- dank je wel voor de berichtjes, mailtjes, en alé-kom-terug-smeekbedes (dikke knipoog), oh jawel.
- voor de 'neuters': yes, het leven is soms 'komkommer en kwel', ik doe daar niet flauw over en zal dat ook niet verbergen. Und ja, toch wel, er zijn heel veel dingen, die ik hier 'nooit, van ze lang zal ze leven, niet' zou delen.
- voor zij, die soms ook eens tegen de vlakte liggen: 'it gets worse, before it gets better'
Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken.
Bij deze, hier ben ik weer, voor hoe lang: we shall see.
Maar ik heb nog wel wat verhalen, meningen en boe-geroep in mijn mouw zitten.
Wie ben ik om jullie al dat fraais te ontnemen, my sweet dolls?
Zo zijn daar mijn avonturen in het land van Obama.
Mensen stellen mij daar de raarste vragen over:
'Da is daar mega-duur zeker en nogal gevaarlijk, niet?'
'En al die fake en dikke mensen, dat zal nogal wat zijn, hé?'
Bon.
Omdat ik efkes 'uit roulatie ben geweest' zal ik mij nog wat inhouden, deze keer.
Maar, to be clear: ik ken hier meer te dikke en fake mensen, dan ik daar heb gezien.
Duur is alles, als ge Dom Perignon wil slurpen of een shopperke wilt doen bij Saks Fifth Avenue, na de uren.
En gevaarlijk?
Wel, om nu voor eens en voor altijd het label 'Daddies Little Princess from the Upper East Side' af te gooien. Gossip Girl mag dan mijn guilty pleasure zijn, ik ben geen Van der Woodsen.
Want, neem het van mij aan, als het moet, ga ik zonder probleem en enig afkickverschijnsel voor 'downsizing'. Na Compostela kan ik wel wat ontbering aan.
Voor mijn tripje overzees, hield dat in, dat ik een kamer huurde in een appartement, dat zo groot is als mijn keuken en living samen. En, neem het van mij aan, daar loop je in de casa, verre van verloren.
Dit 'luxe-resort' lag in Brooklyn.
'On the other end of the bridge' zoals ze daar zeggen. Men beweert dat dit de 'hipster-côté' aan het worden is, maar dat stuk van de boodschap was in mijn buurt nog niet aangekomen.
'Multicultureel' is een beter woord.
Alhoewel, zo ‘multi’ was het nu ook weer niet.
Met uitzondering van een paar verloren gelopen toeristen en mezelf, was ‘blank’ daar een onbestaand verschijnsel. De bevolking had alle tinten 'donker', en ik liep daar als albino tussen.
Want, ja, peeps, ik ben dus terug blond.
Na de zoveelste aanblik in de spiegel, waarbij ik net niet in slaap viel van mijn eigen saaie haarkleur, heb ik gezegd: 'het is genoeg geweest, gooi dat blond er maar terug op.'
Zodus mijn verschijnsel in 'Black New York'.
Elke dag wandelde ik heen en terug naar het metrostation, mij wanend in een videoclip van Kanye ft Jayzee ft 50 cent ft Snoop Dog.
Waar ik in ons Belgenland als Dancing Queen kan doorgaan, en één van het betere heupwerk-niveau, kan ik daar mijn koffers gewoon pakken.
Those b*tches hebben al meer ass/bootie coördinatie als ze op de bus staan wachten als moi, tijdens een topfeestje.
Ik hoef daar niet met mijn gat te schudden of ze lachen mij vierkant uit.
Elke dag was daar een gratis tripje door de betere hiphopclubs, gewoon op 't straat.
'Amai, dan zal je wel bang geweest zijn'.
Euhm.
Primo: ik doe niet mee aan 'bang zijn'. Get over yourself, zou ik zo zeggen. In India en co, worden er DAGELIJKS, dat is dus ELKE DAG, 39000 meisjes uitgehuwelijkt. Velen zijn amper 12 jaar.
Die mogen bang zijn. Zodus: If you can't stand the heat, stay out of the kitchen.
Secundo: dat zijn ook mensen hoor. Je huidskleur maakt je geen haar beter, slimmer of schoner. Bovendien, overal waar ik daar rondliep, werd ik begroet. Ik wil maar zeggen, Lily en ik kunnen perfect een uur in Edegem rondlopen, zonder dat er ook maar iemand 'hallo' zegt. In vergelijking met, is 'vriendelijkheid' toch een puntje waar beter op gescoord wordt.
Tertio: neem het van mij aan, er lopen daar een pak aantrekkelijkere vrouwen rond, dan me, myself and I. Voor hen ben ik een platte vijg, letterlijk en figuurlijk. Qua schoonheidsidealen krijg je daar gewoon een 'slap in your reality check'.
Brooklyn of Upper East Side, ik ben nog steeds een zeer grote Amerikanos-fan.
Nu nog een strak plan vinden om werom een reisje naar ginder te maken.
Want ja, hoe graag ik ook Blair Waldorf zou willen zijn, tot nader orde leef ik hier.
We blijven nog even in Belgenland, tot de dag dat Chuck Bass voor mijn deur staat.
Never gonna happen, zeggen jullie misschien.
Wel, dat werd ook tegen haar gezegd, toen ze vertelde dat ze met hem wilde trouwen.
And look at her now.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten