Tie-gie-aai-ef

Et voila, we hebben het overleefd.
'Watanwel?', denken jullie misschien.
De werkweek, lieve mensen. I survived the workweek (kwestie van mijn meertaligheid even te etaleren).
Elke avond stond volgeboekt in mijn agenda, mijn god!
Da is toch normaal, niet?
Neen dus.

Bummer, hé.
Jullie dachten waarschijnlijk, dat ik zo'n Carrie-'SATC'-wine-dine-brunch-hip-happening-grietje ben, didn't you?
Ik denk dat ook, altijd, tot de realiteit mij inhaalt en:

- de wekker elke k*tmorgen om 7u afgaat
- Louboutins van 10 cm echt niet gemaakt zijn om meer dan 3 stappen te doen
- de jogging een pak comfortabeler zit
- het ontharen van allerlei zones er soms ECHT te veel aan is
- de bankrekening geen fles cava meer kan permiteren
- McDreamy enkel op mijn tv-scherm bestaat en niet in Antwerpen en omstreken
- het 4 op de 7 dagen een 'bad hairday' is
- een pukkelaanval nog steeds een optie blijkt te zijn, zelfs op mijn leeftijd
- het al heel snel donker is tegenwoordig
- een kast vol kleren en toch niets om aan te doen
- die kilo extra op de weegschaal echt wel door iedereen gaat gezien worden
- een zak chips leegschrokken in 5 minuten beter smaakt, alleen
- 0.5 promille ervoor zorgt, dat een 1/4 glas wijn de limiet is
- Ipad en Tv kijken een top-combi is
- ik niets te vertellen heb

Bottom line: ik ben allesbehalve Carrie 'single, jong, wild, avontuur, 24/7'.
Deze week dus wel, en amai, ze hebben mij zien ronddartelen door het Vlaamsche land.
Lekker sociaal, lekker fancy, lekker tout court (knipoog).

En praise the Lord, want, vanavond, binnen welgeteld 109 minuten, rij ik naar huis. Om daar binnen de kortste keren uitgestrekt in mijn verwaarloosde zetel te liggen en dat voor de volgende 4 uur.
Telefoon wordt gescreend en enkel opgenomen, als er gewonden vallen.

Een welgemeende TGIF (uitroepteken, uitroepteken)
En neen, bovenstaande spreken we niet uit als: tgif, maar als tie-gie-aai-ef.
Thank God It's Friday.
Zij die dat niet kennen, zijn nog minder hip dan ik.
Nà.
Nu gij.

Cheers,
C.