donderdag 25 april 2013

El Camino

Deze blog ga ik beginnen met veel toeters, bellen, bubbels en vuurwerk!
Especially for you !

Omdat jullie allemaal zo lief zijn om mijn blog lezen.
Allemaal, als in 'elke keer meer dan 200'.
Allemaal, als in 'maandelijks bijna 1000'.
Natuurlijk verdenk ik er de mamaatje van, dagelijks 5 keer mijn blog te openen.
Maar, kom, zelfs dan nog blijven het KEIveel mensjes.
Ik begin er zowaar van te blozen, gelukkig dat jullie mij nu niet kunnen zien.
Of de liefde zou rap over zijn.
Soit, normaal gezien poch ik niet met zinnen waar cijfers in komen.
Zo van:
'Schoon handtas, hé, ja, die heeft 600 € gekost.'
'Ik heb gisteren wel 120 € uitgegeven aan eten alleen, hé.'
'Ja, gecustomiszed voor 5 000 €.'
Doe ik niet aan mee. Affirmeren met cijfers is so not classy.
Met als uitzondering, enkel en alleen om mensen stikjaloers te maken:
'Sinds vanmorgen onder de 60 kilo op de weegschaal. Ja toch wel.'
Slecht karakter, hé.
I know.
Vandaag maak ik wederom een exeptie voor jullie dus.
En voor alle andere slechte karakters, die mij absoluut het licht niet in de ogen gunnen.
De cijfers hierboven gaan hen een kleine krampaanval bezorgen.
Want ik weet dat ze stiekem toch meelezen.
Ha.

Blogger.com geeft mij deze getallen bij elke inlog.
Ik krijg zelfs een grafiek, en allerlei ingewikkelde statistieken.
Precies alsof ik niet genoeg wiskunde in mijn leven heb gekregen.
Jullie blijven dus talrijk langskomen.
Jullie zijn dan ook geweldig, laat u nooit iets anders meer wijs maken.
Dit had ik van z'n leven niet gehoopt trouwens, toen ik er een half jaar geleden mee begon.
Een cliché als een bom, maar toch waar.
Ik schrijf gewoon graag, en het doet me belachelijk veel plezier, jullie een beetje te entertainen.
 
Weliswaar, to be honest, dit is niet helemaal mijn eigen verdienste.
Ik heb hulp gekregen.
Van de enige, echte, Amazing Astrid.
In november heeft zij mijn blog namelijk 'geretweet'. (voor de leken onder jullie: Twitter-actie)
Daardoor hebben meer dan 75 000 mensen mijn blog zien passeren. 
Op die dag oversteeg mijn lezersgrafiek de 3000+.
Mijn blonde brein kon dat niet bevatten, dat snapt u wel, zeker.
Ik had het bijna op Facebook gepost, zoals de meeste mensen doen met 'ego-boostjes'.
Heb mij ingehouden. Weeral dat affirmeren, hé, weeral, not so classy.
Toch, zo fier als een gieter was ik.
 
Caroline Rome
Mijn ode aan @Astridbryan Alle wegen leiden naar Rome carolrome.blogspot.com/?spref=tw
08:22 PM - 19 Nov 12
Retweeted by

Astrid Bryan Astrid Bryan @Astridbryan
To 76604 followers.
 
En toen volgde er dit, een persoonlijk bericht van Miss Fabulous herself. 
 
Astrid Bryan
@RomeCaro love your blog!!!!! KusjeLachebekje met hartvormige ogenDik zwart hartGezichtje geeft luchtkusje
 
Dat heeft heel mijn 2012 goed gemaakt.
 
And, vermits jullie mijn blog leuk vinden, gaan jullie het volgende ook KEIleuk vinden:
 
 
Mijn bedevaartstocht naar Santiago de Compostella.
Met de nadruk op 'Mijn'.
I kid you not: miss Fashion Police heeft zich dagenlang in spuuglelijke klederdracht vertoont.
Rugzak inclusief. Te Eviva Espana.
Binnen 4 dagen, nu maandag, op 29 april, zal het 3 jaar geleden zijn dat ik ben vertrokken.
Voor mij lijkt het alsof het gisteren was.
Maar wat ik daar allemaal heb gezien en beleefd, is te komisch om te verzwijgen.
Vandaar de voorstelling met Cinderela als mijn alter ego.
En om nu eens efkes 'den dikke nek' uit te hangen:
Het is echt een vermakelijke show, moest ik het zelf niet geschreven hebben: I would stil love it.
Voor zij die al eens zijn komen kijken: we hebben er nog een half uur bijgedaan. Nu gij.
 
Als lokaas, geef ik dit nog mee, de 'look' van 3 jaar geleden op 29/04/2010:
 
Zulke beelden geef ik niet voor niets vrij, dat begrijpt u wel.
Op zulke 'kleding-disasters' staan namelijk heel zware straffen.
 
Ik zie u dus op 31 mei of 1 juni.
Dat staat nu wel buiten kijf, me dunkt.
 
Cheers,
C. 

woensdag 17 april 2013

Smelten als sneeuw voor ...

Ha, El Sol is daar!
En samen met de warmte, de openbaring van alle oververwinterde lichaamsdelen.
'Appetijtelijk' is niet het woord dat zondag spontaan in mij opkwam, bij het zien van al dat bloot.
Een lenteschoonmaak bestaat niet enkel voor het huis, ook voor 'den body', hé mensen.
Scrubben, scheren, schrobben, smeren en sporten, als het even kan. Bitte.
Het minimum naar mijn bescheiden mening.
Voor sommigen zou ik zelfs wat groter geschut aanbevelen.
Wat dat is, laat ik even in het midden.
En als ge daar allemaal geen goesting in hebt, bedekt ge u. Zoals ik.
Simpel.

Maar soit, ik neem aan dat het overal nu terug  'huisje weltevree', is?
Iedereen goed gezind omdat het kwik ein-de-lijk stijgt.
Oei, en daar zijn Frank & co al met hun 'tegen het weekend terug maar 10 graden'.
Lap, hou die Prozac nog maar even bij de hand, zou ik zo zeggen.
Voor mij maakt het niet zoveel uit.
Ik heb namelijk een liefde-haat verhouding met dat gele ding.
Als je 7 jaar terrassen hebt gelopen, ben je niet meer zo'n 'sunfan'.
Overblijfsel uit mijn dienster/horeca-verleden dus.

U kent de sector wel, hé?
Een beetje de restafvalbak van de bedrijfstakken.
The place to be, but not the place to work.
Althans dat is mij altijd gezegd, toen.
Nu zijn Sergio (katzwijm voor 5 minuten) en co the next best thing.
En spreekt iedereen van 'een cuisson' al kenden ze het heel hun leven.
Dit laatste is niet waar, trouwens.
Toen vroeg ik dagelijks meermaals: 'En hoe mag uw steak gebakken zijn?'.
En als antwoord kreeg ik dan: 'In de pan. Hahahaha, ja juffra, ikzenogalnegrapjas, hé!'

Aan alle stiff upper lips, dus bij deze:
diploma's en IQ bepalen niet alles.
Hou de volgende keer, het personeel maar eens in de gaten als die beentjes onder tafel zijn geschoven.
Werkbeesten zijn het, stuk voor stuk.
Hyperflexibel.
Gestructureerd.
Snel, sociaal en vriendelijk.

Zelf heb ik vreselijk graag als garçon gewerkt.
Shiften van 12u.
Coup de feus.
Fakken gelijk een beest.
Borden stapelen tot uw arm er bijna afvalt.
Plateaus vol drank.
Trap op trap af.
Lachen met de collega's.
Klanten goed gezind.
Fysiek werken geeft zoveel voldoening.
Kapot zijn, toch nog naar de Copacabana trekken tot 7u 's morgens, 2u slapen en om 11u terug beginnen.
Ah, memories...
Fantastisch geamuseerd.
Maar echt, 'derover' gewoon.

Maar ja, het is KEIhard werken.
Er schiet weinig tijd voor iets anders over, en ik bleek toch nog andere ambities te hebben.
Zoals naar Compostella gaan.
Yeah right, goe gelachen.

Ben vreselijk aan het afwijken....
Le soleil dus.
Februari passeert.
De lente komt in zicht.
Buitenstoelen en tafels worden terug boven gehaald.
Weermannen beginnen over lente te spreken.
Terraskesweer, olé!
Everybody happy.
Ik, als garçon begon dan meestal eens goed te zuchten.
'Alé, Caroline, oekandana?'
'Zonen helen dag in het zonneke werken, dat is toch kweenihoeplezant, ni?'

Neen, een terras lopen, dat is geen 'walk in the park on a sunny afternoon'.
Vanaf dan worden er dubbel zoveel stappen gezet.
Vanaf dan is de volgende situatie dagelijkse kost:

 (persoon zit op de allerachterste tafel van het megagrote terras)
'Juffra, kundeganogwaneutjes brenge'
(terras over, zaak in, trap op, naar toog, nootjes pakken, trap af, zaak uit, terras over)
'Oh, en juffrake, kundeganogeenportiekegemengd brenge.'
(zelfde weg)
'Amai, juffra, ikemdorst, kundemisschiennognenduvel brenge?'
(zelfde weg)
'Seg, juffra, ga moetwelkajardwarkené.'

Soms had je daar ook de oermens, net uit zijn hol gekropen.
Hij probeert uw aandacht te krijgen, door met de vingers te knippen.
Die mens zit tot op vandaag nog steeds te wachten.
Klant was koning, maar ik was keizerin.
Zeker als ik al uren in de 30 graden stond te zweten en 3 potten mosselen in mijn handen had.

Vandaar dus mijn dubieuze relatie met dat natuurverschijnsel.
Ze mag schijnen wat ze wilt, als ik ergens zelf op een terras zit.
Met een potje nootjes, en een cava en veel plezier en een zwembad, als het efkes kan.
En iemand die zegt: 'Amai, juffrake, gajettweleenielfermkleejkenoan.'

Cheers,
C.

dinsdag 9 april 2013

Little chipmunk.

Onlangs stak ik nogal assertief een Volvo 4 x 4 langs rechts voorbij.
Ik sta gekend om zulke maneuvers.
Ja kijk. Het linkerrijvak is niet uitgevonden voor de slakken onder ons. Integendeel.
Trouwens, wat is het nut van zo'n reuzegrote auto, als je niet weet dat er 6 versnellingen inzitten.
Al vloekend en met priemende ogen moet de bestuurdster mij hebben zien passeren.
Want, de meest voorkomende combinatie met 'slakgedrag' is nog steeds 'vrouw'.
Ja, sorry.
Ge moet een kat, een kat noemen.
Dit exemplaar was zich echter niet van mij bewust.
Laat staan van mijn vuurspuwende ogen.
Deze dame zat namelijk hartverscheurend te huilen achter haar stuur.
Het woord 'tranendal' was hier zeer zeker aan de orde.
En ik bekeek haar door mijn achteruitkijkspiegel.
Een schender van haar privacy, zo voelde ik mij.
Op slag was mijn 'dood aan alle trage trutten' slogan vergeten.
Bijna was ik aan het rode licht uitgestapt, om haar hand even vast te pakken.
Om te zeggen dat het wel goed zou komen.
Om wat troost te bieden.
Maar ja, dan verkleurt het verkeerslicht weer, en is het ratrace as usual.

Een paar dagen later zat ik alweer voor dag en dauw in mijn flitsende bolide.
Helemaal gewassen en gestreken, gemaquilleerd en gecoiffeerd, gezwind en gelukkig.
Mijn mooiste jas aan.
Op weg naar een afspraak.
Een 'meeting' noemen de hipsters dat.
Kwestie van altijd heel belangrijk te zijn met vergaderingen, en lunchafpsraken, en Blackberries, en netwerken, en strategieën, en USP's en andere kul.
Afspraak dus.
Veel te vroeg bereikte ik mijn reisdoel.
Te laat komen staat nu éénmaal niet in mijn woordenboek.
Ook totaal tegen de VIP-regel in.
De gemeente waar ik mij bevond, durft men wel eens 'een bosrijke omgeving' noemen.
Woonplaats van fauna & flora, beveiligde villa's en 4 x 4's.
Habitat ook van de kleine eekhoorn, die ik een paar meter voor mij in het gras zag dollen.
Blij dat hij mocht buiten spelen van zijn mama.
Zulke taferelen maken mijn dag goed, moet u weten.
Stilletjes vertraagde ik mijn gereden pas. Je weet maar nooit wat hij van plan was.
*
Ja, ik ben zo'n mens dat met een sticker 'ik rem voor dieren' zou moeten rondrijden.
Moest iemand mij kunnen zeggen waar ik dat tegenwoordig kan vinden: bring it on.
Trouwens, in zulke woonwijken staan er om de 2 centimeter plakkaten met:
'Opgepast, spelende kinderen. 30 zone'.
Ik rij misschien als Knight Rider, maar zulke dingen heb ik in het snuitje hoor.
*
Wat had de kleine eekhoorn plezier.
Olalalala.
En in al zijn enthousiasme spurtte hij de weg op.
Ik dacht nog: 'never trust a little chipmunk'
De weg, gelegen in een rustige villawijk.
Hartje gezinsgeluk.
Nogal chance dat ik mijn rijstijl had aangepast, hé lieve mensen.
Ook al heb ik geen kinderen.
Ook al woon ik daar niet.
Ook al is het 'none of my fokking business'.
De dame met de Audi 4 x 4 die van de andere kant kwam, woont daar wel.
En aan de grootte van haar wagen te zien, heeft ze een dozijn kinderen.
Toch was het voor haar ook 'none of her fokking business'.
De kleine eekhoorn heeft het geweten.
Voor mijn ogen reed het mens, het beestje zonder enige scrupules aan.

Seconden later zat ik te huilen in mijn wagen.
Mijn hart gebroken.
De kleine eekhoorn in mijn handen.
De mooie jas beetje bij beetje nat van al dat gesnotter.
Hopend dat al die afleveringen Grey's Anatomy mij toch iets hadden bijgebracht.
Over reanimatie enzo.
Tevergeefs.
De kleine eekhoorn had zijn laatste speeluitje gehad.
Daar zat ik dan, te snikken als een klein kind.
Mijn volwassen geest kon hier niet tegenop.
Wel, misschien heeft iemand mij toen ook gezien.
En heel even gedacht uit te stappen, om mijn hand vast te houden.
Om te zeggen dat het wel goed zou komen.
Om wat troost te bieden.

En little chipmunk?
Die heb ik terug in zijn bosrijke omgeving gelegd.
Met allemaal blaadjes over hem.
En ik heb nog even bij hem gezeten.
Een dame, op haar hurken aan de kant.
Nog steeds gewassen en gestreken.
Met haar mooie jas aan.
Het gezicht zwart van de uitgelopen mascara. Waterproof my ass.
Hopend dat hij 'naar huis' was gegaan, zoals mijn vrienden het altijd zeggen.
In zijn vorige huisje, mist mama eekhoorn zeker en vast een stuk van haar gezin.
'Opgepast spelende kinderen' my ass.

En al wie mij nu een flauwe trut vindt, doet maar.
I couldn't care less.
Ik hoef mij niet anders voor te doen.
En als ik de ogen uit mijn kop wil wenen voor een kleine eekhoorn, doe ik dat.
Reiniging van de ziel, noem ik dat.
Gelukkig is daar mijn topvriendin, de Prinses.
Die mij kent als geen ander.
En weet hoe mijn hart werkt.
Zo aanwezig is ze in mijn leven.
Zo verbonden zijn we met elkaar in energie.
Zij heeft, vanop afstand, mijn hand vastgehouden.
Gezegd dat het wel goed zou komen.
En troost geboden.
Samen met heel veel liefde en sterrenstof.

Ik hoop dat de Volvo dame, ook zo'n vriendin heeft.



Cheers,
C

woensdag 3 april 2013

The more, the merrier.

Dit wordt een blogje, waar ik wellicht weinig vriendjes mee ga maken, vandaag.
Maar kom, ik wil jullie niet onderschatten, dus ik ga het risico nemen.
Wie weet is de 'vakantiesfeer' alom aanwezig, en zijn de tenen daardoor minder gevoelig.
So, here we go.

Kan iemand mij misschien eens vertellen waar de crisis is?
Die gruwelijke, allesbepalende, angtaanjagende, 'we gaan allemaal ten onder', economische crisis.
Anybody?
Ik zie ze niet, hoor, niet bij mij, niet bij mijn omgeving en ook niet in de dagdagelijkse sfeer.
En neen, ik spreek hier niet over de zogezegde 'happy few'.
Dagdagelijks is 'Wijnegem Shopping', 'Meir', 'GB', 'Metropolis' en consoorten.
Plaatsen waar 90% van de bevolking rondhangt.
*
Waarbij ik de 10%, die je daar niet vindt, als onvermogend beschouw.
Zij zijn écht arm, en zien degoutant hard af.
Voor hen haal ik mijn zakdoek en portefeuille boven, oprecht.
Zij hebben recht van spreken.
Voor hen is het 'in their faces'.
*

Ik zal u zeggen waarom ik deze kwestie hier zo stel.
Dit paasweekend, namelijk, heb ik mij, samen met de helft van België, in de drukte der mensenmassa's gestort.
Zoals daar zijn: verkeer, kust, supermarkt, winkels, horeca-etablissementen, enzovoort enzoverder.
U kent de oorden wel.
Alles, overal, waar je ook komt: koppen lopen is de trend.
De cafés zitten vol, de kust is overbevolkt, alle kassa's rinkelen, de wegen zijn afgeladen en de restaurants uitverkocht.
Mijn simpele, blonde geest fronst daarbij.
I'm sorry.
Ah ja, want ik hoor alleen maar onheilsberichten.
Dalende koopkracht, stijgende werkloosheid, meer armoede, komkommer en kwel overal.
Rijkdom is verachtelijk en altijd onverdiend.
Robin Hood wordt gemist.
En dit meestal door zij, die tot de hierboven gestelde 90% behoren.
Het ''ik heul mee met de massa, omdat het toch leuker is om negatief te zijn en ik alles gewoon blindelings slik wat de media in mijn strot ramt' heerschap.
De salonsocialist.
Ondertussen een steakske béarnaise snijdend.
Een fleske wijn leegtuttelend.
Sigaretje opstekend.
Och kom, en dat Dame Blanchke kan er ook nog wel bij.
Buikske rond.

Waarom dat gezucht en geklaag en verontwaardigd geroep?
Hoe komt dat ik het ene hoor, en het andere zie?
Wat is het probleem als we met z'n allen kunnen kopen, eten en doen wat we willen?
Mij hoor je niet mekkeren over de crisis hoor.
Niemand in mijn dierbare omgeving trouwens.
Wij doen niet mee aan die 'negativisering'.
Trouwens, wij hébben het ook goed.
De salonsocialist inclusief.

Dus, p-e-lease, stop met al dat geneut, en doe iets.
Begin al eens wat positiever te denken.
Loop al eens wat vrolijker rond.
En, geef aan zij die het nodig hebben.
Er zijn genoeg goede doelen.
Als al die valse armoedebestrijders, evenveel zouden geven als ze staan kwelen op de barrages, zou er een pak minder miserie zijn.
Oei, oei, zit ik al in het verkeerde keelgat?
Wel, ik zal nog een stapje verder gaan. Kwestie van eens zottekes te doen.
Zij, die deze filantropie een brug te ver vinden.
Zij, die wel slaan, maar niet zalven.
Zij, die onrecht roepen, maar recht blijven zitten.
Tja.
Wat kan ik daar op zeggen?
Zij hebben niets, maar dan ook niets in de pap te brokken.
Hun bek houden zou hen niet misstaan.
Voila.

Heb ik dan geen gelijk misschien?
Hebben we het niet meer dan goed?
Ga ik kort door de bocht?
Wel, kijk dan maar eens goed rond, als u zich de komende dagen op de baan begeeft.
Er rijden meer auto's met een nieuwe nummerplaat rond, dan iets anders.
Bij het zien hiervan, vraag ik mij soms ook af, waar ze die BMW's juist gratis weggeven.
Maar soit, dit geheel terzijde.

Mag ik dit allemaal wel zo bot neerpennen?
Toch wel.
Vrijheid van mening, noemen ze dat, ten eerste.
Secundo, gaat de weegschaal tegenwoordig een beetje te veel richting 'dood aan al het geld'.
Tres, ik geef zelf maandelijks 10% van mijn loon af aan goede doelen.
In vaste opdrachten, zonder excuses.
Dit schrijf ik niet om op te scheppen, maar om te inspireren.
Want als ik dat kan, kan iedereen dat.
Maakt dit van mij een beter mens?
Ben ik de koningin der altruïsten?
Neen, verre van zelfs.
Ik ben namelijk een héél materialistisch wicht, en ik hou van mooie, nieuwe, dure spullen.
Greedy, greedy, greedy.
Maar ik ben ook een socialist.
Niet in politieke zin, jamais de ma vie.
Wel in effectieve zin: ik doe in plaats van te denken.
En dat is maar goed ook, met dat blonde brein.

Bent u er nog?

Cheers,
C.