'-ke.
Ik heb een nieuwe obsessie.
Vicotria 'Posh' Beckham.
Al was het maar voor haar dochter: Harper Seven, alias de schattigste kleuter op deze aardkloot.
Moest mijn moederklok toch nog overdreven beginnen tikken.
En ik alsnog een baby uit mijn baarmoeder wil persen, hoop ik op een Harper.
Maar dan in het blond.
Als het efkes kan.

 

Dan loop ik ook ganser dagen zoals hierboven rond.
De zonnebril inclusief.
Looking forward.
Ik heb dit weekend al geoefend, met de Godin op mijn heup.
En stiletto's van 10 cm aan.
Op de gazon van den debiel.
Deze bevat nu meer gaatjes, dan een gemiddelde netkous.
Maar het is mij gelukt.
Als beloning hiervoor, wil ik La Beckham en Harper tegen het lijf lopen.
Binnen een half jaar, tijdens de jaarlijkse 'laat de VISA overuren kloppen' trip naar Londen.
If so, gaat de mamaatje niet meer weten wat er gebeurt.

Perfect life hier voor de rest, zo mag ik het tegenwoordig wel stellen.
Ik huppel vrolijk rond.
Wie had dat ooit gedacht?
Speciaal voor alle azijnpissers, dan ook het volgende filmpje.
Wat niemand onberoerd zal laten.
Ondertussen is het al een hype op FaKebook.
(neen geen schrijffout, de K hoort er te staan, daar schrijf ik nog wel eens een ellelang epistel over)
Neem een voorbeeld aan dit koppel, en doe eens zot.
No ego, just fun.
Dat is weer eens iets anders dan 'Posh'.

 

 

 

 

Cheers,
C.

Easy come, easy go.

En dan nu, tadaaaaa, geen Groot Nieuws, nèh.
Nog niet althans.
Heb voor vandaag een leuker verhaaltje in de aanbieding.
U kan dus nog even op uw honger blijven zitten.
In de naïeve veronderstelling natuurlijk, dat het u ook maar voor 1 flap interesseert.
Bij deze: ik ga u uw eventueel gebrek aan enthousiasme niet kwalijk nemen.
De VVIP's in mijn leven, hebben al genoeg gejuich tentoon gespreid.

Dit weekend nog, the best of times gehad, met de boys en de Prinses.
Het beste viermanschap, e-ver.
Zo gelukkig als we op de foto staan, zo gelukkig zijn wij steeds als we bij mekaar zijn.
Mijn lachrimpels zijn voor het merendeel hun verdienste.
En ja, voor u het zelf zegt: ik lach veel.
Matches made in heaven.
Pollekes kussen, zemozekerst.

Nog lachrimpels gekweekt, onlangs, wederom met de Prinses.
U kent ze nog wel. Van de detox, en de eekhoorn en zoveel meer in mijn leven.
En nu ook van de easydate.
Toch wel.
Nu weet u ondertussen, dat die 'significant other' niet op mijn 'must have list' staat.
Neen, daar vindt u items zoals:
- sjakos Chanel
- Manolo Blahniks ( de Bentley onder de schoenen )
- nieuwe Louboutins 'peep-toes'
- kleed Victoria Beckham.
- lichaam voor kleed Victoria Beckham
en andere, lekker oppervlakkige, materialistische spullen.

Waarom dan toch inschrijven voor zoiets?
Ja, de Prinses kwam er mee af tijdens onze detox.
Zij houdt namelijk van avontuur.
Ik absoluut niet.
*
Zij is 2 koppen groter dan ik.
Ik ben een dwerg naast haar.
Zij heeft een constante fonkel in haar ogen.
Ik kan bliksemen met de mijne.
Zij is Marry Poppins, in het knap.
Ik de Terminator, in het vrouwelijk.
Ongelooflijk hoe zo'n 2 totaal verschillende mensen, zo bijeen passen.
*
Ik zei 'ach, waarom niet' op haar verzoek.
Waarschijnlijk was ik toen zo hyper van de suiker-afkick dat ik met àlles had ingestemd.
Doch, eender wat een mens uit zijn comfortzone haalt, is een goede zaak.
Een beetje stretchen kan geen kwaad.
Wij dus op 1 mei naar Antwerpen, gewassen, gestreken en toch redelijk opgetalloord.
Te vroeg, dus begonnen met iets alcoholisch op een terras.
Waardoor we een uur later, al meer dan vrolijk het event binnen stapte.
*
Ik ben niet trots op het feit dat 1 alcoholeenheid mij al de nodige uitbundigheid bezorgt.
Er zijn andere tijden geweest, ter mijner verdediging.
Toen ik de woorden 'jong' en 'horeca' nog in 1 zin kon uitspreken.
*
Soit, u kent het concept 'speeddating'?
Ik ga u het relaas in detail besparen, maar de non-verwachtingen, werden ingelost.
17 heerschappen heb ik zien passeren. 3 minuten per persona.
Geen interessante man te bespeuren. Voor mij toch niet.
Maar gelachen, dàt heb ik wel.
En moest het ego al gestreeld kunnen worden door zulks samenzijn: 10 mannen vonden mij leuk.
Dat is volgens 'inside info' mooi boven het gemiddelde.
De Prinses scoorde nog meer, she nailed it, yeah.
Wat haar zo gegund is.
Conclusie: de prins op het witte paard, bevond zich vorige week niet in Antwerpen.
Daar heb ik geen traan om gelaten, maar dat had u al wel begrepen, zeker.

Want, het zijn topdagen, wat zeg ik, topweken, wat zeg ik, een topjaar tot hiertoe.
Vanavond feestje van den Debiel, überplezier garantie.
Dan 2 dagen quality time aan zee met de schelmenhond.
Alswaar ik Cinderella ga repeteren, tot Lily ervan begint te blaffen.
Zondag doet de God zijn 1ste communie.
Als topmeter en toptante, vervult mij dat met een hoeveelheid trots, waar geen woord voor bestaat.
Ik zal dan ook elke moeder in die kerk outshinen, door mijn beste fashionbeen voor te zetten.
Jammer dat ik dit seizoen - ik wilde 'dit jaar' typen, maar dat zou een gortige leugen geweest zijn - nog geen nieuwe schoenen heb gekocht voor deze Feestdag.
Wat een mirakel is van dezelfde orde als Mozes die de zee in 2 splitste.
Wie weet, pas ik mijn zaterdagdraaiboek nog aan.
Zodat mijn 'must have list' tegen volgende week een tikkeltje korter is.
Retestrak plan, hé jom!

Cheers,
C.

Tulpen, Klompen en Kroketten.

Gisteren was weer een Hoogdag voor mijn prinsessenhart.
Tiara in de ene hand, zakdoek om tranen en kwijl op te vangen in de andere.
Fout gekweekt, hé, zoals de meeste vrouwen.
Maar wat wil je?
Als kind overspoeld worden door sprookjes met prinsen, glazen muiltjes, dwergen en kroontjes.
Vriendjesboeken invullen met 'prinses' achter 'wat wil je later worden?'.
Tekenfilms vol boze koninginnen, baljurken en lieve feeën.
Ambities genoeg.
Tot het kasteel in elkaar stort.
Blijkt in je puberjaren dat je te veel 'buldozer' bent om al dat roze te laten passen.
Word je volwassen en besef je dat het maar beter zo is.
Kijk je naar de bewonders van Laken, zonder daar vrolijker van te worden.
Integendeel zelfs.
De nutteloosheid van zo'n koningshuis wordt duidelijk.

Maar inconsequentie is my middle name.
Dus als Lovely Kate met haar William trouwt.
Of de tragische Lady Di wordt begraven.
Plak ik met mijn neus tegen het TV-scherm, ik zou maar eens een outfit kunnen missen.
Trouwens, een meisjesdroom mag op tijd en stond nog eens boven gehaald worden, hé.
En geef nu toe, het was de moeite, toch?
Als er 1 vrouw het woord 'koningin' kan dragen, is zij het wel.
Prachtige Maxima.
She has it all.
Voorbeeld van überstijl en klasse.
Geen evidentie.
Beiden in huis hebben, is uitzonderlijk.
Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.
Mezelf niet uitgezonderd, hoor.
Stijl, ja.
Klasse, niejeniejenieje.
Te luid, te hevig, te opvallend, te veel. Alé 'te' gewoon.
Gelukkig dat ik die prinsessenambitie heb opgeborgen.
En gelukkig dat Prins Pils op een dag naar Argentinië trok.
Sinds 2001 toont zij de wereld dat het anders kan.

Maxima speelt in een andere divisie.
Dat zag ik vanaf dag 1.

'Onze' Mathilde rijkt nog niet tot aan haar enkels.
Ook al is ze in lengte groter.
Ook al is ze slanker, na 4 kinderen uit haar lijf te hebben geperst.
Die vrouw is van plastiek.
De glimlach op haar gezicht geplakt.
Charisma zero koma zero.
En ja, om de open deur nog eens in te trappen:
Filip is om bij te huilen.

Ik zag gisteren niet alleen een nieuw koningspaar in Nederland.
Ik zag vooral een liefhebbend koppel.
Twee vrolijke, echte, mensen.
Emotievol, waarachtig.
Natuurlijk ken ik ze niet.
Maar dat maakt de film niet.

Soit, ze mogen van geluk spreken daar in 'Kroketland'.
En ondertussen berg ik mijn tiara terug op.
Tot de bevalling van Kate, binnen een paar maanden.
Ik kijk er al naar uit.
In the meantime ga ik mij bezighouden met de orde van de dag.
Groot Nieuws, al zeg ik het zelf.
Een bericht dat normaal asap op Facebook zou worden gepost.
Om te affirmeren.
Om te ego-trippen.
Maar ik doe daar niet meer aan mee.
Af en toe toch klasse hier, blijkbaar.
Wie weet, vertel ik volgende keer wel meer.

Tot dan, roepen we met z'n allen:
Lang leve Maxima! Hoera, hoera, hoera!

Cheers,
C.