What a joy it has been.
Ha! Ik begin zo'n 'Good News' mens te worden.
Ik zal het gewoon in uw plaats zeggen: 'redelijk irritant'. I know.
Daarom ga ik jullie niet rond te oren kletsen met alle topmomentjes, die 2015 al in petto had.
Primo, ik herhaal: enerverend.
Secundo, uzelf online liggen bestoefen: I. Hate. It.
Tertio, ik heb andermans bevestiging niet nodig.
Quatro, als je het echt zo hard moet liggen affirmeren in de massa, is er meestal niets van waar.
Dit gezegd zijnde, kan ik het niet laten om jullie te vertellen over mijn nieuwe materiële vreugde:
El Nouvelle Voiture, de Mini 2.0.
U herinnert zich nog dat het voorgaande exemplaar met de nodige mankementen in de garage is beland.
Tel daarbij op: lage rente, saloncondities, an offer I couldn't refuse, te hoge reparatiekosten en u krijgt als uitkomst, het prachtexemplaar dat sinds vrijdag hier staat de blinken.
De spiegel van de Boze Koningin barst van afgunst bij het zien van zoveel schittering.
Moi en wagens, het is iets raar.
DC durft hierover al eens te zeggen: 'Mijn dochter koopt een auto, zoals een ander een brood koopt'.
Alle voertuigen waar ik mee heb gereden: sealed & signed op 30 min. Max.
Deze heeft wat langer geduurd, alleen omdat ik het voor 1 keer eens wat 'volwassen' wilde aanpakken.
Maar, ge moet een kat een kat noemen, dat was ook alleen maar voor de show.
Vanaf dat ik de offerte binnen had, wist ik nogal snel dat ik 'the one' was tegengekomen.
Nu, ik ben de eerste om te zeggen dat materie een mens z'n geluk niet maakt.
Toch, ik loop hier al 2 dagen rond, alsof Harvey Specter mij ten huwelijk heeft gevraagd.
Zo gedroeg ik mij trouwens afgelopen vrijdag ook. Bij hen. In het openbaar.
Daar gaan ze nog lang over spreken.
En ja, opnieuw, ge moet een kat, een kat noemen.
Zo'n auto het is een ego-plekje dat ik nog niet uitgewist heb.
Ik kom er tenminste voor uit, dat is al iets, hé.
Ik heb jullie al meermaals verteld: zet mij in de auto en ik verander in een soort Johnny.
'Marina' bedoelt ge zeker, gezien mijn vrouwelijk geslacht.
Neen, mensen, want, per definitie kunnen vrouwen niet met de auto rijden.
*
Foei!! Vrouwenbewegingen aller landen, verenigt u, en kom mijn voordeur bekladden!
*
Bon, ik kan dus per definitie heel goed met de auto rijden. Johnny is hier van toepassing.
Sinds dag 1 dat ik achter een stuur zit, ben ik een behoorlijk aanwezig persoon op de baan.
Dat zit gewoon in de achternaam. Echt waar, genetisch bepaald. Ik kan daar dus eigenlijk feitenlijk niets aan doen.
Efkes ter zijde, Marina had voor de rest wel perfect gekund hoor:
Ik ben niet vies van een beat-nummerke of twee.
Mijn taal kan behoorlijk aan de 'platte' kant zijn, zoals in: 'Ej, joenge, ga zenne fooraop'
Er liggen trainingspakken met gouden strepen in mijn kast.
Ne wedge sneaker moet hier ook nog wel ergens te vinden zijn.
De gelnagels zijn er lang geweest.
Van een 'strasske', wat 'bling' en dat in combinatie met 'fuschia' ben ik niet vies geweest.
Als het moet maak ik een kuif, met mijn geblondeerd haar.
Ik ben luid en ik kan roepen als de eerste de beste foorkramer.
De botsauto's zijn lang geleden, maar zoiets verleert ge volgens mij niet.
En, ondertussen heb ik al 2 tattoos.
Om maar te zeggen: genoeg Marina-materiaal aanwezig.
Sinds ik in '96 mijn rijbewijs kreeg, heb ik mij op de baan, vooral bezig gehouden met ambras maken met de rest van de rijdende wereld.
Vanaf seconde 1 heb ik mij gedragen als een Haantje.
Meermaals heeft de blauw geuniformde medemens mij op het matje geroepen.
Ik heb mij groen betaald aan boetes allerhande.
In mijn jonge jaren geneerde ik mij absoluut niet om uit te stappen om mijn mening te verkondigen over andermans triestig rijgedrag.
Een paar keer zijn er een paar nog grote Haantjes uitgestapt om hun mening te verkondigen over mijn rijgedrag.
Daar was ik nooit van onder de indruk. Integendeel zelfs.
Links rijden was mijn bestaansrecht.
Rechts voorbijsteken ook.
Middenvingers gingen omhoog, telkens ik met mijn ogen knipperde.
Elke voorligger die niet binnen de 10 seconden opzij ging, kreeg een spektakel van klank en licht over zich heen. Gevolgd door 'een gatplakkerij' van de bovenste plank.
Banden reed ik stuk bij de vleet.
Vloeken, roepen, zuchten, heel de santeboetiek kregen mijn medepassagiers er gratis en voor niks bij.
Qua Johnny-materiaal dus ook geen tekort.
'Veel accidenten gehad, zekers, mevrouwtje hooligan?'
Ewel, neen dus. Nooit.
Of jawel, toch wel. Eén keer heb ik een 'perte total' gereden.
Tegen 40 per uur. I kid you not. Bloednuchter.
2 airbags open. Veel spektakel. Een 'ieniemnini klein sneetje' in mijn rechterwijsvinger.
Om maar te zeggen: een gevaar op de baan is niet van toepassing, alé, is nooit bewezen.
Gene paniek, mensen, het meeste 'zot' is er ondertussen wel af.
Met uitzondering van het roepen en het vloeken.
Kwestie van niets op te kroppen, noem ik dat.
Als ik met iemand aan het bellen ben, kan dat gesprek nog wel eens onderbroken worden door een:
'Eej, kutwijf, gadis eut maane weg'.
Voor de rest ben ik een pak rustiger geworden.
Maar een vos verleert zijn streken niet oftwel, de Johnny in mij, is rap terug gevonden.
Zeker nu dus, met mijn nieuwe bolide.
Helemaal 'getuned' door een Mini-verkoper, en ik zweer het u: they know what they do.
Veel ledlichtjes allerhande, veranderende kleuren als het donker is, toeters, bellen, een spoilerke hier en daar, zwarte velgen, veel show, veel streken, ne 'Larocca op wielen', als het ware.
In de categorie 'is dat nu allemaal echt nodig?' scoor ik hoog en roep ik even hard mee:
'nee, natuurlijk niet!
Maar ik zeg het u, Knight Rider verstikt zich in z'n graf van jaloezie.
Tot zover El Nouvelle Voiture.
Ah, ja, trouwens (de Good News Show is sterker dan mezelf): New York 2015 is een feit!
Beslist op het mega-feestje van Oudejaarsavond.
Om naar Stromae te gaan kijken. Zemozeker: yes we can.
Alé, kom, nog eentje om het af te leren: de Oude BFF en ik hadden een topavond in hoodletters, hier.
En alé vooruit: de Ex en ik gingen eten, onverwachts, om dan te eindigen met Den Debiel en zijn buddies.
Ok, ok, ok, ik stop met mijn enerverend gezwets.
Ik ga mijn loopschoentjes aan doen, want ja, mijn voornemens zijn nog intact.
Wat niet van onze BV's kan gezegd worden, want ze zijn nog steeds even mottig gekleed als in 2014.
Ik hou mijn hart al vast voor het Aldi-feestje van het jaar, over Johnnies en Marina's gesproken.
Dat ze straks hier maar eens een voorbeeld aan nemen.
Award season kicks off.
Had ik het woord 'contentement' al laten vallen?
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten