23/04/2001

Hehehehe.
Ik ga het moeten zeggen, weliswaar dik tegen mijn goesting en without pride, laat dat duidelijk zijn.
Maar dus toch: 'druuuuuk, druk, druk, druk, druk, druuuuuuuuk!!!'
(denk er de 'amagaaat-ik-ben-toch-zo-belangrijk-en-populair' houding bij)
Ah ja, en ook: 'Waarom telt een dag maar 24u?? '
(denk er de opengesperde ogen en dramatische gesticulaties bij)
* ik geef u efkes een momentje om over te geven*

Zo.
Ja, kijk, ik geef het tenminste toe.
Andere mensen doen alsof het KEInormaal is om zulke uitspraken rond te kwekken.
Ik wéét tenminste dat het echt op geen fok slaat.
En dat je al die nijver helemaal zelf in de hand hebt.
Bovendien heeft niemand een hol aan zulke boodschappen.
Ondertussen moeten jullie het wel weten:
'Don't take yourself too serious (tenzij het over kinderen en dieren gaat)'.
Het blijft mijn First Amendment.

Maar.
Dus.
24 u in een etmaal.
Wat een overschot van tijd was, not so long ago, is nu een te kort geworden.
Met als grote schuldige, mijn nieuwe freak-modus.
Zo zeg ik tegenwoordig: 'Afspreken om 20u, goed?'
Waardoor ik mij om 18u in een zwembad bevind, om tot 19u20 toch nog 2k te kunnen zwemmen.
En afspraken plan, in functie van de rest van het 'gezweet'.
Na het werk rep ik mij richting sportactiviteiten.
Ondertussen hopend mezelf niet te verliezen.
Alles wordt secuur ingepland.
Ik leefde al gestructureerd, maar mijn stramien nu, is van een compleet andere 'neuroot'-orde.

Toch is dit geen klaagzang.
Verre van zelfs. I like this a lot. Ja, ik val in herhaling.
Mijn prioriteiten zijn verschoven, dat is duidelijk.
Een trend die zich trouwens afspeelt op heel wat gebieden in mijn leven.
Zo ben ik enorm veranderd wat bepaalde vriendschappen betreft.
Waar er vroeger een regelmaat moest zijn, is dat nu allesbehalve nog het geval.
Tenzij voor die paar excepties, waar steeds dynamiek in zit.
Zo kan ik mezelf bijvoorbeeld amper nog aan een telefoon krijgen.
Terwijl ik vroeger de sterren van de hemel lulde. Uren aan een stuk.
Afspreken, ja, zeker, maar echt alleen met zij die mij evenveel geven, als andersom.
Oh, en wat klinkt dat degoutant koud en arrogant. I know.
Maar, ik werk liever aan mezelf, in mijn uppie.
Dan energie te verliezen aan iemand anders, terwijl seizoen 2 van House of Cards op mij wacht.

Dit maar om te zeggen: My time is precious, and so should yours.
Daarom ben ik hier wat minder aanwezig.
Naast het werk, het slapen, mijn gefreak, en mijn gezin, schiet dit over.
Deze blog. De boeken. Mijn digibox. Sommige vriendschappen.
Maar ik ben gelukkig. Meer dan zelfs.
Blij met de uitdagingen, blij met de innerlijk rust, blij met wie ik ben.
Hierdoor zakt de behoefte om mij bloggewijs te uiten.
Hoe contenter de mens, hoe minder de urgentie duwt om het te delen met de buitenwereld.
Jezelf affirmeren op sociale media is volgens mij, hèt toppunt van onzekerheid.
Onzekerheid vermomt in 'kijk naar mij'
Bevestiging afdwingen via 'vind ik leuk' buttons en 'volgers' die je in real life niet eens herkent.

Mijn leven nu, is fijn. Het feit dat ik het weet, is genoeg.
Waar, wanneer en met wie ik dat fijne leven deel, hoef ik niet meer zo te 'showen'.
Dat is echt geluk.
Laat die kut-melige-quotes dus maar voor wat ze zijn.
'Walk the talk', als het effe kan

Tijd om stil te staan neem ik weliswaar wel. Een Kreeft blijft een Kreeft.
Zoals vandaag, 23 april.
Toen exact 14 jaar geleden, de beige voorgangster van Lily naar de Regenboog-Brug is vertrokken.
Waardoor er 4 El Familia harten braken.
Elk van ons had zijn eigen band met deze viervoeter.
En enkel wij weten wat een enorm grote impact ze op ons gezin heeft gehad.
Dagelijks reist ze met me mee, in de Knightrider, rond mijn hals, als deel van mij.
Biloba was een topbeest. You are missed, meid.

Cheers,
C.

PS: Laat die zakdoeken maar zitten, volgende week keer ik wederom terug. Bruisend.

DE excel

Zo van die sportmensen, ik heb dat nooit begrepen.
Verhalen over marathons, dagelijkse fitness-sessies, en 50k fietstochten, aanhoorde ik vol afschuw.
Uitdagingen met zweet, juiste hartslagen en recordtijden vond ik totaal belachelijk.
'Ik ben verslaafd aan sport' was voor mij een onbegrijpelijke uitspraak.
De woorden 'plezier' en 'sport' in 1 en dezelfde zin gebruiken, leek onmogelijk.
Dagelijks mezelf tot op de hoogste graad van transpiratie werken, scheen één van de meest absurde dingen e-va.
Den Debiel en zijn triathlon kwam uit een gen dat ik bij de geboorte duidelijk niet had meegekregen.
Ja-mais, zou ik zo'n freak worden die obsesief haar lichaam tot de verste grens duwt.
When hell freezes over, ja. Dan misschien.

Tot 2015.
Ik zal meteen de 'crap' al maar 'cutten': ik ben zo'n freak geworden.
Nu, laat ik dat ineens wat nuanceren, want bij mij kan alles 'overnight' veranderen.
Voor hetzelfde geld, lig ik volgende maand weer het record coach potato te verbreken.
But for now, ik zeg het in uw plaats: loco loco.
Elke dag gebeurt er hier iets in de rayon sport of ik word lastig.
De volgende conversatie nam dan ook afgelopen vrijdagavond plaats:
'Schatteke, ik ga naar huis'
'Nu al ofwa? Ikzenjustaangekome, blijf toch nog efkes'.
'Niejenieje, ik ga echt naar huis'
'Moralé, het is nog geen 12u'.
'Ja, ik weet het, maar de Wezenberg is morgen maar open tot 13u.'
'So, dangodetogni'.
'Zot.'
'Tisdejustediedadezee'
En u raadt het al, ik ben de 'zot' die naar huis ging.
Nog geen jaar geleden was ik bij het aanhoren van zulke dialogen, van mijn kruk gevallen.
Van het lachen. Met een glas cava in mijn hand.
En het volgende al op den toog. Een knabbeltje 'on the side'.
Nog lang niet van plan de keet te verlaten.
Het is duidelijk: hell froze over.

Zaterdag lag ik dan ook op tijd in het zwembad, het beste van mezelf te geven.
Paaszondag had ik een sportloze dag, en dat alleen omdat alles dicht was en mijn steunzolen nog bij de podoloog zaten.
Dat was een penibele situatie. Dus heb ik maar wat gezonde koekjes gebakken.
Op paasmaandag, terwijl iedereen zich een paasei-indigestie aan het boefen was, heb ik mijn schade ingehaald en ben ik 2k baantjes gaan trekken.
Samen met nog 5 andere idioten, wat er op neer kwam dat ik het Olympisch Zwembad praktisch voor mij alleen had.
Dàt was voor mij de perfecte feestdag.
Dinsdag moesten mijn steunzolen terug zijn, WAT NIET GEBEURDE, oh horror.
Dus ben ik maar gaan fietsen, gelijk een turbodiesel.
Woensdag was het dan Bikram Yoga tijd.
Als in: ga achter Natalia in een 40 graden zaal staan en probeer u niet compleet belachelijk te maken.
Dat is mij niet gelukt.
En ik vind van mezelf dat ik qua uithouding en lenigheid zeker boven mijn leeftijd scoor.
Als ik vooroverbuig raak ik met mijn handpalmen makkelijk mijn tenen.
Dat moest daar dus 'een stukje van een cake worden'.
Was dat efkes verkeerd ingeschat.
Nog nooit heb ik mijn lichaam zo tot het uiterste geduwd, getrokken en gedraaid.
Iedereen die dus roept: 'Die BV's hebben gemakkelijk spreken, die hebben tijd/geld om zo'n lichaam te krijgen/onderhouden.' Stop allemaal met neuten en bullshitten.
Niemand, maar dan ook niemand doet die oefeningen in haar plaats.
Er droop evenveel zweet van haar, weliswaar strakke, lijf als van dat, niet zo strakke, van mij.
Ah, en neen, ik ben geen Natalia-fan. Niets voor het kind, maar ook niets tegen.
Ah, en neen, zij die wel fan zijn: ga daar niet naartoe om haar te handtekening-stalken.
Ze zou het niet appreciëren.

En zo gaan mijn dagen dus voorbij.
Echt, ik ben zo'n mens geworden, waar ik mij vroeger behoorlijk aan ergerde:
vrolijk, energetisch, suikervrij, koolhydraatloos, fruitvol, groentengevuld, gehydrateerd en sportief.
Met een gezond en fit lijf, waar elke dag minder en minder vet aanhangt.
Zo iemand om van te kotsen dus.

Zondag begin ik terug aan mijn looptraining.
De alternatieve wonderdokter heeft zich eens met mijn knie bemoeid.
De steunzolen zijn aangepast.
De nieuwe, heel mottige, maar naar het schijnt, zeer goede, loopschoenen staan klaar.
En vanaf dan gaat het in één rechte lijn naar de 20k van Brussel.

Ondertussen werk ik fulltime, en wandel ik 2u met Lily, als ze bij mij is.
Waar ik de tijd vandaan haal, is mij ook een raadsel.
Daarom, om het helemaal degoutant te maken, is er DE excel geboren.
In DE excel is mijn volledige dagplanning voor de komende anderhalve maand gegoten.
Daarin staat wanneer ik wat van sport doe en hoe lang.
De sociale activiteiten zijn afhankelijk daarvan ingepland.
Conclusie is, bijna volledig volboekt.
Ergo: als u niet in DE excel staat, gaat u u mij waarschijnlijk niet meer zien voor efkes.
Dat gaan de meeste toppie vinden.
Voor de rest geldt: bummer.

Vooraleer u mij verdenkt, een saai en solitair leven te leiden:
zaterdagavond was er één om in te kaderen, met een grote glitterstrik rond.
Gevuld met gelach, gepraat, herinneringen, lekker eten en 'geperfect match'.
Toen werd ik namelijk verenigd met mijn 3 BFF's uit het humaniora.
Ik besefte het toen nog niet zo goed, maar 20 jaar later zeker wel:
de meest authentieke en zuivere vriendschappen, zijn daar gevormd.
Daar heb ik geen planning voor nodig, laat staan DE excel.

Cheers,
C.