Vals Boek

Al 6 jaar lid van de club.
En al geruime tijd niet meer onder de indruk van de activiteiten.
Facebook.
Of zoals ik het tegenwoordig graag noem: Fakebook of nog beter Egobook.
Onlangs was ik nog met een vriendin aan het lachen.
Zij had 800+ vrienden, een echt Facebookslet was ze, ja.
Haar verdienste.
Topwijf, desalniettemin, wat had u gedacht.

Soit, vroeger amuseerde ik mij nog met wat rond te wandelen in het Facebos.
Toen je nog oude bekenden tegen het lijf kon lopen.
De paden er nog niet plat betreden waren.
De bloemetjes nog fris en nieuw.
De bomen nog groen en echt.

Nu voelt het aan als een toeristische markt aan de Turkse kust.
Bodrum, Kusadaçi, Antalia, pick your choice.
Vol namaakspullen.
De ene pseudo-sjakos, na de andere.
De valse merkkledij naast de faux horloges.

Voor de mens met nog spiegels in huis, is het niet leuk vertoeven meer op Smoelenboek.
Je zou voor minder van de brug willen springen.
Al die perfecte levens, die er worden geëtaleerd.
De ego's die met elkaar duelleren.
De weelde die in je gezicht wordt gewreven.
Het geluk dat er bij iedereen afdruipt.
Alleen maar bloeiende 'Business'.
Verstandige kinders.
Grote huizen.
Nog grotere auto's.
Magnifieke feesten.
Ubergelukkige koppels.
Dure outfits.
Buitenissige vakanties.
Meermaals per jaar.
Sterrenrestaurants.
Overvloedige klantenportefeuilles.
Exuberante maaltijden.
More and more and more.

Tiens, denk ik dan, want de pillenslikkerij stijgt elk jaar.
En het Nieuws zit vol geklaag en gezaag, every fokking day.
En ambras wordt voor de minste scheet gemaakt.
En amai, binnekort is er ook al nepzalm. Mmmm, lekker, lekker.
En al die happy koppels, lopen met een bakkes tot op de grond rond.
En de Grote Boze Economische Crisis, mogen we ook niet vergeten.
En, och alé, weer een gore bacterie gevonden tussen al het geslacht 'goor' vlees.
And more and more and more.

Statussen, die elke 47 minuten worden veranderd.
Profielfoto's die elke 3 dagen transformeren.
Tijd in overvloed hebben ze wel, die Fakebookers.

Begrijp me niet verkeerd, hé.
Ik vind het allemaal fantastico.
Hoe meer vreugde, hoe liever ik het zie.
Toch, als het allemaal zo nep is, als de eerste de beste 'Vuiton made in China', word ik onpasselijk.
Ik hou niet van fake.
Niet letterlijk, niet figuurlijk.
Behalve als het over mijn nagels gaat.

Al dat geaffirmeer is voor niets nodig.
Daarom dat ik niets op Fakebook heb gezet over het huis dat ik heb gekocht.
Voor mezelf.
En Lily.
En Jack.
(Niejeniejenieje, nog altijd niet van 't straat, maar hond 2, die er ooit komt, zal die naam dragen.)
En de Godenkinderen.
En my dearest friends.
En mijn supergezin.
(Met een cum laude voor DC en den Debiel.)
Alé, het Grote Nieuws is eruit.

Binnen een half jaar, ben ik dus weg uit mijn appartement.
Met pijn in het hart.
Want ik ben daar heel gelukkig geweest.
Dat huis 'moest' niet.
Maar die viervoeters wel.
En dàt gaat mijn voorspoed vergroten, in het kwadraat.
Daar is namelijk niets fake aan.

Cheers,
C.

PS: Awel, oezitet? Kortjes toch al oep zak?
http://www.theateraandestroom.be/voorstellingen/2012-2013/cinderella-in-compostela/