The more, the merrier.

Dit wordt een blogje, waar ik wellicht weinig vriendjes mee ga maken, vandaag.
Maar kom, ik wil jullie niet onderschatten, dus ik ga het risico nemen.
Wie weet is de 'vakantiesfeer' alom aanwezig, en zijn de tenen daardoor minder gevoelig.
So, here we go.

Kan iemand mij misschien eens vertellen waar de crisis is?
Die gruwelijke, allesbepalende, angtaanjagende, 'we gaan allemaal ten onder', economische crisis.
Anybody?
Ik zie ze niet, hoor, niet bij mij, niet bij mijn omgeving en ook niet in de dagdagelijkse sfeer.
En neen, ik spreek hier niet over de zogezegde 'happy few'.
Dagdagelijks is 'Wijnegem Shopping', 'Meir', 'GB', 'Metropolis' en consoorten.
Plaatsen waar 90% van de bevolking rondhangt.
*
Waarbij ik de 10%, die je daar niet vindt, als onvermogend beschouw.
Zij zijn écht arm, en zien degoutant hard af.
Voor hen haal ik mijn zakdoek en portefeuille boven, oprecht.
Zij hebben recht van spreken.
Voor hen is het 'in their faces'.
*

Ik zal u zeggen waarom ik deze kwestie hier zo stel.
Dit paasweekend, namelijk, heb ik mij, samen met de helft van België, in de drukte der mensenmassa's gestort.
Zoals daar zijn: verkeer, kust, supermarkt, winkels, horeca-etablissementen, enzovoort enzoverder.
U kent de oorden wel.
Alles, overal, waar je ook komt: koppen lopen is de trend.
De cafés zitten vol, de kust is overbevolkt, alle kassa's rinkelen, de wegen zijn afgeladen en de restaurants uitverkocht.
Mijn simpele, blonde geest fronst daarbij.
I'm sorry.
Ah ja, want ik hoor alleen maar onheilsberichten.
Dalende koopkracht, stijgende werkloosheid, meer armoede, komkommer en kwel overal.
Rijkdom is verachtelijk en altijd onverdiend.
Robin Hood wordt gemist.
En dit meestal door zij, die tot de hierboven gestelde 90% behoren.
Het ''ik heul mee met de massa, omdat het toch leuker is om negatief te zijn en ik alles gewoon blindelings slik wat de media in mijn strot ramt' heerschap.
De salonsocialist.
Ondertussen een steakske béarnaise snijdend.
Een fleske wijn leegtuttelend.
Sigaretje opstekend.
Och kom, en dat Dame Blanchke kan er ook nog wel bij.
Buikske rond.

Waarom dat gezucht en geklaag en verontwaardigd geroep?
Hoe komt dat ik het ene hoor, en het andere zie?
Wat is het probleem als we met z'n allen kunnen kopen, eten en doen wat we willen?
Mij hoor je niet mekkeren over de crisis hoor.
Niemand in mijn dierbare omgeving trouwens.
Wij doen niet mee aan die 'negativisering'.
Trouwens, wij hébben het ook goed.
De salonsocialist inclusief.

Dus, p-e-lease, stop met al dat geneut, en doe iets.
Begin al eens wat positiever te denken.
Loop al eens wat vrolijker rond.
En, geef aan zij die het nodig hebben.
Er zijn genoeg goede doelen.
Als al die valse armoedebestrijders, evenveel zouden geven als ze staan kwelen op de barrages, zou er een pak minder miserie zijn.
Oei, oei, zit ik al in het verkeerde keelgat?
Wel, ik zal nog een stapje verder gaan. Kwestie van eens zottekes te doen.
Zij, die deze filantropie een brug te ver vinden.
Zij, die wel slaan, maar niet zalven.
Zij, die onrecht roepen, maar recht blijven zitten.
Tja.
Wat kan ik daar op zeggen?
Zij hebben niets, maar dan ook niets in de pap te brokken.
Hun bek houden zou hen niet misstaan.
Voila.

Heb ik dan geen gelijk misschien?
Hebben we het niet meer dan goed?
Ga ik kort door de bocht?
Wel, kijk dan maar eens goed rond, als u zich de komende dagen op de baan begeeft.
Er rijden meer auto's met een nieuwe nummerplaat rond, dan iets anders.
Bij het zien hiervan, vraag ik mij soms ook af, waar ze die BMW's juist gratis weggeven.
Maar soit, dit geheel terzijde.

Mag ik dit allemaal wel zo bot neerpennen?
Toch wel.
Vrijheid van mening, noemen ze dat, ten eerste.
Secundo, gaat de weegschaal tegenwoordig een beetje te veel richting 'dood aan al het geld'.
Tres, ik geef zelf maandelijks 10% van mijn loon af aan goede doelen.
In vaste opdrachten, zonder excuses.
Dit schrijf ik niet om op te scheppen, maar om te inspireren.
Want als ik dat kan, kan iedereen dat.
Maakt dit van mij een beter mens?
Ben ik de koningin der altruïsten?
Neen, verre van zelfs.
Ik ben namelijk een héél materialistisch wicht, en ik hou van mooie, nieuwe, dure spullen.
Greedy, greedy, greedy.
Maar ik ben ook een socialist.
Niet in politieke zin, jamais de ma vie.
Wel in effectieve zin: ik doe in plaats van te denken.
En dat is maar goed ook, met dat blonde brein.

Bent u er nog?

Cheers,
C.