Waar ik gisteren nog languit kon mediteren, smoothies maken, havermout laten weken en blogs schrijven, op m'n dooie gemak, niet te vergeten.
Zit ik vandaag in een 'move it, move it' verhaal.
Waarin Lily een dogsitter, aka het Mamaatje en DC, nodig heeft.
Mijn boeken onaangeraakt liggen verstoffen.
Supermarkten weer op zaterdag moeten bezocht worden, el horor del monde.
En ik nu al achter sta met het bekijken van' Thuis', 'All you need is Jani' en nog meer programma's van het overtreffende niveau.
Vorig weekend trippelde ik nog totaal relax in Parijs rond, met Mon en Son Mari.
Met mijn gat in de boter gevallen, wederom, daar.
Nu zit ik al mijn achterstallig werk in te halen, waaronder dit, het neerpennen van mijn wekelijkse hersenspinsels.
Het kan verkeren, hé mensen.
Nu, dat is niet slecht, hoor. Ik klaag niet.
Maar door een tekort aan aanpassings-hormonen in mijn lijf, moet ik altijd wat drama verkopen.
De enige, echte hartzeer die deze situatie brengt, is het feit dat ik mijn hondendochter minder zie.
Ja, haal de zakdoeken maar boven. Wat zeg ik, heel de doos met kleenex, begot.
Maar zoals een dierbare vriendin daarnet zei:
"Ik moet mijn dochter ook naar de crèche brengen."
Dus, ja, het is niet het einde van de wereld.
Nu, gelukkig heb ik niet zoveel boeiends te vertellen.
Jullie missen niets, eigenlijk.
Mijn vrije tijd wordt nu verdeeld over hond, mat, hoofd, lijf, hart en echte vrienden.
Meer moet dat niet zijn, feitenlijk.
Zo zag ik haar deze voormiddag.
Samen met Lily wandelden we 2 uur rond, en babbelden bij.
'High-end quality time' noem ik dat. Geen gezeik en geen gezaag.
Wel, oprechte interesse en een luisterend oor.
En met dit verhaal, kom ook het inzicht:
Verdorie, ik heb niet genoeg genoten van mijn 'break'.
Van de rust. Van de vrijheid. Van de cadeau.
Achteraf besef je pas, hoe hard je met je gat in de boter bent gevallen.
'Dankbaarheid' het blijft een belangrijke, echt wel.
Nu door mijn mat, keer ik veel terug naar mijn kindertijd.
Toen alles nog gemakkelijk en zorgeloos was.
Allemaal mooie herinneringen voor mij.
Als het goed is mag het ook gezegd worden.
Tegenwoordig is het 'bon ton' om het ene gruwelverhaal na het andere boven te halen.
Een verleden misbruiken om het heden goed te praten, noem ik dat.
Als u even de tijd hebt, kijk dan hier anders eens naar.
Qua relativering is dat echt wel 'in your face'.
Ik walg ervan.
Want, ja, naast dierenmisbruik, word ik even furieus van kindermisbruik.
We zijn hier met ons gat in de boter gevallen. Echt wel.
Ik heb als kind niets te klagen gehad.
Daarom heb ik het als puber waarschijnlijk zo uitgehangen (het Mamaatje knikt nu volmondig 'ja')
Vakanties werden voor een stuk doorgebracht in Dessel.
U weet wel, in de Stille Kempen, waar zinnen gevuld zijn met 'jom' en 'hennig' en 'effenaf'.
Bij de mama van het Mamaatje, Moeke, zoals wij ze noemden.
Waar de zon altijd scheen.
En de zandbak het middelpunt van de belangstelling was.
Op mijn blauwe fiets.
Al hinkelend, kleurend en kloppend tegen de 'jokari'.
Met opengevallen knieën vol korsten.
In sponzen broekskes.
En Plons de gekke kikker.
Toen besefte ik het niet.
Maar neem het van mij aan: dat van gat, vallen en boter, geldt zeker ook voor mijn kindertijd.
Count your blessings, every second, every hour and every day.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten