TML

Dit weekend heb ik tussen 2 festivals geperst gezeten.
Als inwoner van Edegem had ik achter mijn ene hoek 'Sfinx mixed'.
En achter mijn andere hoek 'Tomorrowland'.
Rararara, waar mijn hart, lijf en leden aanwezig had willen zijn.
Wat zeg ik? Had 'moeten' zijn.
Ik, die mij nog steeds op mijn gezegende leeftijd in het nachleven durf te storten, als een 18jarige.
Een smet op mijn blazoen is het, ja, dat ik de afgelopen 72 uur niet in Boom ronhuppelde.

Want, het is dus niet omdat ik een GFT-tonnetje heb, fanatiek sorteer en geen beesten eet, dat ik mij ook gedraag als de eerste de beste Wouter van Besien-fan.
Trouwens, vrijwillig werkt mijn kleerkast aan zulke bijeenkomsten niet mee.
Daar kent u mij nu al wel goed genoeg voor, me dunkt.
Alsook is mijn volksdanskunde niet naar behoren.
Een joint vind ik totaal niet interessant, maar echt hé, het vernoemen onwaardig.
Daarbij, again, de velcro-sandaal, dat zouden ze moeten verbieden.
Bij wet hé. Zoals door het rood rijden.
Bovendien, aan een gratis festival doe ik niet mee.
Conclusie: ik heb daar dan ook niks, maar dan ook helemaal niks te zoeken in Boechout.

Waarom WAS ik dan toch niet aanwezig aan de andere kant?
Ja, eigen schuld, dikke bult, hé.
Geen goesting om gelijk een onnozelaar 2 uur voor mijn pc te zitten, toen de verkoop van start ging.
Shame, shame, shame.
Terwijl ik al 9 jaar luidkeels roep: 'Volgend jaar ga ik naar Tomorrowland. Maar echt, hé.'
Tegen iedereen die het horen wil.
Dat groot bakkes verdien ik absoluut niet, u mag dat zeggen, effenaf.
En plus heb ik dus ook geen invloedrijke vrienden, die 2 dagen op voorhand bellen en zeggen: 'Hey, Blondie, wij hebben hier nog een ticketje over. Wattenkte?'
Triestig is het. Ik heb van 'do re miserie' bijna een Xanaxke gepakt.
Ik had het niet in huis, iel spijtig.
Zucht, het leven kan toch oneerlijk zijn.

Ter compensatie heb ik de innerlijke marina in mij dan maar naar boven laten komen.
Een heel weekend lang.
Men heeft mij zien rondcruisen, Studio Brussel, uitzonderlijk, door de boxen.
Decibels niveau 'Schauvliege krijgt een attack'.
Grootse zonnebril die ik kon vinden, op.
Hoofdje in het juiste ritme.
De mensen waren onder de indruk, zenne.
Zeker toen ik de parking van Meubelen Verberckmoes opreed.
Amai.
Spijtig dat mijn auto zo geen écht Johnycar is.
Geen Seat.
Geen VW Polo.
Niks uitgebouwd.
Noch rood, noch wit van kleur.
Verwarring alom.
Nog meer consternatie toen ik mij een beetje later, onbewust, op grondgebied Sfinx bevond.
De alomvertegenwoordigde 'leggings-met-bloemenkleedjes-over' ("want dat is toch KEIschoon in combinatie met mijn afgetrapte leren bottekes"), wisten niet wat ze zagen.
Laat staan hoorden.
Mijn bolide heeft nog nooit zo snel 'ne U-turn' gemaakt.
Jani Kazaltzis was ter plekke neergegaan bij zoveel lelijks.
In een coma.
For real.

Ben het aan het uithangen, hé (knipoog).
U mag mij gerust pedant noemen. No offence taken.

Maarrrrrrr, binnen 365 dagen zal ik er zijn.
En het voordeel dat ik dat nu al weet is, dat ik een iel jaar heb, om mij voor te bereiden.
Daarmee wil ik zeggen: den body 'hotpants'-waardig maken.
Ik ga daar niet in een jeans rondlopen, hé. Dagani.
Trouwens, als ik wat kilo's kwijt ben, kan ik terug voor de Halle Berry coup gaan.
Een kapsel dat mij eigenlijk goed afgaat, maar daarvoor moet die dubbele kin weg.
Eerlijk is eerlijk.
Et voila, de planning is strak en zeer realistisch.
Vanaf volgende week begin ik terug te detoxen én te lopen.
Zo kan ik rond Nieuwjaar evalueren.
En indien nodig, Dhr. Colpaert nog inschakelen voor een lipoke en een tummy tuck.
Ik zie het helemaal zitten.
Volgend jaar sta ik dus naast deze dame op de foto.
Lichaamsgewijs, zal er tussen ons dan ook geen verschil meer zijn.
Nu gij.

Ik ga volgend jaar naar Tomorrowland! Maar echt hé!

Cheers,
C.

Vive le roi?

We hebben een nieuwe koning.
De Feestdag is voorbij. Oef.
En zoals voorspeld was het saai en flets.
Toch, ik hou van tiara's, gouden muiltjes, spektakel en drama.
Moest dàt er nu nog geweest zijn.
Niejeniejenieje.
Gebuisd over gans de lijn.
Moest u nog twijfelen: ik ben geen fan van ons koningshuis.
Geen swung, geen panache, geen 'ballen'.
Dat heult mee met Opus Dei.
Dat krijgt geld, iel veul geld, voor nada koma nada.
Dat probeert dat geld ook nog eens te verduisteren, zodat ze zeker geen eurocent zouden verliezen.
Dat lacht alsof ze kiespijn hebben.
Dat moeit zich met zaken waar ze niets over te zeggen hebben.
Dat pist naast de pot en liegt erover.
En dat allemaal, enkel en alleen, omdat ze uit een koninklijke baarmoeder zijn geperst.
Neen, dat druist in tegen mijn democratisch gevoel.

Maar het allerergste van heel de zaak is, dat ze dat geld dan ook nog eens slecht spenderen.
People from Laken, alstublieft, get yourself together.
Zodat ik niet de Fashion Police moet bellen, op uw Hoogdag.
Het besef dat jullie mijn hard cash uitgeven aan mottige kleren, veroorzaakt hier krampaanvallen.
In het wit, alé beige, whatever, zoveel dufheid had zelfs ik niet verwacht.
Natan kan écht wel beter.
Ah ja, en Dhr. Louboutin moet ondertussen toch ook wel door uw dikke muren zijn doorgedrongen?
Bel anders eens naar Mary, zij zal u wel wat adreskes kunnen geven.

Gisterenavond heb ik welgeteld 30 minuten van mijn tijd verspild aan De Feestdag.
Naast de krampaanvallen, keerde mijn maag ook nog eens bij zoveel hypocrisie.
Alle journalisten, zij die volgens mij een kritische blik dienen te hebben, gooiden met lof.
Geen slecht woord bespeurde ik.
Noch afkeuring, noch bedenking.
Tricoloriteit all over the place.
Alleen maar rozengeur en maneschijn.
Er moesten duidelijk punten gescoord worden.
Tot Hij weer een blunder begaat.
En heel de media over zich krijgt, want dan kunnen de messen plotsklaps wel weer.
Ah, ja, en aan alle 'uitbundige Belgen' die gisteren naar Brussel afzakten om met hun vlag te zwaaien:
Wees toch niet zo verontwaardigd als grote bedrijven geen belastingen blijken te betalen.
Deze familie doet dat ook amper en hen geeft u met de glimlach meer dan 20 miljoen euro per jaar.
Laat dat gejank de volgende keer dus.

Soit, veel last heb ik er niet van gehad, want ik zat dit weekend in Amsterdam.
Ik ging zelfs met het openbaar vervoer.
Waar de Chica mij serieus voor uitlachte.
Ach, ik vind: als je het 'Groene GedachtenGoed' verkondigt, moet je ook consequent zijn.
Trouwens de trein en co is super georganiseerd bij onze noorderburen.
Jammer, dat dit voor ons land niet geldt.
Maar kom, ik heb al genoeg gezaagd voor 1 blog, dus ik zal mijn commentaar laten.
For now.

In Amsterdam zat het topwijf namelijk.
Mijn soulsister.
Geweldig toch, dat je na 7 maanden elkaar niet te hebben gezien, de draad gewoon weer oppikt.
Geen oppervlakkig gezwets, direct naar de essentie.
Gelachen gelijk zot.
Gewandeld door de stad.
Gezeten op een bankje.
Gegeten, uiteraard.
Geshopt, ook uiteraard.
Gepraat zoals wij doen.
Genoten pure sang.

Happy memories.
'Tot gauw, pop.'

En ons Kate is aan het bevallen, de vuile nasmaak van De Feestdag zal dus rap verdwenen zijn.
De tiara mag weer boven gehaald worden.

Cheers,
C.

Till death do us?

De afgelopen weken heb ik de volgende 3 vragen in een recordtempo gesteld gekregen:

1. Seg, wat is dat met de Prinses? Naar Canada begot? Oekomta?
2. Oeoutzedegageworde?
3. Ewel, wadisda me Astridendenjooooon? Dadadenigedagteeeee.

Dus, omdat ik niet van 'in herhaling vallen' hou en omdat ik geen goesting meer heb om een ander zijn verhaal te doen, mijn antwoorden:

1. Vraag het haar zelf. Volgende week komt ze terug. Thank God! Trouwens, en als ge ze niet kent, gadedadooknooitbegrijpe. Bottom line: let it go.
2. 27 for crying out loud. En neen, ik ga dat niet bewijzen.
3. Sinds wanneer loop ik La Bryan haar deur plat? Sinds wanneer ben ik 'Astrid-kenner du jour' geworden? Sinds wanneer is dat mijn BFF, die mij al haar geheimen vertelt? Sinds wanneer ben ik 'de überfan'?

Ik wéét niet wat daar in LA is gebeurd.
Net zoals 99% van de bevolking dat niet weet.
Het geneut daarrond is mij dan ook een raadsel.
Ja, natuurlijk was ik efkes 'in shock' toen ik dat hoorde.
Maar dat zou ik evengoed geweest zijn als Vic en Becks hun scheiding zouden aankondigen, of Barack en Michelle of Kate en Wills.
Allemaal duo's, die volgens de meerderheid van de publieke opinie, échte koppels zijn.
Oprecht gelukkig, blij met mekaar, partners in crime.
Zoals de sprookjes met een 'er was eens' als begin en een 'ze leefden nog lang en gelukkig' als einde.
Als kind al krijgen we het met de paplepel ingegoten, this is what you'll want:
partnertje-trouwtje-huisje-tuintje-boompje-kindje-autootje-kindje-groter huisje.

Nu ga ik niet flauw doen, en hier ineens het geëmancipeerd vrouwmens uithangen.
Ik heb ook gehoopt dat ik ooit door DC naar een altaar zou geleid worden.
Ielegans in het wit, Vera Wang of course, enorme Tiffanys aan de vinger, Manolo aan de voet.
Ergens in het zuiden van Frankrijk, en petit comité, very cosy, very stylish.
Lily met een grote strik, dat beest zou gewoon de show stelen.
In een mini-kerk (zonder God-shit weliswaar), eindelijk 'van 't straat'.
Daarvoor alleen al geeft den Debiel er een feest bovenop.
En natuurlijk, hoe kan het ook anders, 'tot de dood ons scheidt.'
Aaaaaaaah....

'Que'??
'Come again'??
'Tot 'watte' ons scheidt'??
Euhm, dàt vind ik nu toch precies een beetje te veel van het goede, niet?
Wees nu eens eerlijk, wie oh wie, kan zoiets oprecht BELOVEN?
Kom, jongens, efkes serieus.
Ik weet amper hoe mijn volgende week eruit gaat zien.
Laat staan mijn leven binnen 10, 20, 30 jaar.
Trouwens, hoe 'paranormaal' je ook mag zijn: nobody knows.

Als ik nog maar kijk naar de afgelopen 5 jaar.
Man, ik ben veranderd gelijk zot.
No way, zou ik nu nog samen kunnen zijn met de kerel, die toen in mijn leven was.
People change, zo simpel is dat.
En als je geluk hebt, blijf je samen in dezelfde richting veranderen.
Maar anders, tja, dan ben je met 'tot de dood ons scheidt' dik, dik, dik gesjareld.

Misschien moeten we allemaal eens proberen gelukkig te zijn 'op ons eigen'.
En niet al die verantwoordelijkheid bij een ander te leggen.
Al dat gezoek naar je 'betere helft'. Tjiezes.
Wees gewoon al eens 'heel' ipv 'half'.
Maar vooral, wijs niet zo, als een ander z'n huwelijk op de klippen loopt.
Ik heb maar 1 hand nodig om de 'huisjes weltevree' in mijn omgeving te tellen.
Met de rest zou ik niet willen ruilen. Al geven ze er mij een Chanel-sjakos bovenop.
Astrid en John zijn dus zeker geen uitzondering.
Was hun huwelijk opgezet spel?
Ik denk het niet, maar moest het zo zijn: none of my fokking business.
Heeft zij een ander, of hij?
Weeral, mijn zaken niet.
Hopelijk hebben al de 'steenwerpers', die gratuit hun commentaar rondspuien, het thuis allemaal wel onder controle.
Loopt hun echtverbintenis zoals de sprookjes ons hebben geleerd.
Zonder bospoepers, passieloosheid, apathie, en leugens.
Ik wens het hun toe.
De realiteit spreekt hen tegen.

En wie weet zet ik de stap ook nog wel eens.
Maar daar zal ik dan wel iets anders ten berde brengen:
'Ik beloof je dat ik mijn alleruiterste best zal doen, but don't shoot me, moest het niet marcheren.'
Dat gaat nu eenmaal beter passen, bij mij en mijn trouwkleed, Vera Wang of course.

Cheers,
C.

Sweet myself

13/07/2013: de dag waarop ik een extra jaar op deze wereldbol vierde.
Ik ben er nog steeds heilig van overtuigd dat ik ermee weg geraak, dus we houden het op 27 lentes.
Prove me wrong.

Een dag als een ander, zoals ze zeggen.
Ik ging dan ook gewoon naar de Delhaize, zoals meestal op zaterdag.
En naar het containerpark, toch wel.
Ergerde ik mij aan losers allerhande.
Liet ik mijn nagels hipkort vijlen en bloedrood lakken.
Keek ik naar mijn overvolle kleerkast en had ik niks om aan te doen.
Las ik de TV Story.

Door de vele telefoons en berichten, wist ik dat het geen dag als een ander was.

Doch, om iets voor 18u schreed ik mijn voordeur uit.
En piloteerde ik mijn eigen Pussywagon naar het allerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken.
Alwaar ik een quornburger op de bbq mocht gooien.
In de zon getroond werd.
Geamuseerd met verhalen allerhande.
En volgegoten met bubbels.

Natuurlijk was ik gescrubd en gemaquilleerd.
Gestyled, met verstand van zaken.
Zoals het hoort voor een VV-meisje. (VogueVerjaardags)
Fashion Police, come again?
Ik was ook danig indrukwekkend gebrushed.
Zulk volumineus en modieus kapsel is men niet van mij gewoon.
De complimenten waren dan ook talrijk.
Als u mij straks moest tegenkomen, denkt u dat bovenstaande zinnen gelogen zijn.
Story of my life.

Hierdoor wist de rest van de wereld, dat het geen dag als een ander was.

Anyway, drie uur later verplaatse ik mijn persoon naar een ander decor.
De Zomerbar in Mortsel.
De Chica, die 2 dagen na mij 27 lentes wordt, en ik hadden daar een bescheiden festiviteit voorzien.
Dit hield in: drank uitdelen aan friendjes en friendinnetjes.
Zulke daden worden altijd geapprecieerd.
Met zoiets scoor je garanti, zemozekerst.
Iedereen uitbundig.
Iedereen goed gezind.
Iedereen dartel.
Iedereen levendig.
Er waren topcado's en topgesprekken.
Topkaarten met prinsessen en kroontjes op.
Zo blij dat mijn 'incrowd' mij kent.

De keet hebben we, comme il faut, gesloten.
Wat de Chica en ik heel stoer van onszelf vinden.
Zeker nu we 27 zomers tellen.
En voor de verandering heb ik maar 1 dag recuperatie nodig gehad.

Meer moet ne mens niet hebben, op nen dag als een ander.

Ah ja, en om jullie al een cado-suggestie te geven naar volgend jaar toe:

 

Maar het allergraafste zou dit zijn.
En dat zal dan gewoon in mijn eigen hof van mijn eigen mansion kunnen doorgaan.
Ha, nu gij, jom.
Lily en Jack zullen nogal eens staan kijken.
Schrijf dus al maar op 13/07/2014 in uwen agenda of uwen smartphone: 28 winters Sweet Caroline.

Cheers,
C.

Zesmanschap.

Te veel liggen opscheppen 'dat het toch allemaal zo happy, joy, joy' is, was geen strak plan.
Want, vorige week, werd er nog eens wat tabasco over mijn leven gegooid.
Nu, ik hou wel van 'hot & spicy', van pit, van 'peper in uw gat', van 'panache'.
Alles wat van ver ruikt naar flets, pastel, pannekoek of modaal, veroorzaakt diepe geeuwen, ten huize Blondie.
Maar dit was me toch wat te hevig.
Het feit dat ik 3 (DRIE) dagen heb moeten recupereren van mijn dansavontuur, was er al vlot over.
En toen kwam De Prinses mij ook nog eens vertellen dat ze naar fokking Canada vertrok.
De liefde achterna.
Ja, ja, toch wel.
Instant gebroken hart, hier.
Binnen de 24 uur zat ik te luisteren naar het relaas, bij haar, daar.
Veel tranen en gesnotter.
Mijn soulmate weg.
En ik gebruik dit woord niet in 'a Flair kind of way'.
Niet vol suiker, en gekweel, en hartjes en zeemzoete blablabla.
Wij hangen gewoon vast aan elkaars hart.
Zoals DC en de mamaatje en de Godenkids en de Lily en den Debiel.

Terwijl ik altijd roep dat de grote emoties mij onbekend zijn, moest ik nu toch effe slikken.
Nu, jullie kennen mij niet tot in de toppen van mijn tenen, natuurlijk.
Dus dit, zal wat gefrons en rimpels (olapola, oppassen daarmee) op jullie gezichten toveren.
For the record:
Neen, ik ben niet lesbisch.
Neen, ik ben niet jaloers op haar 'liefdesvondst'.
Neen, ze blijft daar niet.

De meesten don't get it. Out of the box, oeioeioeioei, dat is altijd moeilijk in Belgenland, hé.
Daarom dat het geweldig is om de rest van het zesmanschap rond mij te hebben.
Zij, die het zemozekerst snappen.
Unieke. Band. Toch. Wel.
Samen in Frankrijk le beau temps beleefd.
De Prins, de Prinses, Tijgertje, Tijgermannetje, ik en de Pussy.
Deze laatste is absoluut geen 'watje'. Hij heeft de naam gekregen als practical joke tussen ons.

Een hombre, die spijtig genoeg voor het hele vrouwendom, op mannen valt.
Ik kan u verzekeren: he has the looks, the body, the humor & the energy.
Een gemis in hetero-land.
Soit.
Met hem lach ik mij altijd een breuk, wij samen zijn zoals de Muppet Show.
Eén van de fijnste energieën die ik ken.
Meezingen met 'radio Espanol Flashback', terwijl we de tekst niet kennen, in de auto.
Verder praten in een Jommeke-Spaans: 'Carolinos, watos etos wij vanavondos'.
En het allebei geweldig grappig vinden.
Lekker 'kind zijn', met waterballonnen en -pistolen.
Hij weet heel goed wat 'don't take yourself too serious' inhoudt.
Topvent.

Bon, wij met z'n 6-en spreken dezelfde taal.
'Vloms', dat zeker, maar ook een andere lingua.
Doorspekt met uitspraken als:
'naar mijn gevoel', 'eigen verantwoordelijkheid', 'mijn ego kwam op', 'schaduwwerk doen', 'mekaar spiegelen', 'ik heb de intentie', 'vanuit mijn overtuiging', 'de 3d wereld en de 5d wereld', 'ander universum'...
Sommigen noemen het 'zever in pakskes', anderen 'spiritueel', ik noem het 'abracadabra'.
De neuzen in dezelfde richting: positief, lief voor dier en natuur, en echtigentechtig.
Geen 'vaste waarheden', geen 'dat is zo', geen 'oordelen'.
Veel plezier, veel vrijheid, veel echte gesprekken, dat wel.
's Avonds filmke kijken of Monopoly spelen.
Ah, ja, en apéro om 17u, elke dag. Stipt. Sharp. Daar zorgde ik wel voor.
Very 'à l'aise', nikske 'fancy'.

Bij hen voel ik mij 'op en top thuis'.
Bij hen sta ik in mijn fuschia mini-short, met een marginaal marcelleke aan in de keuken.
Bandana in mijn haar, ongeschminkt, op mijn sletsen.
Vegetarisch te koken, vier potten op het vuur. And they love it.
Zo vertoon ik mij jamais de ma vie in het openbaar.
Mijn regel is: 'het stuk knie-heup' wordt niet meer geëtaleerd.
Anna Wintour zou dan ook bij deze aanschouwing, haar Prada opeten.
U hebt geen tekeningeske nodig, I assume?

Here they are.
Tijgertje trok de foto, ze staat er dus niet op, maar ze krijgt nog eens een blog voor haar allleen.

Dus, ja, ik ben blij met hen, en met al mijn andere vrienden, nu een stuk van mijn hart in fokking Canada zit.
Gelukkig is er er Skype en mail en zoveel meer..
En is de tabasco ondertussen wat verteerd.

Cheers,
C.

PS: geen commentaar op de scheiding van Astrid, hier. Als ik er geen moer verstand van heb, hou ik mijn mond. Alsook, 'jeun' ik mij niet over andermans miserie. 'Get a life', zou ik zo zeggen.

Get Lucky

Men neme:

- het allerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken.
- een random zaterdagavond
- spijs en drank
- hilarische verhalen
- mezelf

Mix dat bijeen en je krijgt, voor mij, de perfectie.

Dat koppel en ik, gaan al eeuwen mee.
Zij, bezit al, since forever, een groot pand in mijn hart.
Hem, heb ik er jaren geleden met plezier mee in gestoken.
Ondertussen zijn er al legio überavonden gepasseerd.
Met telkens weer een geweldige herinnering als gevolg.
Wij samen zijn een eersteklas combinatie
Zoiets, als dit:

Als kers op de taart, werd er gedanst in LaRocca.
En dat was meer zoiets als dit:

En nu ben ik moe.
Nog steeds, ja.  (en daar wordt geen commentaar op gegeven)
Dit houdt in:
- de work-out van vanavond wordt afgebeld.
- my friendly face is zoek.
- alle telefoons worden gescreend.
Dus:
- ik lig straks voor mijn tv.
- ga uit de weg, asap, als ik kom aangereden.
- bel mij niet, tenzij u aan het sterven bent.

Want:
I was up all night 'till the sun.
I was up all night for good fun.
And I am very lucky.

Cheers,
C.