maandag 2 juni 2014

De 7 hoofdzonden

Dit weekend las ik dit.
Waar ik het volledig mee eens ben.
Daarom wordt het tijd dat ik ook het volgende verhaal vertel.
Maar vooraleer ik begin: dit alles heeft mij geen enkele, blijvende fronsrimpel geschonken.
Waar anderen zich al lang een klantenkaart botox hadden aangeschaft.
Ik wéét namelijk dat dit, zoals ik een maand geleden vertelde, perfecte timing is.
Dit gezegd zijnde, the story of today.

* Rewind juni 2010 *

Er was eens een Kolenboer.
Hij verkocht geen rode of witte kolen. De kolen die hij verhandelde waren niet eetbaar.
De kolenboer deed in steenkool. Het zwarte goud.
Grote schepen vol kwamen van overal ter wereld aan in Gent om van daaruit te bewerken.
En de Kolenboer deed goede zaken, ook al waren we al eventjes in de 21ste eeuw.
Steenkool wordt namelijk nog (te) veel gebruikt, laat jullie niets wijs maken.
Samen met 1 van zijn zonen, Junior, en een andere man , D, hield hij kantoor in Deurne.
Nu, Junior, beste mensen, is het prototype van een 'fils à papa'.
Alles gekregen, niets gepresteerd.
Hetgeen waar ze mij ook al eens van durven betichten.
Alleen heb ik weliswaar veel gekregen, maar ondertussen al behoorlijk alleen gerooid.
Junior evenwel heeft een gouden pamper aan en is niet van plan om solo op het potje te gaan.
De Kolenboer maalt daar niet om.
Uiterlijke schijn is toch het hoogste goed, niet?
Dus Junior krijgt een hele dure auto, een paar schone kostuums en een job in de Steenkoolboerderij.
Bij dit alles wordt een verhaal verzonnen waarin Junior een Master in de Chemie heeft gehaald.
Werkelijk heeft Junior nog minder CV dan de gemiddelde kleuter.
Maar ach, wie zal de Kolenboer tegenspreken?
En zo geschiede.
Op een mooie dag willen ze hun kantoor uitbereiden met een Management Assistant.
Een secretaresse noemen ze dat in de volksmond.
Een Persoonlijke Pameraarster zou achteraf blijken.
Intro: mezelf.
Na Compostella en de blessure was het tijd voor iets anders.
En het universum bracht mij via een interim-weg bij de Steenkoolboerderij.
Ik paste perfect in hun profiel, en binnen de korste keer was ik een deel van het team.
Drie mannen en een vrouw.
Met mijn gat in de boter gevallen dacht ik.
Heel het land was zogezegd in crisis, maar dat gold niet voor ons.
Money was not an inssue at the Coalfarm.
Tripjes naar de Ritz, Chanel-shopping, buitenverblijfje ginds, juwelen van Tiffany's, een Escortedame from time to time.
Onkuisheid was their middlename, samen met Hebzucht.
Not my problem, dus ik onderhandelde een mooi loon.
Voor een Pamperaarster had ik niet slecht geboerd.

Mijn taak was: zorg dat de Kolenboer het goed heeft.
Zorg dat Junior zijn ego gestreeld wordt.
En zorg dat D genoeg sigaretten heeft om de dag door te komen.
Daarnaast deed ik ook de administratie. Als die er al was.
Ik karde rond voor eten, sigaretten, boodschappen, frullen, whatever.
Ooit sprong ik 's morgens op de Thalys om de 'verloren Blackberry' terug te gaan halen.
Dit alles deed ik met de glimlach front office.
Back office rolde ik met mijn ogen bij het zien van zoveel Gulzigheid.
Velen in mijn plaats zouden hier weliswaar genoegen mee nemen. Velen waren Jaloers.
Maar ik vond het daar natuurlijk maar niets.
Weinig te doen, veel oppervlakkigheid, nul respect. Daar ben ik niet voor geboren.
Dus ik begon 'on the side' mijn tijd nuttig te besteden.
Administratie freelance voor een Personal Coach, en zo onstond een zelfstandige zaak.
De maanden gingen voorbij.
En zoals te voorspellen was: de Olifant (ik) begon te dansen in de porseleinenkast (de Boerderij).
De ego's begonnen mij tegen te steken.
Het gepamper begon mijn strot uit te komen.
Junior's hoogheidswaanzin maakte mij misselijk.
The shallowness made me sick.

* 2012 *

Hoogmoed komt voor de val, zo gaat het altijd.
We verhuizen met de Boerderij naar Berchem.
Intro: 500 m2 aan kantoorruimte en 4 nieuwe Farm-animals:
De Loser, de Loserechtgenote, de Snul, en de Collega.
Snode plannen worden gesmeed door Junior om mij buiten te krijgen.
Mijn rollende ogen waren namelijk al lang 'front office' verschenen.
Wat meestal niet gesmaakt wordt door 'big ego's and small dicks'.
Maar het universum is mij goed gezind. Altijd.
En Gemakzucht heeft geen mooi gezicht.
Het einde van het jaar wordt namelijk niet gehaald door Junior en de Kolenboer.
De Grote Kolenbaas in UK ontdekt dat het duo heeft gefraudeerd.
Vader en zoon hebben met hun vingertjes in de Gouden Pot gezeten.
En niet voor een paar 100 of 1000 of 10.000 of 100.000 Euro.
Zet er nog maar een 0 achter.
En nog één, oh jawel.
Exit: Kolenboer en Junior.
Binnen het jaar exit: Loser, Loserechtgenote, Snul, en D.
Zoveel geld verliezen, trekt nu eenmaal geen enkele firma.

En toen waren ze op de Boerderij, midden 2013, nog met 2: de Collega en mezelf.
Dan weet je dat de kans behoorlijk reëel is dat de volgende kop de jouwe is.
En zoals steeds ziet het universum mij graag. Altijd.
Want naast helpen, kicks it in the ass.
Dat is nu gebeurd, zonder enige Toorn.
It's not all gold that glitters.
Even if it's black gold. Laat dat duidelijk zijn.
Alle formaliteiten zijn mooi en proper afgehandeld, ondertussen.
Ik ben ontslagen, en ik heb er nog geen traan om gelaten.
Want ik ben al lang bezig met The Bigger Picture.
Dàt waar ik wel mijn hart, mijn ziel, mijn passie en mijn energie in kan steken.
Zoals ik eind 2013 al schreef:
If you are not trying to make a difference, then what are you doing, really?

En Junior, die zal voor de rest van zijn leven afhankelijk zijn van papa Kolenboer.
Vorig week reed hij achter mij op de autostrade.
Nog steeds even arrogant.
Nog steeds in zijn dure auto.
Nog steeds met zijn op maat gemaakt pak aan.
Ik liet hem passeren met de glimlach.
Want, als je na al die jaren nog niet zelfstandig op het potje kan, dan ben je een klein, zielig ventje.
He knows, that I know.
En zo krijgt dit verhaal een mooi einde.

Cheers,
C.

ps: Toch nog even voor alle Juniors en Losers op deze wereld (ik kan het niet laten, sorry :-))


Geen opmerkingen:

Een reactie posten