Sneller dan verwacht, ben ik hier weer. En daar heb ik een zeer goede reden voor, kijkt u zelf even mee:
Jaaa, roep maar met z'n allen in koor: oooooh, oeschattigisdawelni! En neen, het gaat hier niet over de vrouw op de foto. Het woord 'schattig' wordt heel zelden tot nooit aan mijn persoon gekoppeld. Zelfs als kind kreeg ik met moeite die titel. Jaren therapie, u begrijpt mij wel.
Soit, maar daar gaat het vandaag helemaal niet over.
Vandaag gaat het enkel en alleen over de beestjes, want het is WERELDDIERENDAG! Olé!
En wat doen we dan? We zetten alle diertjes, groot en klein even op een 'piëdestalleke' EN eten geen vlees of vis vandaag. Deal?
Daar gaat niemand van dood gaan, en al zeker al die sukkelaars niet, die overal ter wereld worden gefokt, alsof het geen levende wezens waren.
No panic, ik ga hier geen betoog afsteken over de miljoenen (!!) dieren die elke dag sterven in slachthuizen. Ik ga ook niet vertellen hoe ongezond het eten van vlees wel niet is. Ik ga ook zwijgen over onze oceanen, die leeg worden gevist. En mijn mond blijft dicht over de, nog steeds, wereldwijde exploitatie van dieren om ons, lieve mensen, te entertainen.
Ik ga wèl iets zeggen over de Labrador hierboven. Ondertussen is ze al lang niet meer zo klein, maar die blik vol deugenieterij is ze niet kwijt geraakt.
Ze luistert, soms als ze zin heeft, naar de naam Lily. Samen met mijn oudertjes heb ik haar in co-ouderschap. Dit houdt in dat zij het merendeel van haar tijd spendeert in een groot huis, met veel groen rondom, waar zij naar hartelust tapijten kapot bijt, gaten graaft in bloemenperken, en harten breekt.
De overige tijd gaan zij en ik naar zee, waar zij Bohlt-gewijs de duinen onderzoekt, de katten van de buren aanspreekt en het zoute water proeft.
Vandaag is zij 1 jaar, 3 maanden en 11 dagen. En ik droom van de dag dat wij samenwonen. Want natuurlijk is zij als diva, niet echt gelukkig in mijn appartement. Te klein, te saai. Ik begrijp haar wel.
Haar chocolade-kleur, maakt menig soortgenoten jaloers, net als haar glanzende vacht. Daardoor heeft ze de nodig streken aangekweekt. You know the story: appel, ver vallen, niet, boom.
Omdat zij zeker en vast een hoofdrol gaat spelen, in veel van mijn schrijfsels, leert u ze nog wel beter kennen. Allures erop en eraan.
Wat ik ook nog wilde zeggen, moest het niet duidelijk genoeg zijn: ik heb een enorm groot dierenhart. Op verschillende manieren probeer ik hen te helpen, uit liefde, uit mededogen en uit overtuiging. Ik eet ze niet, pijnig ze niet, misbruik ze niet.
Dit wilt niet zeggen dat mensenleed mij koud laat. Let's be clear on that. Voor nu is dat genoeg uitleg.
De rest leest u nog wel.
Happy Animalsday!
See you later, alligator ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten