Voor goed, althans dat is toch de bedoeling.
Naar fokking Canada nog wel.
Van 'achter Mijn Hoek' naar 'over de Grote Plas'.
En natuurlijk was ik hiervan op de hoogte.
Al 6 maanden lang.
Maar daarom was het afscheid niet minder onverbiddelijk.
Vanaf nu is mijn hart kleiner, want een klein stukje is mee met haar.
Vanaf nu moet ik een vliegtuig nemen om haar te zien.
Vanaf nu zal elkaar spreken niet meer zo evident zijn.
Vanaf nu is er een diamant minder in mijn nabijheid.
Vanaf nu zal alles anders worden.
Nog maar 3 jaar in mijn leven, maar direct oh zo belangrijk.
Samen naar zee.
Samen naar Frankrijk.
Samen, doorkruisten we Vlaanderen. Ik aan het stuur, zij naast mij.
Samen in de zetel, urenlange gesprekken.
Samen op een terras, filosoferend.
Samen op een podium, zij met haar sterrenstof, ik met mijn glitters.
Samen op feestjes.
Samen in een deuk, ontelbare keren.
Zij leerde mij 'the Magic', zoals zij het graag noemt.
Zij zag meer Cinderella's dan eender wie.
Zij stuurde kaarten, onverwachts, elke keer weer.
Zij weet als geen ander, hoe hard dierenleed mij raakt.
Zij toverde oneindig veel glimlachen op mijn gezicht.
Zij haalde de beste versie van mezelf, naar boven. Telkens weer.
Zij luisterde, zoals ik luisterde.
Zij kent mij van binnen en van buiten.
Zij maakte van mij een mooier mens.
Je kan maar bij heel weinig mensen jezelf zijn.
Alleen een minderheid wil de tijd nemen om je van kop tot teen te leren kennen.
Zij die iemand kunnen aanvaarden zonder commentaar zijn schaars.
Onvoorwaardelijkheid vind je zelden.
Echte vriendschap is uitzonderlijk.
De Prinses en ik waren dat alles.
En hopelijk lukt het ons om de 9 uur die ons scheiden, om te zetten naar seconden.
Zodat de verleden tijd, die je automatisch gebruikt, terug tegenwoordig wordt.
Afgelopen zaterdag trok zij naar ginder.
En ik naar het allerallerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken.
Geen betere en warmere plaats dan bij hen.
Daardoor was er geen sprake van drama.
En volgend weekend trek ik naar het allerallerallerallerallerleukste homo-koppel dat ik ken.
Zo zal er nog altijd geen sprake zijn van groot verdriet.
En vanaf februari, trekt mijn hondendochter fulltime bij mij in.
Zo zal er een natte neus zijn om te troosten, als de tranen komen.
Zij zijn ook allemaal diamanten in mijn leven.
Zij maken haar vertrek draagbaar.
Diamanten vind je maar heel sporadisch.
Ik koester de mijne.
A few, not a lot.
Maar die paar schijnen wel zo hard, dat de stukken ervan afvliegen.
Zij zorgen ervoor dat mijn hart vrolijk verder klopt.
En natuurlijk is er maar één Prinses.
Maar zoals zij mij heeft geleerd:
True love is unconditonally.
No strings attached.
Laten we daar maar al eens mee beginnen.
Dat neemt niet weg, dat ik haar degoutant hard ga missen.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten