Eeuwen geleden dat ik daar nog had gelegen, schande, want het is daar goed.
Zeer goed.
Ik zal het daar dan ook missen.
Nu de verhuis naderbij komt, begint mijn 'blijf toch onder de kerktoren'-hart te krimpen.
Veranderen is geen favo woord van Blondie.
Ook al ga ik naar een huis,
met een tuintje,
en een échte logeerkamer,
en plaats om al mijn materialistische spullen te leggen, steken, hangen,
en een trap,
en een terras,
en een zolder,
en een thuis voor Lily,
en voor Jack
en voor mijn loved-ones
en niet voor de rest van de wereld.
Mi casa no es su casa.
Kwestie van in het begin duidelijk te zijn.
Plopsaland blijft nog steeds in Adinkerke liggen.
Ik laat mijn oude crib met andere woorden, niet graag achter.
In het begin kreeg ik er zelfs tranen van in mijn ogen.
Ja, het is erg gesteld met mij, je sais.
Het was voor mij dan ook heel belangrijk, dat er goede, nieuwe bewoners inkwamen.
En dat is gelukt. Ik hoop dat ze er heel gelukkig gaan worden.
Want ik ben heel gelukkig geweest in mijn 'hol' zoals ik het graag noem.
Ook heel verdrietig, but that's life.
Desalnietemin was ik daar 'thuis'. Content.
Dat huis hoefde voor mij daarom niet zo persé.
Ondertussen heb ik mij er al meer dan mee verzoend.
En kijk ik er naar uit. Toch wel.
Alleen jammer van al dat paperassen-gezeik dat er aan te pas komt.
Daarvoor geldt: lotetmor.
Een huis kopen is namelijk: verplicht toetreden tot de Wereld van de Grote Mensen.
Volwassenen.
The Grown Ups.
Bah.
En daarbij horen ook, gratis en voor niks, de 'Vooroorlogse Termen':
'verlijden van een akte'
'kadastraal inkomen'
'schuldsaldo'
'hypotecaire lening'
'onroerende voorheffing'
'notariskosten'
Bah. Again.
En heel die santeboetiek, lieve mensen, is allesbehalve gratis en voor niks.
Er kan geen antieke uitspraak vallen of je krijgt er een overschrijving bij.
Hoe andere mensen dat allemaal bolwerken.
I. Do. Not. Get. It.
Ik, als controlefreak word daar dan ook knetterdeknettergek van.
Geconfronteerd met onze bureaucratie waar voor alles 85 papiertjes, en dubbel zoveel telefoons nodig zijn.
I. Realy. Hate. It.
But the worst thing of all is:
mijn shopbudget ga ik serieus moeten laten inkrimpen.
Want, Grote Mensen, gooien het geld niet meer langs ramen en deuren buiten.
Neen, Grote Mensen, kopen ramen en deuren.
Dus, als u mij deze winter in eeen 'démodé' stuk, anno 2012 ziet rondlopen: have mercy.
De nieuwe collectie wordt hier dan ook angstvallig vermeden.
Samen met het betreden van winkels, waar deze verkocht wordt.
Op verzoek van velen, een tipje van de sluier.
Van crib naar casa.
En als ge hier dan toch zijt, kunt ge mij ineens efkes helpen.
Wàt moet ik in godsnaam in dat tuinhuis gaan steken?
Ah, ja, en antwoorden als 'uweigen' zullen niet geapprecieerd worden.
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten