'En wat heb jij gedaan met Valentijn?'
Met de nadruk op 'jij', of course.
Nu moest ik al eens goed nadenken, wanneer überhaupt die 14e was gepasseerd.
Gelukkig was daar een hartenkaart in mijn brievenbus, of ik was het rats vergeten.
En van wie die kwam, ga ik nu eens lekker niet aan jullie neus hangen.
In ieder geval:
'Afgelopen vrijdag ging ik naar de Delhaize, at ik een groentenwok terwijl ik de Feeling las, keek ik naar The Voice, en lag ik om 23u in mijn bed. '
Misschien hadden jullie gehoopt op:
'Afgelopen vrijdag bleef ik thuis met een doos Kleenex, at ik een pizza, een doos koeken en zak chips leeg, overgooide ik dat met een fles wijn, keek ik naar Notting Hill en kroop al jankend mijn bed in'.
Bum-mer.
Vorig jaar heb ik mijn sarcasme over deze dag al volop geventileerd, ik ga niet herhaling vallen.
Blijkbaar wordt rond deze tijd van het jaar mijn 'status' weer een interessant gespreksonderwerp.
Niet voor mij, weliswaar, dat is het trouwens ook nooit geweest.
Maar het feit dat ik al zo lang 'alleen' door het leven ga, is voor sommigen een raar fenomeen.
Terwijl voor mij 'solo' helemaal niets negatief heeft.
Integendeel. Ik hoef niet zo nodig 'altijd en overal' omringd te worden.
Mijn aandachtsbehoefte is quasi nihil, en als ik ze voel opkomen, zal ik wel op een podium gaan staan.
Elk weekend in een hip café hangen, om mij toch maar 'interessant' te voelen, is not my cup of tea.
Mijn ego hoeft niet meer 24/7 gestreeld te worden.
Ik wéét namelijk al efkes, dat ik best wel onderhoudend en grappig kan zijn.
Dat als ik mij in de massa stort, het ineens 'patat' is.
Dat als ik met jou praat, het is uit échte interesse.
Dat als ik kom dansen, het dak eraf gaat.
Dat als ik mij 'optalloor', het niet is om aan een toog te hangen.
Ik ben zelf niet echt 'doorsnee', ik hou daar dan ook niet van.
'Zou ze dan lesbisch zijn en het gewoon niet durven zeggen?'
Neen, jongens.
Er zijn genoeg homoseksuelen in mijn leven om daar geen probleem van te maken.
'Zou ze dan zo'n moeilijk mens zijn?'
Voor de ene wel, voor de andere niet, zeker.
'Zou er misschien iets mis mee zijn (lees: loco-loco)?'
Wie weet.
Waarom dan al zo lang single?
Wel, het leven loopt zoals het loopt.
En, ik zie het binnenhalen van een partner, niet als het 'hoogste schavotje in een mensenleven.'
Bovendien kan ik de individuen waar ik 72 uren aan één stuk bij kan zijn, op 3 vingers tellen.
En zelfs die gooi ik na 10 dagen buiten.
Laten we dan aub secuur omgaan met het kiezen van 'the one'.
Heel lang ben ik ook niet trots geweest op de vrouw die ik werd, als die 'andere' er was.
Zoals vele soortgenoten, veranderde ik 'overnight' in een wanhopige en onafhankelijke deurmat.
Enkel bezig met mijn leven, meelijwekkend, volledig af te stemmen op dat van hem.
Ik muteerde telkens van een 'happy girl' in een 'needy bitch'.
Ik werd niet vrolijk van dat spiegelbeeld.
Dus ik werkte aan mezelf.
Zodat 'depending on' voorgoed uit mijn woordenboek kon geschrapt worden.
Zonder een feministisch manwijf te worden.
Zonder 'het zijn allemaal klootzakkkkeeeeeeuuuuuuu' te roepen.
Zonder ook maar iets te veranderen aan mijn essentie.
En zoveel jaren later, is mijn leven redelijk mooi op orde.
Die man heb ik niet 'nodig', voor niets.
Want:
Dat huis: heb ik zelf al gekocht.
Het alleen-zijn: geen probleem mee.
Die kinderen: geen tikkende klok hier.
Materiële, oppervlakkige spullen: zelf meer dan voldoende onder controle.
Zelf-bevestiging: no problem.
Geweldige gesprekken: plenty.
Vrienden: genoeg om aandacht te geven.
Status: couldn't care less.
Die partner zal dus op alle gebied een 'extra' zijn.
Een aanvulling.
Geen opvulling.
Maar, ik ga niet voor zeemzoet.
Ik ga niet voor chocolade bonbons.
Ik ga niet voor rode rozen.
Ik ga voor het totaalpakket.
'Gemiddeld' is voor niets goed.
Ja, en daar moet ne mens al eens zijn tijd voor nemen.
En laat dàt nu juist hetgeen zijn, dat ik in overvloed heb.
Ik ga dus met een gerust hart, desnoods nog 3 jaar op 14/02 mijn ding doen.
Mijn leven loopt gewoon verder.
Content en tevree.
Wat is dan eigenlijk het probleem?
Ik hoef absoluut niet 'whole' gemaakt worden.
Er is namelijk al genoeg 'mij' aan mij.
Rendez-vous?
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten