woensdag 13 augustus 2014

MOC

Vandaag heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Ervan uitgaand natuurlijk dat dat anders wel het geval is.
Maar kom.
Geen verzuchtingen, geen geroep, geen ego-mededelingen, ergo, geen nieuws.
U mag van geluk spreken, me dunkt.

Waarom dan toch nog schrijven?
Ja, een klein beetje regelmaat, hebben we allemaal graag, toch?
Niet enkel voor de dwangneuroten onder ons, zoals mezelf.
Trouwens, het is niet omdat ik geen grote verhalen heb, dat er geen kleintjes zijn.
Zoals: Missie Oprit van de Casa (MOC)
In het leven geroepen door: het Mamaatje.
Onder het motto: 'Carootje, uw oprit loopt echt de spuigaten uit. Een schande is het. Doe er iets aan.'
Vertaling: 'Het onkruid komt tussen uw stenen uit, dat is hier te marginaal voor woorden.'
Gevolg 1: bak citroenen bij ondergetekende.
Gevolg 2: veel gezucht, gezaag, 'ge-Jesus' en 'ge-moetanuwegt', wederom bij ondergetekende.

Nu denken jullie misschien dat er hier een oerwoud voor mijn deur staat te bloeien.
Wat op zich voor mij geen probleem zou zijn, want, we weten allemaal: elk oerwoud dat we kunnen redden, moeten we redden.
En plus, zo van die 'overvloedige tuinen' is dat tegenwoordig niet KEIhard in?
Neen, de normen van het Mamaatje liggen nogal 'hoog', als in 'nieuwe WTC-toren hoog'.
Die paar sprieten, u gaat dat peanuts vinden.
Maar natuurlijk, word ik hier in de straat omringd door gepensioneerden.
Die mensen staan elke dag wel ergens in hun voortuin te graven. Mijn weeldegroei, valt dus op.
Ik val hier tout-court op, met mijn kinderloosheid, manloosheid, Mini en hond. Never a dull moment.
En ja, ik hoor jullie al denken: 'gij zijt toch zo'n groen mus, die doen toch niks liever dan in de aarde dabben?'.
Jaaaa, true, ik ben behoorlijk groen, als in fluoriserend groen.
En dus niet 'kaki-aardekleur-groen'.
Begrijpt u?
Ik zal jullie eens vertellen wat voor 'groens' ik allemaal doe:

- ik recycleer gelijk een onnozelaar. Zo knip ik dus de vensters uit mijn enveloppen voor ik ze bij 'het oude papier' gooi. Waardoor ik nu misschien de titel 'onnozele kip' krijg. Maar ja, volgens mij is zo'n 'vensterke' nog altijd plastiek en geen 'oud papier', toch? Wie is hier nu de 'onnozele kip'? Ah ja.
- ik rij met de graafste en hipste auto van heel de wereld, maar ik stoot minder CO2 uit dan de gemiddelde. Kan het nog beter? (Ja, geen auto hebben. Daweeteukookwel)
- ik herbruik mijn plastieke zakjes van de Delhaize. Die waar uw fruit enzo in gaan. Echt, ik krijg uitslag als ik iemand bananen in zo'n zakje zie steken. Sinds wanneer eten we bananenschillen op?
- een uitstapje naar het recycleerpark is telkens een hoogtepunt in mijn bestaan. Dat impliceert meer dat mijn bestaan over het algemeen pokkesaai is, maar kom.
- tegenwoordig reis ik meer met de fiets, de tram, en de benen, dan iets anders. Da scheelt zene.
- mijn GFT-tonnetje was de beste investering in jaren. Ook dat zegt genoeg over mijn investeringen.
- mijn electriciteit komt van bij Ecopower. Nog steeds de enigste die 100 % groene stroom heeft.
- ik koop geen 'Made in China-India' kleren. Nooit. Jamais. Never.
- ik was en kuis alleen met Ecover. Zo'n merk is voor mij 'top 3 Belgische trots'.
- ik heb geen droogkast en tot op heden heb ik dat ook nog niet gemist. Drogen gebeurt in lucht, niet?
- alles wat ik op mijn gezicht en lijf smeer is natuurlijk.
- ik print op papier dat al aan 1 zijde bedrukt is.
- de levende dieren, die ik adopteer, zie en tegenkom, worden allemaal met evenveel respect behandeld.
- ik gooi nooit vuil op straat. En Lily en ik rapen elke wandeling zwerfvuil op.
- ik slik geen pillen, nooit. Ik ben volledig homeopathisch. Ah, en laat dat hoongelag hier nu maar achterwege. Want, die Motilium was toch ook 'wetenschappelijk bewezen' van niet schadelijk te zijn, hé? Ja, u mag er vergif op nemen dat als Europa het al uit de handel haalt, het ook effectief vergif is en er ondertussen mensen van gestorven zijn, maar ze het gewoon niet durven toegeven. Soit.
Genoeg fluoriserend?
Teuteuteuteut, neeeeeen, ge moet nog niet beginnen roepen van: 'jama, gij hebt wel 'erover' veel schoenen en kleren en sjakossen en andere materiële compensatie-shit, qua consumptiegedrag not so green.'
Want, efkes, en daar win ik elke groen gevecht mee: ik ben vegetariër. En plus, voor 70 % vegan.
Na. Hush allemaal.
Ik draag mijn steentje, wat zeg ik, rotsblokken en masse bij voor het milieu.

En nu wilt het Mamaatje dus, dat ik ook nog eens groene vingers kweek.
Zodat ik gezellig, op mijn knieën in de 'blakke zon', kan harken, schuppen, wroeten en plukken.
Te beginnen met het onkruid verwijderen langs, in, en rond mijn oprit.
Het stukje voortuin dat daar ligt, staat sinds deze lente vol groene sprieten en andere plantdingen.
In mijn naïeve overtuiging was dat hoog gras. En dat kwam mij goed uit.
Tot Mummy dear mij op mijn plichten wees.
Ik dus aan de slag, want mama's spreek je niet tegen.
Trouwens: 'Op 2 uur is dat allemaal terug proper, Carootje'.
Met een paar roze afwashandschoenen en materiaal dat Den Debiel niet meer nodig had, trok ik ten velde.
Na 20 minuten was ik het al zo beu als koude pap.
Had ik 6 wormen, 2 lieveheersbeestjes en 3 slakken een ander huis moeten geven.
Vond ik onkruid met wortels zo lang als heel de straat.
En was ik amper 1 meter vooruit geraakt.
Ah, en droop het zweet over heel mijn gezicht, lijf en leden.
Qua charmantheid had ik weer hoog gescoord.
MOC werd dus gestaakt.
Te veel groen, daar word zelfs ik een beetje mottig van.

Sindsdien doe ik dus elke dag een klein stukje.
Tegen dat alles rond is, kan ik gewoon van voor af aan beginnen.
Zo is het Mamaatje tevreden.
En de rest van de gemeenschap.
Want nu ben ik helemaal mee met mijn geburen.
Samen, dagelijks in uw voortuin staan wroeten: het schept een band.
Ik schreef het toch al: never a dull moment.



Cheers,
C.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten