Ik ga het moeten zeggen, weliswaar dik tegen mijn goesting en without pride, laat dat duidelijk zijn.
Maar dus toch: 'druuuuuk, druk, druk, druk, druk, druuuuuuuuk!!!'
(denk er de 'amagaaat-ik-ben-toch-zo-belangrijk-en-populair' houding bij)
Ah ja, en ook: 'Waarom telt een dag maar 24u?? '
(denk er de opengesperde ogen en dramatische gesticulaties bij)
* ik geef u efkes een momentje om over te geven*
Zo.
Ja, kijk, ik geef het tenminste toe.
Andere mensen doen alsof het KEInormaal is om zulke uitspraken rond te kwekken.
Ik wéét tenminste dat het echt op geen fok slaat.
En dat je al die nijver helemaal zelf in de hand hebt.
Bovendien heeft niemand een hol aan zulke boodschappen.
Ondertussen moeten jullie het wel weten:
'Don't take yourself too serious (tenzij het over kinderen en dieren gaat)'.
Het blijft mijn First Amendment.
Maar.
Dus.
24 u in een etmaal.
Wat een overschot van tijd was, not so long ago, is nu een te kort geworden.
Met als grote schuldige, mijn nieuwe freak-modus.
Zo zeg ik tegenwoordig: 'Afspreken om 20u, goed?'
Waardoor ik mij om 18u in een zwembad bevind, om tot 19u20 toch nog 2k te kunnen zwemmen.
En afspraken plan, in functie van de rest van het 'gezweet'.
Na het werk rep ik mij richting sportactiviteiten.
Ondertussen hopend mezelf niet te verliezen.
Alles wordt secuur ingepland.
Ik leefde al gestructureerd, maar mijn stramien nu, is van een compleet andere 'neuroot'-orde.
Toch is dit geen klaagzang.
Verre van zelfs. I like this a lot. Ja, ik val in herhaling.
Mijn prioriteiten zijn verschoven, dat is duidelijk.
Een trend die zich trouwens afspeelt op heel wat gebieden in mijn leven.
Zo ben ik enorm veranderd wat bepaalde vriendschappen betreft.
Waar er vroeger een regelmaat moest zijn, is dat nu allesbehalve nog het geval.
Tenzij voor die paar excepties, waar steeds dynamiek in zit.
Zo kan ik mezelf bijvoorbeeld amper nog aan een telefoon krijgen.
Terwijl ik vroeger de sterren van de hemel lulde. Uren aan een stuk.
Afspreken, ja, zeker, maar echt alleen met zij die mij evenveel geven, als andersom.
Oh, en wat klinkt dat degoutant koud en arrogant. I know.
Maar, ik werk liever aan mezelf, in mijn uppie.
Dan energie te verliezen aan iemand anders, terwijl seizoen 2 van House of Cards op mij wacht.
Dit maar om te zeggen: My time is precious, and so should yours.
Daarom ben ik hier wat minder aanwezig.
Naast het werk, het slapen, mijn gefreak, en mijn gezin, schiet dit over.
Deze blog. De boeken. Mijn digibox. Sommige vriendschappen.
Maar ik ben gelukkig. Meer dan zelfs.
Blij met de uitdagingen, blij met de innerlijk rust, blij met wie ik ben.
Hierdoor zakt de behoefte om mij bloggewijs te uiten.
Hoe contenter de mens, hoe minder de urgentie duwt om het te delen met de buitenwereld.
Jezelf affirmeren op sociale media is volgens mij, hèt toppunt van onzekerheid.
Onzekerheid vermomt in 'kijk naar mij'
Bevestiging afdwingen via 'vind ik leuk' buttons en 'volgers' die je in real life niet eens herkent.
Mijn leven nu, is fijn. Het feit dat ik het weet, is genoeg.
Waar, wanneer en met wie ik dat fijne leven deel, hoef ik niet meer zo te 'showen'.
Dat is echt geluk.
Laat die kut-melige-quotes dus maar voor wat ze zijn.
'Walk the talk', als het effe kan
Tijd om stil te staan neem ik weliswaar wel. Een Kreeft blijft een Kreeft.
Zoals vandaag, 23 april.
Toen exact 14 jaar geleden, de beige voorgangster van Lily naar de Regenboog-Brug is vertrokken.
Waardoor er 4 El Familia harten braken.
Elk van ons had zijn eigen band met deze viervoeter.
En enkel wij weten wat een enorm grote impact ze op ons gezin heeft gehad.
Dagelijks reist ze met me mee, in de Knightrider, rond mijn hals, als deel van mij.
Biloba was een topbeest. You are missed, meid.
Cheers,
C.
PS: Laat die zakdoeken maar zitten, volgende week keer ik wederom terug. Bruisend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten