vrijdag 26 oktober 2012

Mail aan Jan Fabre


Jan, 

Meestal ben ik niet zo onbeleefd om mensen die mij onbekend zijn, zonder beleefdheidsvorm aan te spreken. 
Laat staan te 'tutoyeren'. 
In dit geval maak ik een uitzondering. U bent het namelijk niet waard om met de nodige egards behandeld te worden. 

Waarschijnlijk weet u al, waarom ik op deze arrogante toon begin. 
Ik zal namelijk niet de eerste zijn, die u contacteert vandaag. 
Dat krijg je namelijk met die vreselijke media, niets gebeurt nog 'in het geniep', niets verdwijnt nog onder de mat. 
En dat zal u wel geweldig vinden. 
Zo'n heisa, in alle kranten, op alle internetfora, straks in alle journaals: Jan Fabre, de dierenb eul. 
Gratis reclame, gratis publiciteit, mmm, smullen geblazen, zal u denken. 
Want mensen, zoals u, Jan, die in naam van de 'Hogere Kunsten' zich alles permiteren, hebben een groot ego. 
Elke streling hiervan, geeft uw kleine geslachtsorgaan, een opkikker. 

Het zou me zelfs niet verbazen, als uw doorrookt gezicht, met de nodige verontwaardiging op mijn scherm zal verschijnen, straks. 
Zodat de Grote Artistieke Man kan reageren op de heisa. 
De mug, die een olifant werd. 
De katten, die vogels werden. 
Niet, Jan? 

Van mij en al die andere mensen, die geschokt zijn door deze daad, zal u het uwe denken. 
En ons omschrijven als hysterische, engdenkende, ongeschoolde en lompe boeren. Deel van het plebs. 
U doet maar. 
Ik weet wel beter, en al die anderen met mij ook. 

Door het exploiteren en misbruiken van levende wezens, hebt u bewezen dat u geen waarden en normen kent. 
Dat u de naam 'kunstenaar' niet waardig bent. 
Een kakkerlak in het dierenrijk. Lees Wikipedia er maar op na wat zijn taak juist is. 

Een triestig persoon, bent u, a sad, old man. 
Met weliswaar een heel groot ego, maar heel kleine kloten. 

Ik wens u veel slapeloze nachten en gebroken harten toe. 
U verdient namelijk niet beter. 

Met vriendelijke groeten, 
Caroline Rome 


Ik kon het niet laten, lieve mensen.
Soms word ik heel boos.
En wat blijkt: vanavond zit hij in Ter Zake. Geil van al deze aandacht. 
Ik zal naar Astrid in Wonderland kijken.
Zoals Jan Fabre van mensen zoals ik verwacht.

Have a happy weekend!

Cheers,
C.

Tie-gie-aai-ef

Et voila, we hebben het overleefd.
'Watanwel?', denken jullie misschien.
De werkweek, lieve mensen. I survived the workweek (kwestie van mijn meertaligheid even te etaleren).
Elke avond stond volgeboekt in mijn agenda, mijn god!
Da is toch normaal, niet?
Neen dus.

Bummer, hé.
Jullie dachten waarschijnlijk, dat ik zo'n Carrie-'SATC'-wine-dine-brunch-hip-happening-grietje ben, didn't you?
Ik denk dat ook, altijd, tot de realiteit mij inhaalt en:

- de wekker elke k*tmorgen om 7u afgaat
- Louboutins van 10 cm echt niet gemaakt zijn om meer dan 3 stappen te doen
- de jogging een pak comfortabeler zit
- het ontharen van allerlei zones er soms ECHT te veel aan is
- de bankrekening geen fles cava meer kan permiteren
- McDreamy enkel op mijn tv-scherm bestaat en niet in Antwerpen en omstreken
- het 4 op de 7 dagen een 'bad hairday' is
- een pukkelaanval nog steeds een optie blijkt te zijn, zelfs op mijn leeftijd
- het al heel snel donker is tegenwoordig
- een kast vol kleren en toch niets om aan te doen
- die kilo extra op de weegschaal echt wel door iedereen gaat gezien worden
- een zak chips leegschrokken in 5 minuten beter smaakt, alleen
- 0.5 promille ervoor zorgt, dat een 1/4 glas wijn de limiet is
- Ipad en Tv kijken een top-combi is
- ik niets te vertellen heb

Bottom line: ik ben allesbehalve Carrie 'single, jong, wild, avontuur, 24/7'.
Deze week dus wel, en amai, ze hebben mij zien ronddartelen door het Vlaamsche land.
Lekker sociaal, lekker fancy, lekker tout court (knipoog).

En praise the Lord, want, vanavond, binnen welgeteld 109 minuten, rij ik naar huis. Om daar binnen de kortste keren uitgestrekt in mijn verwaarloosde zetel te liggen en dat voor de volgende 4 uur.
Telefoon wordt gescreend en enkel opgenomen, als er gewonden vallen.

Een welgemeende TGIF (uitroepteken, uitroepteken)
En neen, bovenstaande spreken we niet uit als: tgif, maar als tie-gie-aai-ef.
Thank God It's Friday.
Zij die dat niet kennen, zijn nog minder hip dan ik.
Nà.
Nu gij.

Cheers,
C.

woensdag 24 oktober 2012

Revalideren aan 't zeetje

It's not a joke.
Natuurlijk serieus aangedikt, maar toch, mijn activiteit het afgelopen weekend, valt toch onder de 'revalideren' noemer.
'Waaroooooooom', roepen jullie nu allemaal in koor.
Ewel.
Vorige vrijdag zat ik al om 8 u 's morgens (midden in de nacht dus eigenlijk), gewassen (relatief) en gestreken (het is omdat de uitspraak zo is, maar eigenlijk heb ik zelfs geen strijkplank, laat staan een strijkmachine), in een wachtkamer van het St Jozef ziekenhuis te Mortsel, naar een muur te staren. Gehuld in mijn knalrode, pimped out, Addidas jogging aka meest gedragen vrijetijdsoutfit van ondertekende. Het was een schoon zicht. Al zeg ik het zelf.
Ik was daar terecht gekomen, op afspraak, om iets te laten weghalen door Meneer Doktoor uit mijn been. Niets spectaculairs, niets spannends, niets ernstig. Daar krijgt ne mens dus geen aandacht voor. Vandaar dat ik iedereen heb verteld, dat de 'lipo' goed is gelukt, maar de 'D-cup' niet zo.
Hahaha, wat ben ik toch grappig hé...
 
Soit, omdat ik van Meneer Doktoor heel de dag mocht brossen van het werk, zat ik al om 11u met Lily, de kapoenenhond, in mijn assertieve wagen, richting 't zeetje.
Jill, Frank, en Sabine hadden een prachtig nazomer weekend voorspeld, dus de vooruitzichten waren top.
 
Vooraleer ik verder ga, met mijn verslag, een paar sfeerbeelden.
 
Zo gedraagt het beest zich dus, als er zand en zee aan te pas komt.
Alhoewel, zo gedraagt ze zich most of the time... Tja.
 
 
 
Moest u bij het zien van deze foto's twijfelen: neen, ik mishandel haar niet. Dit doet ze vrijwillig.
 
 
En dat rood ding, is superhip, u zal nog wel zien. Trouwens KEI-assorti met mijn jogging.
 
 
Het verschil tussen duinen en een konijnenhol kent ze nog niet. Daarom dus.
 
Zo zagen onze dagen ter plaatse er dus uit, en we hebben er beiden met volle teugen van genoten.
En if somebody asks: zware revalidatie gehad, heel zware...
 
Cheers,
C.

woensdag 17 oktober 2012

Geen woord over de verkiezingen.

Want dat hebben we ondertussen wel gehad, hé mensen.
Het kwam, en komt nog steeds, mijn oren uit.
En voor zij die er niet over kunnen ophouden: dit is democratie. You win some, you lose some.

Soit, zoals jullie hebben kunnen opmerken: ik heb het hier laten hangen, hé.                    
Ik ga mijn leven (proberen te) beteren, echtigentechtig.
Maar ik heb niet stil gezeten hoor. Zoals beloofd, heb ik een reisje geboekt.
Gezien het Maya-fenomeen, hé.
Jaaaa, les excuses sont faites pour s'en servir.

Dus binnen welgeteld 16 dagen, stap ik op een vliegtuig, sluit voor 17 uur mijn ogen en word terug wakker aan de andere kant van de wereld: Bali.
En voor zij, die mij nu al met vieze blikken en priemende vingers, willen aanvallen: het is NIET om op mijn lui gat op een wit strand met cocktail en butler te gaan relaxen.
Niejeniejenieje.
Ik ga daar naartoe om de totale 'healing-rebirth-zuivering-meditatie'-ervaring te beleven.

... (jullie krijgen nu de tijd om 5 minuten in een deuk te liggen of  braakneigingen te onderdrukken)

Zijn we er weer?
OK.
Weer een 'eat, pray, love' groupie, denken jullie, zeker?
Bwa, zo erg is het nu ook weer niet.
Alhoewel, 3 jaar geleden heb ik weliswaar serieus met het ashram-idee geflirt. Toch maar niet gedaan. En richting Compostela gewandeld.

... (5 minuten, idem als hierboven)

Ja, seg, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Heel schizofreen, heel dubbel.
Dus ik ga naar Bali, helemaal alleen, wat ik absoluut niet leuk vind. Maar ik moet zo van die dingen doen, of ik blijf heel mijn leven ter plaatse trappelen.
Voor de rest ga ik hier niet verder over uitweiden.
Het moet hier gezellig blijven, ten eerste en secundo, zo goed kennen we elkaar nu ook weer niet, hé, om mijn zielenroezen al op het net te smijten.

Ik kijk er alleszins naar uit.

Moesten er ondertussen nog lezers dubbel liggen van het lachen: 3 weken na mijn terugkomst uit het chakra-paradijs, vertrek ik naar jaarlijkse gewoonte voor 5 dagen naar Londen, om te shoppen. Eat. This.

Hoor ik nog iemand?
Ok, I rest my case.

Cheers,
C.

donderdag 4 oktober 2012

Overal beestjes.

Sneller dan verwacht, ben ik hier weer. En daar heb ik een zeer goede reden voor, kijkt u zelf even mee:


Jaaa, roep maar met z'n allen in koor: oooooh, oeschattigisdawelni! En neen, het gaat hier niet over de vrouw op de foto. Het woord 'schattig' wordt heel zelden tot nooit aan mijn persoon gekoppeld. Zelfs als kind kreeg ik met moeite die titel. Jaren therapie, u begrijpt mij wel.
Soit, maar daar gaat het vandaag helemaal niet over.
Vandaag gaat het enkel en alleen over de beestjes, want het is WERELDDIERENDAG! Olé!
En wat doen we dan? We zetten alle diertjes, groot en klein even op een 'piëdestalleke' EN eten geen vlees of vis vandaag. Deal?
Daar gaat niemand van dood gaan, en al zeker al die sukkelaars niet, die overal ter wereld worden gefokt, alsof het geen levende wezens waren.
No panic, ik ga hier geen betoog afsteken over de miljoenen (!!) dieren die elke dag sterven in slachthuizen. Ik ga ook niet vertellen hoe ongezond het eten van vlees wel niet is. Ik ga ook zwijgen over onze oceanen, die leeg worden gevist. En mijn mond blijft dicht over de, nog steeds, wereldwijde exploitatie van dieren om ons, lieve mensen, te entertainen.

Ik ga wèl iets zeggen over de Labrador hierboven. Ondertussen is ze al lang niet meer zo klein, maar die blik vol deugenieterij is ze niet kwijt geraakt.
Ze luistert, soms als ze zin heeft, naar de naam Lily. Samen met mijn oudertjes heb ik haar in co-ouderschap. Dit houdt in dat zij het merendeel van haar tijd spendeert in een groot huis, met veel groen rondom, waar zij naar hartelust tapijten kapot bijt, gaten graaft in bloemenperken, en harten breekt.
De overige tijd gaan zij en ik naar zee, waar zij Bohlt-gewijs de duinen onderzoekt, de katten van de buren aanspreekt en het zoute water proeft.
Vandaag is zij 1 jaar, 3 maanden en 11 dagen. En ik droom van de dag dat wij samenwonen. Want natuurlijk is zij als diva, niet echt gelukkig in mijn appartement. Te klein, te saai. Ik begrijp haar wel.
Haar chocolade-kleur, maakt menig soortgenoten jaloers, net als haar glanzende vacht. Daardoor heeft ze de nodig streken aangekweekt. You know the story: appel, ver vallen, niet, boom.
Omdat zij zeker en vast een hoofdrol gaat spelen, in veel van mijn schrijfsels, leert u ze nog wel beter kennen. Allures erop en eraan.

Wat ik ook nog wilde zeggen, moest het niet duidelijk genoeg zijn: ik heb een enorm groot dierenhart. Op verschillende manieren probeer ik hen te helpen, uit liefde, uit mededogen en uit overtuiging. Ik eet ze niet, pijnig ze niet, misbruik ze niet.
Dit wilt niet zeggen dat mensenleed mij koud laat. Let's be clear on that. Voor nu is dat genoeg uitleg.
De rest leest u nog wel.

Happy Animalsday!

See you later, alligator ;-)

dinsdag 2 oktober 2012

Echt hip is da wel ni hé.

Ja, hier zit ik dan. Met mijn blog. Brandnew. Splinternieuw. Geen flap te vertellen. Houston, we have a problem.

Maar nu ik hier toch ben, kan ik mijn geestesspinsels misschien eens neertypen, wie weet komen de antwoorden dan wel uit de lucht gevallen.

Geef nu toe, anno 2012 een blog beginnen, echt hip is da ni hé. Komaan, heel de wereld is 'aan den blog'. Vijgen na Pasen, zeggen ze dan. Een beetje hetzelfde als nu met een bakfiets rondkarren, dat is ook al lang passé.
Toch, zit ik hier, en moet er wel iets gebeuren. Erger dan een onhippe blog, is namelijk een lege blog. Ik krijg er een beetje stress van. Zeker omdat je niet mag vergeten, dat er al KEIveel toffe, pittige, grappige en fleurige grieten aan 'den blog' zijn. Ik kan het weten, want ik volg ze zelf tot over de plas begot, de US of A, nu gij.

En daar sta ik dan, met de kwekstemmen in mijn hoofd, die tateren en tateren en tateren en ...
'Wa gade gij daar tussen staan doen, Blondie?' 'Komaaaaaan, seg, get a life' 'Ge zou u beter ne vent zoeken, in plaats van rimpels te kweken voor een computerscherm. En ge hebt er al zoveel.' Kwaak, kwaak, ne godgansendag.
Zouden ze gelijk hebben? Het is wel waar, natuurlijk, dat dit 5 jaar geleden wel opzienbarender nieuws was geweest. Maar nu. Lady Gaga is ook niet meer wat ze 2 jaar geleden was, me dunkt.

Misschien moet ik mij maar bezig houden met iets anders. Trouwens, de wereld gaat toch vergaan, binnen 2 maanden. Waarom nog moeite doen? Ik zou beter een reis boeken, voor 21/12/12 en stillekesaan op zoek gaan naar een schuilkelder/atoombom-bunker. Qu'est-ce que tu penses? Op Immoweb zal ik wel iets kunnen vinden, niet?

Cheers,
C.