Deutsch

Waar zullen we het vandaag eens over hebben?
So many options, so little time.
Want, lieber menschen, ich gehe nach Berlin.
Kwestie, van mein bestschen Deutsch boven zu halen.
U leest het goed, bovenop mijn vele andere talenten, spreek ik ook nog eens vloeiend Duits.
Ha. Das ist nogal iet, jawol.

En vooraleer ik vrijdag op dat vliegtuig kruip, is er nog een waslijst aan taken, die ik moet afwerken.
wasistburnoutindasdeutsch?? (hashtag, natuurlijk)

- trainen, trainen, trainen, geleich ein zottin
- werken, ein bisschen natürlich
- kapper, ich konte moeilijk mit ein mottig kapsel nach der hipsterstad von Europa gehen, hé
- valies prepareren, soviele klederen, son kleine bagage
- muslie repen maken, um eine Paris-muffin-situatien zu vermeiden
- kleren laten verstellen, fumpf kilo abfallen sorgt das deinen broechen von deine gat zachen
- vrienden zien, anders bist du ein einzelgänger, nachttscheint
- gras afrijden, aber dar hatte ich keine goesting in
- stofzuigen enzo, meine poetsdame moeste geoperierd worten, does zelb kuisen ist an die orte
- rekeningen betalen, oder die polizei komt an deen deure bellen (mijn bel werkt niet, maar kom)
- met Lily wandelen, den hund is meinen prioriteit
- aftellen naar de komende weken, mit allemaal fantastischen feistjes, tralalalala

En dan spreek ik nog niet over de lijst, die ik al afgewerkt heb.
wasistoverdriveindasdeutsch?? (hashtag, natuurlijk, opnieuw)

- met de NewYorkvriendin in hipsterland gezeten, als die Jani von den tevee dar auch ist, is das hip
(bovendien droeg ik denim op denim, hipsterderder kanst ein mensch nicht sein)
- trainen, trainen, trainen, den roten trat in meines triestigen (volgens sommigen) bestahn
- werken, ein bisschen fiel
- gezonde appelcake gemaakt, die ware sehr sehr sehr lecker
- het Mamaatje gevierd, wont meinen mama, die is den liebsten von die hele werelt
- gaan crossfitten, und ich kunte eine wochen meinen armen nicht mehr ophieffen
- een nieuwe brievenbus gekocht, das ist tegenwortig verschrikelaik doer, scheisse ja.
- met Lily gewandeld, prioritaiten, altzijt prioriteitaiten
- SYTYCD live gezien, das was eine overtrefen plizantzen avond.
- de Wijnegem Shopping (van de moetes) bezocht, ich worte terug mottig bei die gedächte

Voila, ik ga dus verder doen met wat nog moet gebeuren, mich dunkt.
'First we take Manhattan, then we take Berlin', zou ik kunnen zeggen.
Maar blijkbaar gaat dat lied over een terrorist.
Nu, kan ik behoorlijk gek uit de hoek komen, maar zo in termen van bommen, ben ik niet zo'n held.
Vandaar hou ik het op: Schüss, auf wedersehen, bis ein volgsten kehr!

*u had al lang begrepen, dat ik daar de oren van die Duitsers hun kop ga lullen*

Cheers,
C.

23/04/2001

Hehehehe.
Ik ga het moeten zeggen, weliswaar dik tegen mijn goesting en without pride, laat dat duidelijk zijn.
Maar dus toch: 'druuuuuk, druk, druk, druk, druk, druuuuuuuuk!!!'
(denk er de 'amagaaat-ik-ben-toch-zo-belangrijk-en-populair' houding bij)
Ah ja, en ook: 'Waarom telt een dag maar 24u?? '
(denk er de opengesperde ogen en dramatische gesticulaties bij)
* ik geef u efkes een momentje om over te geven*

Zo.
Ja, kijk, ik geef het tenminste toe.
Andere mensen doen alsof het KEInormaal is om zulke uitspraken rond te kwekken.
Ik wéét tenminste dat het echt op geen fok slaat.
En dat je al die nijver helemaal zelf in de hand hebt.
Bovendien heeft niemand een hol aan zulke boodschappen.
Ondertussen moeten jullie het wel weten:
'Don't take yourself too serious (tenzij het over kinderen en dieren gaat)'.
Het blijft mijn First Amendment.

Maar.
Dus.
24 u in een etmaal.
Wat een overschot van tijd was, not so long ago, is nu een te kort geworden.
Met als grote schuldige, mijn nieuwe freak-modus.
Zo zeg ik tegenwoordig: 'Afspreken om 20u, goed?'
Waardoor ik mij om 18u in een zwembad bevind, om tot 19u20 toch nog 2k te kunnen zwemmen.
En afspraken plan, in functie van de rest van het 'gezweet'.
Na het werk rep ik mij richting sportactiviteiten.
Ondertussen hopend mezelf niet te verliezen.
Alles wordt secuur ingepland.
Ik leefde al gestructureerd, maar mijn stramien nu, is van een compleet andere 'neuroot'-orde.

Toch is dit geen klaagzang.
Verre van zelfs. I like this a lot. Ja, ik val in herhaling.
Mijn prioriteiten zijn verschoven, dat is duidelijk.
Een trend die zich trouwens afspeelt op heel wat gebieden in mijn leven.
Zo ben ik enorm veranderd wat bepaalde vriendschappen betreft.
Waar er vroeger een regelmaat moest zijn, is dat nu allesbehalve nog het geval.
Tenzij voor die paar excepties, waar steeds dynamiek in zit.
Zo kan ik mezelf bijvoorbeeld amper nog aan een telefoon krijgen.
Terwijl ik vroeger de sterren van de hemel lulde. Uren aan een stuk.
Afspreken, ja, zeker, maar echt alleen met zij die mij evenveel geven, als andersom.
Oh, en wat klinkt dat degoutant koud en arrogant. I know.
Maar, ik werk liever aan mezelf, in mijn uppie.
Dan energie te verliezen aan iemand anders, terwijl seizoen 2 van House of Cards op mij wacht.

Dit maar om te zeggen: My time is precious, and so should yours.
Daarom ben ik hier wat minder aanwezig.
Naast het werk, het slapen, mijn gefreak, en mijn gezin, schiet dit over.
Deze blog. De boeken. Mijn digibox. Sommige vriendschappen.
Maar ik ben gelukkig. Meer dan zelfs.
Blij met de uitdagingen, blij met de innerlijk rust, blij met wie ik ben.
Hierdoor zakt de behoefte om mij bloggewijs te uiten.
Hoe contenter de mens, hoe minder de urgentie duwt om het te delen met de buitenwereld.
Jezelf affirmeren op sociale media is volgens mij, hèt toppunt van onzekerheid.
Onzekerheid vermomt in 'kijk naar mij'
Bevestiging afdwingen via 'vind ik leuk' buttons en 'volgers' die je in real life niet eens herkent.

Mijn leven nu, is fijn. Het feit dat ik het weet, is genoeg.
Waar, wanneer en met wie ik dat fijne leven deel, hoef ik niet meer zo te 'showen'.
Dat is echt geluk.
Laat die kut-melige-quotes dus maar voor wat ze zijn.
'Walk the talk', als het effe kan

Tijd om stil te staan neem ik weliswaar wel. Een Kreeft blijft een Kreeft.
Zoals vandaag, 23 april.
Toen exact 14 jaar geleden, de beige voorgangster van Lily naar de Regenboog-Brug is vertrokken.
Waardoor er 4 El Familia harten braken.
Elk van ons had zijn eigen band met deze viervoeter.
En enkel wij weten wat een enorm grote impact ze op ons gezin heeft gehad.
Dagelijks reist ze met me mee, in de Knightrider, rond mijn hals, als deel van mij.
Biloba was een topbeest. You are missed, meid.

Cheers,
C.

PS: Laat die zakdoeken maar zitten, volgende week keer ik wederom terug. Bruisend.

DE excel

Zo van die sportmensen, ik heb dat nooit begrepen.
Verhalen over marathons, dagelijkse fitness-sessies, en 50k fietstochten, aanhoorde ik vol afschuw.
Uitdagingen met zweet, juiste hartslagen en recordtijden vond ik totaal belachelijk.
'Ik ben verslaafd aan sport' was voor mij een onbegrijpelijke uitspraak.
De woorden 'plezier' en 'sport' in 1 en dezelfde zin gebruiken, leek onmogelijk.
Dagelijks mezelf tot op de hoogste graad van transpiratie werken, scheen één van de meest absurde dingen e-va.
Den Debiel en zijn triathlon kwam uit een gen dat ik bij de geboorte duidelijk niet had meegekregen.
Ja-mais, zou ik zo'n freak worden die obsesief haar lichaam tot de verste grens duwt.
When hell freezes over, ja. Dan misschien.

Tot 2015.
Ik zal meteen de 'crap' al maar 'cutten': ik ben zo'n freak geworden.
Nu, laat ik dat ineens wat nuanceren, want bij mij kan alles 'overnight' veranderen.
Voor hetzelfde geld, lig ik volgende maand weer het record coach potato te verbreken.
But for now, ik zeg het in uw plaats: loco loco.
Elke dag gebeurt er hier iets in de rayon sport of ik word lastig.
De volgende conversatie nam dan ook afgelopen vrijdagavond plaats:
'Schatteke, ik ga naar huis'
'Nu al ofwa? Ikzenjustaangekome, blijf toch nog efkes'.
'Niejenieje, ik ga echt naar huis'
'Moralé, het is nog geen 12u'.
'Ja, ik weet het, maar de Wezenberg is morgen maar open tot 13u.'
'So, dangodetogni'.
'Zot.'
'Tisdejustediedadezee'
En u raadt het al, ik ben de 'zot' die naar huis ging.
Nog geen jaar geleden was ik bij het aanhoren van zulke dialogen, van mijn kruk gevallen.
Van het lachen. Met een glas cava in mijn hand.
En het volgende al op den toog. Een knabbeltje 'on the side'.
Nog lang niet van plan de keet te verlaten.
Het is duidelijk: hell froze over.

Zaterdag lag ik dan ook op tijd in het zwembad, het beste van mezelf te geven.
Paaszondag had ik een sportloze dag, en dat alleen omdat alles dicht was en mijn steunzolen nog bij de podoloog zaten.
Dat was een penibele situatie. Dus heb ik maar wat gezonde koekjes gebakken.
Op paasmaandag, terwijl iedereen zich een paasei-indigestie aan het boefen was, heb ik mijn schade ingehaald en ben ik 2k baantjes gaan trekken.
Samen met nog 5 andere idioten, wat er op neer kwam dat ik het Olympisch Zwembad praktisch voor mij alleen had.
Dàt was voor mij de perfecte feestdag.
Dinsdag moesten mijn steunzolen terug zijn, WAT NIET GEBEURDE, oh horror.
Dus ben ik maar gaan fietsen, gelijk een turbodiesel.
Woensdag was het dan Bikram Yoga tijd.
Als in: ga achter Natalia in een 40 graden zaal staan en probeer u niet compleet belachelijk te maken.
Dat is mij niet gelukt.
En ik vind van mezelf dat ik qua uithouding en lenigheid zeker boven mijn leeftijd scoor.
Als ik vooroverbuig raak ik met mijn handpalmen makkelijk mijn tenen.
Dat moest daar dus 'een stukje van een cake worden'.
Was dat efkes verkeerd ingeschat.
Nog nooit heb ik mijn lichaam zo tot het uiterste geduwd, getrokken en gedraaid.
Iedereen die dus roept: 'Die BV's hebben gemakkelijk spreken, die hebben tijd/geld om zo'n lichaam te krijgen/onderhouden.' Stop allemaal met neuten en bullshitten.
Niemand, maar dan ook niemand doet die oefeningen in haar plaats.
Er droop evenveel zweet van haar, weliswaar strakke, lijf als van dat, niet zo strakke, van mij.
Ah, en neen, ik ben geen Natalia-fan. Niets voor het kind, maar ook niets tegen.
Ah, en neen, zij die wel fan zijn: ga daar niet naartoe om haar te handtekening-stalken.
Ze zou het niet appreciëren.

En zo gaan mijn dagen dus voorbij.
Echt, ik ben zo'n mens geworden, waar ik mij vroeger behoorlijk aan ergerde:
vrolijk, energetisch, suikervrij, koolhydraatloos, fruitvol, groentengevuld, gehydrateerd en sportief.
Met een gezond en fit lijf, waar elke dag minder en minder vet aanhangt.
Zo iemand om van te kotsen dus.

Zondag begin ik terug aan mijn looptraining.
De alternatieve wonderdokter heeft zich eens met mijn knie bemoeid.
De steunzolen zijn aangepast.
De nieuwe, heel mottige, maar naar het schijnt, zeer goede, loopschoenen staan klaar.
En vanaf dan gaat het in één rechte lijn naar de 20k van Brussel.

Ondertussen werk ik fulltime, en wandel ik 2u met Lily, als ze bij mij is.
Waar ik de tijd vandaan haal, is mij ook een raadsel.
Daarom, om het helemaal degoutant te maken, is er DE excel geboren.
In DE excel is mijn volledige dagplanning voor de komende anderhalve maand gegoten.
Daarin staat wanneer ik wat van sport doe en hoe lang.
De sociale activiteiten zijn afhankelijk daarvan ingepland.
Conclusie is, bijna volledig volboekt.
Ergo: als u niet in DE excel staat, gaat u u mij waarschijnlijk niet meer zien voor efkes.
Dat gaan de meeste toppie vinden.
Voor de rest geldt: bummer.

Vooraleer u mij verdenkt, een saai en solitair leven te leiden:
zaterdagavond was er één om in te kaderen, met een grote glitterstrik rond.
Gevuld met gelach, gepraat, herinneringen, lekker eten en 'geperfect match'.
Toen werd ik namelijk verenigd met mijn 3 BFF's uit het humaniora.
Ik besefte het toen nog niet zo goed, maar 20 jaar later zeker wel:
de meest authentieke en zuivere vriendschappen, zijn daar gevormd.
Daar heb ik geen planning voor nodig, laat staan DE excel.

Cheers,
C.

De Starbucks vanille-chocolade muffin

Hiezeneuktrugjom.
Amai, ik voel jullie opluchting tot hier.
Laten we mijn absentie maar snel vergeten.
Net zoals ik de afgelopen week snel wil vergeten.
Alé dat klinkt nu zo vreselijk dramatisch.
Wat niet nodig is, blijf dus nog maar even zitten vooraleer in euforie uit te barsten.
En zeker, jullie daar, ja jullie, met de voodoo popjes, do not get your hopes up.
Het viel al bij al nog goed mee.
Ik was gewoon wat op de sukkel.
In het kopke, en meestal volgt dan den body nogal snel.

Paris was weer geweldig met de Mari's.
De perfecte jeans-salopette gescoord, een paar bottekes in de solden op den bil geklets, veel gestapt, nog meer gelachen, alé, om het op z'n Stromae's te zeggen: 'Tu étais formidable, nous étions formidables'.
Met daarbij, natürlich auch: een apéroke of 2, een nootje bij dat apéroke, yummie (vegan!!!) eten, een koekske, te veel brood en als kers op de taart, een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De Starbucks vanille-chocolade muffin staat in mijn top 5 van guilty food pleasures.
De Starbucks vanille-chocolade muffin bevat ongeveer 6859 calorieën. Per hap.
De Starbucks vanille-chocolade muffin doet u verdikken, door er alleen al naar te kijken.
De Stabucks vanille-chocolade muffin heeft mijn suikerloze, koolhydraatarme lichaam 'ielegans' ontregeld.
Maar het was het waard. Ook al bleek het de katalysator van een week 'komkommer en kwel'.
(Een beetje 'drama queen' never killed anybody)

Wat volgde, waren deze 7 dagen:

Maandag:
Het anders zo rustige Edegem wordt 's morgens opgeschrikt door een ijzingwekkend gekrijs:
'Woteufok, ne kilo erbij ofwa??' 'Godverdomse kutStarbucks klotemuffin!!!!'
Lily kijkt met bange ogen naar haar baasje dat stampvoetend in de badkamer staat.
'Dat zal hier rap gedaan zijn, kom we gaan snel 10 k lopen, wattenktegij, Lily?'
Het al niet meer zo rustige Edegem wordt weer opgeschrikt door een volgende godslastering:
'Kak, kak, kak, kak, ik kan ni lopen, mijn knie doet nog altijd pijn van die fokking Urban Trail'
Na deze uitbarstingen, kondigt Edegem het rampenplan af.

Dinsdag:
'Goedemorgen, mevrouw, ik zou donderdag een afspraak willen maken met T.G., de podoloog'.
'Neen, mevrouw, dat kan niet wachten, ik heb namelijk een deal met de 20k van Brussel.'
'Ah ja, en buiten mezelf, boeit dat eigenlijk niemand. It's just me, doing the drama queen.'
Lily ziet dat haar baasje al wat gekalmeerd is en niet meer met weegschalen staat te gooien.
Ik ga mijn kabouter-keuken in en begin gezonde, suikervrije koekjes te maken.
Vol goede moed doet ik mijn loopschoenen aan en rond een mooie 7k af, in de regen en de kou.
Edegem haalt opgelucht adem, en hoopt snel naar zijn oude, gezapige status te kunnen wederkeren.
Sergio Herman zorgt voor een een mooi einde van de dag.

Woensdag:
De Starbucks vanille-chocolade muffin blijft op mijn maag liggen.
'Misschien kan ik na het werk wel wat baantjes gaan trekken?'
Het weer rustige Edegem en de rest van Antwerpen krijgen een hartverzakking:
'Doeme hé, zeg nu niet dat ik hier ziek aan het worden ben. Shitboel.'
Bovendien moet Lily bij de doggiedaycare opgehaal worden, de Wezenberg is not an option anymore.
Gelukkig vielen de gezonde, suikervrije koekjes in de smaak op het werk.
Op tijd bedje in, morgen zal het wel beter zijn, niet Lily?
Gelukkig was hij daar.

Donderdag:
'Dat is een lopersknie, Caroline.'
'Ja, T, dat weet ik ondertussen ook vanop 'tinternet''
'Te veel, te fel, te snel en te hevig, hé Caroline. Zoals gewoonlijk.'
Gelukkig is mijn podoloog een zeer, zeer, zeer, aangename verschijning, hij kan zich al wat meer permitteren.
Het feit dat hij keihard lacht met mijn grapjes, zijn bonuspunten. Veel bonuspunten.
'Ja, dat is allemaal heel goed, dokter T, de vraag is: wat gaan we daaraan doen? Ik heb nog 10 weken voor de 20k van Brussel'.
'Dat komt allemaal in orde, Caroline. Koop u een paar nieuwe, deftige loopschoenen, met extra veel ondersteuning en spring hier volgende week nog eens binnen, dan pas ik uw steunzolen een beetje aan.'
'I love you, dokter T.'
'I love you too, Caroline, let's marry'
(de ziektehallucinaties beginnen op te komen)
Met hernieuwde moed scheurt de Knightrider door Edegem richting de betere sportwinkel.
Was het tij daarmee gekeerd? Belangeni!
Na deze aankoop was het vrije val 'down the drain':
- overgekookte soep
- ongerezen cake
- kabouter-keuken vol brocoli-ontploffing
- koude rillingen
- elke nog rijdende bejaarde, voor mijn neus
- futloos
Thank god, was daar opnieuw, Sergio Herman.

Vrijdag:
Edegem kan niet meer opgeschrikt worden, want de energie ontbreekt om decibels te produceren:
'Dikke zeik, ik ben ziek'.
Alle weekendplannen gaan de vuilbak in.

Zaterdag-Zondag:
meest uitgevoerde activiteiten slapen - Netflix misbruiken tegen hoge snelheid.

Zeven volle dagen heeft het dus geduurd om mijn Starbucks vanille-chocolade muffin te verteren.
Dat kan wel tellen voor 6859 calorieën.
Maar we zijn terug!
De kilo is er af.
De planning voor de komende 10 weken is gemaakt: Als de knie het wil, zal ik er bij zijn op 31 mei.
Er staan nieuwe, suikervrije koekskes in de oven.
Met andere woorden: jullie met de voodoo popjes, ik zou mijn geld gaan terug vragen.
Den boel werkt niet, dat is duidelijk.

En om af te ronden nog een speciale mededeling voor 1 van mijn grootste fans: C.H.

Dierbare C.H.,
Ik heb in de Fakebook-wandelgangen gehoord dat je je status hebt opgefleurd met een brief aan mij. Iets over mijn blog, en hoogstwaarschijnlijk ook over mij persoonlijk.
Plausibel is hier aan de orde, want ik ben niet gaan kijken welke lieve woorden je over mij hebt neergepend. Juist ja, u leest het goed, ik ben niet stiekem langs gekomen. Zoals jij hier wel doet, wat mij natuurlijk enorm pleziert, uiteraard.
Maar kom, ik ga ervan uit dat het niets dan lof zal zijn. Of misschien heb je wat liggen leuteren over vroeger, toen we mekaar kenden, als in 20 jaar geleden. Of heb je al mijn schrijffouten opgesomd. Of misschien heb je mijn uiterlijk afgekraakt. Of wie weet heb je mijn rare dierenliefde wel door de mangel gehaald.
Ik zal het nooit weten, dat is zeker. Nu moet ik wel eerlijk toegeven, dat ik even getwijfeld heb om te komen piepen. En een paar jaar geleden had ik dat ook zeker gedaan en nog een fijne reactie achtergelaten op de koop toe.
Niet meer dus. Blijkbaar ben ik toch een beetje volwassen geworden.
Wat ook zeker is, is dat je er veel duimpjes voor zal hebben gekregen, en 'gogethebitch's' en 'hoera's'.
Veel meer dan ik krijg op mijn posts.
Ook dat boeit me zo niet. Het is namelijk makkelijk scoren op eigen veld en voor eigen publiek.
Echt waar: Frankly, my dear, I don't give a damn. (mag ik die nog eens gebruiken)
Je moet namelijk weten, liefste C. H., in mijn leven ben ik al tig keer 'gebasht', afgekraakt en uitgescholden. Achter mijn rug en in mijn gezicht, uitgemaakt en opgehemeld. Ik heb voor evenveel volle zalen, als lege zalen gespeeld, 'in den tijd'. Waar ik grappen vertelde, waar het soms heel stil bij bleef en soms ook het dak ermee afging. Mijn blog hier, is al uitgejouwd en bejubeld.
Je gaat dus een pak vroeger moeten opstaan om mij nog te jennen, laat staan beledigen.
Het raakt mij al lang niet meer en bovendien is het mijn energie niet waard.
Trouwens, ik heb ook helemaal niet zo'n fancy universitair diploma, zoals jij. Ik màg schreiffauten maken.
Bij deze dus, je 5 minutes of fame op mijn blog. Content nu?
Overigens, ik weet niet of jij er voor iets tussen zit - heb je misschien 'zottekes' gedaan' en de link naar hier erbij gezet- maar mijn lezersaantal is de afgelopen 2 weken weer lekker toegenomen.
Dank je wel dus.
Duimpje, duimpje, duimpje!
Moest ik je nog eens tegen komen, trakteer ik je misschien wel.
Op een Starbucks vanille-chocolade muffin.
De indigestie krijg je er dan gratis en voor niks bij.

Cheers,
C.

Break.

Niejeniejeniejeniejenieje.
Deze week gaat er hier niks gebeuren.
Stop dus allemaal met langskomen, kloppen en refreshen.
Het is ondertussen dinsdagnamiddag, alé, ik wil maar zeggen:
It's not gonna happen anymore.
Laat het voor wat het is, sebiet ligt het internet nog plat door jullie hysterische geklik richting mij.
Dat is nu ook weer niet nodig, hé.

Pak u dus een emmer wijn.
Een ton chips.
Een container chocolade.
Een camion ijs.
Een badkuip cava.
Noem al op.
En verwerk zo het verdriet dat mijn afwezigheid naar boven brengt.

Mij zal het althans geen flap interesseren, want ik heb dus een week rust ingelast.
Na mijn Urban Trail vind ik dat wel verdiend.
Deze heb ik trouwens uitgelopen, al was het niet met de glimlach.
Er is een reden waarom er nergens een foto van mij te vinden is op heel de Frut-site.
Nochtans beweren ze daar, dat 'ie-de-reen' voor eeuwig is vastgelegd.
Waarschijnlijk heb ik de fotograaf ,Terminator-gewijs, doodgebliksemd.
Ne mens zou voor minder niet afdrukken.
Thank God for me.
Ik kan u verzekeren: het was geen schoon zicht.
Maar kom, ik vind nu ook niet dat ne mens er op zijn best moet uitzien, tijdens sportactiviteiten.
'Apetijtelijkheid' zal ik wel op andere momenten inzetten.
In ieder geval: I did it, en daar ben ik heel trots op.
Alleen heb ik veel te snel gelopen, voor mijn doen dan toch, waardoor ik nu amper de trap nog op kan.
'Gewoon doen' het zit niet in mijn genen, ook al heeft DC in onze kindertijd niets anders gepredikt.
Weeral verloren moeite. Ocharme die mens, hij ziet af met mij.
Alé, daarom dus een 'breakske'.

Deze pauze komt ineens goed uit, want:

- mijn nagels zijn juist gelakt, met 'typen' als grootste vijand.
- ik heb (te veel) geshopt, en moet die spullen nog ergens kwijt zien te krijgen.
*ter verdediging van deze uitspatting: ik ben een kledingmaat versmald, ja, dan kunt ge niet anders hé*
- mijn valies maken want het is weer Mon Mari & Son Mari tijd! En deze keer zijn ze dat ondertussen ook for real. Trouwfeestje, olé.
- het is veel te schoon weer.
- straks is het Prins en Pussy tijd, en daarvoor moet ik de avondspits richting 'Pampas' trotseren. (en nog een outfit bedenken)
- Netflix is in da house. Slechtste idee e-ver.
- ik zag vanmiddag de eerste mens in 2015, met bermuda, Jezussandalen en open hemd, waardoor het goddelijke lijf werd ten toon gespreid. Hangtetten en spekkenbuik inclusief.

Door de aanblik van dit laatste, zou ik alleen al verplicht 3 weken rust moeten krijgen.
Ben ik blij dat Frank gisteren wist te zeggen dat het mooie weertje niet lang zou duren.
Halleluja!

Waarom woon ik niet in Gisborne?

Cheers,
C.

CYB

Soms heb ik dus echt geen flap inspiratie om te schrijven voor dit schrijfsel.
Soms heb ik ook echt geen goesting om te schrijven voor dit schrijfsel.
Soms heb ik bovendien echt geen tijd om te schrijven voor dit schrijfsel.
En, soms, is het 'van dattum' maal 3: geen inspiratie, geen tijd EN geen goesting.
Today is that day.
Nu, vooraleer ge de toeters en bellen bovenhaalt en 'Ja, eindelijk, tournée générale!' krijst:
een schrijfsel gaat ge toch krijgen.
Nu moogt ge u volledig laten gaan en 'Godverdomme hé!' krijsen.
Dat noemen ze ne mens blij maken met een dooie mus.
Een dood beest en dat bij mij, dat is echt 'van den hond'.
Ik ga stoppen met u te ambeteren.

Bon, de inspiratieloosheid los ik op met nog eens een rondje 'pollekes kus'.
De tijd maak ik wel.
*ammagaaaaat, da is kaa lief*
En de 'tegen mijn goesting', tja, story of my life. Niks aan te doen.
Ah ja, en ik waarschuw u nu al, het is weer 1 en al joyjoyjoy (niet 'Joy-Anna' weliswaar,
*ammagaaaaaaat*).
Begin dus al maar mottig te worden.
Ik moet toegeven, zelf begin ik mijn aanhoudende 'chillax-heid' ook behoorlijk raar te vinden.
Maar echt, wat ik ook probeer: het chagrijn komt niet. Het. Is. Weg. Voorgoed.
*ammagaaaaaaaaat, dakanni*
Bij deze een oproep aan jullie allemaal: kom mij hier eens serieus op mijn zenuwen werken.
Misschien kan u wel wat duurzame en blijvende 'pisnijdigheid' in mij naar boven halen.
En ik bedoel niet:
Links komen rijden voor mij tegen 100 op de autostrade - ik steek u toch langs rechts voorbij.
Hamburgers bestellen in mijn bijzijn - ik schrap u uit mijn adressenbestand.
Commentaar hebben op Lily - ik roep terug, bovendien, luider, harder en gemener.
Mijn Fakebookfeed vervuilen met elke scheet die u produceert - ik blokkeer u, genadeloos.
Mij negeren - ik ben u dankbaar.
Geen pussy-gestang, maar aanhoudend, irritant gejen, niveau Joëlle Milquet.
Zolang dat niet gebeurt, blijf ik hier dus het jolige en vrolijke wicht uithangen.
Aan u de keuze hoor.
Here we go, 'Count Your Blessings' van de afgelopen dagen:

- mijn eerste glas bubbels drinken na de Grote Detox om de God zijn start als tiener te vieren. Het feit dat het ventje mij nog steeds verwelkomt met omvangrijke knuffels, is iets waar ik dan ook nog dik van profiteer (Count Your Blessings in het kwadraat is da).
- De Pussy en De Prins zien in Brussel, een topavond hebben en samen snode plannen smeden, zowel in de categorie 'business' als 'pleasure'. Daar dan ook een Apérol bestellen, die in hoeveelheid het equivalent blijkt te zijn van een badkuip. De slogan 'LOL, Apérol' is dan ook van ons en zal ons rijker maken dan de zee diep is. Lol. (Apérol. En maar lachen.)
- complimenten krijgen over mijn gedetoxt lijf en kop. Het Mamaatje daarentegen, roept elke keer: 'Maar alé zusje, uw poep is weg en uw billen ook.' Ge kunt dus echt niet voor iedereen goed doen. En natuurlijk overdrijft ze. Mama's mogen dat.
- mensen inspireren met mijn gedetoxt lijf en kop om mee te gaan op de 'vegi, vegan, health'-reis. Eigen lof stinkt, maar ja, dat is hier mijn blog, dus volledig gepermitteerd, me dunkt.
- de Ex zien, en weer eens kei hard weten waarom die mens, na al die jaren nog in mijn leven is.
- TML tickets die een stapje dichter bij 'realistisch' zijn gekomen dan 'onrealistisch.'
- de boekhouder en zijn eega zien, en daar kei blij om zijn.
- 'petagi' eten. Que? Recht uit de stille Kempen, Dessel, en mijn kinderijd. Gemaakt door het Mamaatje wegens te veel boerenkool in de frigo. Juist ja, het 'hipster-eten du jour', 'Kale', is iets dat ik al sinds mijn 3jarig bestaan eet in de vorm van 'petagi'. Moet het nog gezegd worden? Alé, ik zal het in uw plaats doen: 'ge zijt nen trendsetter, als ge op kleuterleeftijd, mét sponsen broekske aan, al weet wat er 35 jaar later hot & happening zal zijn.'
- met de Collega's op vrijdagavond in hipsterland vertoeven en een berefijne avond hebben. Ah ja, en lachen, altijd lachen.
- met de Godin naar Kadanza gaan en er even veel plezier in hebben als zij. K3 is passé, maar ik kan het aan.
- de Godin die mij verteld hoe 'cool' ze mij wel niet vindt. Kom, geef nu toe, daar kan toch niets tegen op.
- mij eindelijk een badass-foodprocessor aanschaffen en daarbij een Kindersurprise-moment hebben.
- mijn kabouter-keuken volledig overhoop gooien met mijn eerste 'vegan, suikerloze' baksels. Het ene al beter gelukt dan het andere.
- Lily zich, La Rocca-gewijs, zien uitleven tijdens de eerste zonnige zondag, ge krijgt het filmpje er gratis bij:

- mijn nieuwe favoriete restaurant ontdekken en daar dan ook nog eens zitten met 1 van mijn nieuwe favoriete mensen. En dat van beiden ook gewoon kunnen en mogen zeggen. En daar samen om lachen.

Tussen al dat blij gezwam door, vocht den body tegen iets van ziekte/bacterie/vuiligheid, maakt al niet uit.
Den body heeft gewonnen, zoals gewoonlijk, alleen heeft ze daarvoor mijn stem verkocht en snot in mijn kop gestoken.
Dat eerste is een verademing voor mijn omgeving, niet getreurd dus. Alhoewel de klanken die ik nu ten berde breng, zijn misschien nog gruwelijker dan daarvoor. Zwijgen is dus de boodschap.
Het tweede is ook niet zo'n probleem, ware het niet dat ik binnen 6 dagen 12 kilometer ga lopen.
En gezien den body deze week andere katjes te geselen had, ben ik wat achterop geraakt met mijn schema.
Zaterdag heb ik mijn schoentjes terug omgebonden, na 4 dagen rust (als in te slap om deftig vooruit te geraken) in het 'meest fancy looppark van Antwerpen en omstreken'.
En dat was hard. Eerlijk is eerlijk
Ik ga hier niet verkondigen dat men mij daar speedy gonzales-gewijs heeft zien rondlopen.
Maar, wat er ook gebeurt: meedoen zal ik.
Gaat het elegant zijn? I doubt it.
Gaat het een schoon zicht zijn? No way.
Ga ik de finish halen? Sure.
Gaat dat pijn doen? Oh, yes. *ammagaaaaaaat*
Maar, met dank aan den Debiel:

Alleen jammer dat ik dus geen fiets ga mogen gebruiken...

Anyway: U mag mij, 'mijn rode, bezwete en totale doodsstrijd uitbeeldende kop' en de 9999 andere lopers altijd komen aanmoedigen.
Zoals ik tegen DC en het Mamaatje zei: 'ik mag starten om 11u, als ge tegen 13u nog geen telefoontje van het UZA hebt gehad, is dat een goed teken.'

En dat zal dan ook weer een puntje bij zijn in het rondje 'pollekes kus'.
Of in de categorie CYB (Count Your Blessings, zeddeu mee?)

Cheers,
C.

Stoofvlees met frieten

Beste Jeroen,

Mijn excuses voor deze familiaire aanhef.
Maar het is omdat je zo 'all over the place bent', dat een mens met voornamen begint te gooien.
En 'Meneer' klinkt zo afstandelijk, zeker bij iemand die zo sympathiek en amicaal elke weekdag in de huiskamers verschijnt.
Niet in de mijne weliswaar, dat is niets persoonlijks, maar ik heb gewoon iets beters te doen om 18u.
Zoals mijn hond Lily eten geven.
Een bruine labrador, eentje zoals jouw Ballie.
Dat weet ik omdat ik je op Instagram volg.
En ook omdat de mijne van dezelfde kweker als de jouwe komt.
Eigelijk feitenlijk zijn we dus toch familie, 'aangetrouwd' of 'hondengemeen' of hoe noem je zoiets?
Die kweker bleek geen kosjer man te zijn, achteraf gezien.
Maar daar moet ik jou niets over leren, hé, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen?
Je was er het hart van in dat Ballie een paar zware operaties moest ondergaan.
Door slechte kweek. Door op geldbeluste mensen, die geen dierenhart hebben.
Iets dat jij wel hebt, toch? Dat denk ik dan maar, als je zo goed voor je zieke beest zorgt.
Ik heb toen in ieder geval een kaars gebrand, en vingers en tenen gekruist op een goede afloop.
Alles is in orde gekomen en onlangs zag ik ook dat er een nieuwe viervoeter was bijgekomen.
Het Mamaatje, die wel al eens naar Dagelijkse Kost kijkt, vertelde mij hoe Ballie in jouw begingeneriek rondspringt en soms in je werkkeuken te zien is.
Van zulke dingen word ik blij, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Dierenvrienden maken mij, echt waar, heel gelukkig.

Uitgerekend op de 'nationale dag van de Stoverij met friet', your words exactly, kom ik langs bij jou.
Om een al wat oudere koe uit de gracht te halen.
En niet om zo in een pan te gooien, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Laat staan om ze in een stoofvleespotje te hakken.
Ik eet namelijk geen koeien.
Ook geen varkens, schapen, lammetjes, vissen, biggen, kippen of paarden.
Niets eigenlijk dat ooit een triestig, eenzaam en wreed leven heeft gekend in afgesloten hokken, kisten, stallen, kooien, enge ruimtes en hangaren zonder licht, vrijheid en respect.
Niets dat is afgeslagen, misbruikt en als waardeloos consumptiemateriaal behandeld.
Ik ben een vegetariër en een trotse ook, laat dat heel duidelijk zijn.
U voelt mij al komen zeker, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen?
'Weer zo'n planten-jihadist die mij de les komt spellen' denk je nu misschien?
Ja, dat komt er natuurlijk van als je uitspraken doet, die in verkeerde keelgaten kunnen schieten.
Quotes over vegetariërs, en dat ze 'een linkse, hoogopgeleide, hippe elite zijn, mét bakfiets.'
Que?
Ik citeer je alleen maar.
Dat je zulke dingen, ligt rond te kwelen in de meeste linkse gazet van Vlaanderen, zal ik maar even door de vingers zien, zeker?
Dat je zulke dingen ligt rond te kwelen tijdens de 'Dagen zonder Vlees actie', zal ik maar even ongelukkig noemen, zeker?

Vooreerst toch een 'dank u' in ieder geval, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.
Om mij 'hip' te noemen. Dat is mijn hoogste streefdoel in dit leven.
Wauw. Dank. Je. Wel.
Lees het sarcasme ajb. Ik ben namelijk niet hip.
Weliswaar heb ik afgelopen vrijdag nog in de hipsterbar van Antwerpen gezeten, Vitrine.
U wel bekend zeker, als café van uw goede vriend, Tom Waes.
En gisteren droeg ik, zoals het hoort, spierwitte Air Max-en onder mijn skinny-jeans.
Verder dan dat gaat mijn 'blitsheid' niet.
Behalve als u naar mijn Mini-Knightrider kijkt, qua coolheid kan die wel tellen.
Bakfiets, ik dacht het dus niet.
Ook geen elite, dat woord ben ik zelfs moeten gaan opzoeken. Wat ineens impliceert dat 'hoogopgeleid' hier niet aan de orde is.
'Een kleine groep van voorname mensen' zegt het woordenboek mij.
Het soort dat in restaurants als Luzine eet, u wel bekend, niet?
Of wilt u beweren dat uw ex-etablissement een veredelde Lunch Garden is, met vol au vent aan 5 €?
'Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen', zegt een ander bekend boek mij.
Of ben ik dan ineens ook een 'godsdienst-fanatiekeling'?
Anyway.
Mijn kleerkast is gevuld met stukken waar Jani, uw andere hippe vogel-kameraad, een instant orgasme bij zou krijgen. Laat die clichés van afgetrapte bottekes onder bloemenkleedjes dus maar.
Mij bovendien ook nog eens 'links' noemen is de grofste belediging van heel uw lijst.
Maar kom, dit zijn persoonlijke zaken. Dingen waar ik mij bij kan neerleggen.
Het zegt alleen alles over jouw enge tunnelvisie, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.

Ik ga ervan uit dat je je eigen zoon niet leert om in zulke hokjes te denken.
Ik ga er ook van uit dat je hem wilt sparen voor ongeluk en miserie.
Dat je hem een mooi en zorgeloos leven toewenst op deze aardbol.
Ik hoop het samen met jou, echt waar.
Jammer genoeg zullen we daarvoor allemaal wat aan onze levensstijl moeten doen.
Want, ter info, beste, sympathieke, amicale, Jeroen, diezelfde aardbol kan ons bruut gedrag niet meer aan.
Door onze arrogantie, maar dat ken je niet zeker?
Door onze 'kop in het zand stekerij'.
Door onze betweterij.
Door onze hebzucht.
Door onze zelfzucht om elke dag vlees te willen eten.
Misschien schrijft De Morgen hier niet over, maar de vleesindustrie heeft een enorm negatieve impact op deze planeet.
Wetenschappers, zij die wel hoogopgeleid zijn, hebben het ons al meermaals verteld.
Vegetariërs zorgen dus een klein beetje meer dan de gemiddelde mens voor een betere wereld.
Als ik jou was zou ik maar een toontje lager zingen als je hen nog eens in een fout vakje stopt.

Vooraleer je de volgende keer zo kort door de bocht vliegt, zou ik eerst je oogkleppen eens afzetten.
En over de grenzen van ons 'zakdoekgroot-apenland' kijken.
Wat je blijkbaar al even niet hebt gedaan.
Anders zou je weten, dat vegetarisch en meer zelfs, 'plantbased' eten, al lang geen exceptioneel iets meer is.
Een andere krant van een ander niveau dan uw linkse gazet, The Wall Street Journal, sprak er nog over onlangs.
En dat is dan alleen nog maar over een foodtruck, hé, waar mensen voor staan aan te schuiven, in temperaturen onder 0, in New York City.
Maar zover moet u zelfs niet gaan, mijn beste sympathieke, amicale Jeroen.
Berlijn, Londen, Amsterdam, Oslo, Barcelona, Gent, overal steken de vegi-zaken de kop op.

Als je mij niet wil geloven, moet je anders een paar andere BFF's van jou opbellen.
Sergio Herman, bijvoorbeeld, een grote fan van de vegetarische keuken.
Of anders Kobe Desramaults en Seppe Nobels, de hippe topchefs mét ster. Auw, sorry, stout van mij.
Zij zetten hun schouders mee onder de eerste professionele, vegetarische koksopleiding, Vegucation.
Het werd tijd, want 1 van de bekendste en meest gerenommeerde koksscholen TER WERELD, The National Gourmet Institute, laat hun studenten koken zonder vlees. Altijd. Toujours. Always.
Dat heb je misschien allemaal gemist in de pers, omdat je te druk bezig was met je geldschieters naar de mond te praten.
Want heel je litanie krijgt natuurlijk een vuil kantje, nu blijkt dat je je programma ongegeneerd laat sponsoren door de Vlam.
Zo stoof je jezelf een dikke peer, hé mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen.

Nu moet je je natuurlijk geen zak aantrekken van mijn commentaar.
In principe toch niet.
Uiteindelijk koop ik uw boeken niet en kijk ik niet naar uw programma's.
Deze 'extreme dierenactiviste' hoeft zich niet met jouw potten, laat staan, woorden te bemoeien.
Alleen, mijn beste, sympathieke, amicale Jeroen, ben ik nog veel meer, naast de eigenschappen die je mij in dat gazetje toekent.
Zoals een belastingbetaler. En nog een zeer gulle ook.
Geld dat onder andere wordt gebruikt om de VRT te onderhouden.
Jij, als werknemer van dit instituut, zou dus beter moeten weten.
Bijt niet in de hand die u voedt.
Zet je tanden maar in je stoofvlees met frieten.
Zolang het nog kan.

Speciaal voor jou herhaal ik 1 van mijn favorieten quotes:

En dat geldt zowel voor mijn Lily, jouw Ballie, als de koe in de gracht en in jouw stoofvlees.

Het zal je dan waarschijnlijk ook niet verbazen, mijn beste Jeroen, dat ik je na dit allesbehalve nog sympathiek vind.

Amicale groeten, desalniettemin,
Caroline Rome.


*Deze brief is daarnet ook via de webpagina van Dagelijkse Kost verstuurd.*

Cheers,
C.