donderdag 27 februari 2014

Retard

Ik heb wat last van uitstelgedrag, deze week.
Niets nieuws onder de zon, ik heb daar al efkes moeite mee.
Op school, toen de beesten nog spraken, werd ik er al van beticht.
Toen durfde men al wel eens deze uitspraak te verkondigen:
'Liever Lui dan Moe.'
I kid you not.
Dat zou in het onderwijs van tegenwoordig al voor rechtszaken zorgen.
Gelukkig, ik heb er geen trauma aan over gehouden.
Misschien wel een mentale kwaal.
Daar mogen jullie nu eens over beslissen.

U raadt het al: ik heb mijn humaniora-jaren niet onbesproken laten passeren.
De naam 'Rome' zorgt bij sommige oud-leerkrachten, na al die jaren, nog steeds voor een instant maagzweer.
En nu wil het toeval toch wel, dat die hoofdstad regelmatig durft opduiken.
Het doet mij dan ook een plezier, dat ik niet snel vergeten zal zijn.
De dag dat ik afstudeerde, was a happy one, voor mij en voor hen.

Dit 'talmgedrag' heeft een paar gevolgen:
- retard van de wekelijkse blog
- inkrimping lengte wekelijkse blog (wie weet doe ik jullie hier wel een plezier mee, ha!)

Wat doe ik dan nog wel:
- Skypen met De Prinses
- Facetimen met mijn NYgirl
- Gewoon telefoneren, zeker wel.
- Candy Crush spelen 'oepmaaneniwenaaipat'
geweldige schrijfsels lezen
- Lopen. Van de 5 km naar de 10 km. Start To Run is voor de 'pussies' nu.
- Naar The Voice kijken, en telkens verliefd worden op Bent Van Looy en zijn poëzie.
- Blij zijn met de gevonden boekhouder
- De kersverse blender met trots uitproberen.
- De kakelfrisse crib van de Prins uitchecken samen met Lily.
- Een halve living met Den Debiel verhuizen naar de zee. Een opmerkelijk klusteam is geboren.
- Bubbels drinken met vrienden in de casa.
- Mijn brandnew zetel uittesten.
- Seizoen 2 van House of Cards uitkijken
- Mijn nieuwe supersonische garagepoort open en dicht doen.
- Mij mentaal voorbereiden op de Oscars.

Trouwens, ik ben blijkbaar niet de enigste, die hier last van heeft.
In het Engels hebben ze daar zelfs een prachtig woord voor uitgevonden:
Procrastination.
Zo'n oogverblindend verbum, kan toch onmogelijk iets 'slechts' zijn.

Ellen DeGeneres vertelt u hierover meer:



En als u dit hebt uitgekeken, wil dat zeggen, dat ook u bij mij in de klas mag komen zitten:
De uitstel-klas.

Cheers,
C.

dinsdag 18 februari 2014

Rendez-vous?

Gisteren kreeg ik de vraag nog:
'En wat heb jij gedaan met Valentijn?'
Met de nadruk op 'jij', of course.
Nu moest ik al eens goed nadenken, wanneer überhaupt die 14e was gepasseerd.
Gelukkig was daar een hartenkaart in mijn brievenbus, of ik was het rats vergeten.
En van wie die kwam, ga ik nu eens lekker niet aan jullie neus hangen.
In ieder geval: 
'Afgelopen vrijdag ging ik naar de Delhaize, at ik een groentenwok terwijl ik de Feeling las, keek ik naar The Voice, en lag ik om 23u in mijn bed. '
Misschien hadden jullie gehoopt op: 
'Afgelopen vrijdag bleef ik thuis met een doos Kleenex, at ik een pizza, een doos koeken en zak chips leeg, overgooide ik dat met een fles wijn, keek ik naar Notting Hill en kroop al jankend mijn bed in'.
Bum-mer.
Vorig jaar heb ik mijn sarcasme over deze dag al volop geventileerd, ik ga niet herhaling vallen.

Blijkbaar wordt rond deze tijd van het jaar mijn 'status' weer een interessant gespreksonderwerp.
Niet voor mij, weliswaar, dat is het trouwens ook nooit geweest.
Maar het feit dat ik al zo lang 'alleen' door het leven ga, is voor sommigen een raar fenomeen.
Terwijl voor mij 'solo' helemaal niets negatief heeft.
Integendeel. Ik hoef niet zo nodig 'altijd en overal' omringd te worden.
Mijn aandachtsbehoefte is quasi nihil, en als ik ze voel opkomen, zal ik wel op een podium gaan staan.
Elk weekend in een hip café hangen, om mij toch maar 'interessant' te voelen, is not my cup of tea.
Mijn ego hoeft niet meer 24/7 gestreeld te worden.
Ik wéét namelijk al efkes, dat ik best wel onderhoudend en grappig kan zijn.
Dat als ik mij in de massa stort, het ineens 'patat' is.
Dat als ik met jou praat, het is uit échte interesse.
Dat als ik kom dansen, het dak eraf gaat.
Dat als ik mij 'optalloor', het niet is om aan een toog te hangen.
Ik ben zelf niet echt 'doorsnee', ik hou daar dan ook niet van.

'Zou ze dan lesbisch zijn en het gewoon niet durven zeggen?'
Neen, jongens.
Er zijn genoeg homoseksuelen in mijn leven om daar geen probleem van te maken.
'Zou ze dan zo'n moeilijk mens zijn?'
Voor de ene wel, voor de andere niet, zeker.
'Zou er misschien iets mis mee zijn (lees: loco-loco)?'
Wie weet.
Waarom dan al zo lang single?
Wel, het leven loopt zoals het loopt.
En, ik zie het binnenhalen van een partner, niet als het 'hoogste schavotje in een mensenleven.'

Bovendien kan ik de individuen waar ik 72 uren aan één stuk bij kan zijn, op 3 vingers tellen.
En zelfs die gooi ik na 10 dagen buiten.
Laten we dan aub secuur omgaan met het kiezen van 'the one'. 
Heel lang ben ik ook niet trots geweest op de vrouw die ik werd, als die 'andere' er was.
Zoals vele soortgenoten, veranderde ik 'overnight' in een wanhopige en onafhankelijke deurmat.
Enkel bezig met mijn leven, meelijwekkend, volledig af te stemmen op dat van hem.
Ik muteerde telkens van een 'happy girl' in een 'needy bitch'.
Ik werd niet vrolijk van dat spiegelbeeld.
Dus ik werkte aan mezelf.
Zodat 'depending on' voorgoed uit mijn woordenboek kon geschrapt worden. 
Zonder een feministisch manwijf te worden.
Zonder 'het zijn allemaal klootzakkkkeeeeeeuuuuuuu' te roepen.
Zonder ook maar iets te veranderen aan mijn essentie.

En zoveel jaren later, is mijn leven redelijk mooi op orde.
Die man heb ik niet 'nodig', voor niets.
Want:
Dat huis: heb ik zelf al gekocht.
Het alleen-zijn: geen probleem mee.
Die kinderen: geen tikkende klok hier.
Materiële, oppervlakkige spullen: zelf meer dan voldoende onder controle.
Zelf-bevestiging: no problem.
Geweldige gesprekken: plenty.
Vrienden: genoeg om aandacht te geven.
Status: couldn't care less.

Die partner zal dus op alle gebied een 'extra' zijn.
Een aanvulling.
Geen opvulling.
Maar, ik ga niet voor zeemzoet.
Ik ga niet voor chocolade bonbons.
Ik ga niet voor rode rozen.
Ik ga voor het totaalpakket.
'Gemiddeld' is voor niets goed.
Ja, en daar moet ne mens al eens zijn tijd voor nemen.
En laat dàt nu juist hetgeen zijn, dat ik in overvloed heb.
Ik ga dus met een gerust hart, desnoods nog 3 jaar op 14/02 mijn ding doen.
Mijn leven loopt gewoon verder.
Content en tevree.
Wat is dan eigenlijk het probleem?

Ik hoef absoluut niet 'whole' gemaakt worden.
Er is namelijk al genoeg 'mij' aan mij.
Rendez-vous?



Cheers,
C.

maandag 10 februari 2014

Fok die fok.

En, mensen, zitten we allemaal al goed gegoten in het Nieuwe Jaar?
Komt 2014 niet meer 'ongemakkelijk' over?
Alle goede voornemens al uit het raam gegooid?
Ok.
Tijd om dus nog eens een dierenblog vol uitroeptekens op jullie af te schieten.
Mijn stokpaardje du jour.
Iemand moet het doen, toch?
Waarschijnlijk dik tegen jullie goesting, want het is 1 en al dier dat de klok slaat tegenwoordig, hé.
Mijn hart heeft dan ook serieus gebloed, de afgelopen dagen.
Want, als de liefde voor 1 dierenras immens groot is, is het die voor de hond.

U kent het verhaal:
Een klein meisje werd out of the blue aangevallen, gebeten en pijn gedaan.
Door 8 dolle honden, waaronder 4 labradors.
Pure horror, dat kind haar leven is om zeep. Daar ga ik niet over discussiëren.
Ik stuur haar oprecht veel licht en liefde.

Waar ik wel over ga roepen en redetwisten is over de oorzaak van dit verdriet.
De kranten stonden vol 'specialisten', die het allemaal eens gingen vertellen.
Vele meningen werden gehoord, en gelukkig velen, zijn het met mij eens.
Heel dit drama had vermeden kunnen worden.
Want, iedereen weet nu wat 'broodfok' is.
En als er nu 1 positief puntje is in dit verhaal, is het dàt.
Eindelijk wordt erover geschreven.
Vijf na twaalf, maar dat zijn we gewoon, in dit Apenland van een België.

Net zoals de steak op uw bord.
En de melk in uw glas.
En de prépare op uw smoske.
Is die schattige pup, gekocht in de 'dierenspeciaalzaak', op een degoutante manier geproduceerd.
Neen, dat dotje is niet tot 9 weken bij haar mama-teef gebleven, rustig op haar gemak.
Neen, zindelijk leren zijn, zat niet in het pakket.
Neen, gewoon worden in de grote, luide mensenwereld, heeft ze ook niet mogen doen.
Ze is in een vuil, donker kot gegooid.
Met 64 andere kleine pups.
Af en toe kreeg ze wat eten en misschien wat drinken.
De vlooien kwamen er gratis en voor niks bij.
Niemand die haar of haar 64 vriendjes knuffelde.
Niemand, die een lief woord tegen haar heeft gezegd.
Licht kent ze niet, laat staan een grasveld waar ze kan stoeien.
Na 5 weken werd ze in een kooi gesmeten, samen met haar, wie weet hoeveel, nog levende vriendjes.
Om verpats te worden, aan de eerste de beste impulskoper.
Want zijn kleine is zo aan het zagen om een hond, als was het een speelgoedautootje.
Na een half jaar hangt ze aan een boom, omdat 'de hond onhandelbaar' is
Of wordt ze gedumpt, omdat ze ziek is of slechte beenderen heeft of gewoon uit luiheid.

Ik kijk geen nieuws meer, en ik wil de beelden ook niet zien.
Mijn maag keert, echt waar, bij het zien van dierenleed.
En bij honden, al helemaal.
De sociale media houden mij op de hoogte en ikzelf steun de 'Anti-broodfok' al jaren.
Ik ken de materie.
Als ik dan hoor van het Mamaatje, dat een kutwijf (pardon my French) op tv het volgende uitkraamt:
'Geen enkele hond is voor 100 % te vertrouwen, hoor.'
Wil ik dat mens op haar bakkes slaan, maar echt.
What's the point of this sh*t?
Natuurlijk is geen hond voor 100 % te vertrouwen.
Een mens ook niet, wat is dat nu.
Elk levend wezen, dat in een hoek wordt geduwd en bedreigd, zal zich willen verdedigen.
Laat staan als dat levend wezen, al heel zijn leven is geschopt en geslagen en geen liefde kreeg.
Ik zal zelfs nog een stapje verder gaan: raak de Godenkinderen nooit met één vinger aan, hé.
Niemand van El Familia, trouwens.
DC niet. Den Debiel niet. Het Mamaatje niet. En ook de Lily niet.
Neem het van mij aan, dat ik dan zeker en vast niet voor 100 % te vertrouwen zal zijn.
Heel Gandhi is dat niet van mij, maar ik geef het tenminste toe.
Velen zijn allemaal Heiliger dan de paus en beweren braaf binnen de lijntjes te kleuren.
Dikke bullshit allemaal.
Niets of niemand is te vertrouwen. Ook u niet, neen.
Onze Lily heeft een warm en liefdevol nest gevonden.
En hierdoor durf ik met 99.9% zeggen dat ze nooit een vlieg kwaad zal doen.
Maar die 0.1% is haar overlevingsinstinct en maar goed ook.
Hopelijk hebt u dat ook.

Gelukkig werd mijn hart terug wat geheeld, dit weekend.
Het allerallerallerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken en hun prinsessendochter kwamen langs.
Zoals je kan verwachten is dat een geweldig kind.
Zeker door de manier waarop ze telkens 'tante Carootje' tegen mij zei.
Bubbels werden gedronken en lachrimpels gekweekt.
Op zondag dan, blies de God meerdere kaarsjes uit.
Ook hiervoor werden bubbels boven gehaald.
Enkel de VIP's mogen mijn detox-regels even aanpassen, ziet u.
Hierdoor kon ik vanmorgen de wereld weer wat aan.

En hoe zit het nu met de 'honden-affaire'?
Velen zijn in de bres gesprongen, en ik kan het alleen maar toejuichen.
Mijn hero, An Lemmens, klopt overuren.
En ondertussen is ook de politiek zich ermee aan het moeien.
Maar mevrouw Onkelinx zwijgt in alle talen.
Zij is nochtans bevoegd met 'Dierenwelzijn'.
Maar zoals we onlangs in Knack konden lezen, interesseert het haar eigenlijk geen zak.
Ik had niets anders verwacht van een echte, goede, rode Socialist.
Veel praat, weinig daad.
Oooh, foei, nu heb ik tegen jullie kar gereden, hé?

Alé, ik zal met iets schoon eindigen, om het goed te maken.



Ook dat is Gandhi, mensen.
U moet mij hem niet leren kennen.

Cheers,
C.

maandag 3 februari 2014

Negeerbaar

'Hoe is dana eigenlijkfeitenlijk met uwe Start To Run?' vraagt u zich misschien wel af.
Ik zeg wel degelijk 'mogelijkerwijs', want 9 van de 10 is uw leven een pak boeiender dan het mijne.
Waardoor u zich geen vragen over mijn doen en laten wilt stellen.
Laat staan 'kan' stellen.
Maar kom, een blog is toch een ego-verhaal, dat hoeft niemand te ontkennen, dus zal ik met plezier antwoorden:
'Ewel, die STR, dagmenaisgoedafse'.
U mag uw ogen met de nodige verbazing en verschrikking opensperren.
Ik doe dat namelijk zelf ook, na elke sessie die ik uitloop.
Dat ik daar nu pas moet achter komen, het is een regelrechte schande, ja.
Wie weet had ik ondertussen wel Belgisch kampioen marathon-lopen kunnen zijn.
Maar neen, ik moest absoluut tot mijn 27ste wachten om dat te ontdekken.
De wereld mist een Groot Atleet, just saying.

Ik heb nu 4 weken Evy-sessie achter de rug, en tot nu, zie ik de pret er nog van in.
Tot hiertoe heb ik nog niet gepoterd (Antwarps voor 'vals gespeeld'), wat al een wonder op zich is.
Poteren kan ik namelijk zeer goed.
Rij een dag met mij mee in mijn 'starcar', en u weet perfect waar ik het over heb.
En in dat gebied kan ik nog wel legio dingen opsommen.
Alleen niet , en dit zouden jullie al in koor moeten kunnen voorzeggen, als het over de dieren gaat.
Die contreien zijn 'poterloos'.
Tot hiertoe hou ik mij ook braaf aan het schema: 1 dag lopen - 1 dag rust.
Enkel toen ik bij Mon Mari en Son Mari was, heb ik niet gelopen.
Maar dat heb ik afgelopen week ingehaald, met 4, jawel VIER loopsessies.
Ik begin er al terug van te zweten.
Morgen loop ik training 13, waar ik voor het eerst 5, jawel VIJF, minuten aan 1, jawel, EEN stuk ga lopen.
Den debiel, volop aan het trainen, voor zijn halve triatlon, komt hierdoor niet meer bij van het lachen.
Needless to say.
Dat wordt even genegeerd.
Net zoals de 'pijntjes' die ik ondertussen heb mogen ervaren.
Nu moet u weten, ik vind dat pijn zwaar overschat wordt.
Het boeit me niet, en gelukkig heb ik er dan ook weinig mee te maken.
En als het dan toch eens mijn leven binnen springt, ga ik in ontkenning.
Trouwens: 'what doens't kill you makes you stronger'.
Zo ook dus bij mijn nieuwe hobby: pijn aan de knieën en enkels.
Nog nooit meegemaakt.
Aan de schoenen kon het niet liggen, die zijn getest en nieuw.
Aan het gewicht ook niet. Tistezeggen voor de Victoria's Secret wel, voor den Esprit niet.
Ik googelde mij zot, en kreeg weinig antwoorden.
Dus ik dacht: helaas, pindakaas, het zal wel over gaan.
En zo geschiede.
Voila, mijn bewijs weeral dat al dat 'gepil en gedoktoorloop' voor niks goed is.
*
Ja, u mag mij nu gerust afschieten.
Dat ik zomaar aan het  klassieke medische heilige huisje durf te komen, is een grote blamage. Foei.
*
Anyway, kwestie van de lat een beetje hoger te leggen, heb ik 2 hindernissen parcoursgewijs ingevoerd:
- de detox
- de Lily

de deotx:
Sinds zaterdag ga ik koolhydraat- suiker- en vetloos door het leven.
'En da et al genvliesengenevis, waetzedanogwel?'
Ik eet nog: fruit, groenten, bruine rijst, quinoa, water, kruidenthee, fetakaas (zonder lactose) en af en toe ne rijstkoek.
Niks dus.
En hoe gezond ik ook al at, het schrappen van mijn zakken Lay's, koffie, brood en groentenballen, gaat mij toch niet goed af.
Op negeergebied is die zaagstem in mijn kop ('ééntje, ééntje maar, alleen om te proeven') een pak moeilijker dan El Dolor.
Vandaag is het dag 3, jawel DRIE, en ik ben nog steeds zo slap als een vod.
Maar ik leef op goede hoop: vanaf morgen zou ik terug full spead energy moeten zijn.

de Lily:
Sinds zaterdag woont mijn hondendochter bij mij in.
Vanaf nu moet ik dus rekening houden met haar.






















Gaan wandelen, eten geven, en verzorgen.
Ik ga mij nog mama beginnen voelen, begot.
En tot hiertoe verloopt de 'overgang' beter dan verwacht.
Zowel voor haar als voor mij.
En hier in het gebouw, kijkt men de ogen uit: 'wattoediejenenhondieroepdenburo?'
Maar de 2 collega's die ik nog heb, vinden het de max.
En zij ook, kijkt u zelf maar:

























En om eerlijk te zijn, zoals ik mij nu voel, zou ik er het liefst gewoon naast willen gaan liggen.

Cheers,
C.