Nu vind ik die algemene eigenschappen per gesternte nogal dikke zever.
Toch, kan ik niet rond bepaalde kenmerken heen.
Zoals daar is: 'kan het verleden moeilijk loslaten' en 'verzamelt graag'.
Check en check.
Vroeger ging dat eerste nog gepaard met veel getormenteerde blikken, drama en kwelling.
Daar zijn we gelukkig al lang niet meer.
Maar als bakvis, jaren geleden, toen de dieren nog spraken, kon ik er wel wat van.
Wat heb ik het mezelf toch moeilijk gemaakt.
Geen eigen stijl, geen eigen visie, wat meeheulend met de rest.
Ik gun u met plezier, een lachmomentje.
Eigenlijk fan zijn van Clouseau, maar dat niet willen toegeven.
Dus dan maar luisteren naar Rage against the Machine, wan dàt was wel 'graaf'.
Naar VTM kijken, maar mondje toe.
En zo kan ik ettelijke voorbeelden geven.
Toen ik begin dit jaar mijn 'jeugdkamer' moest gaan uitmesten, kwam er weer veel naar boven.
Door the Big Move van DC en de mamaatje werden den Debiel en ik gevraagd om te 'liquideren'.
A word I do not know.
Weggooien: ik kan het heel moeilijk.
Volgens de orde van 'bewuste wezens' waar ik mezelf bijreken, is 'niet weggooien' a bad thing.
Dat gaat in tegen 1 van de universele wetten, iets met 'toelaten' enzo..
Als je geen 'plaats maakt', kan er ook niet 'nieuws' in.
Met andere woorden:
HET IS UW EIGEN DIKKE SCHULD DAT GE NOG STEEDS ALLEEN EET.
Ik moet maar wat plaats maken in mijn kleerkast! Jaaaaa.
Zucht. Ik dacht het niet.
Gelukkig dat ik 'attitude' tegenwoordig wél bezit.
Soit, mijn Kreeft-zijn dus, met alle bewijzen 'out in the open' in mijn ouderlijk huis.
Mensen, wat ik allemaal heb opgesnord tijdens mijn opruim-opdracht, je gelooft het niet.
Kinder prullaria, als daar zijn 'panini-stickers', gummetjes, boekjes, briefpapier, Troetelbeertjes, tekeningen, bergen foto's, slijpers, frullerijen allerhande, en kaften vol knipsels.
Want, als echte bakvis, dweepte ik met alles, maar dan ook alles waar de Joepie over schreef.
Zodus werd ik terug gecatapulteerd naar de jaren 90.
Met Beverly Hills 90210.
Dat is dus Beverly Hills naainootoewonooo en niet negennultweeeennul.
Vorige week was het 23 jaar geleden dat de 1e aflevering werd uitgezonden.
Met Brandon, Jason (toen AMAGAAAT) Priestley als Brandon, de perfecte schoonzoon.
Altijd bezig het 'goede' te doen, 'let's talk about it', zijn haar gaaf geföhnd, t-shirt mouwtjes opgerold.
En Brenda, zijn tweelingszus. Highschool sweetheart met Dylan, Luke (toen AMAGAAT) Perry.
Hij was de 'geheimzinnige surfman'. Katzwijm elke keer zijn voorhoofd verfroemelde.
Een serie vol clichés.
Traag beeld, lange conversaties, minutenlange shots van een motorrit, en elke aflevering eindigt happy. Nu zou het antiek zijn.
Maar toen was het dé tv-hit du jour.
Nu zou ik instant strontmottig worden van zoveel klefheid.
Toen, wilde ik hen zijn.
Wel, ik keerde, met mijn knipselskaften met plezier terug naar die bende, een paar maanden geleden.
En hoe blij ik ook ben, dat die lastige melkmuil-jaren achter mij liggen, het allemaal in vuilzakken steken, gebeurde niet met de glimlach.
Elke schildertekening, elk rapport, elke brief, elke foto, elk idool is voor mij melancholie.
Als Kreeft vertoef ik gewoon graag in Memory Lane.
Daarom dat naar de casa mee verhuisden:
Mijn eerste balschoenen.
Mijn zwarte botjes waarmee ik de laatste horeca-job fakte.
De handtas van mijn oma zaliger.
Een elpee met verhalen, waar ik als kind naar luisterde.
De schoenen van op den Debiel zijn trouw.
Al lang niet meer gelovig, maar de kinderbijbel houd ik bij.
Mijn leren broek met hoge taille, van toen ik nog buikloos was en 49 kilo woog.
Mijn jeansrok met glitters, waarin Den Bunny en ik, alle clubs in Vlaanderen mee platfeestten.
Mijn goude pailletten top, die toonde dat ik buikloos was.
En ik kan nog wel even doorgaan.
Als de mamaatje dat allemaal ziet en zegt: 'Zusje, gooi dat toch eens weg.'
Antwoord ik: 'melancholie, moederke, melancholie.'
Ah ja, en de dag dat in niet meer alleen eet in mijn casa, is de dag dat ik de man uit dit lied tegenkom.
Je mag namelijk niet vergeten: ik heb nu ook een zolder en die is leeg.
Plaats zat dus.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten