Mijn god, time flies when you're having fun, hé!
Want ja, liebsten menschen, alles is hier ok hoor.
Het nummer van de zelfmoordlijn moet niet stiekem gepost worden.
De casa staat nog steeds niet onder hoogspanning.
Het lachen is mij absoluut daarenboven niet vergaan.
En die Xanax mogen jullie gewoon zelf bijhouden, als dat geen goed nieuws is.
Toch bedankt om zo massaal over mijn getormenteerdheid te lezen.
De vorige blog heeft namelijk een record aantal bezoekers gelokt.
Misschien moet ik mezelf toch eens gaan verdiepen in het tragi-schrijven.
Tristesse verkoopt goed, blijkbaar.
Maar het zal niet voor vandaag zijn.
Ten eerste: New York is just around the corner, als in 13, DERTIEN jawel, dagen.
Ten tweede: mijn glas is terug halfvol. Ook al vinden anderen van niet.
Ten derde: staan er nu toch nog effe leuke eventjes op de planning.
Ten vierde: ik kan eindelijk terug beginnen lopen.
U leest het goed, ik ben blij dat ik terug mag sporten.
Ik val hier zelf bijna van mijn stoel bij deze uitspraak.
Amai, als dat maar goed komt.
U herinnert zich mijn grote bek toch nog?
'Da hedegaj togaltaj, jom?'
Da is just, en geef maar toe: you love it, onvoorwaardelijk.
Oh, neen, sorry, dat 'zonder voorwaarden' geldt niet voor ieder van jullie.
Wie het schoentje past, trekke het aan, zou ik zo zeggen.
Dit geheel terzijde, natuurlijk.
Soit, dat schoentje ging ik ook aantrekken, hé voor de Ten Miles, remember?
Al mijn snode plannen ten spijt: het mocht niet zijn.
Nu, niet getreurd, dat loopfestijn is zo'n massa geworden, dat ik er nog niet meer wil aan meeedoen.
Ik ga nu ineens voor Londen.
U had toch niet gedacht dat mijn bek gekrompen zou zijn?
Et voila, sinds vorige week, ben ik dan ook de trotse bezitster van steunzolen.
Die had ik nodig om mijn totaal foute loopdraf recht te zetten.
Mijn lichaam staat scheef, althans mijn heupen, en die hightech-zolen gaan dat counteren.
Weliswaar enkel en alleen voor in mijn loopschoenen.
Die dingen zijn zo afzichtelijk en onpraktisch, dat Manolo dat niet heeft voorzien in zijn modellekes.
Maar de podoloog van het UZA heeft mij gegarandeerd dat ik hiermee iedereen van de baan spurt.
Vanaf nu ben ik dus ook te voet, een gevaar in het verkeer.
Het Fort van Edegem is bij deze gewaarschuwd.
Zo, met zulke dingen hou ik mij dezer dagen bezig.
Dàt en met het uitbroeden van mijn ei.
Neen mannekes, babies staan verre van op de planning. Mijn ei is professioneel, als in 'job'.
Ik kom daar nog wel eens op terug.
Ah, en in de categorie 'bezigheidstherapie', speel ik ook:
'Overleven door zo weinig mogelijk uit te geven.'
Mijn ego vindt het alvast 'the party of the year'.
Zeker omdat ik de afgelopen 20 jaar niets anders heb gedaan dan geld laten rollen.
De economische crisis heb ik, op mijn eentje, proberen recht te trekken. Ik zeg het maar.
Zonder mij, lag dit land op z'n gat. Catastrophe totale.
Mijn overvolle kasten zijn daar het bewijs van.
En, ik zou, moest ik willen, om de 2 dagen een ander paar schoenen kunnen aandoen.
Een jaar lang. Dat is dus 365 gedeeld door 2.
Het is gepermiteerd om u zich hierom te generen in mijn plaats.
Daar ga ik mij nu niet mee bezig houden.
Wat houdt het spelletje in?
Gaan eten is geschrapt, gaan koffie drinken is ingevoerd.
Dat is trouwens leuker voor ons Lily, die gaat dan gewoon mee.
Korte afstanden doe ik met de fiets en de tram is aan een opmars bezig.
Trouwens, duurzaamheid is het nieuwe 'hip', u gaat mij nog gelijk geven.
Naar de kappper ben ik trouwens ook geweest, mijn kapsel was de schaamte echt voorbij.
Tegen betaling, natuurlijk, er zijn grenzen aan het 'overleven' hé.
Daar krijgt u een andere keer wel een verslag over.
Nu moet ik gaan lopen, namelijk, en een boek lezen, en wat op mijn terras zitten.
Trouwens, deze zaterdag graag alle kaarsen aan en de positieve antennes naar Luxemburg gericht.
Den Debiel, opperheld der universum, gaat zijn halve thriatlon dan lopen.
Hij gaat de boel daar figuurlijk afbreken. My rocking hero.
Ik barst nu al bijna uit elkaar van trotsheid.
Daarbovenop komt Mon Mari dit weekend logeren.
En viert the love of my life haar verjaardag: Lily mag 3 kaarsjes uitblazen!
Zodus, nogmaals, I'm doing fine.
Sagan had beter 'Au revoir tristesse' geschreven.
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten