Waarom?

'Waarom heb jij zelf geen kindjes, tante Caroline?'
Deze zin kwam onverwachts, out of the blue, zoals dat gaat bij koters.
Ze leven nog willekeurig en zonder gêne.
Ze informeren zonder te wikken en te wegen.
Het woord 'taboe' is nog ongekend.
I love it.
Zo stel ikzelf namelijk ook vragen.
Zonder te willen kwetsen, hoor.
Trouwens, iedereen heeft het volste recht om niet te responderen.
Maar ik hou mij niet bezig, niet meer toch, of iets al dan niet 'onaanraakbaar' is.
I'm a grown up woman: zeg mij gewoon als iets 'off-limits is'.
Zulke vragen affronteren mij dan ook niet.
Net zoals de 348 andere 'Waarom' stellingen die ik voorgeschoteld kreeg het afgelopen weekend.
Wel probeer ik om zo eerlijk en zo correct mogelijk te antwoorden.
Het is niet omdat ze jong zijn, dat ze 'oprecht' nog niet kennen.
Natuurlijk verander ik woorden en vertaal ik alles naar hun jargon.
Hun onschuld is voor mij hoog goed, en dat ga ik niet besmeuren.
Want het zijn kinderen.

De Godenkinderen logeerden in de casa. Voor de eerste keer.
Wat helemaal geweldig is verlopen.
Want: kids >3j + ik: very good combi.
Vanaf dat het 'weerloze' eraf is, word ik de BFF van alle kinderen.
Waarschijnlijk omdat ik het zelf nog KEIhard kan uithangen en met plezier over de vloer sluip.
Mezelf belachelijk maken, doe ik ook zonder enig probleem, en qua onnozeliteiten, span ik de kroon.
Ik dans op K3, en zing mee met Stromae.
Ik kruip mee in hun kinderwereld.
Ik roep niet tegen hen, nooit, jamais, never.
Ik heb geduld en luister. Ook al zeggen ze iets voor de 36ste keer.
Ik ben niet 'meer' als hen.
Heb geen 'macht'.
Ik maak belachelijke grapjes en speel spelletjes.
Vertel verhalen over mijn stommiteiten.
Ik maak me niet mooier, niet voornamer.
Ik praat met hen op een normale manier, zonder mijn stem 5 octaven te verhogen.
Bij mij is het: Loop maar, en zing maar, en spring maar, en doe maar, ja, ook in de supermarkt.
Want het zijn kinderen.
Ze moeten al zoveel zwijgen, en stil zitten, en zich gedragen en braaf zijn.

Qua opvoedkundige waarde zal ik dus geen hoge punten scoren bij 'Kind & Gezin'.
Maar dat is mijn taak ook niet.
Ik moet goed voor ze zorgen, en zien dat ze content zijn, en plezier maken en lachen.
Ze moeten zich geborgen voelen bij mij, en gehoord en belangrijk.
Niet enkel omdat hun rapport geweldig was.
Of omdat ze zo flink zijn.
Of omdat ze hun bord hebben leeg gegeten.
Maar omdat het hun basisrecht is.
En omdat ik wil dat ze gelukkig zijn.
Ben ik daarom onverantwoordelijk?
Neen, er zijn natuurlijk kleine regels, maar daarbuiten, mag het dak eraf.
Want het zijn kinderen.

Wat ik wel doe is 'tante-sterrenstof' over ze gooien.
Zonder mezelf te verloochenen.
Dus ik ga met hen naar McDonalds, maar ze eten daar geen hamburger.
Ik wandel met hen langs Brabo en expliceer waar 'Antwerpen' vandaan komt.
Er wordt geen Bumba-worst geserveerd in de casa.
Ik geef nog altijd centjes aan de bedelaar met hond in de metro.
En zeg ook waarom sommige dingen anders zijn bij mij.
Want 'anders' is daarom niet slecht.
Dat wil ik hen leren.
Ik vertel over de dieren en de natuur.
Over wat ik volgend jaar wil gaan doen en waarom.
En ik luister naar hun 'besognes'.
I take them damn serious.
Want het zijn kinderen.

Dus toen de vraag hierboven viel, zei ik daarop:
'Got, popje, soms brengt het leven je de dingen anders, dan je had gedacht.
En jullie zijn een heel klein beetje mijn kindjes, hé.
Lily is er ook nog natuurlijk en ik denk zelfs, dat ik volgend jaar nog een hondje ga adopteren.'
'Jeeeeuuuujjjj, maar dat is dan wel een puppy, hé, tante Caroline'.
'Wel, schat, dan ga ik er ééntje uit het asiel halen. Dus waarschijnlijk gaat dat geen pup meer zijn.'
'Waarom, tante Caroline?' (natuurlijk)
'Omdat er heel veel hondjes geen goede en warme thuis hebben.'
(stilte)
'Dan gaat dat hondje wel heel blij zijn, hé tante Caroline en wij ook hoor.'
Daarom zijn die 2 Godenkinderen.
I rest my case.

Cheers,
C.