Heel die nest van sociale media is dat, trouwens.
Met zijn opgedirkte events, afgelikte foto’s en opgesmukte statussen.
Ik beken hierin schuld, want ik doe er evengoed aan mee.
Maar kom, daar had ik het niet over. Ik had het over maandagavond.
We zaten ergens in Elsene, op een terras, en ik had nergens, nergens, nergens anders willen zijn.
We hadden al vanalles achter de kiezen, letterlijk en figuurlijk.
Waar ik, zeer uitzonderlijk, het merendeel van de tijd aan het woord was.
Vertellen, zonder onderbroken te worden, overkomt mij niet vaak.
Vertellen, zonder de ander een vraag te stellen, doe ik amper.
Vertellen, zonder franjes, zonder grapjes, zonder opsmuk, doe ik zelden.
Vertellen, terwijl de tranen over mijn wangen rollen, doe ik nooit.
Bij de Prins kan dat allemaal. Bij de Prinses kon dat ook.
Beiden zijn erin geslaagd mijn handen vast te houden, zonder dat ik ze wegtrok.
Allebei kunnen ze tot mij doordringen, met hun woorden.
Beiden krijgen mijn blik zuiverder, als de modder rondvliegt.
Alle twee kijken ze mij in de ogen, zonder ergens anders te zijn.
Allebei kennen ze mij beter dan ik mezelf ken.
Maar, de Prinses, die is er niet meer, figuurlijk.
Net zoals velen er niet meer zijn.
Dit jaar heeft mijn hart namelijk al vele schokken opgevangen en overleefd.
Dit laatste enkel en alleen, omdat gewapend beton mijn voeten droeg.
Maar blijkbaar kan je van weinig dingen nog zeker zijn en worden zelfs de beste funderingen uit de grond gerukt als een tsunami passeert.
Daar zit ik nu middenin.
Dit wordt een harde noot om te kraken en net zoals bij elke aardbeving, zal ik er niet ongeschonden uitkomen.
Daarom dat ik nu eerst mijn wonden moet likken.
De dingen helder moet krijgen, maar vooral moet zorgen dat het enigste wezen dat van mij afhankelijk is, hier geen hinder van ondervindt.
Lily is er en verdient dezelfde onvoorwaardelijkheid, die ik van haar krijg, 24/7.
En vermits ik nu geen tijd heb, laat staan energie voor ‘ego’, zal deze blog worden stil gelegd. Misschien maar voor een week, misschien ook wel voor altijd.
Ik kom pas terug als ik mijn doosje sterrenstof met een snuifje sarcasme, terug heb gevonden.
Nu, ik ga ervan uit dat deze melding geen slapeloze nachten bij jullie teweeg zal brengen.
En moest dat toch zo zijn: Breaking Bad, House of Cards, Orange is the New Black, kortom alles wat Netflix aanbiedt, is meer dan de moeite.
Ik heb ze allemaal, eeuwen geleden al, online gezien, dus zelfs de komst van dat fenomeen, kan mij niet bekoren.
Onder de radar, daar kruip ik nu even.
Want waar het allemaal om draait is rust, liefde en gelukkig zijn.
Stuk voor stuk zaken, die ik onder het puin moet gaan zoeken.
Om dan mijn huisje weer op te bouwen, met de stenen die het hebben overleefd.
En nu ga ik stoppen met praten.
Als ik nog eens aan het woord wil zijn, ga ik naar de Prins.
Of, wie weet, naar de Prinses.
Of, misschien, ga ik wel naar het andere eind van het universum.
Als er maar honden worden toegelaten.
Alle wegen leiden nog steeds naar Rome, de vraag is of Rome nog bestaat.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten