Revalideren aan 't zeetje

It's not a joke.

Natuurlijk serieus aangedikt, maar toch, mijn activiteit het afgelopen weekend, valt toch onder de 'revalideren' noemer.

'Waaroooooooom', roepen jullie nu allemaal in koor.

Ewel.
Vorige vrijdag zat ik al om 8 u 's morgens (midden in de nacht dus eigenlijk), gewassen (relatief) en gestreken (het is omdat de uitspraak zo is, maar eigenlijk heb ik zelfs geen strijkplank, laat staan een strijkmachine), in een wachtkamer van het St Jozef ziekenhuis te Mortsel, naar een muur te staren. Gehuld in mijn knalrode, pimped out, Addidas jogging aka meest gedragen vrijetijdsoutfit van ondertekende. Het was een schoon zicht. Al zeg ik het zelf.

Ik was daar terecht gekomen, op afspraak, om iets te laten weghalen door Meneer Doktoor uit mijn been. Niets spectaculairs, niets spannends, niets ernstig. Daar krijgt ne mens dus geen aandacht voor. Vandaar dat ik iedereen heb verteld, dat de 'lipo' goed is gelukt, maar de 'D-cup' niet zo.

Hahaha, wat ben ik toch grappig hé...

 

Soit, omdat ik van Meneer Doktoor heel de dag mocht brossen van het werk, zat ik al om 11u met Lily, de kapoenenhond, in mijn assertieve wagen, richting 't zeetje.

Jill, Frank, en Sabine hadden een prachtig nazomer weekend voorspeld, dus de vooruitzichten waren top.
 

Vooraleer ik verder ga, met mijn verslag, een paar sfeerbeelden.
 

Zo gedraagt het beest zich dus, als er zand en zee aan te pas komt.

Alhoewel, zo gedraagt ze zich most of the time... Tja.

 

 

 

Moest u bij het zien van deze foto's twijfelen: neen, ik mishandel haar niet. Dit doet ze vrijwillig.

 

 

En dat rood ding, is superhip, u zal nog wel zien. Trouwens KEI-assorti met mijn jogging.

 

 

Het verschil tussen duinen en een konijnenhol kent ze nog niet. Daarom dus.

 

Zo zagen onze dagen ter plaatse er dus uit, en we hebben er beiden met volle teugen van genoten.

En if somebody asks: zware revalidatie gehad, heel zware...

 

Cheers,

C.