BV zoekt Jani. (maak daar meer meervoud van)

Het is lang geleden dat ik mijn sarcastische mening over iets totaal oninteressant heb rondgespuid.
Daarom krijgt u vandaag nog eens een rondje tenentrappen.
Omdat het hier al een tijdje veel te serieus is.
Omdat het echt strontweer is.
En, omdat u toch niets beters te doen hebt, geef maar toe.

Eigenlijk was ik van plan om het over het event te hebben, waar ik dit weekende mijn stiletto's neerplantte.
Meer bepaald over een aantal 'oude bekendes' (lees oude pseudovrienden), die ik daar na 20 jaar (hell yeah), nog eens tegen het lijf botste.
Specifieker, over hoe hun kinderachtige gedrag geen haar is veranderd.
Ik wou dat ik dat ook over hun rimpelloze gezicht kon zeggen. Auw.
Mor, mor, mor, mor.
Als er iets is, dat ik dit jaar heb geleerd, dan is het: tijd brengt nuance.
Volgende week ga ik evalueren of het nog een 'waardig' verhaal is.
Iets om naar uit te kijken, zou ik zo zeggen.
Zeker voor zij, die zich gaan aangesproken voelen.
Haal de Caroline-voodoo popjes al maar boven.

Anieweej.
Heute ga ik een ander event 'bashen'.
Eentje waar ik, jammer en raar genoeg, niet aanwezig was.
Namelijk: de premiere van The Loft.
U weet wel, Loft maar dan met 'the' voor.
Over de film ga ik het niet hebben, wegens niet gezien.
Weliswaar in het Nederlands, in lang vervlogen tijden.
Toen was ik onder de indruk en nog steeds lijkt Erik Van Looy een aangename mens.
Maar het is dus niet dat ik hem ook effectief ken.
Daarom was ik niet uitgenodigd.
Kwestie van een beetje deftige kleren te hebben gehad, hadden ze dat beter wel gedaan.
Shame on them.
Wie was daar wel: de 'crème de la crème van onze BV's'. Wat al een overstatement an sich is.
Maar kom.
Vooral de Woestijnvis-familie, die meestal niet hoog scoren op fashiongebied.
Onder het motto: 'hoe vuiler de schoenen, hoe cooler ik ben', proberen ze elkaar de loef af te steken.
Over and over and over again.
Nu, en ik val in herhaling, ik weet het: verdienen die mannen nu echt niet genoeg om zich eens deftig aan te kleden op zulke bijeenkomsten?
'Euhm, miss Eco-Showtrut, is al dat uiterlijk vertoon echt nodig?' hoor ik jullie al denken.
'Er zijn wel belangrijkere zaken, hé, zoals Ebola, en ISS, en onze Rechtse Regering'.
Daar ben ik het nu eens volmondig mee eens. Dahaddeniverwagté.
Een klein beetje verstrooing van al die gruwel, mag wel eens. Niet waar.
*grote knipoog*
Toch een kleine kanttekening: 'waarom dan al dat getoeter en geblaas en ge-rode loper'.
'Loteutdan', vind ik persoonlijk.

In ieder geval, zoals bij het Gala van de Gouden Schoen. Of de Sporpersoonlijkheid van het Jaar.
Of de Nacht van de Televisiesterren. Onze sterren hebben mij niet teleurgesteld.
The Fashionpolice had al zijn manschappen nodig en was dan nog onderbemand.
Van opkleden hebben ze nul bazaar verstand, onze Vlaamsche sterren.
Of het is lelijk. Of het is vulgair. Of het komt recht uit de rayon 'tuin en hobbykledij'. Of het is 'ik gooi er ne Chanel 2.55 op, dan zal het wel trendy zijn.
Not.
Heel af en toe heb je van die 'volhouders', de tegendraadse uitzondering, zoals Lynn Wesenbeek. Op die manier ouder worden, brengt bij mij alleen de opmerking: 'waar moet ik daarvoor tekenen'.
Veerle Baetens slaat niet altijd de bal juist, maar begrijpt tenminste wel het woordje 'dresscode'.
Valerie De Boosere en echgenoot, zijn meesal ook 'en vogue'. Maar die zijn niet zo BV-geil en komen enkel per uitzondering naar buiten.
En dan is mijn lijst al uitgeput.
Toppers deze keer waren:
Katja Retsin. Opgelucht, dat ik nog nooit de moeite heb genomen om naar 1 van haar kledingwinkels te rijden. Dàt is mijn gevoel als ik haar outfits zie, telkens weer.
Ella Leyers. Echt meisje, je hebt een bloedmooi lijf en je bent nog piepjong, maar zelfs dàn is dit echt too much information.
BV's van het 5e knoopsgat. Nogmaals het bewijs: money doesn't buy you class.
Joy Anna Thielemans. Tegenwoordig geldt als norm: als JAT er is, is exclusief geen optie meer. Overal is dat kind te zien. Zij die een boek schreef met daarin het hoodstuk 'wanneer zou je mij willen zijn?'
Op haar 22. Ik zweer het u.
Op die leeftijd, wilde ik mezelf niet zijn, laat staan een ander, laat staan JAT. Het antwoord op dat hoofdstuk is dan ook: nooit, jamais, nimmer, never.
Sandy, Sandy, Sandy, Sandy, tsssss.
De rest maakt mij alleen nog maar misselijker.

El regel de la Flamande is gewoon: als je de rode loper niet skipt, ben je de foto waarschijnlijk niet waard.
Waar, oh waar, is Jani op zulke momenten?
Waarschijnlijk te bang om zich naast al die wansmaak te vertonen, is het enigste waar ik kan opkomen.
Hij heeft namelijk al mensen met minder sterallures en meer smaak in zijn programma gerestyled.
'BV zoekt Jani' lijkt mij een format waar ze daar bij Vijf eens aan de slag kunnen gaan.

Hij was beter wel gekomen.
Met zijn oogverblindende Alexandra.
Daarmee had ik al de rest kunnen vergeven.
Weinigen hebben zoveel instant stijl.
Maar ja, die mens is ondertussen gaan lopen naar Hollywood.
I rest my case.

Teuteuteuteuteteut, vooraleer ge commentaar begint te geven:

U kijkt al uit naar volgende week, zeker?

Cheers,
C.

Gossip Girl.

Vooraleer ik de draad gewoon weer oppik, een paar dingen:
- dank je wel voor de berichtjes, mailtjes, en alé-kom-terug-smeekbedes (dikke knipoog), oh jawel.
- voor de 'neuters': yes, het leven is soms 'komkommer en kwel', ik doe daar niet flauw over en zal dat ook niet verbergen. Und ja, toch wel, er zijn heel veel dingen, die ik hier 'nooit, van ze lang zal ze leven, niet' zou delen.
- voor zij, die soms ook eens tegen de vlakte liggen: 'it gets worse, before it gets better'
Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken.
Bij deze, hier ben ik weer, voor hoe lang: we shall see.
Maar ik heb nog wel wat verhalen, meningen en boe-geroep in mijn mouw zitten.
Wie ben ik om jullie al dat fraais te ontnemen, my sweet dolls?

Zo zijn daar mijn avonturen in het land van Obama.
Mensen stellen mij daar de raarste vragen over:
'Da is daar mega-duur zeker en nogal gevaarlijk, niet?'
'En al die fake en dikke mensen, dat zal nogal wat zijn, hé?'
Bon.
Omdat ik efkes 'uit roulatie ben geweest' zal ik mij nog wat inhouden, deze keer.
Maar, to be clear: ik ken hier meer te dikke en fake mensen, dan ik daar heb gezien.
Duur is alles, als ge Dom Perignon wil slurpen of een shopperke wilt doen bij Saks Fifth Avenue, na de uren.
En gevaarlijk?

Wel, om nu voor eens en voor altijd het label 'Daddies Little Princess from the Upper East Side' af te gooien. Gossip Girl mag dan mijn guilty pleasure zijn, ik ben geen Van der Woodsen.
Want, neem het van mij aan, als het moet, ga ik zonder probleem en enig afkickverschijnsel voor 'downsizing'. Na Compostela kan ik wel wat ontbering aan.
Voor mijn tripje overzees, hield dat in, dat ik een kamer huurde in een appartement, dat zo groot is als mijn keuken en living samen. En, neem het van mij aan, daar loop je in de casa, verre van verloren.
Dit 'luxe-resort' lag in Brooklyn.
'On the other end of the bridge' zoals ze daar zeggen. Men beweert dat dit de 'hipster-côté' aan het worden is, maar dat stuk van de boodschap was in mijn buurt nog niet aangekomen.
'Multicultureel' is een beter woord.
Alhoewel, zo ‘multi’ was het nu ook weer niet.
Met uitzondering van een paar verloren gelopen toeristen en mezelf, was ‘blank’ daar een onbestaand verschijnsel. De bevolking had alle tinten 'donker', en ik liep daar als albino tussen.
Want, ja, peeps, ik ben dus terug blond.
Na de zoveelste aanblik in de spiegel, waarbij ik net niet in slaap viel van mijn eigen saaie haarkleur, heb ik gezegd: 'het is genoeg geweest, gooi dat blond er maar terug op.'
Zodus mijn verschijnsel in 'Black New York'.

Elke dag wandelde ik heen en terug naar het metrostation, mij wanend in een videoclip van Kanye ft Jayzee ft 50 cent ft Snoop Dog.
Waar ik in ons Belgenland als Dancing Queen kan doorgaan, en één van het betere heupwerk-niveau, kan ik daar mijn koffers gewoon pakken.
Those b*tches hebben al meer ass/bootie coördinatie als ze op de bus staan wachten als moi, tijdens een topfeestje.
Ik hoef daar niet met mijn gat te schudden of ze lachen mij vierkant uit.
Elke dag was daar een gratis tripje door de betere hiphopclubs, gewoon op 't straat.
'Amai, dan zal je wel bang geweest zijn'.
Euhm.
Primo: ik doe niet mee aan 'bang zijn'. Get over yourself, zou ik zo zeggen. In India en co, worden er DAGELIJKS, dat is dus ELKE DAG, 39000 meisjes uitgehuwelijkt. Velen zijn amper 12 jaar.
Die mogen bang zijn. Zodus: If you can't stand the heat, stay out of the kitchen.
Secundo: dat zijn ook mensen hoor. Je huidskleur maakt je geen haar beter, slimmer of schoner. Bovendien, overal waar ik daar rondliep, werd ik begroet. Ik wil maar zeggen, Lily en ik kunnen perfect een uur in Edegem rondlopen, zonder dat er ook maar iemand 'hallo' zegt. In vergelijking met, is 'vriendelijkheid' toch een puntje waar beter op gescoord wordt.
Tertio: neem het van mij aan, er lopen daar een pak aantrekkelijkere vrouwen rond, dan me, myself and I. Voor hen ben ik een platte vijg, letterlijk en figuurlijk. Qua schoonheidsidealen krijg je daar gewoon een 'slap in your reality check'.

Brooklyn of Upper East Side, ik ben nog steeds een zeer grote Amerikanos-fan.
Nu nog een strak plan vinden om werom een reisje naar ginder te maken.
Want ja, hoe graag ik ook Blair Waldorf zou willen zijn, tot nader orde leef ik hier.
We blijven nog even in Belgenland, tot de dag dat Chuck Bass voor mijn deur staat.
Never gonna happen, zeggen jullie misschien.
Wel, dat werd ook tegen haar gezegd, toen ze vertelde dat ze met hem wilde trouwen.
And look at her now.

You know you love me, XOXO.

Cheers,
C.

Tabula rasa?

‘Nen blog, hé schat, dat is puur ego’ zei ik maandagavond tegen de Prins.
Heel die  nest van sociale media is dat, trouwens.
Met zijn opgedirkte events, afgelikte foto’s en opgesmukte statussen.
Ik beken hierin schuld, want ik doe er evengoed aan mee.
Maar kom, daar had ik het niet over. Ik had het over maandagavond.

We zaten ergens in Elsene, op een terras, en ik had nergens, nergens, nergens anders willen zijn.
We hadden al vanalles achter de kiezen, letterlijk en figuurlijk.
Waar ik, zeer uitzonderlijk, het merendeel van de tijd aan het woord was.
Vertellen, zonder onderbroken te worden, overkomt mij niet vaak.
Vertellen, zonder de ander een vraag te stellen, doe ik amper.
Vertellen, zonder franjes, zonder grapjes, zonder opsmuk, doe ik zelden.
Vertellen, terwijl de tranen over mijn wangen rollen, doe ik nooit.

Bij de Prins kan dat allemaal. Bij de Prinses kon dat ook.
Beiden zijn erin geslaagd mijn handen vast te houden, zonder dat ik ze wegtrok.
Allebei kunnen ze tot mij doordringen, met hun woorden.
Beiden krijgen mijn blik zuiverder, als de modder rondvliegt.
Alle twee kijken ze mij in de ogen, zonder ergens anders te zijn.
Allebei kennen ze mij beter dan ik mezelf ken.
Maar, de Prinses, die is er niet meer, figuurlijk.
Net zoals velen er niet meer zijn.
Dit jaar heeft mijn hart namelijk al vele schokken opgevangen en overleefd.
Dit laatste enkel en alleen, omdat gewapend beton mijn voeten droeg.
Maar blijkbaar kan je van weinig dingen nog zeker zijn en worden zelfs de beste funderingen uit de grond gerukt als een tsunami passeert.
Daar zit ik nu middenin.

Dit wordt een harde noot om te kraken en net zoals bij elke aardbeving, zal ik er niet ongeschonden uitkomen.
Daarom dat ik nu eerst mijn wonden moet likken.
De dingen helder moet krijgen, maar vooral moet zorgen dat het enigste wezen dat van mij afhankelijk is, hier geen hinder van ondervindt.
Lily is er en verdient dezelfde onvoorwaardelijkheid, die ik van haar krijg, 24/7.

En vermits ik nu geen tijd heb, laat staan energie voor ‘ego’, zal deze blog worden stil gelegd. Misschien maar voor een week, misschien ook wel voor altijd.
Ik kom pas terug als ik mijn doosje sterrenstof met een snuifje sarcasme, terug heb gevonden.
Nu, ik ga ervan uit dat deze melding geen slapeloze nachten bij jullie teweeg zal brengen.
En moest dat toch zo zijn: Breaking Bad, House of Cards, Orange is the New Black, kortom alles wat Netflix aanbiedt, is meer dan de moeite.
Ik heb ze allemaal, eeuwen geleden al, online gezien, dus zelfs de komst van dat fenomeen, kan mij niet bekoren.

Onder de radar, daar kruip ik nu even.
Want waar het allemaal om draait is rust, liefde en gelukkig zijn.
Stuk voor stuk zaken, die ik onder het puin moet gaan zoeken.
Om dan mijn huisje weer op te bouwen, met de stenen die het hebben overleefd.

En nu ga ik stoppen met praten.
Als ik nog eens aan het woord wil zijn, ga ik naar de Prins.
Of, wie weet, naar de Prinses.
Of, misschien, ga ik wel naar het andere eind van het universum.
Als er maar honden worden toegelaten.

Alle wegen leiden nog steeds naar Rome, de vraag is of Rome nog bestaat.

Cheers,
C.